Ik wil zo graag een baby, het verlangen is zooo sterk! Ik heb het er een jaartje terug over gehad, en mijn vriend wilde ook. Wel zeiden we; pas als we beiden een vast contract hebben. Nu zijn we beiden zover dat we een vast contract hebben en nu krabbelt mijn vriend terug. 2 weken terug vertelde hij me dat het wel erg snel ging allemaal, dat hij nog wilde genieten van zijn leven hoe die nu is. Ik was zo teleurgesteld, ook omdat we er altijd zo over konden fantaseren en ik me er op verheugde. Hij zei zelf dat het ook iets was van de laatste weken dat hij er zo over denkt. Mijn vriend is in september 31 jaar, ik ben in januari 25. Ik wil niet te lang wachten. Hij zegt zelf dat hij me niet kan zeggen of het nog een jaar of 'jaren' gaat duren. Zelf zegt hij wel 'niet te lang, anders word ik oude vader'. Maar het is te vaag! Het is zo moeilijk om mee om te gaan. Ik wil hem niet pushen, ik wil er niet te vaak over hebben, aan de andere kant ook weer wel... pff, het is zo lastig. Woensdag waren we op kraamvisite. Ik was bijna jaloers eigenlijk. na afloop hadden we nog even met elkaar gepraat en vroeg ik aan hem hoe het voor hem voelde. Hij zei dat hij er eigenlijk niks bij voelde, en dat maakt het natuurlijk niet beter. Hoe kan ik hier nu mee om gaan? Ik wil hem niet beinvloeden, wil dat hij er zelf op een gegeven moment helemaal voor wil gaan. Maar ondertussen is mijn verlangen er wel. Zijn er meer mensen met dit 'probleem'?
Tja meis, ik kan er niet zo over meepraten...Ik was er ook wel wat eerder klaar voor dan mijn vriend, maar dat heeft maar even geduurd en toen wilde hij er ook voor gaan. Ik snap dat het erg moeilijk voor je is, maar je kunt er weinig aan doen denk ik. Als je gaat pushen duurt het waarschijnlijk alleen maar langer. Sterkte en wie weet valt het toch mee en gaat je vriend snel over stag.
Het is ook de onzekerheid. Wanneer.. Ik heb alles graag in de hand, ik weet dat ik dat soms meer los moet laten, maar het is zo moeilijk.
ik was al heel lang klaar om mama te zijn,maar heb drie jaar moeten wachten eer ik er met hem serieus over kon hebben. nu heb ik pcos dus zwanger worden is moeilijk,dus heb ik zoiets van "niet telang wachten" maar ja toch drie jaar moeten wachten. en het is niet fijn!als ik erover wilde babbelen dan begint ie ergens anders over enzo.hij is tien jaar ouder dan mij en in de dertig dus ik vind dat het wel eens mag gaan beginnen....hij wilt wel maar enkel als ik mijn vast contract heb...en dat wil ik ook! MAAR dat is niet zo makkelijk want overal nemen ze me proef voor een jaar en dan byebye en nemen ze een 50 plusser...ugh.stel dat ik mijn vast contract heb..tja kan ik nog ontslagen worden eh...maar ik zorg ALTIJD dat ik direct ander werk heb! nu ook bv...contract de woensdag gedaan na zes maanden,heb al nieuw werk vanaf morgen..dus ik zorg voor mijn inkomsten dat wel offin ik snap hem wel en hij heeft gelijk maar ja na drie jaar... nu zijn we eindelijk bezig met clomid,en hij heeft zoiets van als het raak is dan oke en zo niet dan nog wachten. dus hij weet dat ik niet direct zwanger kan worden en met clomid hebben we ook geen zekerheid,maar hij lijkt nog niet 100% door te hebben dat we er toch wel mee bezig zijn...soms denk je da hij niets liever wil en soms doet hij zo anti kinderen(niet van niet willen maar nie 'kunnen' financieel) we wonen samen,hebben beiden werk,normaal verloofd deze zomer...maar dat is weer zo een verhaal:x eerst willen dan niet dan verloven en lang wachten op trouw dan niet verloven dan wachten opnieuw ....bmablabla hij word 31 en ik 21. al mijn vrienden zijn,verloofd,getrouwd,zwanger of hebben kinderen.ze zijn evenoud als mij. al zijn vrienden zijn nog maar net (zijn leeftijd) bezig met verloven en 2 koppels getrouwd(van de 15) geen heeft kinderen. dus mijn visie is anders dan die van me vriend natuurlijk maar zeer irritant! je kan enkel wachten want als je pusht en hij geeft toe en je hebt een kind dan is alles wat fout gaat jou schuld omdat JIJ "een kind wilde hebben" je weet hoe dat gaat .... met die gedachte zat ik in mijn hoofd en ook dat ik men vriend nog wat vrijheid wil geven nu het gaat,eens een kindje is het altijd je kndje op de eerste plaats(dus niet elke dag uitslapen of doen wat je wil) ben miss wat jong volgens sommigen maar men moeder zegt ook altijd dat ik als 30er geboren ben en drna jaren bijkrijg ik ben nooit echt een fuifbeest geweest(heb men momenten gehad) en heb gewoon DAT gevoel van moeder willen zijn xxxxxxxxxxx
Ik heb ook lang moeten wachten. Op een gegeven moment voorgesteld wel alvast te stoppen met de pil omdat ik had gehoord dat 'ontpillen' ook nog wel eens een poos kon duren (en had inderdaad vrij lange cyclussen). Dat was in september 2006. Januari 2008 gingen we er uiteindelijk voor en april 2008 was ik gelukkig al zwanger. En nu begint het liedje weer van voor af aan voor een 2e kindje... Mannen! Geef hem de ruimte. Vraag hem er serieus over na te denken, laat hem ook beseffen dat het heel normaal is als het een half tot een jaar duurt eer je zwanger raakt en dat het dan nog eens 9 maanden duurt eer het kindje er is...Wat vind hij een oude vader? x Kweenie
He meiden, Ik heb gelukkig niet jullie "probleem", maar ik was ff nieuwsgierig, dus vandaar dat ik even heb meegelezen. Ik snap heel goed dat dit heel moeilijk is voor jullie, maar om voor een kindje te gaan moet je met zn 2en zijn. Als je toch zwanger raakt zonder dat hij het wil...kan het weleens fout lopen. Zoals al gezegd is: dan krijg jij / het kindje overal de schuld van en loop je de kans dat "jullie" kindje helemaal niet gewild is...Hoe erg en moeilijk het ook is...wacht tot dat hij er klaar voor is..Is hij dat misschien wel nooit, dan moet je een afweging maken tussen wat je belangrijker vindt...de relatie met je vriend of...een kindje..de gevolgen daarvan die spreken voor zich.. Hoe dan ook, heel veel sterkte!! Liefs Moon
Even een aanvulling op mijn verhaal. We gebruikten uiteraard een condoom toen ik stopte met de pil.... Want wat Moon al aangaf, uiteraard is het wel de bedoeling dat je er samen klaar voor bent! x
Moeilijk hoor! Maar je kan het helaas niet pushen. Mijn man wilde beslist geen kinderen en ik lange tijd ook niet en toen ik 35 was wilde ik ineens wel. Mijn man echter nog steeds niet. We hebben gehuild/gepraat/met andere gepraat en uiteindelijk hebben we samen voor geen kinderen gekozen. Dat was moeilijk maar ik hield teveel van hem om daarvoor bij hem weg te gaan. We zijn en jaar daarna getrouwd en helaas is hij 3 jaar geleden overleden. Toch heb ik nooit spijt gehad. Je doet het samen of niet en je man wil wel alleen nu nog niet dus geef hem de tijd. Gelukkig ben je nog jong dus dat komt ast wel goed. Hier bezig met mijn ivf want nu heb ik een vriend die meteen al een kind wilde (is nu 31) Inmiddels ben ik 43. Zo zie je maar het leven zit raar in elkaar. Veel strekte en hopelijk draait je vriend snel bij. Mij wijze moeder zei:'Laat het een jaar in de kast liggen". Dus niet ermee bezig zijn en het lost vanzelf op en na dat jaar waren we er samen uit. Lente
