Ik denk dat je ook prima op een roze wolk kan zitten als niet alles helemaal super gaat. Het gaat om het gevoel dat je hebt. Dus ondanks tegenslagen helemaal euforisch zijn. Hier 2 keer op een flinke roze wolk gezeten, de kraamweek in ieder geval. Eigenlijk ook niet echt ongemakken gehad, behalve wat kloven van het voeden maar daar had ik echt geen last van. Daarna werd het wel wat pittig door de spruw/onrustig drinken en onrustig slapen bij Eva en door de reflux (en uiteindelijk sonde voor een half jaar) bij Lisa. Maar ik herken je jaloerse gevoelens wel een beetje. Zo heb ik moeite met mensen die bijvoorbeeld zonder problemen met hun kleine van 2 maanden op vakantie gaan, echt heel dom, maar toen werd Lisa hier ziek en kreeg ze een sonde, ik heb er moeite mee als het bij anderen dan allemaal zo makkelijk en goed gaat. En ik heb er moeite mee bij sommige mensen als ik een foto zie van een ouder kindje dat de baby de fles geeft. Hier is dat door de reflux van Lisa nooit gebeurd en ik had me daar zo op verheugd. Ik kan daar nog steeds wel verdrietig om worden, terwijl Lisa al 2 is inmiddels en de zusjes zó lief zijn met elkaar en ik niets anders kan wensen. Zijn gewoon dingen die een beetje blijven steken.
Hier begint de wolk nu eigenlijk pas echt roze te worden, haha. Zwangerschap ging wel oké, maar de laatste maand heel erg last van rug en bekken, dus kon de deur helaas niet meer uit en de muren kwamen nogal op me af. Bevalling was erg pittig en de eerste week daarna heb ik bijna alleen maar in bed doorgebracht om een beetje aan te sterken, wat niet goed lukte doordat ons zoontje heel veel huilde en nauwelijks sliep (en ik dus ook niet ) Gelukkig wel hulp gehad van ouders en schoonouders die 's middags lange wandelingen met de kinderwagen gingen maken, zodat ik een tukje kon doen. De eerste weken was ik erg neerslachtig en ook erg teleurgesteld in m'n lichaam, omdat het herstel me niet snel genoeg ging en ik geen energie had, terwijl ik voor de zwangerschap niet te stoppen was! En dan zo'n hulpeloos baby'tje waar je nog nauwelijks respons van krijgt... Vanaf het eerste glimlachje ging het beter, vanaf de eerste schaterlach nog beter en nu vind ik echt echt superleuk inmiddels! Ik ben echt trots om Stevens moeder te zijn, want ik vind 'm echt om op te vreten! Ben ook trots dat ik na een erg moeizame start 7,5 mnd borstvoeding heb gegeven inclusief kolven op m'n 4 werkdagen, het is gewoon een superjochie! Maar het heeft dus echt wel tijd nodig gehad voordat ik dat nu volmondig kan zeggen!! (ondanks het nog steeds aanwezige slaapgebrek, want meneer slaapt nog altijd niet door )
Hier tot 15 weken misselijk geweest..kon nog wel eten en niet spugen maar wel misselijk. Daarna tot de bevalling alles gekunt. Na een bevalling van 12 uurtjes in totaal en een mooie meid van 4 kilo en 2 hechtigen. En de eerste 3 dagen kraamtijd dus de roze wolk gehad..daarna moest ze 5 dagen naar het zoekenhuis ivm een verslik incident..we dachten dat ze zou stikken..Pff dat op en neer geklep naar het ZH en 2 maal op een dag is ook niet niks. Maar zij eenmaal thuis en ik herstelde snel. De eerste 3 maanden, Heb ik het egvoel gehad dat ik alles aankon..tuurlijk wel wat onzekerheden etc..maar was heel postief ingesteld, en slapen watis dat. Maar dat heeft wel zijn tol geeist. Na die 3 maande kwam de man met de hamer en werd ik heel moe en de onzekerheid, stress etc. Nu dik een jaar later word ik eindelijk weer heel langzamerhand de oude. Het moedergevoel en vader gevoel moet groeien. Wij hadden dat pas een paar weken later. Je weet niet wat je te wachten staat en je word overdonderd als je eenmaal je kleine in je armen hebt. Je beseft in eens dat het allemaal niet niks is zo'n klein mensje waar jij/jullie ineens je hele leven verantwoordelijk voor zijn. En dan de zorgen die je erbij hebt..krijg je allemaal gratis en voor niets. Maar ik zou het voor geen goud willen missen al die kusje en knuffels van haar.
