Wie had er nu ECHT een rose wolk???

Ik heb wel een roze wolk gehad, en nog steeds....
Stralend zwanger dankzij kilo's rennies.
Een wolk van een baby: heel tevreden, huilt bijna nooit, sliep al snel door, nog nooit ziek geweest. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik dit geluk nog zou meemaken en daarom is voor mij iedere dag nog steeds een feestje...

Maar toch herken ik wel wat je zegt, hoor! Vriendin die in de eerste poging zwanger was. En die lief en leed deelt met haar geweldig lieve leuke man, die een geweldige papa is. Hen zo samen te zien... Dat doet best een beetje pijn...

Mijn meisje kwam na de tweede IVF en heeft geen papa met wie ik dit geluk kan delen...

Dus ja, ondanks de roze wolk tóch een beetje jaloers en een beetje verdriet.....

En dat was pas over toen bleek dat ze tóch wel wat tobt met haar kindje die veel huilt en moeilijk (en op de verkeerde tijden) slaapt....

Ik zou graag alleen naar blij zijn voor alle vrouwen die een kindje krijgen, maar dus tóch af en toe mixed feelings....

 

Ach joh dat heb ik ook wel eens. Werkelijk niks aan zwanger worden, zwanger zijn, de bevalling of de eerste maanden liepen bij ons makkelijk en soepel. Ik ben best jaloers geweest op anderen waarbij het (leek?) van een leien dakje ging, maar nu gaat het bij ons super, zit ik op een knalblauwe wolk en hoor ik juist van die moeders verhalen over moeilijk, moe, problemen etc.

Voel je niet schuldig, het is niet niks 2 kinderen en ook nog je hormonen

 

Ik had een super zwangerschap, echt helemaal nergens last van gehad en alleen maar genoten. Toen de bevalling, ook super! Ging erg snel, was heftig maar heel goed te doen en vond het echt een super ervaring.
En ook mn kraamperiode was prima, had een ontzettend lieve en leuke kraamhulp, mn meisje deed het prima maar een roze wolk... Nee absoluut niet! Ik was doodmoe, maar kon niet slapen omdat ik zo hyper was in mn hoofd. Nu na 2 maanden geniet ik eigenlijk pas met volle teugen van mn meisje en kan ik zeggen dat ik echt op een roze wolk zit!

 

Ik had een (redelijk) makkelijke zwangerschap gevolgde door een lange!! bevalling.

De kraamweek was op zich leuk. Aan de ene kant een soort ongeloof / wow-gevoel. Er woont gewoon 'ineens' een kindje bij ons. En dat kindje is zo ongelooflijk mooi en perfect. Maar ik heb ook behoorlijk eel pijn gehad van de knip / bloeduitstorting. Ik kon zelf maar heel weinig. Ik heb vooral op bed geleefd, die week. Af en toe trillend van pijn en vermoeidheid op een stoel gezeten terwijl mijn man of de kraamverzorgster de baby in bad deed. De kraamverzorgster was trouwens heel goed.

Dus ja, rose wolk. Ja en nee. Lichamelijk: NEE!! Geestelijk / emotioneel: ja.

 

Ik zit nog steeds op de roze wolk, zo'n 15 maanden nadat Dennis is geboren...

En echt niet alles is perfect gegaan, verre van dat zelfs. Voor Dennis heb ik 2 miskramen gehad en toen ik weer zwanger was na ruim een jaar na de laatste mk, was dat echt een verrassing en een kadootje! Ik was toen 'al' 39 en het voelde dus echt als een kadootje en dat is het ook altijd gebleven.

Ik had een behoorlijk fijne zwangerschap met wat kwaaltjes hier en daar en een kindje dat in stuit lag en ècht niet anders ging liggen na draaipoging etc. en dus met een geplande keizersnede werd geboren. De kraamweek in het ziekenhuis was aan 1 kant verschrikkelijk... door allerlei redenen maar ook weer heel fijn omdat ik mijn ventje eindelijk bij me had.

Daarna was het thuis echt wel aanpassen met o.a. het borstvoeding geven en ons leven dat op z'n kop stond. Het is in bepaalde periodes echt niet leuk geweest en ook tussen mij en m'n vriend ging het niet altijd helemaal tiptop door alle veranderingen, ook omdat hij z'n aandacht 'moest' verdelen tussen z'n andere zoontje van toen 11 en Dennis. Dat is voor hem ook best lastig geweest heb ik gemerkt.