Goed om jullie verhalen te lezen. Ik praat normaal over van alles met mijn vriend, heb ook het gevoel dat dat kan. Maar dit onderwerp is zo lastig. Ik wil er dolgraag over praten, maar omdat ik bang ben dat hij hierdoor alleen nog maar minder graag wil hou ik me stil. Ik heb voor mezelf al bedacht dat ik vanaf januari wil ontpillen, klinkt misschien raar dat ik al een soort van datum heb bedacht, maar hierdoor heb ik iets om naartoe te werken. Ik heb er nog niet met mijn vriend over gehad, maar dat ga ik zeker doen, uiteraard! In september gaan we 2 weken op vakantie naar griekenland, wellicht breng ik het dan ter sprake. Daarbij denk ik dat als hij gewoon een condoom gebruikt, hij het zelf ook maar in de hand moet hebben. Klinkt simpel, maar iedere keer de pil slikken tegen mijn zin is ook niet fijn. begrijp me niet verkeerd, ik zou hem nooit voor de gek houden, want inderdaad... je moet het samen willen. Volgens mij is mijn vriend zich ook niet echt bewust dat een zwangerschap 9 maand duurt en dat in 1 keer zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Dus dan kan het best nog een tijd duren (ook om eraan te wennen.) Maar momenteel blokkeerd iets me om het hierover te hebben, zo bang dat hij het verkeerd opvat, zich gepusht voelt of zich schuldig gaat voelen of wat dan ook... zucht.
Ik wil ook in januari weer stoppen Of nou ja, iets eerder. Wilde in juni al stoppen (ben er ook helemaal klaar mee) maar na mijn vraag: "Wil je dat ik nog voor een half jaar op haal of ...??" zei hij overduidelijk: "Haal nog maar een half jaar!" Chips.... Maar daar tegenover staat wel dat hij de komende maanden ook echt goed gaat nadenken over of hij een 2e kindje wel of niet ziet zitten. Gelet op mijn leeftijd en de leeftijd van ons dochtertje wil ik eind dit jaar toch graag de knoop doorhakken en samen een beslissing maken. En als hij dan nog echt niet wil dan legt hij er maar een knup in! Wellicht is dit ook een idee voor jou? Dat je je partner een half jaar de tijd geeft om er eens goed over na te denken en dat jullie eind dit jaar samen de balans op gaan maken? @ Lente: Wat een moeilijke beslissing heb jij moeten maken toen! Lijkt me heel zwaar als jij heel graag wilt maar hij niet! Uiteindelijk houd het op als je partner echt niet wil (want je doet dat een kind niet aan) maar pfffff, heel moeilijk! Overigens ook in dat schuitje gezeten echter wilde mijn partner dus uiteindelijk wel! x
Hallo allemaal, ik ben nieuw hier op het forum en zag dit onderwerp voorbij komen. Mijn vriend en ik zijn het er (gelukkig!) over eens dat we kinderen willen, maar ik ben er al klaar voor en hij denk ik nog niet. Steeds als ik er over probeer te praten, verandert hij van onderwerp of bespreekt iets wat nog niet ter zake doet (over kamertje, opvoeding etc). Aan de ene kant lijkt hij er mee bezig en aan de andere kant is het bij na onbespreekbaar. Omdat ik dit best moeilijk vind ben ik alvast naar dit forum gekomen. Toen ik dit onderwerp zag, bleek dat ik natuurlijk niet de enige ben met dit verschil. Maar leuk is anders... Als ik mijn gevoel maar kon uitschakelen, dan was er niks aan de hand, dan schakelde ik het wel weer in als hij zo ver was. Zucht, dat lukt helaas niet. Ik heb de stille hoop dat als we straks, over een klein maandje, getrouwd zijn, hij er toch voor wil gaan. Maar wat als dat niet het geval is? Ik blijf in ieder geval hier maar wat rondkijken. DutchDiva
