Ik moet even van me afschrijven, dus val ik jullie er maar even mee lastig . Het is als volgt. Wij hebben een dochter van elf en hebben eigenlijk al sinds ongeveer haar 5e jaar problemen met haar. We hebben toen via een hulpinstantie een half jaar IOG gehad (intensieve orthopedagogische gezinsbegeleiding). Dit heeft toen even geholpen, maar eigenlijk na een half jaar ging het al weer langzaam bergafwaarts. Haar broertje is geboren toe ze vier was en dat heeft ze nooit leuk gevonden... Het laatste anderhalf jaar liep het echt de spuigaten uit en hebben we weer een half jaar IOG gehad, alleen had dit totaal niet het gewenste resultaat. Vanaf dat ze geboren is roepen we al dat er iets met haar aan de hand is, maar iedereen verklaart ons voor gek. Ook op school laat ze niets afwijkends zien. Bij de huisarts hebben we aangegeven dat we graag een onderzoek bij de GGZ willen, en hij heeft ons doorverwezen naar Kinder- en Jeugdpsychiatrie. Daar hebben we vorige maand de intake gehad en onze dochter een gesprek. Alleen zij weigert om te praten omdat er volgens haar niets met haar aan de hand is. De "dingen" die ze doet zijn o.a. van het één op andere moment woede-aanvallen krijgen, gillen en schreeuwen, huilen, vloeken als een bootwerker. Dreigen om zichzelf te doden of roepen dat ze mij neer gaat steken. Het rare is dat ze dus gewoon tegenover je kan zitten en er niets aan de hand is, en zo ineens zonder reden omslaan. Bij de jeugdpsychiater hebben we aangegeven dat het lijkt alsof ze schizofreen is, maar dat kan niet op deze leeftijd. Ook de symptomen van borderline komen heel erg overeen, maar ook die diagnose kan pas vanaf 18 jaar. Ze lijkt wat depressief aldus de psychiater, maar de echte diagnose laat nog op zich wachten want volgens haar is het "komkommertijd" en is iedereen met vakantie:x Het is hier nu al een week vakantie en het is een helse week geweest. Ze heeft geen vriendinnen en zit dus de hele dag op de bank. Ze wil niet buiten zitten, treitert de hele dag haar broertje (7 jaar) en is alleen maar negatief ingesteld. De laatste paar avonden zijn echt drama. Haar broertje logeerde op een matras voor haar bed, maar die heeft ze weggejaagd. Ze wilde alleen liggen. Prima, maar nu gooit ze alles in de strijd om vervelend te doen. Ze begint te schreeuwen, gooit alles in haar slaapkamer omver, gieren, hysterisch huilen, niet willen praten, geen reden geven waarom ze zo doet. We hebben de buren al ingelicht dat er niets ernstigs aan de hand is, want voor je het weet staat de AMK op de stoep. Eergisteravond heb ik haar uiteindelijk meegenomen naar ons bed en heeft mijn man in haar bed geslapen. Maar ook daar ging ze nog een anderhalf uur door met hysterisch doen. Gisteravond ging het wederom mis, en heeft mijn man uit wanhoop zelfs een gat in een deur geslagen. Ze drijft ons tot wanhoop. Ze lijkt zich heel bewust te zijn van wat ze doet en wat voor effect het heeft op ons, en dat doet me nog het meeste verdriet. Ik zit serieus te denken om vanavond de crisisdienst te bellen als het weer mis gaat. Wij trekken dit niet meer! Op familie hoef ik niet te rekenen, die snappen dit niet en hebben hier geen tijd voor. Het aller ergste vind ik nog wel dat onze zoon zo ontzettend bang is geworden van haar! Dit is al eens eerder voorgekomen dat ze zo deed 's avonds en ook toen was hij bang. Hij zit dan te schommelen op zijn bed met zijn handjes voor zijn oren en te huilen van angst. Ik wil niet dat hij hier ook een trauma aan over houdt... Wat moet ik doen? Ik zie het niet meer...
Ik mis de communicatie tussen ouders en dochter in dit verhaal.. Maar kan me voorstellen dat dit een verschrikkelijk moeilijke situatie is waar je enorm wanhopig van wordt.. Sterkte.
Ik zou inderdaad gewoon de crisisdienst bellen! Ik schrik heel erg van je verhaal. Dit trek je niet. Ik denk ook dat de puberteit er misschien wat mee te maken kan hebben, ik begon op mijn 10e al flink te puberen, en dit was ook schreeuwen gillen treiteren slaan vechten enzovoort. mijn ouders hebben mij toen naar een zorgboerderij gedaan misschien is dat wat? Dat je even rust kan hebben? En zeker de crisisdienst bellen als het weer de spuigaten uitloopt want dit trekt niemand, en is even flink duidelijk zijn dat er iets met haar aan de hand is.
