Hoi meiden, Ik kan me de dag nog goed herinneren toen ik te horen kreeg dat wij niet vanzelf zwanger kunnen worden. Ik ging gelijk na dit eerste gesprek naar mijn moeder. Ik was al overstuur voordat ik bij haar binnen was. Zij huilde mee en begreep hoe ik me voelde, omdat zij dit zelf ook meegemaakt heeft. (Gelukkig heeft zij wel spontaan mijn broer en mij gekregen). Toen alles net bekend was, was er een hoop intresse over hoe en wat. Ook van mijn broer en zijn vrouw. Mijn hoofd zat er vol van en ik wilde er veel over praten, maar al snel kreeg ik het gevoel dat ik te veel mijn hart wilde luchten. Tijdens de gesprekken met mijn moeder merkte ik dat ze afwezig zat te luisteren. Mijn broer heeft een dochtertje van bijna een jaar en daar verteld ze rond uit over tegen mij. En daar word ik dan weleens moe of verdrietig van. Als ik op de koffie kom en heel toevallig mijn broer met de kleine langskomt, springt ze midden in mijn verhaal op om mijn broer te helpen met de kleine uit de auto te halen. AUW mam dat doet pijn! Als ze dan eenmaal binnen zijn, word er nauwelijks wat tegen mij gezegd en alle ogen en monden zijn op mijn nichtje gericht. Ik begrijp het wel, het is haar 1ste kleinkind, maar het doet pijn. Mijn broer en schoonzus vergeten tussendoor te vragen hoe het met mij is... Ik krijg soms de "leuke goed bedoelde" opmerkingen zoals, Ik zou niet te veel verdriet hebben, straks heb je nog genoeg om te huilen en je zorgen te maken. Ik heb het over deze situaties gehad met mijn moeder. Ik heb haar verteld dat ik me buitenspel gezet voel. En dat ik het gevoel heb dat mijn broer "beter" als mij is. Huilend kwam het eruit en huilend zei ze dat ze net zoveel van mij houd als van hem. Ik zie het allemaal negatief en verkeerd. Zo voelt het niet! Alles draait om mijn broer en zijn gezin. Vorige keer na een hoop wikken en wegen besloot ze dat ze niet langs kon komen 's middags, omdat ze rond half 5 moest koken voor mijn nichtje.(van haar huis tot mijn huis is ongeveer 15 min rijden) Dit is een van de v.b , maar elke keer als ik daar ben is het een pijnlijk bezoek. Als er weer tot een poging komt tot bij ons, dan "vindt" iedereen het ontzettend spannend en duimen ze enorm, zeggen ze. Als ik toch weer ongesteld word, wordt het daarna ook weer stil... En word onze pijn en verdriet vergeten. Na een goed gesprek met een "oude" buurvrouw blijkt dat mijn moeder het alleen maar over mijn broer heeft met haar. En dat ze zo min mogelijk aan mij vraagt, zodat het voor haar toch nog een verrassing blijft als ik zwanger mocht raken! Pardon! Mam! ook dat doet zeer. Mijn moeder was voorheen mijn beste vriendin en ik on altijd bij haar te recht, maar nu bouw ik afstand, ze doet me pijn... Ik hou me groot en doe net of het goed gaat, maar van binnen kan ik wel de hele dag janken. Mijn familie valt het zwaarst in de mmm. Sorry voor het lange verhaal en bedankt dat jullie wel wilden luisteren.