Heel naief misschien maar ik dacht echt dat ik na de bevalling op een roze wolk zou belanden. De vriendinnen om me heen, hadden geen kinderen toendertijd, mijn zus had alleen maar roze verhalen over haar kraamtijd en ik had ook van anderen nog nooit een negatief verhaal gehoord. Ik ging er dus vanuit, dat zodra ik bevallen was, dat alle pijn weg zou zijn en dat je kon gaan genieten. Doordat ik het mezelf zo rooskleurig had voorgehouden bleek de waarheid toch iets anders. Mijn bevalling duurde 2 uur, wat dus geweldig was. Toen ik mijn baby op de buik kreeg, dacht ik, oke nu is het klaar met de pijn. Maar toen begon het pas. Vanwege een totaalruptuur en nog andere lichamelijke klachten heb ik in mijn kraamweek dus heel veel pijn gehad en een baby die 's nachts totaal niet sliep. Tel daarbij de drukte van de visite overdag bij op en dat maakte dat ik toch minder op een roze wolk zat, dan ik had gedacht. Toch was ik ook zoooooooo gelukkig met het kleine meisje wat ik had gekregen dat het ook geen donkere wolk was. Aan de ene kant dus een geluksgevoel met de gedachte 'Ik kan de hele wereld aan' maar aan de ander kant dus ook de pijn en de angst die me overviel dat ik voor dat kleine mensje moest gaan zorgen. BIj de 2e had ik me al helemaal voorbereid op de pijn die ik zou hebben na de bevalling, dat dit me heel erg meeviel. Sterker nog, ik zat echt op een roze wolk, had met het ergste rekening gehouden en alles viel me mee. Totdat hij op de 4e dag heel erg ziek werd en hersenvliesontsteking bleek te hebben. Ben meteen van die roze wolk afgedonderd en ben 5 weken 24u per dag in het ziekenhuis gebleven bij mijn zieke zoontje. Gelukkig heeft hij het overleefd en kan ik nu van alles nog meer genieten dan ik al deed, maar voor mij nooit meer een 3e....
Je klinkt voor mij als van een andere planeet, eentje waar ze in kleurpaletten leven? Totaal niet vervelend bedoeld, maar ik kan me werkelijk niks voorstellen bij het hele verhaal. Bedoel je dat alles moet gaan als in een film wil je een 'roze'gloed om je heen krijgen en gelukzalig glimlachen in de leegte? Ik bedoel het nogmaals totaal niet verkeerd, maar heb nog nooit op die manier naar het leven gekeken.
Ik denk niet dat er veel nensen ECHT op een roze wolk zitten... Maar natuuuurlijk ga je niet vertellen dat je het soms moeilijk vind, misschien schamen mensen zich dan ofzo? Hier geen roze wolk hoor... Zwangerschap ging wel, BI, x overnachtwn in het ziekenhus, gestopt met 31 weken met werken En de bevalling viel niet mee! Had het niet extreem zwaar ofzo.. Maar ik vond het gewoon niet meevallen(zoals men altijd zegt, je ben t zo weer vergeten bla bla) Na nog een nacht in het ziekenhuis met een katether mochten we eindelijk naar huis... Met katether!! Na 2,5 dag micht ie eruit.. En na 2 weken kon ik eindelijk weer een beetje normaal zitten... Dus de roze wolk was hier ook ver te zoeken hoor
Roze wolk?? Ja! Altijd, elke minuut, 24/7??? Nee! Zwanger zijn vond ik best pittig, lichamelijk gezien... Was het ook wel echt zat aan het einde en voelde me daar heel schuldig over... 5 jaar mmm gehad en me dan zo voelen?! maar het deed niks af aan hoe gelukzalig blij ik was dat we eindelijk ons eigen kindje zouden krijgen.... Bevalling vond ik easy.. Zou ik zo weer doen hahahaha Kraamweek? Die was iets minder roze, vooral wat voeden betreft.. maar na een dag of 4 was hij echt wel heeeeel roze... Na de kraamweek vond ik soms iets minder roze.. Manlief ineens weer werken en geen hond die mij effe een handje hielp... Maar ik hoefde maar naar mn dochter te kijken en de vlinders in mn buik maakten alles goed
Bij mijn dochter was de "wolk" roze met een grijs randje. Grijs randje vanwege het herstellen van de ks. Ze was een tevreden meisje en sliep heel veel. Ook de zwangerschap was makkelijk. Bij de 2e was dat toch anders, Veel zwaardere zwangerschap, normale bevalling maar door zijn slechte start heeft hij nog 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Dus in de kraamweek op en neer ziekenhuis. Na 2 a 3 weken werd hij een huilbaby door verborgen reflux, hij heeft toen weer 10 dagen in het ziekenhuis gelegen. Bij thuiskomst was het huilen weg maar het was wel een pittig mannetje wat steeds bij mij wou liggen. Ik had daarbij nog een peuter van 2.5 die ook haar aandacht nodig had. Ik vond het mega zwaar en heb toen hij 4 a 5 maanden was ook even in een flinke dip gezeten. Dus nee hier geen roze wolk. Ik vind dat er in de boekjes veel te luchtig over geschreven wordt. De werkelijkheid is vaak anders. De eerste tijd is gewoon zwaar , met of zonder complicaties. Je moet herstellen ,je zit in een emotionele achtbaan, gebroken nachten, wennen aan de nieuwe situatie. Het is gewoon mega zwaar.
