2 jaar en een week. En nu is het voorbij... Ik moet beginnen met zeggen, dat ik heel veel geluk heb gehad. Het ging me allemaal heel makkelijk af. Ik had nooit gedacht dat ik zo lang zou voeden. Zoon 1 heeft bijna 9 maanden borstvoeding gehad, waarvan zeker 3 maanden deels kv, omdat ik niet genoeg had. Rond de 9 maanden werd zijn wereld wat groter en dus interessanter. Hij was snel afgeleid, liet vaak los en béét! :x Ik interpreteerde dat als: Hij wil niet meer. En ik stopte. Was goed verder hoor. Het stoppen ging ook zonder noemenswaardige problemen. Later las ik, dat dit gedrag een fase is, waar bijna alle kindjes doorheen gaan. En dat het dus niet betekende, dat hij niet meer wilde. Maar goed, negen maanden was mooi. Met de tweede ging het ook allemaal van een leien dakje. Wel een borstontsteking, maar keihard doorgevoed en ben er zonder antibiotica vanaf geraakt. Ik kwam wel in een burnout door verschillende redenen. En een lichte depressie. Of ik medicijnen wilde, vroeg de psycholoog. no way, want ik gaf borstvoeding. Ik was wel heel erg moe. Had amper energie. Hoorde van verschillende kanten, dat ik beter kon stoppen met de borstvoeding, want ik hád al zo weinig energie. Maar nee hoor! Ik had (mede door die depressie) het gevoel dat ik totaal gefaald had. In alles. Behalve wat betreft de borstvoeding. Dat was mijn houvast. En ik vond er rust bij. Ontspannen was het. Lekker kroelen met de kleine. Troost voor hem, troost voor mij. Toen werd hij één. Wordt het nu niet eens tijd om te stoppen? Nee. Waarom zou ik? Ik kon geen reden bedenken. Veel onbegrip. Dat je lichaam dan niet meer van jou is, dat je niet kunt drinken, meer van dat soort flauwekul. Hoe lang wil je doorgaan dan? Geen idee. Ik heb altijd geroepen: Ik zie wel wanneer het schip strand. Inmiddels ben ik al geruime tijd hersteld en dus ook weer 32 uur aan het werk. Op een gegeven moment ging het me wel tegen staan. Met name 's avonds. Dan voedde ik in bed nog, voor ik hem in zijn bed legde. Maar ondertussen wilde ik liever beneden zijn. Lekker op de bank, mijn eigen dingen op tv kijken. Aan de andere kant was ik ook nog regelmatig blij dat ik nog voedde. Als hij pijn had of zich niet lekker voelde of om wat voor reden dan ook 's nachts wakker werd en ging huilen. Betere troost is er niet en hij werd altijd meteen rustig aan de borst. Dat was wel fijn, maar ook wel balen soms, omdat ik 's nachts ook wilde slapen. Uiteindelijk ben ik gaan nadenken over stoppen. Daar was ik snel uit. Hij zou 20 september 2 worden en 27 september zou ik een paar dagen weg gaan. Dus zo gezegd, zo gedaan. Volgens mijn man ging het heel goed. Hij accepteerde dat ik er niet was en dat hij dus niet kon drinken. 5 dagen niet gevoed. Hij nergens last van, ik ook niet. Maar toen kwam ik weer thuis. De eerste avond hem naar bed brengen was een drama! Hij wilde bij me drinken! "Mama drien, drien!" En dan gaf ik heb een bekertje, maar dát wilde hij niet! Hij bleef op mijn borst wijzen. Echt erg vond ik dat. Hartverscheurend! Wie was ik om hem die borst te ontzeggen? De eerste avond heb ik het volgehouden. De tweede avond vroeg hij er niet om (oma legde hem op bed), maar de derde nacht werd hij wakker en omdat ik ook sliep, had ik 0,0 weerstand en heb dus toegegeven! Een week niet gegeven, maar er kwam dus nog wel gewoon uit! Daarna weer terug gelegd en ik voelde me stom en schuldig. "Nu zit je er weer aan vast," dacht ik. Maar dat valt dus mee, want hij heeft er sindsdien niet meer om gevraagd. Dat is nu dus 4 dagen geleden, maar ik denk dat het nu wel duidelijk is. Het is nog wel een beetje wennen, want ik ga met de kinderen naar boven met het idee om te eindigen met voeden op bed, maar ben nu dus een half uur eerder beneden en heb voor mijn gevoel veel meer aan mijn avond nu. Zo, dat was mijn hele verhaal. Ik ben blij dat ik mijn ventje zoveel goeds mee heb kunnen geven. Maar nu is het voorbij.