Jeetje meid wat heftig. Ik (her)ken het gevoel een klein beetje. Mijn ouders leven wel heel erg met ons mee en als ik erover wil praten luisteren ze ook. Maar vooral mijn vader kan heel trots over zijn kleinzoon vertellen aan iedereen. Meestal kan ik dat wel heel goed hebben (ik ben ten slotte ook een trotse tante!), maar soms word ik er ook erg verdrietig van. Ik ben normaal niet iemand die graag in de belangstelling sta, maar zo veel aandacht voor iedereen om ons heen doet erg zeer. Helemaal nu iedereen om ons heen zwanger is of net bevallen... Het is ergens ook wel logisch dat er meer aandacht aan leuke dingen zoals jonge kinderen wordt gegeven, maar dan moet er wel op zijn tijd aandacht zijn voor jouw verdriet!
ik herken hier ook wel iets in. mensen weten vaak niet hoe ze moeten reageren en zeggen daarom maar niks. ook merk ik vaak in de omgeving dat de meeste mensen het zo vanzelf sprekend vinden om kinderen te krijgen. zo was er laatst iets op het werk in de pauze met andere collega's van andere afdelingen ( werk in een verzorgingshuis ) : heb je dat programma gezien? blalalala....toen ging het over een meisje dat zo jong al kinderen had. en toen zeiden ze oh nou dan had ik nu ook al een stuk of 10 kunnen hebben...blablala zo ging het door. dus ik zeg: dat weet je niet of je er zoveel kunt krijgen want je weet niet of je gezond bent van binnen! en toen was het van: nee, nee dat is zo...en toen was het stil! je voelt je dan zo alleen, omdat mensen je niet begrijpen en er niet voor je zijn om je te steunen. bv mijn schoonmoeder is echt een schat, maar ze zei een keer: nou als het niet lukt, dan hebben jullie altijd elkaar nog! dat vond ik zo'n rot opmerking! heel veel sterkte! knuffel
Lieve meiden, Heel herkenbaar. Ook bij ons blijft het angstvallig stil nadat je hebt verteld dat zwanger worden niet wil lukken. Alleen onze beste vrienden doen veel moeite om het te begrijpen al vinden zij het ook erg lastig. Van de familie hoor je verder niet zoveel. Ik weet niet wat het is. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die zich niet voor kunnen stellen hoe het is om misschien geen kinderen te kunnen krijgen. Bijna iedereen heeft immers kinderen. Maar misschien is het inderdaad te vanzelfsprekend en denkt men er dan niet over na dat dat niet voor iedereen zo is. Er ligt ook nog steeds wel een taboe op merk ik. Misschien dat anderen dan het onderwerp wel stilzwijgen. Daarom begin ik er altijd zelf maar over want dan durven anderen ook beter. En dan inderdaad die stomme opmerkingen, een gegarandeerde opmerking: 'je moet er niet zoveel mee bezig zijn' of wat wij zelfs hoorden: ' moeten wij even komen voordoen hoe het moet....' ( toen wisten ze nog niet dat we vruchtbaarheidsproblemen hebben gelukkig anders was het helemaal erg lullig geweest) Freya organiseert avonden voor lotgenoten en daar komen deze dingen ook aan de orde. Ook is er een boek over geschreven 'open zenuw' Misschien een aanrader om te lezen? Veel sterkte allemaal, het valt niet mee. liefs, Isa
trouwens, om op jouw verhaal terug te komen Iloona, het lijkt me echt heel erg moeilijk als je al wel nichtjes/neefjes hebt en je ouders al opa en oma zijn. Ik ben de oudste maar mijn broer gaat dit jaar trouwen. Ik zou het heel moeilijk vinden als zij straks zwanger zouden zijn en wij nog niet. En dan is het logisch dat daar de aandacht naar toe gaat omdat dat natuurlijk ook geweldig is, maar het lijkt me voor jou echt heel erg klote en pijnlijk. Ik denk dat je moeder er iets teveel vanuit gaat dat het bij jou ook allemaal wel goed zal komen, net als bij haar, en dat ze niet goed raad weet met jouw verdriet. Als de band met je moeder je dierbaar is dan zou ik het toch gewoon blijven bespreken met haar. Het is voor haar denk ik ook een proces waar ze doorheen moet. veel sterkte ermee! En als je je ei kwijt wilt dan kom je maar lekker hier. Je bent niet de enige die zich af en toe flink rot voelt en ook verdriet heeft om de reacties uit de omgeving. liefs, isa