Maar alles valt in het niet door het geluk wat ik heb ervaren sinds Dennis er is. Wat een prachtig, fantastisch gevoel is het toch om moeder te zijn van dit kereltje!! Hij is zo mooi, zo lief, zo vrolijk en goedlachs en ook al heeft hij ook heel duidelijk z'n mindere momenten en 'fases' en bovendien al een heel sterk karaktertje, hij is het mooiste dat me ooit is overkomen, dat zeg ik zonder twijfel.

Het leven gaat nu eenmaal niet altijd van een leien dakje en ook als er een kindje komt is alles echt niet altijd helemaal fan-tas-tisch. Er zitten beslist klote-dagen tussen, vermoeidheid speelt vaak parten en de tijd vliegt voorbij - cliché maar o, zo waar - wat niet altijd even fijn is, je hebt nauwelijks tijd om te ademen soms... lol.

Maar dit is echt wel wat ik altijd heb gewild en ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik het nog heb mogen meemaken en ik kan oprecht zeggen dat de komst van Dennis me gelukkiger en completer heeft gemaakt en de relatie met m'n vriend heeft versterkt. Dat alles maakt dat het soms nog onwerkelijk is en als zoals vanmiddag aan tafel, Dennis zijn handje in die van mij legt en zijn andere in die van mijn vriend komt er zo'n warm gevoel in me naar boven dat het bijna niet anders kan dat dat nog steeds die 'roze wolk' is.

 

Ts, ik ben wel benieuwd wat precies jouw definitie is van de roze wolk? Waar moet dat aan voldoen dan?

 

Bij de oudste ook geen roze wolk gezien, bij de tweede een lichtroze wolk maar bij de derde een echte roze wolk. Van de laatste heb ik ontzettend genoten, maandenlang een roze wolk met af en toe een donderwolk!

 

Ik denk dat het afhangt van je verwachting van de roze wolk (hoe roze zeg maar... )

Hier wat betreft kraamtijd...

1e kind: ja, helemaal (blauw dan omdat het een zoon is). Wel gedoe met de bv maar dat had ik wel ingecalculeerd en dus wat aan gedaan. Toch hele fijne tijd gehad.

2e kind: eerste vier dagen helemaal top.. daarna 11 dagen niet (ziekenhuis opname ivm ernstig ziek kind) maar daarna weer helemaal.

Ik hoop het nog één keer mee te maken! En ik geniet nog steeds elke dag en verwacht dat ook nog heeeeel lang te blijven doen

Oja, zwanger zijn vond ik beide keren geen klap aan.

 

Bij de eerste, na 2 jaar doorgaand zwanger en een zeer pittige bevalling zeeeeer ernstig verliefd geworden en dat is niet meer weggegaan. Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon en ik heb haar de eerste 6 weken niet neergelegd.

Bij de tweede was ik heel snel zwanger en een zeer vlotte bevalling heb ik 2 weken gewacht op dat verliefde gevoel, maar helaas dat bleef uit. Ik vond het vooral heel druk en onrustig. En dat terwijl mijn tweede echt heel lief en rustig was/is. Het begint nu steeds meer te komen.

Twee keer een heel verschillende kraamtijd dus. Maar owwww, wat is dat gevoel van een rose wolk heerlijk. Net of je helemaal verliefd bent, incl de kriebels in je buik

 

Hier na moeilijk zwanger worden, angstige zwangerschap en traumatische bevalling zat ik tóch na 1 dag op een mega grote roze wolk.. zo trots op ons kleine meisje die er eindelijk na al die jaren was!

 

Ja en nee. Zwangerschap en bevalling waren best ok, maar in de kraamtijd ben ik gigantisch hard van mijn roze wolk gevallen door het feit dat BV zo'n probleem was. Ik was en ben dolgelukkig met mijn zoontje, maar ik ben slecht behandelt geweest in het ziekenhuis en heb daar een behoorlijke klap van gekregen. Kraamzorg was fantastisch, maar naar mijn gevoel heb ik weken om de haverklap moeten huilen.
Het feit dat ik hulp kreeg van mensen die mij wél respecteerden en mij echt wilden helpen heeft mij enorm goed gedaan want in het ziekenhuis hebben ze me bestempelt als slechte moeder omdat de bv niet goed liep, mijn zoontje te veel gewicht verloor en ook nog geelzucht kreeg. Het was blijkbaar allemaal mijn schuld. Ook dat mijn hechtingen begonnen te ontsteken, dat was ook mijn schuld.