Mooi! Wat een prestatie met alle bijkomende issues zoals de depressie! De bv periode afsloten en nu kan er een nieuwe fase starten. Geniet van je mannetjes en dikke pluim voor mama!
Wat goed zeg! Ondanks een heftige tijd toch bv blijven geven. Het is ook iets wat een 'buitenstaander' niet begrijpt. Het is zoveel meer dan alleen voeden, zowel voor jou als je kind!
Bedankt voor jullie reacties Ik denk juist dat het volhouden van de BV mij door die depressie heeft gesleept. Op sommige momenten was dat namelijk voor mijn gevoel het enige, waarin ik niet gefaald had. Klinkt heel hard en ik wil ook zeker niet mensen het idee geven dat ze falen als ze stoppen met borstvoeding, of als het gewoon niet lukt! Maa ik voelde me alsof ik op alle fronten faalde... en BV was daar de uitzondering op.
Ik sta nu ook voor die keuze om te stoppen door een ernstige depressie. Iedereen raad het me aan dat het beter voor me is maar ik kan het niet. Ik herken veel in je verhaal.
Wat ontzettend tof! Ik herken het onbegrip wel. Sara is sinds een week 1 en ik merk dat m'n omgeving het nu wel mooi geweest vind. Jammer voor ze mommy: Wat verdrietig voor je, dat je zo depressief bent. Ik hoop dat het gauw beter met je mag gaan.
Heb jij dezelfde omgeving als ik? Hier hetzelfde met mijn Sarah die een jaar ouder is. Merk dat de meeste het maar raar vinden. Maar dochter is er nog niet klaar mee. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het gefriemel aan mn lijf en het gezeur om bij mama drinken soms flink beu ben, maar ik wil het haar voorlopig nog niet ontzeggen
Goed gedaan! Die fijne momenten samen, heerlijk dat je dat ruim twee jaar hebt kunnen doen. Deels herken ik het ook, ik was ook erg vermoeid, vooral de eerste negen maanden na de bevalling. Had nergens puf voor en veel druk op mijn werk. Maar de borstvoeding lukte, dus voelde ik me toch goed over mezelf. Zo mooi ook hoe je kindje het afgesloten heeft, nog één keertje drinken bij mama, op zijn verzoek, en dan klaar. Prachtig!
Dank je! Ik hoop het ook het is namelijk al de 2de x:x vorige x duurde het z,n jaar.Alleen nu is het nog heftiger einde van de maand intake bij de ggz voor dagbehandeling oid
Nou ja, HIJ heeft het nog niet afgesloten. Deze week weer last van doorkomende tandjes en hij wilde toch weer drinken. Mijn man en ik allebei zeggen dat het niet kon, omdat het op is. Wat voelt dat slecht, zeg! Hij moest wel even huilen, maar voor dat echt door kon zetten, wist mijn man hem al af te leiden met iets, dus zo erg vond hij het ook weer niet
Oh jammer, dat hij het toch nog niet helemaal afgesloten heeft. Het is denk ik op deze leeftijd ook veel lastiger om op initiatief van de moeder af te bouwen. Mijn dochter zegt ook met hele zielige oogjes of ze mag drinken "eten mama, aaaa-blieft??" Ja lastig om dan nee te zeggen hoor! Hier dus ook nog niet gestopt.
Geweldig dat het zo lang heeft mogen duren, gefeliciteerd! Ik snap dat het lastig is dat hij er af en toe nog om vraagt. Mijn dochter stopte vanzelf met 16 maanden, nee was gewoon nee bij haar (jammer voor mij )
Wel weer een voordeel: Hij heeft een nachtje bij oma gelogeerd. De oudste was wel thuis, maar die slaapt sowieso door 's nachts en is later wakker. Dus toch een beetje extra rust