het is vor ons al enige tijd geleden. (ruim 2 maanden) maar wil toch ff mijn verhaal kwijt. ik liep al bijna 3 dagen met gebroken vliezen rond toen ik ingeleid werd. ons zoontje is met een flinke longinfectie geboren en kreeg daardoor amper lucht. hij werd na een uurtje meteen meegenomen om vervolgens aan de beademing te liggen en 7 dagen antibiotica toegediend te krijgen. het was voor ons een vreselijke kraamweek en ik kijk er ook met een knoop in de maag op terug. Alleen NIEMAND begreep mij. Ik moest elke dag op en neer naar het ziekenhuis terwijl ik lekker in mijn bed hoorde te liggen met mijn baby naast mij. in plaats daarvan had ik een lege wieg naast ons bed en moesten we alleen maar plannen voor oppas en het reizen naar het zh. En als ik iemand nodig had om te rijden dan kon dat wel, maar ik moest mijzelf alleen redden met lopen, wat gewoon vreselijk was, want had ook nog bekkeninstabiliteit wat nu gelukkig bijna over is. toen hij eenmaal thuis was zei iedereen wees blij dat hij thuis is. Uiteraard waren we dat ook wel, maar ik had gewoon geen enkele klik met hem, want ik kende hem nog niet eens. ik moest nog verwerken wat er gebeurd was en nog steeds vind ik het moeilijk. ik zie hem niet als dat kindje wat toen uit mijn buik kwam, maar het kindje dat mee kwam uit het ziekenhuis. gelukkig lijkt hij wel veel op ons. dus ik weet zeker dat hij van mij is ik ben nu stapel gek op hem, maar ben zo vreselijk jaloers op de mensen om mij heen die een 'normale' kraamweek hadden/hebben. Ook dat mensen zeggen van wat fijn dat het weer goed met hem gaat he? maar nooit interesse in mij getoond...ik was net bevallen en kon amper lopen maar ging wel 2x per dag naar het ziekenhuis en zorgde ook nog voor mijn dochtertje...volgens mij klopt dat niet. de kraamhulp was ook verre van meelevend, want die liet mij gewoon alles zelf doen. behalve het huishouden. zijn er meer mensen die dit ook gehad hebben en het ook zo ervaren? en begrijp me niet verkeerd: mijn dochtertje en mijn zoontje zijn mij alles en ik hou zielsveel van ze, maar vind het soms nog moeilijk omdat de start zo raar was.
Ja herken het wel. Mijn zoontjes zijn 12 weken te vroeg geboren en hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen, de eerste 3 weken moesten we dagelijks 180 km rijden om bij hun te zijn. Terwijl ik nog herstellende was de keizersnee. Mijn vriendin is in augustus bevallen, heb de 2e dag even heel snel om het hoekje gekeken. Dat was wel slikken, ze lag heerlijk op de bank met de kleine. Kraamhulp deed alles enzo. Als ik dat dan zo zie is het wel even slikken ondanks dat het al 3 jaar geleden is. Ik had me kwaamweek ook heel anders voorgesteld, maar alles is zo anders verlopen.
Ik sluit me aan bij Jada. Onze kinderen zijn 10 weken te vroeg geboren en hebben ruim 5 weken in ziekenhuis gelegen. Mijn kraamweek heb ik doorgebracht in Ronald MCDonald huis, en vooral op en neer pendeld naar de NICU-afdeling. Nu 2,5 jaar later is het nog steeds een zeer pijnlijk punt. Ik kan ook (onterecht) heel slecht tegen enige 'gezeur' over kraamweken in de zin van: mijn thee wordt te koud gebracht, ik krijg te veel/ te weinig visite, kraamhulp wil de hond niet uitlaten enz. Ik was herstellende van een keizersnee, en zat 6 dagen na mijn bevalling 160km per dag in de auto. Omdat mijn babys verdeeld werden over 2 verschillende ziekenhuizen, en ik ze allemaal 2x per dag wilde zien. Daartussen deed ik niks anders dan kolven. Niks rusten, slapen, goed eten enz. band met je kindje gaat groeien, wees daar niet bang voor. En je gevoelens zijn zeer begrijpelijk!