 

Ik kan wel zeggen dat ik zowel mijn zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd op een knal rozee wolk heb gezeten.
Ik vond het allemaal super en was (gelukkig) ook gezegend met een goede zwangerschap en bevalling. Heerlijk thuis zonder complicaties.

Ik zou het zo weer doen!

 

Geen roze wolk hier maar een complete omslag in ons leven waar ik me niet goed genoeg op heb voorbereid denk ik. Ik heb een jaar nodig gehad om mezelf opnieuw te leren kennen en in mijn moederrol te groeien.

Nu ben ik wel veel zekerder en gewend aan mijn rol als moeder dus ik hoop deze keer een kraamtijd te krijgen, die heb ik de vorige keer compleet aan me voorbij laten gaan, ik zat in een soort van roes.

Neemt niet weg dat ik onmiddellijk onvoorwaardelijk van mijn dochter hield zodra ze er was en dat wordt elke dag alleen maar sterker.

 

Nou ik moet zeggen dat ik bij mijn eerste geen roze wolk heb gehad, was 16 jaar en was allemaal zo inproviseren dat ik meer bezig was de hoe en wat dan wat anders! Bij de tweede zware bi, hamstring aan het lummelen en 9 maanden heel erg misselijk, verhuisd (wat echt heeft meegewerkt aan die stomme BI) en na de bevalling een huilbaby en een hele moeilijke grote vent die de diagnose asperger heeft gekregen, borstvoeding die niet goed is gekomen door de kraam en ft kolven en toen R 4 maanden is mijn moeder op 51 jarige leeftijd overleden. Dusse, nee hoor, grijze rand was er wel! Maar ik heb wel ontzettend genoten van mijn babytjes, dat wel!

Maar nu.. Verassingszwangerschap van nummer drie, eigenlijk past het helemaal niet in ons huis(hihi beetje schuiven kan alles natuurlijk) en we hadden ons eigenlijk helemaal niet ingesteld op een derde kindje. Baan deels verandert waardoor ik nu (ziektewet) maar de helft van mijn inkomen heb(geen ort en geen gokindje meer, mag niet). Maar man wat heb ik een roze wolk!!! Ja ik heb BI en een te korte hamstring die weer heel erg opspeelt. Ik kan maar weinig maar ach, ik ben niet misselijk, kan het huishouden nog aardig bijhouden en ik kan nog goed voor R zorgen, ik vind het helemaal geweldig. En als kers op onze taart is dit een klein meisje, waardoor ik na onze twee boys los mag op roze en jurkjes. WOEHOE!

Hihi dus hij is er nu wel. Als is het zo dat terwijl ik dit typ er een heel boos jongetje de tafel al schreeuwend aan het verbouwen is omdat de pet verkeerd staat whahahah mijn roze wolk krijg je niet kapot!

 

Ongelofelijk he wat de samenleving je maar aanpraat. Als je zwanger bent dan zit je op een rose wolk. Yeah right.. ik ben 9 maanden misselijk geweest en toch bleef vooral mijn schoonmoeder hardnekkig vragen of ik 'al lekker op mijn rose wolk zat' of 'lekker aan het zwangeren was'. 'Zeker' 'met een kotsbakje in de buurt'. Het is allemaal projectie van anderen. Ik heb ook nooit last gehad van nesteldrang. Bij iedereen is het anders.

 

Ik had blijkbaar een totaal verkeerd idee over hoe ik me zou voelen bij de zwangerschap. Ik dacht dat ik volledig euforisch zou zijn toen ik het wist dat ik zwanger was. De realiteit was wel anders. Eerst bleek de waarde van mijn zwangerschapshormoon nogal laag te zijn en de huisarts had ons al laten weten dat het kon dat de zwangerschap niet ging doorzetten. Dat heeft eigenlijk voor mij een serieuze domper op mijn gevoel gezet. Ook al is de zwangerschap verder gegaan, ik ben eigenlijk vanaf toen met een bang gevoel blijven zitten. Bij de eerste echo bleek ons kindje dan ook een week minder oud dan we zelf hadden uitgerekend dus weer angst dat het niet goed groeide (het aantal weken dat op de echo te zien was, kon gewoon echt niet want manlief en ik hadden mekaar nauwelijks gezien die week door ons drukke werk en enige actie in bed is er toen gewoon niet geweest). (achteraf gezien moet hij idd een week ouder zijn geweest hoor en was de meting wsl niet goed gebeurd, hij is drie weken te vroeg geboren maar zag er perfect uit als een voldragen baby)

