hoi sikki volgens mij heb ik jou ook al eens eerder gesproken ergens wat kun jij het mooi beschrijven. ik vind mezelf er helemaal in. het meest pijnlijke vind ik nog dat niemand dat aan mij ziet. klinkt krom want je wil het verbergen, maar ergens wil ik zo onderhand ook wel eens herkenning van alles. als, als met nadruk op als ik het aan iemand uitlegt die zegt ja ik heb dat ook of ja ik snap het wel maar je kansen zijn nog niet voorbij geef de moed niet op enz. echt niemand begrijpt me!!!. ik heb zelfs het idee dat mijn man me zelfs niet begrijpt of in elk geval denkt hij echt heel anders dan mij over deze dingen. ik denk dat hij zich wel kan vinden zo met 1 kind, wanneer word het eens duidelijk bij iedereen dat dat bij mij absoluut niet zo is. ik voel me soms zo alleen, (even voor de duidelijkheid ik heb een hele goede relatie, een geweldige man. maar wil hem ook niet altijd lastig vallen met mijn gezeur, ik voel me ook bij hem een aansteller en dat is niet zijn schuld!!) ik voel me meer alleen in mijn omgeving, echt 100 andere onnozele dingen zijn soms belangrijk voor mensen. ik denk vaak waar maak je je druk om. maar tegelijk denk ik ook vaak in mezelf: je moet zeuren het kan erger, geen kind of ziek zijn, dood gaan enz. waardoor ik men verdriet weer weg stop. sorry voor al mijn gezeur zoals je ziet het gaat nog steeds niet echt lekkerder, ben ook gewoon zo boos. wanneer heeft een mens genoeg ellende gekregen? maar ja dat is niet aan ons helaas. en sikki ik ben het heel erg met je eens, ook iets wat heel zeer weinig mensen begrijpen en geloven. dat een wens voor een tweede even groot of zelfs groter is dan de eerste. en dat heeft niks met ondankbaar te maken. hoe ver bij jij nu eigenlijk? icsi bezig? hoeveelste? ik wens je in elk geval veel succes. knuffel van mij
Hey allemaal, Ik herken het gevoel ook hoor! Heb 2 mooie dochters uit mijn vorige huwelijk en zou dolgraag met de liefde van mijn leven ook een kindje willen. Maar heb soms ook het gevoel dat ik dat altijd moet verdedigen.. Hoe vaak ik niet gehoord heb: je hebt gelukkig al 2 kinderen.... En dat is natuurlijk ook zo! Voel me haast schuldig tegenover vrouwen die helemaal geen moeder kunnen worden. En ik besef me ook heel goed dat ik enorm veel geluk heb dat ik 2 meiden heb! Maar aan de andere kant... ik heb een man thuis die een geweldige vader is voor mijn dochters... maar nooit hun papa zal zijn. Ik wil met hem ook zo graag iets van ons samen. Ik gun hem ook dat gevoel om alles vanaf de eerste dag van de zwangerschap mee te maken en zichzelf in z'n kind te herkennen. Gelukkig zegt hij zelf dat hij ook heel gelukkig is met ons gezin zoals het is. Maar toch voelt het voor mij niet compleet... Bovendien ben ik afgelopen 2 jaar 2 keer zwanger geweest (bbz) en zag ik hoe blij hij was, en voelde ik ook hoe graag ik het wilde. Heb nu net de TP van mijn tweede ivf poging gehad maar ben zo bang dat het weer mislukt is... Ik raak ook erg uit balans door al die hormonen. Na die twee bbz heb ik een behoorlijke dip gehad en dat wil ik eigenlijk niet meer... vind dat ook niet eerlijk tegenover mijn dochters... net alsof zij niet genoeg voor me zijn.. Liefs Anne
hoi anne, ja soms is er zoveel onbegrip, mijn mag zegt altijd daar moet je niet naar luisteren en langs je heen laten gaan. die mensen weten niet waar ze het over hebben. ze kennen het gevoel niet. maar ik hoop dat deze ivf bij jullie mag lukken. ik herken ook het schuldgevoel tegenover je kinderen. ik voel me ook schuldig tegen over men zoontje. en vind inderdaad ook zielig dat ik meer met mezelf bezig ben sinds die ivf, omdat wat jij ook zegt ik uit balans ben door de teleurstellingen. heel veel succes hoor. wanneer heb je de test?? groetjes