Hier is het mijn man die heeft moeten wachten. Ongeveer 2 jaar. Ik wilde perse nog reizen en eerst trouwen. Mijn man is nu wel blij dat we gewacht hebben en dit eerst gedaan hebben... en ik ben een echte moederkloek geworden
Hoihoi... Ja, hier ook hoor! Ik wilde al heel lang een kindje.. Maar manlief was er niet zo zeker van.. Hij zag er erg tegenop om papa te worden!!! Hebben er veel over gepraat en uitgelegd waarom hij nog niet wilde.. -> de verantwoordelijkheid (kan ik begrijpen), het nieuwe en het niet meer vrijzijn... Ik accepteerde dit van hem maar toch zat ik niet lekker in mn vel. Wanneer mensen om me heen zwanger raakten, zat ik gerust weken in n dip.. Op gegeven moment zei hij tegen me: laat die pil maar lekker liggen, we zien wel hoe t komt... Terwijl ik gat in de lucht zou moeten springen, was ik vol bezwaar.. Veel te bang dat ik gepusht had en daardoor! Maar twas goed.. raakte gelijk zwanger en mn man moest er best aan wennen. Maar, zo zegtie zelf, in de zwangerschap leef je er naar toe. Tis niet zo dat je in een keer n kindj hebt. Nu istie er zo dol op! Kan zich niet meer zondr dkleine uk in mn buik voorstellen.. Heel veel suc6..
Ik merk de laatste tijd dat ik echt een stuk prikkelbaarder ben geworden. Eigenlijk dan heel onterecht. Als mijn vriend onduidelijk is geweest in zijn communicatie over een onbelangrijk iets, dan denk ik in mijn hoofd meteen erachteraan; 'over je kinderwens ben je ook onduidelijk'. dan ben ik geiiriteerd om iets waarover het op dat moment niet gaat. Of als hij iets heeft uitgesteld (regelzaakjes), word ik boos.. maar eigenlijk denk ik dan weer aan 'het uitstellen van kinderen nemen.'. Het loopt dus even niet zo goed en ik kan het hem gewoon niet zeggen. Ik vind het zo moeilijk! Ik praat over alles, maar dit onderwerp is echt lastig. Omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik heb besloten dat dit ook niet zo door kan blijven gaan. het heeft toch meer negatieve invloed op mijn relatie dan ik dacht. En hij weet niet eens waar mijn irritaties nu echt vandaan komen... dat is natuurlijk super oneerlijk. Daarom heb ik besloten een brief te schrijven waarin ik alles 1 keer duidelijk uitleg. Ik hoop dat hij mij dan beter begrijpt en de tijd neemt om ook echt goed over deze wens na te denken zonder hem te pushen. Ik moet nog nadenken hoe ik het allemaal ga verwoorden... zonder te pushen of medelijden te krijgen etc. Zucht..
Ach Fleurop, ik weet echt precies hoe je je voelt. Zo ging het bij ons in het begin ook. Alleen kon ik mijn gevoel nog wel vrij goed uiten en was hij meer degene die niet kon praten over het onderwerp kinderen. Nu bij de 2e is het weer een beetje het zelfde verhaal trouwens. Al ben ik sinds zondag wel gestopt met de pil (en zou ik eigenlijk nog tot eind dit jaar door slikken) dus dat is al redelijk positief. Je idee om een brief te schrijven is goed, zeker als je denkt er zonder de brief niet over te kunnen praten. Wees gewoon eerlijk, schrijf hoe je je voelt en wat het met je doet dat hij, nu jullie eindelijk zo ver zijn (vast contract etc), toch terugkrabbelt. Probeer ook duidelijk te verwoorden dat je hem echt de ruimte wilt geven en begrip probeert te hebben voor zijn gevoel maar dat je nu het idee hebt dat het onderwerp kinderen helemaal gesloten is. Dat je erg graag met hem over wilt praten maar het moeilijk vind omdat het zo veel voor je betekent en je hem niet wilt pushen of van je af wilt stoten. Maar dat je zo graag samen met hem een kindje wil dat het echt pijn doet dat hij dit (nog) niet met jou wil.....en je stiekem eigenlijk ook bang bent of hij het überhaupt ooit wel wil... Zoiets?