Hier lag mijn kindje niet in het zh maar ik zelf 3 weken. Ik herken je verhaal wel. Ik heb het er lang moeilijk mee gehad dat ik geen fijne kraamtijd heb gehad. Ik moest mijn kind 3 weken missen verschrikkelijk. Probeer er met iemand over te praten sterkte meid
mijn dochter heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen (prematuur) en mijn zoontje 4 dagen. Ik heb beide kids niet direct bij me gehad na de bevalling helaas. En ook ik reed 3 keer per dag heen en weer naar het zkh ondanks dat ik 6 dagen daar voor een ks had gehad en ik dus geen auto mocht rijden... maar ja, wie hield mij tegen? Ik wilde gewoon bij mijn dochter zijn. En ja het blijft gevoelig. En als iemand dan loopt te "zeuren" om mini dingetjes tijdens de kraamweek dan moet ik daar nog wel eens aan denken... Ja het blijft gevoelig maar het ebt wel langzaam meer weg. Ik had ook niet direct een band met mijn kids. Op mijn dochter was ik wel heel snel verliefd. Ik had daarvoor een prenatale depressie maar na de bevalling voelde ik me wel gewoon weer eindelijk normaal. Alleen voelde ik nog niet de liefde voor dat kindje in de couveuse dat ik amper mocht aanraken en amper iets zelf over mocht beslissen (o ik ben zo kwaad over sommige dingen... dat is nog steeds mijn meeste gevoelige punt maar laat ik daar maar niet over beginnen). Maar na een paar dagen droomde ik dat ze haar eigelijk hadden verwisseld en dat een ander kindje mijn kindje was. En dat vond ik zo erg... dat wilde ik niet! Ik wilde dit kindje. En vanaf toen is het langzaam gegroeid. En bij mijn zoontje moest het ook groeien. Maar ik weet niet of dat anders was geweest als ik hem direct bij me had gehad. Ik vond mijn kids direct lief maar niet dat overweldigende gevoel. Maar dat hoor ik bij veel meer moeders...
ja ik begrijp je helemaal..heb ook k.t bevalling gehad en daarna is ons zoontje met spoed naar een universtair ziekenhuis gebracht en ik mocht niet mee vanwege keizersnee met veel bloedverlies ik moest op de intensive care blijven. Mijn zoontje kreeg ook antibioticakuur van 8 dagen gelukkig mocht ik daar blijven anders had ik probleem denkik met vervoer heen en weer. En wat ik stom vond/vind is ja ok het is nu allemaal achter de rug alles gaat gelukkig goed met ons zoontje .. onze familie etc weet als het goed is ook wat we allemaal hebben meegemaakt, maar ze praten er niet over dat vind ik het stomst, ze hebben nooit gezegd van hey wat hebben jullie voor naars meegemaakt ofzoiets,ze deden allemaal heel vrolijk enzo en het nare gebeuren negeren ze dat vind ik erg raar kan ik echt boos om worden he ik liet een foto zien aan mijn nicht waarop mijn zoontje te zien is in couveuse met alle toeters en bellen zegt ze ohh ik schrik hier niet van hoor , nu gaat toch alles goed met hem. En niemand die vraagt hoe het met mij gaat. Ik heb nu ook postnatale depressie ga ook naar de pyscholoog
Hier PRECIES hetzelfde meegemaakt.. Hij werd geboren met fikse longinfectie.. In eerste instantie is hij ivm zijn zuurstofgehalte en verdenking op een infectie naar de mediumcare gebracht.. Ze hadden bloed geprikt en alvast gestart met antibiotica.. Het was duidelijk dat hij een infectie had en groot vermoeden waar, maar goed, toch even nakijken.. Mijn man kon wel een paar uurtjes naar huis en ik kon gerust een paar uur slapen.. Toen ik wakker werd kwam er een verpleegster die vertelde dat het slecht met hem ging en aan de beademing is gelegd op de NICU.. Slik.. Al met al is het goed afgelopen gelukkig, al heeft hij natuurlijk wel een flinke klap gehad.. Na een dag mocht hij langzaamaan van de beademing af.. Volgende dag mocht hij terug naar de mediumcare.. Bezoek mocht op zich wel, maar vonden m'n man en ik niet prettig.. Hij schrok van elke beweging en elke aanraking dus mijn ouders en zus zijn pas op de laatste dag langs geweest.. Als je het er nu nog over hebt is het direct: Maar alles gaat nu toch goed? Nou het is hem niet aan te zien.. Hij was snel weer thuis (7 dagen ivm antibiotica) dus viel toch wel mee.. etc. Die laatste viel trouwens heel verkeerd en denk niet dat diegene dat weer zegt.. Het had heel anders af kunnen lopen en de artsen konden pas rustig worden nadat hij de eerste 24 uur had gehaald.. Het zag er echt niet goed voor 'm uit.. Nu is het precies hetzelfde.. met 29 weken opgenomen ivm weeën.. nu ruim 37 weken en door rust rust rust zit ze er nog.. En dan nu komen de opmerkingen dat het vast geen echte weeën waren, want anders was ze er al.. (Waren dus wel echte weeën en ik besef heel goed hoeveel geluk we hebben dat ik 's morgens nog opsta met een dikke buik).. Ik begrijp dus hoe je je voelt en dat is echt niet leuk..