Toen bleek dat de zwangerschap doorzette en we een heel sterk kindje hadden met een erg goede hartslag, ben ik dan in het ziekenhuis beland met HG, uitdroging en heb ik nog 5 maand dagelijks overgegeven. Daardoor kon ik niets eten, werd ik een wrak en kreeg ik last van hartritmestoornissen bij het minste dat ik deed. Sociaal leven was ene dikke nul, een angststoornis is er toen ook bijgekomen. (door die hartritmestoornissen (hart sloeg gewoon op hol en over) kreeg ik hyperventilatie, waardoor ik nog meer panikeerde. Ik durfde zelfs niet meer buiten komen! Dan kreeg ik ook nog geregeld bloeddrukvallen en viel ik af en toe flauw.

Dan de bevalling: 3 weken te vroeg waardoor ik nog niets echt goed had kunnen voorbereiden en nog maar net een paar dagen in verlof was. Mijn water brak en de weeen bleven weg. Uiteindelijk een helse bevalling van 28 uren gehad: weeen waren opgekomen maar vorderden maar tergend traag. Het persen zelf duurde zo'n 10 minuten en ons kindje was er. Helaas heb ik daar zelf niet veel van gemerkt of veel herinneringen aan. Ik was volledig uitgeput want al meer dan 34 uur wakker en compleet op. En toen ze ons zoontje in mijn armen legden, dacht ik, oei, wat is hij vuil en oei is dat wel ons kindje want het lijkt helemaal niet op ons! De dagen in het ziekenhuis (5dagen hier in Belgie) waren een ramp. Het was superdruk op de kraamafdeling (veel geboorten) waardoor de vroedvrouwen weinig tijd hadden. En de borstvoeding lukte helemaal niet goed, zoontje had geen zuigreflex nog. Eerste dagen nauwelijks geslapen dus was zo zwaar.

Pas toen we thuis waren ben ik eindelijk op mijn plooi gekomen. Nu ja, stilletjes aan uiteraard De borstvoeding lukte plots vanzelf en ik voelde me onmiddellijk goed in de rol als mama. Ja het was wat vreemd dat dat kleine perfecte prachtige kindje van ons was en ja we hebben nog met tranen in onze ogen gezeten toen ons zoontje maar bleef krijsen van de pijn door zijn reflux en zijn buikkrampen die eerste drie maanden. En ja ik was zo op door nauwelijks te slapen. Maar wat kon ik uren naar mijn kleintje zitten kijken!

Een roze wolk? Nee dus. Wel een ontzettend groot moedergevoel en moederliefde voor mijn knuffeltje. Als ik nu op mijn werk zit en mijn zoontje niet bij me heb, kan ik hem zo ontzettend missen. En ja nu is het ook niet allemaal positief. Soms is het zooooo druk op het werk dat ik echt rust wil maar dan kom ik thuis en is er een klein druk kereltje dat overal aan zit wat hij niet mag en dan vloek ik weleens. Maar het is toch een liefde die je nergens vindt, die is zo uniek!

 

Hier was het toch ook wel 2x een roze wolk (blauwe)...Zwangerschappen waren niet altijd super, maar goed te doen, zo ook de bevallingen.

Na de geboorte van de oudste was het ech een heeeeeel erg roze wolk. En na de geboorte van de 2e was het toch wel pittiger de gebroken nachten, maar ik heb het toch als een mooie roze wolk ervaren...
Bij ons ging het zwanger worden ook niet vanzelf, misschien dat dat er wat mee te maken heeft??

Ben ook wel heel erg blij dat ik het allemaal zo ervaren heb...

 

Ik had het zelf echt niet verwacht, ging met een vrij realistisch beeld (gevoed door familie en vriendinnen) het hele zwangerschapsgebeuren in, maar ik zat na de bevalling toch echt in een klap op een mega roze wolk. Ik had me zo voorbereid op een pittige periode, dat alles ontzettend meeviel, en ik alleen maar heb gestraald en met volle teugen van iedere minuut heb genoten. Natuurlijk ook hier wel vermoeidheid en onzekerheid, maar dat haalde me nooit van die wolk af.

De zwangerschap was overigens een ander verhaal, dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik heb 9 maanden lang de longen uit mijn lijf gekotst.