Hallo iedereen, Eindelijk herkenning Ik wil (voor mijn gevoel dan) al zo lang zo graag een kindje, maar mijn vriend nog niet... Sinds ik 15 ben was ik er al mee bezig en wist ik al dat ik jong moeder wilde wilde worden en toen ik 19 was werd het echt serieus. Ik ben nu 21 en woon een half jaar samen met mijn vriend. Opzich heel logisch dat hij ze nog niet wil, we kennen elkaar nog geen anderhalf jaar en wonen net samen. Maar ik kan mijn gevoel niet uitzetten, ookal wil ik dat zo graag voor hem. Het is herkenbaar wat je schrijft Fleurop, ik word soms(of regelmatig) ook prikkelbaar of verdrietig en dan vraagt mijn vriend wat er is maar dan kan ik gewoon niet echt eerlijk antwoorden omdat ik hem niet wil laten merken dat ik er zo veel mee bezig ben. Terwijl we verder over alles gewoon goed kunnen praten. Ik wil hem niet pushen maar krijg door zijn reacties(of eigenlijk het gebrek daaraan) het idee dat ik dat nu al doe, terwijl ik me zo aan het inhouden ben! Een paar dagen geleden vroeg ik aan hem of hij dacht dat ik voor mijn 24e moeder zou zijn, en hij zei dat als het aan hem zou liggen dat dat niet zo zou zijn.. dat deed echt pijn om te horen Misschien is het inderdaad een idee om een brief te schrijven, zodat hij het in ieder geval wat beter begrijpt. Sommige mannen ook... Gelukkig hou ik zo veel van hem Groetjes! Edit: Succes met het schrijven van je brief trouwens
Kweenie, bedankt voor je berichtje. Echt fijn en heb er zeker wat aan. Ook voor als ik de brief ga schrijven. Juist omdat ik hem niet kwijt wil vind ik het moeilijk om erover te hebben en daarbij wil ik niets liever dan met hem een kind krijgen. En anderen: wat fijn die herkenbaarheid. Dat gevoel.. dat kunnen volgens mij alleen vrouwen echt begrijpen!
Hoe pijnlijk misschien ook, het is goed jullie reacties te lezen. Ik vind mezelf maar stom als ik verdrietig word van zwangere mensen, maar misschien ben ik zo raar nog niet. Voor mezelf heb ik besloten het te laten rusten tot na mijn bruiloft. Die is al bijna en ik kan de stress er niet bij hebben. Daarna kijken we wel weer verder. Misschien helpt het vriendlief dat hij over een paar maandjes oom wordt, we zullen zien. Dat neemt niet weg dat het op de achtergrond altijd aanwezig zal zijn. Fleurop, heel veel succes met het schrijven en laten lezen van je brief, ik hoop dat het helpt!
Dit is de brief die ik mijn vriend vanavond ga geven... Ik vind het spannend.. tips/opmerkingen zijn welkom! He lieverd, Ik schrijf je deze brief omdat ik het te moeilijk vind om erover te beginnen door middel van een gesprek. Ik ben bang dat de emoties de overhand nemen, dat ik misschien boos word, dat we elkaar niet begrijpen of dat ik dingen vergeet te vertellen. Maar het belangrijkste; ik hou van je en je hebt er recht op te weten wat er in mijn hoofd speelt. Dan maar zo Weet je nog dat je vertelde dat je voorlopig nog niet toe was aan het hebben van een baby. Of althans, de stap om met de pil te stoppen en het te proberen..? Dit sloeg bij mij in als een bom. En de laatste weken/maanden heb ik het er eigenlijk alleen nog maar moeilijker mee. Mijn verlangen naar een baby, het zwanger zijn en alles eromheen, is zo groot geworden. Het is moeilijk uit te leggen om gevoelens te beschrijven die je als man misschien helemaal niet zult hebben of krijgen (waarschijnlijk pas als er een zichtbare buik is van je zwangere vriendin). Het voelt als een leegte, een gemis, ook al heb ik het nooit gehad. Het gevoel dat je ergens heel veel liefde en warmte in je lijf hebt die je niet kan geven, dus een gevoel dat je niet kwijt kan. Het zit ergens