heel herkenbaar, en vooral dat het je eigen moeder is doet verschrikkelijk pijn! Ik heb heel wat nare opmerkingen van mijn vader gehad na mijn eerste en tweede miskraam, inmiddels heb ik heel veel emotionele afstand van hem genomen daardoor. Mijn eigen moeder leeft gelukkig heel erg mee, maar ik heb hetzelfde een beetje met mijn schoonmoeder, het is een schat hoor, en ze leeft echt mee met ons verdriet, maar als ik haar spreek heeft ze het altijd alleen maar over haar kleinkinderen van mijn vriend zijn zus. Alsof ik daar op zit te wachten om continue aan te horen wat die allemaal doen en kunnen enz. Als ik haar spreek wil ik weten hoe het met haar gaat, niet hoe het met de kleinkinderen gaat. Maar ik durf dat niet te zeggen tegen haar. Dus dan zeg ik het tegen mijn vriend, maar die snapt niet waar ik me zo druk over maak. Ach ja, ik heb nog maar een héél klein groepje mensen over die ik echt vertrouw en waarbij ik mezelf kan zijn, mét al mijn verdriet van de afgelopen twee jaar. Maar als het mijn eigen moeder was, zoals in jouw geval, denk ik dat ik ook intens verdrietig zou zijn... Sterkte meid...
Juist om dit te voorkomen hebben wij alles voor onszelf gehouden. Ik weet namelijk dat het bij ons ook zo zal gaan, precies zo (in het verleden al meegemaakt met andere dingen) En die pijn wil ik er niet bij hebben. Ik kan me dus zo onwijs goed voorstellen hoe rot je je hierdoor voelt. Ik voel je verdriet en pijn gewoon Heel veel sterkte met dit alles en weet dat we hier op het forum altijd met oprechte interesse zullen luisteren! Dikke knuffel voor jou!
Blijf het altijd erg vinden om zulke verhalen te lezen. Zelf ben ik er nog steeds niet uit; wat de beste manier is om er mee om te gaan. Wel of niet tegen ouders vertellen? Als we het tegen de ouders gaan vertellen, wat vertellen we dan precies? Broers en zussen, mogen die het weten? Laatst moest mijn man geopereerd worden (spatader bal verwijderen). Hij wilde perse dat onze ouders dit wisten. Zo van, ZK en MMM kunnen we voor ons houden, maar als ik echt geopereerd moet, vind ik dat ze het moeten weten. Ik heb er héél veel buikpijn van gehad; zó spannend dat ik het vond. Mijn ouders reageerde lief, beetje onwetend hoe er mee om te gaan, maar wel lief. Zijn ouders reageerde eigenlijk helemaal niet. Zijn vader vertelde wel even dat hun vroeger, zo zwanger waren van mijn man, met zijn superzaad............ Daarna hebben we het er nooit meer over gehad. Na de operatie waren mijn ouders wederom lief en bezorgd. Zijn ouders hebben niet eens gebeld. De volgende dag heeft hij zijn moeder even gesproken, en binnen een paar tellen ging het weer over wat anders. Sorry voor mijn lange verhaal, maar wat ik bedoel te zeggen; nu weten ze het........... maar wat de meerwaarde daar nu precies van is. Daar ben ik nog niet uit. Over een week of 2 hebben we onze 1e IUI. We zijn er nog niet uit, of zijn ouders dit ook te horen gaan krijgen.
Herkenbaar maar dan op een andere manier. Nu 1,5 jaar bezig en niemand weet er van, ook mijn ouders niet. Bewust gekozen door mijn vriend en mij al mis ik het heeel erg om mijn hart te luchten bij mij moeder (begin al bijna te janken als ik dit typ) Straks beginnen met IUI, ben benieuwd hoe zwaar het valt. Maar ik probeer het vol te houden om ook niks tegen mijn ouders te zeggen straks voelen ze zich bezwaard aangezien hun eerste klein kind nu 8 maanden oud is. Durven ze niks meer te zeggen of te doen met haar waar ik bij ben.