ik heb een super zwangerschap gehad! genieten! de bevalling was redelijk zwaar maar niks aan overgehouden. na een nachtje met kleine man naar huis. heb werkelijk op een knalroze wolk gezeten en zit er nog op
Blauwe wolk, blauwer dan blauw..... Al 12 weken zwaar verliefd! Het enige wat mij soms een beetje dwars zit , zijn de zwangerschapskilo's... Maar nog nooit zo zwaar ( gelukkig) geweest...
?????? Ik zou niet durven te bepalen hoe een rose wolk er uit ziet want iedereen heeft hier een andere definitie bij. Het enige dat ik gewoon wilde delen dat het mij raakte wat zij schreef. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden, maar ik geniet zelf ook onwijs van mijn 2 kids en ja er zijn wel eens donkere randjes aan maar zou ze voor geen goud willen missen. Ik snap dus ook totaal niet waarom zo geraakt werd door haar post.... Ik leef niet op een andere planeet en wil zeker geen kleurenpalletten creeeren, wilde alleen mijn gevoel even delen....
Roze wol..........uhh bestaat die? 1e: Via IVF eindelijk zwanger! Hoera.......tot 12wkn moesten we rekening houden met een niet goed verlopende zwangerschap omdat Megan een week achter liep op groei en dat kon volgens de artsen niet. Met 12wkn konden we gaan genieten. Toen kreeg ik de ene blaas ontsteking na de andere en angezien ik allergies ben voor amoxi en alle andere AB was het overgeven en nog meer overgeven (waarschijnlijk HG maar niet heel erg) tot aan de bevalling. De bevalling was een hel van rugweeën zonder pijnstilling en als ik in afrika onder een boom had gelegen waren we er beiden niet meer geweest. Ik ben echt giga in geknipt om Megan met spoed te kunnen halen na 2,5uur persen! Toen ze 3,5 week oud was begon ze met overgeven en echt wel een meter ver! Wij naar de dokter en we hebben nog een week moeten vechten tot ze haar opnamen. Ze moest geopereerd worden omdat er een spier tussen de maag en de darmen dicht zat. Daarna ging ze over eten en had ze Reflux....maar omdat ze geopereerd was geweest durfde niemand wat te doen. Ze groeide nauwelijks en bleef maar overgeven en krijzen! Met 4mnd werden we eindelijk gehopen en konden we gaan genieten............pfff 2de: Ook IVF en als de ass dan zegt tegen je: zo dat was een pittige bevalling zou je eigenlijk direct weer naar buiten rennen maar goed het was heel snel raak en ik kon me niet meer bedenken Met 6wkn begon de ellende en ik kreeg HG ik bleef afvallen en ik heb de hele zwangerschap amper gegeten en zelfs in het ziekenhuis gelegen omdat ik uitgedroogt was. De bevalling duurde maar 3dgn (megan 4dgn) omdat ze de 3de dag zijn gaan inleiden. Mijn begeleider tijdens de bevalling vond het heel knap dat ik het aandrufte.............pfff had ze niet moeten zeggen want toen ik door kreeg dat ik moets gaan bevallen sloegen de stoppen door! Ruggeprik gekregen en uiteindelijk na 2uur was mijn meisje er. Ze was prachtig! Alles zou goed gaan. De BV zou nu wel lukken en ik had maar 1 hechtig dus ook er heel goed door heen gekomen Wel had ik een onbehagelijk gevoel als ik naar Suzannah keek en de eerste nacht was heel onrustig. Helaas was het onbehagelijke gevoel terecht want ze bleek hersenvliesontsteking te hebben en ze is 3wkn opgenomen geweest in het ziekenhuis. Dan denk je weer op te kunnen bouwen, maar ik bleeft vloeien en er bleek een stuk placenta achter gebleven te zijn.........dus curretage. Maar het zat zo vast dat