klem. Het is als een brok in je keel, maar je kunt niet huilen, dus het lucht niet op. Het is altijd aanwezig, soms sterker, en dan ebt het weer wat weg en kan ik het een plek geven. Ik weet niet goed hoe het komt dat het verlangen alleen maar sterker is geworden toen jij vertelde dat je er nog niet aan wilde. Misschien omdat er eerst geruststelling was; je wilde het graag, we konden erover fantaseren en praten. Het leek nog niet zo heel ver weg. Het voelt nu alsof het onderwerp kinderen gesloten is, en dat idee zorgt dat ik aan alle kanten worstel met mijn gevoelens. Nu is er alleen nog maar onzekerheid. Jij kunt niet zeggen wanneer je er wel aan toe bent en dat maakt mij echt verdrietig. Het idee dat het nog jaren kan duren maakt mij boos en down. Dat jij zoiets zo in handen hebt, mij die onzekerheid geeft, die afhankelijkheid.. het is frustrerend. Het verklaart voor mij ook mijn snelle irritatie, en misschien het sneller boos worden op jou. Ik neem het je voor een deel kwalijk.. terwijl ik verstandelijk gezien ook wel weet dat dit nergens op slaat. Dan komen we direct bij de reden dat ik er nog niet zo uitgebreid met je over gehad heb. Ik vind het zo moeilijk omdat ik absoluut niet wil dat je je op wat voor manier dan ook gepusht voelt. Ik wil absoluut dat wij er beiden klaar voor zijn. Ik wil je tijd geven en begrip hebben voor jou gevoel. Ik ben bang dat als ik erover praat dat je dat dan misschien verkeerd opvat. En dat ik verkeerd overkom door de emoties. Ik wil er echt graag met je over praten maar vind het moeilijk door bovenstaande redenen. En ik hou teveel van je om mijn kansen te vergooien. Soms ben ik onzeker van het idee dat je misschien helemaal niet meer wilt. Of bang dat je het uitstelt zoals je andere dingen ook uitstelt. Ik ben een planner, kijk graag vooruit. Jij zit op dit gebied heel anders in elkaar. Daarom ben ik bang dat je niet na denkt over bijvoorbeeld bepaalde dingen op dit gebied waar ik wel mee bezig ben. Het is bijvoorbeeld niet raar dat het wel een jaar zou kunnen duren voordat ik zwanger zou kunnen worden. Misschien lukt het niet eens direct, het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Daarbij duurt een zwangerschap 9 maand. Er is veel tijd om aan het idee te wennen. Vrouwen hebben al een bepaald gevoel voordat ze überhaupt zwanger zijn, bij mannen komt dat vaak pas als hun vrouw echt zichtbaar zwanger is. Mijn leven is er op dit moment klaar voor. Ik zou niets liever willen dan volgend jaar beginnen met proberen. Met jou! Want ik wil het alleen met jou. Ik heb geen hobbys of sporten waar ik aan vast zit. Ik voel mijn vrijheid op dit moment niet als een zegen oid. Meer als; ok, dit is het moment dat het kan. Ik heb er de tijd voor en ik wil er tijd in steken. Daarbij blijft het gevoel dat ik zoveel kan geven, dat ik wil zorgen voor iets van ons zelf, het hele proces . Dit alles heeft voor mij de meeste waarde. Ik hoop dat je begrip hebt voor mijn buien van de laatste tijd. En die zullen ook nog komen. Ik ben er gewoon verdrietig van. Ik reageer het waarschijnlijk te veel op jou af.. dat komt gewoon door de onzekerheid en afhankelijkheid die jij mij (onbewust) geeft. Nogmaals; verstandelijk weet ik dat ik je dit echt niet kwalijk kan nemen! Ik zou willen dat ik dit mijn gevoel en hormonen ook wijs kon maken. Dit is geen brief om jou te pushen. Ik ben zo bang dat jij dit wel denkt! Ik hoop echt dat ik door deze brief gewoon duidelijk heb kunnen maken hoe ik mij voel. En misschien geeft dit wat meer ruimte om er in het vervolg wel gewoon over te kunnen praten. Kus, Van mij