ja wij hadden achteraf te horen gekregen dat hij ook echt geen dagje of paar uurtjes langer in mijn buik had moeten zitten dat had ie waarschijnlijk niet overleefd ik kan nog steeds niet vergeten
Hier ook idd.. Ik was al een uur persweeën aan het wegpuffen ondanks mijn 10 cm ontsluiting.. Hoe langer ik het ophield hoe minder dipjes zijn hartje kreeg.. Alleen na een uur kwam er een soort moederinstinct naar boven die zei dat ik NU moest gaan persen.. Gelukkig geloofde de gyn heilig in moederinstinct en kon dus gaan persen.. Maar goed ook, ze konden niet garanderen of het dan ook zo was afgelopen.. Zullen we nooit weten gelukkig..
jeetje roeltje jij hebt ook erg heftige bevalling meegemaakt, je bent nu zwanger van de tweede? wat knap dat je het nog een keer aandurft, mijn man wil ook een tweede maar ik wil nu niet aan denken eerst ff vorige bevalling proberen te vergeten tis nu ook nog maar 3 maanden geleden voor mij. En ik ben al het vertrouwen in de verloskundigen enzo kwijt omdat ze niks goed hebben ingeschat doorhun liep ik met veelste grote baby ik had eigenlijk een geplande keizersnee moeten krijgen met 38 weken i.v.m grote baby maar ze zeiden steeds hij is normaal 3 kilo en heb dus doorgelopen tot 41 weken en heb zelf gesmeekt om ingeleid te worden en maar goed ook want ik voelde dat ie groot was op laatste moment tijdens bevalling hebben ze gezien dat hij groot is en met spoedkeizersnee moet worden gehaald
Sila Snap dat je een tweede zwangerschap niet aandurft.. Hier is dat ook een tijd lang zo geweest hoor.. Alleen de kans dat deze baby ook in het vruchtwater poept is reëel (komt best vaak voor) alleen dat ze er een infectie aan overhoudt, die kans is zo ontzettend klein.. En mocht dat wel zo zijn dan is dat puur toeval.. Het is wel zo dat ik per se in het zh wil bevallen.. Als dat betekend dat ik met persweeen in de auto moet zitten so be it.. maar ik wil absoluut niet thuis bevallen.. Dat weet de vk en dat word gerespecteerd.. ik wil wel graag mijn eigen vk er bij en dat is ook prima, heb immers geen medische indicatie.. Daarnaast moet ik bellen zodra ik denk dat het gaat beginnnen.. en dan komt ze liever 10x voor niks dan 1x te laat.. Dus hier zit het wel goed..
huh je beschrijft nu precies wat mijn zoontje ook had , hij had gepoept in vruchwater en die heeft ie ingeslikt en daardoor infectie gekregen. ow maar wat apart dat jij nu geen medisch indicatie hebt, want ik kreeg na de bevalling te horen dat als ik nog een keer zwanger wil worden eerst naar de gyn moet en dat ik sowieso in het ziekenhuis moet bevallen i.v.m keizersnee en bloedverlies. Ow maar die infectie telt dat niet mee dan voor de medisch indicatie? dat hebben ze niet gezegd nee wat apart dan
ja helaas kan ik ook hierover meepraten. bij de eerste had ik een hele moeilijke bevalling schouderdystocie navelstreng om het hoofdje is maar allemaal net goed gegaan, suikersontregelt. de dag naar mijn bevalling werd ze om half zeven smorgens bij me weg gehaald met ontregelde suikers en infectie opgelopen en moest naar de ic. ik had iemand naast me liggen wat die nacht bevallen was en die had een keizersnede gehad als dat kindje begon te huilen begon ik ook want ik wou ook mijn kind naast me hebben. ik kon niet naar een andere kamer want het was veel te druk dus toen heb ik besloten dat ik naar huis wou, ik kon het niet aan om daar naast te blijven liggen. ik ging toen voor iedere voeding naar ziekenhuis behalve de nacht, ik was geknipt bijna volledig ingesscheurd, een hoop hechtingen, bekkeninstabiliteit en daar zat ik dan een week lang op zo'n harde stoel. en had ook het gevoel het is niet mijn kindje vond dat heel erg dat ik zo dacht, ik hield wel van haar en wou haar niet alleen laten maar het voelde zo. ik hoorde in mijn bed te liggen met haar bij me! ik kreeg ook van die opmerkingen het gaat nu toch goed met haar, wees blij dat je nu samen met haar thuis bent! ja hallo, ik heb het mooiste moment met haar gemist de eerste week! ik hoorde te genieten maar deed alles behalve dat ik had een kind dat niet graag bij was veel huilde, ik faalde echt als moeder zijnde zo voelde het. ik heb hier ook heel veel moeite mee gehad, en het heeft heel lang geduurd voordat ik dat naast me neer kon leggen, nu ik het zo opschrijf krijg ik weer tranende ogen en het is al een aantal jaartjes geleden.