Jeetje - wat een situatie. Kan me voorstellen dat je met de handen in het haar zit Is het geen mogelijkheid om jullie situaties te filmen, zodat de kinderpsychiater ook het beeld heeft van wat er gebeurd? Dan kan ze blijven ontkennen dat er iets aan de hand is, maar omdat het op film staat zal de arts toch ook inzien dat er iets niet in de haak is? Sterkte!!
En misschien een adhd, en IQ test laten doen, mocht dit afwijken moeten ze wel verder onderzoeken. Deze testen worden al wel gedaan op deze leeftijd.
Hoe bedoel je @Michan, de communicatie tussen ouders en kind? Het rare is dat ze het ene moment leuk en gezellig kan doen, en het volgende moment "iemand anders" is. Ze wil over het algemeen niets van ons aannemen. Alles wat wij zeggen is stom, raar, niet waar, een leugen of word gewoon niet gehoord. Een echt gesprek met haar is dan ook niet mogelijk. Als ik het heb over de kinderpsychiater, dan roept ze "naar dat rotwijf luister ik toch niet, en ik luister ook niet naar jullie". Ze vind ook nooit dat ze schuld heeft aan iets. Kan niet oorzaak en gevolg inschatten. Het ligt altijd aan een ander... Ik ben zo bang om de crisisdienst te bellen, omdat ze dan misschien uit huis geplaatst gaat worden, en dat zou haar zoveel verdriet doen. Een logeerboerderij hebben we ook al over gedacht, maar dat wil ze niet. Ik kan haar daar toch niet met tegenzin heen brengen??? Het rare is dat ze een heel slim en intelligent meisje is. Op school doet ze het super, het rapport is super. Ze vertoont dit gedrag dus ook alleen maar thuis en niet op school of bij opa en oma of zo. Vandaar dat zij het ook niet geloven.
owow ik krijg tranen in me ogen om jullie lieve zoontje ik vind dit echt heel erg voor jullie maar ook zeker voor hem arme jullie DIGI KNUF!
Lin80 nee ze heeft geen zuurstoftekort gehad tijdens de geboorte. Het was wel een heftige, langdurige bevalling die geëindigd is met een vacuumbevalling. Ik heb me achteraf wel eens afgevraagd of dat misschien toch een "beschadiging" heeft gegeven....
Wil niet lullig doen maar hebben jij en je man ook eens goed naar jezelf gekeken in dit verhaal? Ik lees niets over jullie gedrag behalve dat man een vuist in de muur slaat Als lezer hier kunnen we toch niets adviseren als we niet weten hoe de hele gezinsdynamiek is? Wat ik er mee wil zeggen is, staar je niet blind op je dochter, kijk ook eens naar jezelf en naar jullie zoontje.
DEBJjJ dat is ook waar ik me erge zorgen over maak, onze zoon. Ik wil niet dat hij hier ook nog iets aan over gaat houden. Maar ik voel me zo in de steek gelaten door iedereen. De psychiatrie die gewoon zegt dat het komkommertijd is, en dat we maar moeten wachten tot iedereen weer terug is (één van de behandelaars is 5 weken met vakantie!)... Mijn ouders die ons verhaal niet geloven, omdat ze het zelf niet meekrijgen....
Ik heb het even opgezocht. In de adoptie wereld bestaat "Video Interactie Begeleiding". Ik denk dat dat bij jullie ook wel eens baat kon hebben. Vaak zie je zelf niet meer wat ieders aandeel is. Nu is de frustratie en de stress zo groot, dat alle aandacht (positief en negatief) gericht is op haar woedeaanvallen. Op die manier krijg je een objectief beeld, en kan de hulpverlener op basis van praktijkvoorbeelden zien wat er daadwerkelijk aan de hand is ... Ik zou er echt ff achteraan gaan.
dat is altijd zo mijn schoonmoeder zegt ook dat me zoontje een engel was , toen dat hij daar het gedrag ook begon te vertonen , wat heb ik me in een deuk gelegen , kan je geen vervangende krijgen dan?... lijkt me een beetje sterk met zoon uit de hand gelopen situatie dat er niemand is die dat overneemt!:x
Ik denk dat wanneer het zo erg is als TS vertelt, en je al jaren in zo'n gezinssituatie zit, dat je soms ontploft uit pure wanhoop en frustratie. Dan vind ik het nog heel netjes dat hij de muur gebruikt ipv iets anders. Zeker als je voelt dat je niet serieus wordt genomen door familie en de hulpverlening. Niets minder is menselijk hoor ...
