Hoi meiden.. Vanmorgen was het weer zover.. De rode duivels zijn aanwezig. Ronde 13 alweer, het gaat zo ontzettend hard. En het duurt zó lang ! Nu vertelde ik aan mijn man, als het over een paar maanden nog niet is gelukt, wil ik toch wel naar de HA. Maar hij zegt dat hij dat niet wilt. Waarom wil hij niet zeggen, misschien teveel gepruts aan mij? Wie heeft er zo'n gelijkbare situatie meegemaakt of heeft er iemand een goede tip... Want het mag nu onderhand wel eens tijd worden..
Meid ik ken je gevoel , snap ook je man . Ik kan niet zeggen wat je moet doen! Maar de mmm is geen loletje en je moet er samen achter staan. Het is een heel zwaar traject , je man moet ook zijn zaad in leveren. En je hebt verplichte klus dagen moetjes te verstaan. Oefen en geniet van elkaar wie weet !! geef niet op. Vraag hem eens waarom hij niet wil zeggen hij daar niet aan wil beginnen.
Ik snap inderdaad dat het geen pretje is ! Denk dat het vooral is omdat hij dat het idee heeft dat hij faalt ofzo.. Ik ben zelf wel verschillende keren bij een gyn geweest, en alles was goed. Eisprong sprong netjes. Van binnen ook alles goed. Het is ook erg frustrerend om niet zwanger te worden. En dat het allemaal zo lang moet duren. In het begin denk je, ooo pas ronde 5, vol goede moed naar de volgende ronde. Maar nu ........
Ik heb beide kanten ervaren. Voor de geboorte van onze dochter hadden wij ook besloten NIET in de mmm te willen. Wij beide niet, waarom? Omdat we bang waren dat er een afwijking werd gevonden en dit elkaar zouden gaan verwijten tijdens bijv. heftige ruzies. Ook omdat we bang waren het gevoel van falen te krijgen als 1 van ons een onvruchtbaar zou zijn ..... helaas hebben we dit bij vrienden ervaren en de verwijten vlogen links enrechts om elkaars oren, erg pijnlijk om te zien. Nadat ik van onze dochter was bevallen (na 6 jr spontaan zwanger) kreeg ik een miskraam. Dit was voor ons het moment dat we bedachten dat een "normaal" gezinsleven ook voor ons misschien wel weggelegd was en hebben we besloten de mmm in te gaan toen een zwangerschap wederom uitbleef. Het was voor ons immers al stukken minder eng met een pracht van een dochter. Vervolgens 2 jaar in de mmm gezeten en het bleek dat het probleem bij mij lag. Ik heb pco en heb geen eisprong. Na medicatie, eileider onderzoek etc en 1x IUI hadden we een rustperiode ivm met een andere ingreep. Die rustmaand ( waarin ik 1 medicijn door heb geslikt) was mn cyclus totaal van slag en ben ik zwanger geraakt. Wij zijn nu super blij dat we voor de mmm hebben gekozen, maar het is idd een zware weg om te gaan...helmaal als je t/m de ivf moet gaan Veel succes met praten en het maken van keuzes. (sorry beetje lang verhaal geworden)
Kan het zijn dat je man bijgelovig is? Wij hebben ook bewust niet voor MMM gekozen. Mijn vriend wil het niet en ik eigenlijk ook niet. Bij ons is de reden dat wij het belangrijk vinden op een natuurlijk manier zwanger te worden. Als de natuur daar een stokje voor steekt dan hebben we dat maar te accepteren. Blijkbaar is er dan een reden voor. Ik ben wel bijgelovig en geloof ook in het lot. Gevoelsmatig ligt het natuurlijk heel anders want ik zou er alles voor over hebben om moeder te worden. En bij mij liggen die twee zaken ook regelmatig met elkaar overhoop
Bedankt voor jullie verhalen ! Nee mijn man is niet gelovig. Maar hij zegt idd wel, laat de natuur zijn gang maar gaan. Heeft hij helemaal gelijk in hoor, ben ik ook een voorstander van. Maar het is zo dat mijn wens groter is als die van hem, dat wil zeggen, ik heb er meer voor over. Hij zegt dan, ja dan is het ons misschien niet gegunt. En dat vind ik erg moeilijk. Het zal uiteindelijk wel goed komen, maar dan moeten we nog even geduld hebben. Man zei vanavond, we proberen het nog tot de zomer en dan kunnen we dan altijd nog naar de dokter.. Het is dus vooral het onbekende, hij zei ook.. Ik vond de stap om kinderen te nemen al een grote stap, want hij wilde nooit kinderen. Maar omdat mijn wens zo groot was, is hij erover na gaan denken. Dus dat vond ik wel weer lief van hem ..
