Niks compromie. Je moet gewoon zeggen "Schat, nog even terugkomend op waar we het laatst over hadden. Ik wil graag dat jij naast mijn bes staat tijdens de bevalling en mij steunt en helpt, maar daarbij wil ik ook mijn moeder er graag bij hebben en ik begrijp dat jij dat misschien vervelend vindt, maar het gaat in dit geval even om wat ik wil en dit is wat ik graag wil." Zo makkelijk kan het leven zijn. Als hij dan boos wordt of het er niet mee eens is.. heeft ie pech.
je vraagt in je eerste bericht hoe wij het zien. nou daar heb ik antwoord op gegeven. maar als jij nog geen normaal gesprek met vriend hierover hebt gehad....... is het dan niet noodzaak dat je dat eerst dan eens gaat regelen??? want zo moeilijk moet het niet zijn lijkt mij om met hem te praten. ook al is hij gesloten je zal hem toch wel zover kunnen krijgen dat hij met je praat. en als hij dat niet doet heeft dit topic helemaal geen zin want dan kom je geen steek verder denk ik dan. mijn mening is dat je moeder er niet bij hoort. ze is er ook niet bij als je een kindje maakt dus ook niet als het eruit komt. maar dat is mijn mening. daarom zeg ik zorg ervoor dat je haar achter de hand hebt. dat als je het niet trekt dat je haar kan bellen en dat ze komt. ik zeg niet dat je je vriend niet vertrouwd. ik geef alleen aan dat hij onzeker kan zijn en het gevoel kan hebben dat je hem niet vertrouwd doordat jij je moeder er per se bij wil. mannen denken niet zoals vrouwen. praat met hen dat is de enige kans om ergens te komen. en hij zal het misschien eerst op zich in moeten laten werken en erover na moeten denken voordat er een zinnig antwoord uit komt zo zijn wel meer mannen
Mijn man heeft de keuze bij mij gelaten. Hij zei, jij moet bevallen, ik niet. Uiteindelijk was mijn man erbij, mijn moeder, en een fotograaf haha
Misschien even rustig lezen? Ze wil haar moeder er óók bij hebben. TS, ik kan me er niets bij voorstellen maar voor jou is het belangrijk. Als jij bang bent dat je in paniek zult raken zonder dat vertrouwde gevoel denk ik dat je daar toch iets mee moet. Misschien zou je een gesprek aan kunnen gaan met je vriend en moeder samen om ieders rol te bespreken en afspraken te maken? En meis, probeer niet de confrontatie uit de weg te gaan als het zo belangrijk voor je is. Het is jouw gevoel en jouw mening, dat mag je gewoon uiten! Sterkte!
Ik moet er zelf niet aan denken, maar het gaat erom wat jij wilt. Jij wilt heel graag dat je moeder erbij is, dus dan vind ik dat je vriend dat maar moet accepteren, sorry.. Jij bent degene die door deze 'hel' moet, dus hij kan zich voor deze ene keer wel even aan je aanpassen hoor! Maar zo zie ik het
Ik kan me goed voorstellen dat hij je moeder er niet bij wil hebben. Straks is hij degene die aan de zijlijn staat te kijken naar jou en je moeder. Bij de bevalling was alleen mijn man.