Ook een leuke: Wel lekker, kun je de eerste nacht lekker doorslapen............ Juist..... heb liever gebroken nachten met een kindje dat naast me lift en waar ik van kan genieten.. Sila Nee voor de infectie is er geen medische indicatie en voor de bevalling ook niet.. Heb geen keizersnee gehad.. Pure pech in dit geval.
sunny, jeetje lieten ze jou in 1 kamer slapen met een andere kraamvrouw met baby!! dat vind ik heel stom, ik vond het al erg genoeg dat ik een huilende baby in de gang hoorde in het ziekenhuis, ik was gelukkig alleen op de kamer. Als ik al een wiegje op de gang zag werd ik er naar van want ons baby lag op de couveuse afdeling en ik alleen op andere kamer en idd moedergevoelens kwamen bij mij ook later ik had de eerste kraamweek zoo anders voorgesteld he maar wat knap dat jij iedere voeding naar het ziekenhuis ging, ik moest om de 3 uur kolven maar zelfs dat werd me teveel ik kon het gewoon niet meer ben ook gestopt met bv
jeetje dat wist ik nietdat je daar geen indicatie voor krijgt, nou ben dan blij dat ik kz heb gehad , maar ik ga sowieso als ik ooit nog een keer zwanger raak in ziekenhuis anders hoef ik niet meer. Maar jij moet nu toch ook i.v.m vroege ween in het ziekenhuis bevallen?
en ind er bleek dat ik nooit normaal had mogen bevallen, en de volgende een keizersnede moest en ik zat bijna iedere week op de verloskamers met allerlei klachten, nooit serieus genomen toen. nu heb ik erop gestaan dat ik een keizersnede kreeg, (wouden ze eerst niet doen) nu is alles goed gegaan en nu was het gevoel er wel gelijk) maar ook nu was ik als de dood dat me dat weer ging gebeuren, dat ik weer zoiets zou hebben van wat moet ik hiermee, want dat had ik bij de eerste toen ze me haar bij me legde, het voelde niet goed iedereen keek me aan en ik wist niet wat ik met haar aan moest. klinkt toch verschrikkelijk. maar het is gegroeid en helemaal goed gekomen, ze is een echt mama kindje geworden en ik ben ook dol op haar! heb hier wel een postnatale depressie van gehad, wat niemand begreep want ze was toch weer thuis! Maar als mama zijnde doet je dat toch heel wat als je je zo voelt.
ja die lag gewoon naast me een hoop kraamvisite en oh zo blij (heel normaal natuurlijk)terwijl mijn dochter op ic lag met allerlei slangen etc. ik voelde me zo verschrikkelijk dat wens ik niemand toe.
sjonge, wat een verhalen. inderdaad heel herkenbaar. ''fijn'' dat ik toch niet de enige ben. en inderdaad die uitspraken met: lekker de nachten doorslapen en ach het waren maar 8 dagen. voor mij waren dat ongeveer de belangrijkste dagen die ik met mijn kind kon krijgen. heb hem niet de eerste luier verschoond, niet de oogjes open zien doen, niet zijn eerste glimlachje gezien...alleen maar slangetjes en hoop dat hij van de beademing af kon. mensen zijn soms erg kortzichtig....gelukkig had ik wel een vriendin die 5 weken voor mij bevallen was en hetzelfde ongeveer had meegemaakt...zij wist wel hoe ik me voelde...maar verder echt niemand! Heerlijk hier ff klagen erover!!
zow! dat ze daar in het ziekenhuis ook geen rekening mee hielden. Ik kwam op een kamer waar alle vrouwen hun kind op de neonatologie hadden liggen...ik vind dat wel erg hoor dat ze daar niet even rekening mee konden houden! zal wel erg zwaar geweest zijn voor je!