Firefly@ Fijn dat je er samen uit gekomen bent , en er ook goed over kunt praten dat is ook heel belangrijk. Ik wens je veel succes met zwanger worden. En hoop van harte dat de mmm jullie bespaart blijft.
Ik snap het idd ook van beide kanten. Bij ons ging het totaal anders, ik ben met buikklachten naar de Gyn doorverwezen, daar kwam ook ter sprake dat we kindjes wilde en dat we bezig waren, door eerdere ziekte van mij, was ik ineens een speciaal iets, ( we waren toen nog maar 7 maanden bezig ), maar daardoor is alles wel in een sneltrein gegaan, en ook hij moest er toen aan geloven. Godzijdank is er bij beide van ons iets kleins mis, waardoor het niet lekker loopt, en daar ben ik heel blij mee, want ook ik was heel bang voor de verwijten. Inmiddels zitten we in ronde 10, zondag NOD, dan nog 1 poging om natuurlijk zwanger te raken, zo niet gaan we aan de IUI. Ik hoop voor jou dat je man over de drempel wil stappen, en accepteert dat voor jou die wens groot is. Echter kan ik hem ook begrijpen, bang zijn voor het onbekende, stel dat er iets niet goed is..... Dit had mijn vriend ook, maar nu we weten wat er aan de hand is, is er ook meer rust gekomen. Sterkte *knuf*
Hoi, Het is ook denk ik een kwestie van wennen aan het idee. Doorgaans als je het gaat aankaarten dat het misschien wel een goed idee is om naar een HA te gaan, dan heb je daar doorgaans al langer over nagedacht en ben je al een beetje gewend aan het idee. Als je dat dan brengt bij je partner, dan is dat nieuw en komt dat denk ik best ff, uhm ..., vervelend aan. Bij ons ook zo, maar dan anderszom. Mijn man begon zo'n drie jaar geleden ook van "goh schat, zouden we niet eens met een HA gaan praten" en ik had zelfs toen nog zoiets van "joh, niet nodig, het lukt wel natuurlijk, helemaal niet nodig". Terwijl ik diep van binnen wist dat hij gelijk had, maar ik dat gewoon niet aan mezelf wilde en durfde toe te geven. Het voelt toch een beetje als falen, althans bij mij wel ...
Hey meis, Wij nog maar net bezig maar mn man en ik hebben er al wel over gehad hoe ver we zouden gaan mbt medische hulp zo nodig. (veel van mijn vriendinnen zitten of zaten in de mm molen.) Mijn man wil ook niet ver gaan en ik nu ook (nog) niet. Inderdaad dezelfde gedachten als hier al eerder werdt gegeven; laat de natuur zijn werk doen..Maar ook van dichtbij gezien wat het met een relatie doet als je een ivf traject in gaat.. Anderzijds zouden we wel naar de gyn gaan om te kijken wat er loos is en dan de beslissing nemen wel of niet doen. Mijn man wilt erg graag kinderen maar zegt anderzijds; als het niet lukt door jou of mij dan ben ik net zo gelukkig met je! We zijn in sep getrouwd en vandaar dat we dat toen wel even besproken hebben. Het kan echt killing zijn voor je relatie zie ik om ons heen.. Dus ook ik snap beide kanten van het verhaal,maar je kunt altijd gaan babbelen toch bij de gyn?En dan kijken of jullie voorgesteld behandelplan aan durven of niet? En elkaar verwijten gaan maken lijkt me niet de bedoeling,dit overkomt je niemand heeft hier schuld aan (vind ik!) Succes med!
Dat was ik nog vergeten, maar inderdaad is hier ook een belangrijke reden dat wij de psychische druk op onze relatie niet zo zien zitten. Het hele zwanger worden trekt al best een wissel op je relatie en je moet er veel over blijven praten. Vrijen is niet spontaan en (vaak) ook niet leuk meer. Ik heb een achtergrond met depressiviteit en wij zijn ook een beetje bang dat ik door de mmm een terugval zal krijgen.
Onder het mom " baat het niet dan schaadt het niet" Hebben jullie je huis al gecheckt op wateraders? Zoniet dan kun je tot die tijd koperen pijpen (leidingen) onder je bed leggen en deze 1 keer per week uitspoelen (ontladen) met water. Ook op plekken waar je veel zit of ligt (zonder dat je voeten de grond raken) kun je niet ontladen van de negatieve energie en is dit dus een tip. Je kunt ook iemand de wateraders om je huis laten omleggen dan zijn de leidingen in huis niet nodig(deze komen buiten in de grond) en buiten hoef je koper niet uit te spoelen omdat het regenwater zijn werk doet. Wateraders zijn trouwens geen zweverig gedoe ben ik achter: je kunt ze echt meten en wij hebben er veel baat bij gehad!