Hier ben ik het wel mee eens. Je wordt een gezinnetje, dat is ontzettend belangrijk! Ook al doe jij al het 'werk', de rol van je man/vriend is in mijn ogen niet minder belangrijk. Als hij wil dat het iets van jullie samen is dan vind ik dat hij daar ook alle recht toe heeft. Het is ook zijn kind dat geboren wordt, helemaal niet raar als hij daar niemand bij wil hebben. k krijg een beetje het idee dat men maar vind dat de vrouw alles mag beslissen omdat zij moet bevallen, maar volgens mij krijg je samen een kindje en doe je bevallen dus ook samen... En je zit nu (hetzij ongepland) toch echt wel in een serieuze relatie, waarin je samen beslissingen neemt, en hoe geweldig de relatie met je moeder ook is, je hebt nu je eigen gezin.. Ik zou haar lekker bellen als het kindje er is, kun je met haar lekker alles bespreken wat je met een man niet doet
Het allerbelangrijkste is denk ik dat jij je ontspannen voelt tijden je bevalling. Zo'n eerste keer is ook gewoon hartstikke spannend, je weet helemaal niet wat je kunt verwachten en ook niet wat je eigen gevoelens erbij zullen zijn. Om die reden hebben mijn man en ik bij ons eerste kindje afgesproken dat mijn moeder in de buurt zou zijn en dat we op het moment zelf zouden beslissen of we haar erbij wilde hebben of niet. Mijn man heeft die beslissing ook vooral bij mij gelaten, wat ik persoonlijk ook wel het meest logisch vind. Tenzij jij er iemand bij wil hebben waar je man zich heel onprettig bij voelt, dan wordt het wat complexer. Ik kan me voorstellen dat jouw vriend het zich misschien persoonlijk aantrekt. Misschien kun je hem uitleggen hoe belangrijk het voor jou is zonder je twijfels over zijn steun uit te spreken? Of in ieder geval meer de nadruk te leggen op jouw behoefte om je moeder (ook een vrouw) er naast hem (de belangrijkste persoon) bij te hebben. Mijn man wilde in eerste instantie ook het liefste met z'n tweetjes zijn, maar toen het eenmaal zover was vond hij het prima dat mijn moeder erbij kwam. Het gaf hem inderdaad (zoals eerder al gezegd werd) de ruimte om naar het toilet te gaan en wat te eten en drinken tussendoor zonder dat ik me alleen gelaten voelde. Mijn eerste bevalling vond door langdurig gebroken vliezen in het ziekenhuis plaats en daar zie je al zoveel vreemde gezichten dat het echt fijn was dat ik twee vertrouwde mensen bij me had. Praat er op een rustig moment over met je vriend, beter nu een spannend gesprek als straks spanningen bij je bevalling toch?
Mijn moeder was er ook bij en ik had haar voor geen goud willen missen. Toen ik zelf erover nagedacht had of ik haar erbij wilde hebben of niet, heb ik het aan mijn man gevraagd. Ik heb hem duidelijk verteld waarom ik haar erbij wilde en toen heb ik hem gevraagdom er goed over na te denken. Als hij nee had gezegd, zou ik het haar ook niet gevraagd hebben. Ik vind dat het wel iets is wat jullie samen beslissen. Ze heeft zichzelf best afzijdig gehouden tijdens de bevalling, maar toen het nodig was, was ze er! Ik, en mijn man, hebben er veel steun aan gehad en het was heel bijzonder. Voor haar en ook voor ons...
Je twijfelde zelf ook of je je moeder erbij wilde, was jouw moeder er wel bij toen je kindje werd verwekt? Beetje krom he En wat een domme opmerking over poepen en plassen.. Dat jou dat overkomt wil niet zeggen dat dat bij iedereen gebeurd @to Doen zoals jij het wil. Wil je je vriend en moeder erbij? Prima, niks mis mee hoor. Ik vind dat je vriend dat maar moet accepteren. Jij moet het ten slotte doen en ondergaan. En wat betreft die naaktheid , daar.maak je je op dat moment niet stuk om hoor.. Tijdelijk heb je geen schaamtegevoel
Sja mijn keuze is het niet. Overigens zou het bij ons ook een discussie van 1 minuut zijn, mocht ik aan hebben gegeven dat ik mijn moeder erbij zou willen. Dat wil mijn man ook echt pertinent niet. Dat moment hoort intiem te zijn, de nieuwe ouders samen met hun pasgeboren kind. En zo hoort het te zijn. Dan kan jij misschien vinden dat het voor jou veiligheid en geborgenheid is, hij heeft daar blijkbaar hele andere ideeen over. Jij moet het zware werk doen ... hij wordt ook vader, en dat heeft ook een impact van heb ik me jou daar. Ik zie dat nu al bij mijn man, en wij hebben er 11 jaar naartoe geleefd. Hij heeft ook iets in te brengen hier ... En ik krijg haast het idee dat hij, omdat hij zo gesloten is, bang is om aan de zijlijn geparkeerd te worden door jou en je moeder. Blijkbaar vind hij het ook moeilijk om zich te laten gaan in het bijzijn van mensen waar HIJ zich niet veilig en geborgen voelt. Het is niet "his way or the highway" maar dat is het ook niet voor jou. Overleg en als hij er echt vreselijk veel problemen mee heeft, dan zou ik dat dus wel echt ter overweging nemen. Jullie worden ouders, SAMEN, dus volwassen, en daar hoort ook een stukje zelfstandigheid bij.
ja meid dat moet je echt samen met je partner zien op te lossen. probeer er no eens rustig over te praken en beide de voors en tegens evt op te schrijven. Bij jayden mochten onze moeders erbij zijn. En deze keer doen we het lekker samen. Zo hebben we beide een keer meegemaakt!