Meiden bedankt voor jullie lieve berichtjes. Ik wist al dat ik helaas niet de enige met dit probleem ben. En zit nu al een tijd op het forum. Gelukkig heb ik hier heel veel aan, maar vaak mis ik de echte gesprekken om je hart te luchten. Het houd me nu tegen om mijn ware gevoel aan mijn moeder te vertellen, omdat ik niet weet wanneer er serieus naar geuisterd word. En om weer te zeggen wat ik voel en vind kan ik niet opbrengen. Ik kom er toch niet met een beter gevoel uit. Nu maar hopen dat het wonder ook bij ons allemaal snel mag komen, dan zijn we hier ook vanaf!
Hoi Ilonaa, Erg vervelend zo'n situatie. Kan heel goed begrijpen dat je hierdoor niet lekker bent. Maar waarschijnlijk is het bijna in iedere familie hetzelfde. Bij ons ook hoor. Als eenmaal de kleinkinderen er zijn, dan draait altijd alles om hen. Maar wanneer zij er niet zijn, dan is de sfeer anders en hebben ze meer aandacht voor ons.. dat is gewoon zo en kan je moeilijk veranderen. Zolang mensen het zelf niet meemaken weten ze ook niet hoe jij je voelt. Mijn eigen moeder is bijna de enige die er constant om vraagt, bij iedere FM belt ze mij op en vraagt ze hoe het is gegaan. Of als we alleen zijn vraagt ze of het nog goed gaat met ons en geeft ze ons steun dat we de hoop moeten hebben en dat het goed gaat komen. Wel heb ik besloten om er niet meer zelf over te beginnen. Als mensen er iets over willen weten, dan leg ik het gewoon uit. In het begin vertelde ik altijd hoe de FM was gegaan enzo, maar dat doe ik niet meer. Op deze manier bescherm ik mezelf ook tegen de rest. Als ik behoefte heb om te praten en ik zit echt in een grote dip en wil huilen dan doe ik dat gewoon bij mijn man. Want hij is echt de enige die mij begrijpt en ik hem.. Het belangrijkste is ook voor ons dat we elkaar blijven steuen en dat we niet letten op anderen. Ook al merken we van andere dat ze niet echt altijd aan ons denken. We kijken er gewoon doorheen
Lieve Ilonaa, De tranen schieten in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Het is allemaal niet eerlijk. Mijn moeder is ook een beetje mijn beste vriendin, samen met mijn andere beste vriendin, en gelukkig heb ik daar heel veel aan. Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik heb dit gevoel ook maar dan met de buitenwereld. Er zijn er maar weinig die het bij ons weten, maar af en toe heb ik het idee dat ze alleen de sensatie punten willen weten en de rest....ach ja, das niet hun probleem, dan laten ze je lekker alleen. Toevallig was ik er vandaag met een collega over aan het praten. Ik kreeg een sms van mijn moeder (vanaf haar vakantie). Mijn collega zei toen meteen, wat lijkt me dit erg als je geen moeder hebt of het niet met je moeder kan delen. Ik moet er niet aan denken en schoot dus ook meteen vol van jou verhaal. De mmm is een heel hard en moeilijk proces. Weet dat je niet alleen bent. Uit hier je hart, daar zijn wij voor. Hier kom je vrouwen tegen die precies in hetzelfde schuitje als jou zitten. Ik heb zelf heel erg veel aan het forum. Als je ergens mee zit gooi het er hier dan uit. De buitenwereld is keihard. Ze denken dat ze je begrijpen, maar als je het nooit hebt meegemaakt kan je er niet over meepraten. Hang on! Ik duim voor jullie dat je snel zwanger bent.
Heel herkenbaar allemaal... Kijk maar eens op het volgende topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... sc&start=0