ik 6wkn later nog een keer kon. Suzannah bleek ook reflux te hebben en gelukkig voor ons kreeg ze al met 5wkn medicijnen. Helaas blijkt zij nog meer te hebben Zoals slecht functionerende darmen en haar linkerkant ontwikkeld afwijkend. Hiervoor lopen we bij de maag-lever-darmarts, kinderchirurg, kinderarts en kinderneuroloog. Ik kan oznder schaamte zeggen dat ik wel eens in de schoenen van een ander mama wil staan om te voelen hoe het is om een fijne kraamtijd te hebben. Ik ben dol op mijn meiden en ik zou ze voor geen goud willen ruilen maar ik had zo graag BV willen hebben of de kraamtijd alleen maar met mijn gezinnentje willen zijn.... Ik had een romantische beeld voor ogen hoe het nu zou gaan lopen en met de woorden van de KA op 6-8-2011: "uw dochter heeft hersenvliesontsteking" was dat beeld helemaal weg. Misschien krijg ik ooit nog de kans om het nog een keer te proberen want moeder zijn vind ik helemaal geweldig
Hier ook geen roze wolk. M'n zwangerschap verliep rustig, de "gebruikelijke" klachten, maar op een of andere manier was ik door de hormonen zo "high", dat ik 4 maanden misselijk en 9 maanden min 12 uur p/d moeten slapen en bekkeninstabiliteit vanaf mnd 7 gewoon voor lief nam. (mijn ventje is ook pas na 8 behandelingen "gemaakt") Mijn bevallig was zwaar (vooral volgens anderen, want ik was nog high van de hormonen). De eerste twee dagen kon ik niet mijn bed uit. De derde dag wel, maar toen merkte ik al dat ik me anders begon te voelen. Toen 4 dagen totale ellende met de BV, ik was bijna 18 uur per dag bezig met voeden, kolven en bijvoeden via vingervoeden. Ik was helemaal kapot (ben alleenstaande mama, dus kon ook de bijvoeding niet uitbesteden naast de uurtjes dat de kraamhulp er was) Het huilen van m'n ventje zorgt inmiddels voor een licht grijze wolk. Ook ben ik met de pil begonnen, dit werkt een beetje voor mijn stemming. Toch probeer ik op mijn manier van m'n ventje te genieten.
Als je naar mijn onderschrift kijkt zul je wel begrijpen dat het bepaald geen roze wolk was, meer een donderwolk kraamtijd heb ik ook niet gehad, ja bestond uit kolven en op en neer naar het ziekenhuis. Maar moet zeggen dat sinds ze lekker thuis is en alles goed gaat ik die wolk wel gehad heb. 3 maandjes later dus Vond het echt HEERLIJK toen ze eindelijk thuis was en geen bemoeizuchtige verpleegsters meer enzo! Voelde me toen pas echt mama.
Hier wel op een roze wolk gezweefd. Mijn zwschap was dan niet helemaal perfect, ik had op het eind wat last van BI, maagzuur en ben de eerste weken veel misselijk geweest, maar daar tussenin voelde ik me super! Heb ook echt kunnen genieten van de zwschap ondanks wat kwaaltjes. De bevalling duurde 14 uur in totaal en ging allemaal goed (wel veel bloedverlies met daarna flauwvallen), ik heb overgegeven tijdens de bevalling en een weeenstorm gehad, maar ik heb dat niet als erg ervaren. Ik heb een supermooie bevalling gehad. Borstvoeding die meteen na de geboorte op gang kwam. De kraamzorg zei dat ze niet vaak mee maakte dat alles zoooo goed ging. Alles ging vanzelf. Jayden was amper afgevallen na de geboorte en is bijv nooit geel geweest. 's nachts kwam hij voor de voedingen en tussendoor sliep hij als een roos, en wij dus ook! En dat is altijd zo gebleven. Echt alles ging perfect!! Dus ja ik kan zeggen dat ik echt op een roze wolk heb gezweefd!! Ik hoop dat het bij de tweede ook zo word. . . . . .