ach lieverd wat erg voor jullie. ik kan het effe niet droog houden hier. de hulpverlening daar krijg ik wat van,heb ik ook problemen mee. lieverd een hele dikke knuffel ik hoop echt voor jullie dat jullie de juiste hulp vinden. sterkte lieverd
Novaa, we kijken ook zeker naar ons eigen gedrag. Dat heeft IOG ons ook wel geleerd. En mijn berichtje hier op het forum heb ik niet geplaatst om advies te krijgen, maar om van me af te schrijven. ... We hebben tijdens de IOG wel geleerd om lontjes te kweken, dat wil zeggen een lange adem te hebben en mee te veren met haar buien. Mijn lontje is langer dan die van mijn man, dus wanneer het weer dusdanig mis gaat, gaat hij vaak naar beneden en blijf ik bij haar. De laatste tijd wil ze niet dat ik blijf, want als ik er bij ben kan ze niet "los" gaan. En dat frustreerd haar. Maar ik laat het niet toe dat ze alles kapot maakt wat ze tegen komt op haar pad. Dat mijn man gisteravond uit wanhoop en frustratie iets te hard tegen een deur geslagen heeft, betekend niet dat hij noch ik onze dochter fysiek iets aandoen! Wat de gezinsdynamiek betreft we hebben een goed huwelijk, kennen verder geen financiele oflichamelijke problemen. We hebben het goed samen. Wat mijn zoontje hier voor rol in zou kunnen spelen, zie ik niet...
Ik ben geen hulpverlener, maar gezien ze zich op school en bij anderen niet zo gedraagt, krijg ik mijn twijfels of er "iets" met haar aan de hand is. Of dat ze gewoon zich vreselijk misdraagt naar haar ouders, omdat ze weet dat jullie geen grip op haar hebben. Ik vind het vreselijk naar voor haar broertje en als hier niet snel wat mee gaat gebeuren, kan dit voor hem misschien wel emotionele gevolgen gaan hebben. Niet om je bang te maken, maar het is duidelijk dat hij hier al aan onderdoor gaat. Wat betreft een zorgboerderij/opvoedkamp. Ik zou dat zeker gaan overwegen. En ze wil niet, vind ik in dit geval geen optie meer. Ze heeft niets te willen! Jullie zijn haar ouders en jullie bepalen wat goed voor haar is. Je hebt nog een kind waar je aan moet denken! Overleg het desnoods met haar jeugdpsychiater. De meeste kinderen zullen echt niet vrijwillig naar zo'n kamp/boerderij gaan. Zijn jullie ook met school al in gesprek? Weten zij wat zich thuis afspeelt? En eventueel een maatschappelijk werker? En wat Strijkkraal zegt vind ik ook een goede. Hang (verborgen) camera's op en film de situaties en hoe jullie ermee omgaan. Zo kan er concreter hulp geboden gaan worden. Veel sterkte hoor!
Ik zou echt haar "aanvallen" proberen op te nemen met een camera. Als is het alleen maar zodat ze bij een psych niet meer kan ontkennen dat er niets aan de hand is. Ook zou ik haar vertellen dat het zo niet langer gaat en dat je wilt dat ze, als ze een bui voelt aankomen dit op haar kamer uit raast. (helemaal omdat je schrijft dat je het idee hebt dat ze zich er wel bewust van is). Vertel haar ook dat als het zo door gaat dat jij je gedwongen voelt om de crisis te bellen en wat de eventuele gevolgen hiervan kunnen zijn. En dat je heel veel van haar houdt maar dat ze nu zover gaat dat je je gedwongen voelt jezelf en haar broertje te moeten beschermen tegen haar.
Ik herken je verhaal! Alleen wij hebben een dochter van drie die dit laat zien (zie peuter en kleuter daar staat ons verhaal) wij hebben nu hulp van instanties en ze vermoeden ADHD of autisme of mogelijk (maar ze gaan daar niet vanuit) heeft ze een post traumatische stress stoornis tgv een ongeluk wat wij samen hadden in 2011.. Maar ja de leeftijd van jullie dochter is lastiger die hebben duidelijk een eigen wil (oké die van mij ook wel maar dat is nog redelijk te sturen) Maar wat ik me afvraag: waarom hebben ze toen de problemen begonnen op 5 jaar niet onderzoek gedaan?? Dat had mogelijk een hoop ellende bespaard.. En zal dit niet begin van de puberteit zijn? (ik was zelf ook erg extreem als puber)