Bij mijn bevalling is mijn partner en mijn moeder erbij. Mijn moeder heb ik toen gevraagd bij mijn eerste en nu weer bij mijn tweede. Voor de vrouwelijke support omdat ze weet wat ik meemaak en beetje een extra fotograaf Mijn partner vindt dit goed, ik ben diegene die moet bevallen en niet hij
Bij mijn bevalling waren we saampjes. Met: gyn, kl.verloskundige, verpleegkundige en mijn favo kl.verloskundige die vrij had maar me telkens even moed kwam inpraten in mijn weeenstorm. Had wat complicaties tijdens de inleiding vandaar de gyn erbij. Ik vond het best, kind moest eruit..alleen dat de koffiejuf gewoon gezellig in en uit liep en dan gezellie met mijn man begon te babbelen dat ik het zo pittig had, vond ik minder Ik zou niemand erbij willen, en zeker neit als mijn man dat aan zou geven.
Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat hij je niet steunt maar zegt: niet zeuren, persen. Toch valt het wel mee denk ik, de meeste aanstaande vaders zijn op het moment ook bezorgd/gespannen en willen hun vrouw zo goed mogelijk steunen. En vergeet niet: de verloskundige is er ook bij, die gaat jou er ook doorheen slepen. Dat neemt echter niet weg dat JIJ moet bevallen en dat jij in de eerste plaats je wensen duidelijk mag maken. Toch vind ik dat je wel naar je vriend kan luisteren en proberen om samen naar een oplossing te zoeken, hij wordt tenslotte papa. Mijn tip: vraag aan je vriend hoe hij de bevalling voor zich ziet. Hoelang denkt hij dat een bevalling duurt, wat gebeurt er in de verschillende fasen van de bevalling, hoe kan je eventueel de pijn verlichten en last but not least: wat gaat hij allemaal doen om jou te steunen? En vraag ook WAAROM hij niet wil dat jouw moeder erbij is. Wil hij het intieme moment met jullie tweetjes (drietjes straks) delen, of kunnen jouw vriend en moeder gewoon niet zo goed met elkaar opschieten, wil hij zijn moeder er dan ook bij, of.....? Misschien helpt het ook om samen een paar bevallingsfilmpjes te kijken (op Youtube genoeg te vinden) maar dat moet je alleen doen als je daarvan niet onzeker en gespannen raakt t.a.v. je eigen naderende bevalling. Of probeer nog gauw samen een bevallingscursus te doen, wie weet geeft dat wat rust en vertrouwen. Samen blijven communiceren hoor!
Hij vind het idd iets voor ons tweeen, maar daarbij heb ik mijn verhaal niet kunnen doen en dat vind ik best erg. Kreeg echt de kans niet om er wat over te zeggen. En ik wil echt naar hen luisteren maar hij zei er niet zoveel over. En ik kan ook begrijpen dat hij het zo wilt maar luister dan opseminst ook naar mij. Ik heb hem gevraagt of we vanavond even kunnen praten, we moeten er wel uit komen samen. Hoop dat hij eventjes rustig wil luisteren naar mij Ja ik heb wel filmpjes gezien, vond ik stiekem wel fijn. Ben toch bang voor het onbekende haha. Curses waren we te laat mee... eerst volgende is vlak voor de uitgerekende datum...
Ik vind het best wel hard overigens dat sommige vrouwen de mening en wensen van hun man/vriend niet eens in overweging willen nemen. "Ik beval DUS ik bepaal"... Soms lijkt het wel eens dat mannen een wormvormig aanhangsel zijn en meer een noodzakelijk kwaad, en zeker niet moeten denken dat ze ook maar iets in te brengen hebben ... Dit doe je toch samen? Het is toch ook zijn kind wat geboren wordt? Voor hem toch ook spannend, nieuw en eng?