Ik wil me toch graag aansluiten bij Elke. Als ik naar mijn kinderen kijk, probeer ik me in hen te verplaatsen alvorens ik een keuze maak hoe te handelen. Als ik moeilijk in slaap kan komen omdat ik een drukke dag eb ghad vol nieuwe indrukken, dan kost het me als volwassene erg veel moeite om genoeg rust in mijn hoofd en lijf te krijgen om me over te kunnen geven aan de slaap. Alle dingen die ik kies om mezelf dan rustig te maken zijn zacht en fijn: een warme douche, kopje warme melk, knuffelen met mijn man, boekje lezen, muziek of eleide meditatie beluisteren. Maar ik kies er nooit voor om mezelf mee te laten nemen in de onrust totdat ik mezelf zo ellendig voel dat ik ervan ga huilen. Onze kindjes hebben die keuze nog niet, omdat ze nog te klein zijn om allerlei regulerende en rustgevende dingen in te zetten die helpen om het hoofd en lijf rustig genoeg te maken. Zij kunnen alleen nog maar meegaan in het gevoel van onrust en dus gaan huilen. Dat dat er uiteindelijk voor zorgt dat ze in slaap vallen geloof ik wel, maar ik moet er zelf niet aan denken om met zo'n gevoel in slaap te vallen en wil dat dus ook niet voor mijn kinderen. Ik geloof dat het mijn taak is om hen te begeleiden in het loslaten van die onrust net zolang totdat ze groot genoeg zijn om dat langzaam maar zeker zelf te kunnen zonder huilen. Mijn zoon van vier kan dit nu bijna altijd zonder problemen, maar heeft ook nog wel eens een avond dat hij graag de geborgenheid van mijn armen voelt om de dag achter zich te kunnen laten. Ik geef hem geen ongelijk, want ik kruip ook graag tegen mijn man aan als ik me wat onrustig of onbehaaglijk voel. Ik leer mijn kinderen graag stap voor stap en op hun tempo hoe ze zelf hun emoties kunnen reguleren. In mijn optiek is de vijf minuten regel een manier waarmee je dit groeiproces geforceerd wilt versnellen, waardoor een kind volgens mij niet leert goed voor zijn (negatieve) gevolens te zorgen, maar ze te negeren en ontkennen. Er wordt immers niet op gereageerd. Als mijn kind huilt, mag dat best, maar dan wil ik wel graag dat hij voelt dat ik er ben om hem te steunen. Dat Elke zo verbaasd en geschokt reageert snap ik wel, omdat ook ik me niet goed kan voorstellen waarom je zo volgens een tijdsregel met je kind zou willen omgaan, het is toch geen machine?
Jammer dat Elke niet meer actief is. Ik sluit me volledig bij haar aan. Mijn zoontje van twee heeft nog nooit doorgeslapen en kan ook niet zelf inslapen. Tja, vervelend voor zijn moeder maar het zal ooit wel goed komen. Tot die tijd wil ik dat hij zich geborgen voelt en niet dat hij bang om zijn moeder ligt te huilen.
idem! wij zijn meer van de methode om warmte en geborgenheid te bieden op dit soort momenten. ik heb niet het hele topic gelezen omdat ik wel kan raden wat de trekking is en dat tegen ons in gaat. gelukkig lees ik op deze laatste pagina al reacties die me wel aanspreken.
Wij bekijken t per keer. Maar bij hysterie sta ik er direct, even geruststellen en dan is het goed. Heel soms blijft ze dan verdrietig en dan geef ik wat melk en mag ze even bij ons in bed. Het zijn.steeds fasen. Als ze meteen rustig is of lacht als ik haar eruit haal gaat.ze er met een zoen weer in ze.is slimmer dan wij denken en dat is ook wel weer mooi haha
Ik vind dit erg mooi omschreven, iets om over na te denken... Als iedereen z'n mening gewoon op zulke manier hier neer zou zetten, zou het misschien wat gezelliger zijn!
Helemaal mee eens, bovendien vind ik t belangrijk.dat mn kinderen durven aangeven als ze iets.dwars zit , dat geld bij huilen ook.
Hier de eerste 13 maanden ook niet laten huilen. ik had het wel eens geprobeerd maar iedere keer moest ze er van overgeven en was ze totaaaal overstuur. Met 13 maanden zijn we weer opnieuw begonnen. Bij ons hielp de 5 min methode niet.. iedere x als we kwamen begon het van voor af aan. ze was iedere keer zo blij dat we kwamen, iedere keer dacht ze dat ze er uit mocht. Dus op een gegeven moment heb ik haar langer laten huilen en niet wezen troosten. Het duurde denk ik ong. een half uur met eerst heel hard gehuil, daarna wat zachter en daarna alleen nog een beetje gezeur. Hierna sliep ze ook heel de nacht door, terwijl ze voorheen 3 tot 4 keer wakker werd. Na ong. twee weken dit vol gehouden te hebben slaapt ze nu na ong 5 minuten een zeur huiltje..
Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden en iedereen probeert zelf te zoeken wat het beste is. Hier proberen we toch consequent te reageren en ook niet te veel te 'pamperen'. We horen vaak wel aan het soort geween wat er aan de hand is. Zoonlief weent gelukkig alleen als er echt iets is,vb moe, honger of pijn. Als hij moe is, volgen we altijd zelfde routine om 's avonds te gaan slapen: badje met mama, massage van mama of papa, aankleden, flesje melk, even knuffelen, in slaapzak, naar bedje, muziekje aan, tut in de mond, beertje in z'n armen, onderstoppen en kusje van mama / papa. En dat gaat zonder problemen. Heeft uiteraard ook met het karakter van je kindje te maken. Nu de eerste maanden van zijn leventje was het wel even anders, zoonlief heeft de eerste drie maanden non stop bijna geweend door reflux en krampen. Ja het was dus door de pijn maar dat wisten we toen niet. Nu kan ik wel begrijpen dat er sommigen die 5 minuten regel gebruiken en ik ken kindjes die er echt baat bij hadden. Als je een kindje hebt die zoveel last heeft om in te slapen of wat dan ook, je hebt alles al geprobeerd en na een week blijkt die 5 minutenregel geholpen te hebben en gaat het slapen wel, dan is het kind er toch bij gebaat? Een kind dat niet genoeg slaapt, om wat voor reden het ook niet lukt, is ook geen gelukkig kind! Ik vind dat er hier nogal erg zwart - wit gereageerd of gedacht wordt! Je kan verschillende technieken gebruiken om je kind op te voeden. Ook moet je er rekening mee houden dat kinderen echt wel heel verschillend kunnen zijn en een andere aanpak nodig hebben. IK ben ook geen voorstander van je kind dagelijks even in zijn bed te dumpen en even een uur te laten krijsen (zoals een moeder die samen met me op de kiné zat me gaf als 'raad' (mijn haren kwamen recht toen ik het hoorde)). Maar door wat ik ervaren heb die eerste maanden met mijn huilend zoontje (20 / 24 uur) kan ik het me wel voorstellen dat je op een gegeven moment met je handen in je haar zit en gewoon zo op bent en er niets blijkt te werken en je dus de 5 minutenregel probeert. Stel je voor dat je kindje 15 maand is en blijft wenen, dag in dag uit, en weet dat als hij weent, je hem eruit zal nemen ... Pffff... Dan moet hij leren dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen. Bij sommige kindjes werkt de 'zachte' aanpak gewoon niet.
Sommige kindjes hebben het idd nodig om eerst wat te huilen voor ze slapen, om de indrukken van de dag even te verwerken. Vind ik ook helemaal niets mis mee. Als mama voel je zelf wel aan, wat het beste is voor je kindje.
Nog even bij zeggen dat wij de 5 minuten regel nooit geprobeerd hebben aangezien we wel door hadden dat het een medisch probleem was. Altijd zoonlief getroost en dicht bij ons gehouden die eerste maanden. (niet dat het leek te helpen maar ja je wilt zo'n kleintje troosten he) Toen hij in zijn grote bed moest ipv in wieg bij mama en papa wel even voet bij stuk gehouden: telkens hij weende even kijken en tut terug in mond. Ook nu nog gaan we hem niet vlug uit zijn bedje halen of bij ons nemen. Ze hebben zoiets vlug door en we willen hem geen gewoonte aanleren dat als hij weent hij opgepakt wordt en bij ons mag zitten of slapen. Nogals logisch dat hij dan meer zal beginnen wenen he omdat hij uiteraard liefst bij mama en papa is... Maar zo werkt het nu eenmaal niet. Ja ze zijn nog klein en schattig en als ze nu graag bij ons zijn waarom niet... hij moet leren dat hij niet alles kan bepalen en regelen in ons leven. De reden dat we daarin nogal consequent reageren is omdat we bij mijn zus gezien hebben hoe het niet moet. Daar was en is de wil van de kindjes wet. Alles wat ze willen, wordt ingevolgd, gevolg: kindjes slapen slecht, zijn vaak boos, kennen geen regels, kennen geen nee en zijn o zo moeilijk in omgang. Mijn zus vond ook dat je zo een kleintjes niet kon verwennen en vanaf die een kik gaven of weenden, hop, uit bedje of park en op de arm of bij mama en papa in bed. Ondertussen zijn ze 3 en 5 jaar en vaak nogal onhandelbaar. Daar doe je de kindjes zelf ook geen plezier mee.
Ik denk dat tegenwoordig de meeste mama's proberen hun kind de eerste maanden niet te laten huilen. Maar ik denk ook dat de meeste ouders vinden dat kinderen op een gegeven moment moeten leren dat ze niet altijd hun zin krijgen en dat niet altijd alles zo gaat zoals zij willen. De vraag is natuurlijk op welke leeftijd je de overstap gaat maken tussen altijd troosten en aanleren dat ze soms gewoon ook iets moeten of niet mogen. (En dan bedoel ik dus echt huilen omdat ze niet op bed willen liggen hè, het gaat hier niet over ziek, doorkomende tandjes, vieze luier en andere malaise.) Op een gegeven moment begint een kind te ontdekken dat hij de mensen en de wereld om hem heen kan beïnvloeden. Onze zoon was een maand of negen toen we aan tafel vaak het spelletje na-apen deden. Als hij zijn armen omhoog deed, deden wij dat ook. Dat had hij snel in de gaten, wat een pret! Hij kon papa en mama iets laten doen: armen omhoog, hoofd scheef houden, gekke bekken trekken. Iets later ontdekte hij knopjes. Hij wist al vrij snel precies: als ik op die knop op de muur duw, gaat daar aan het plafond een lamp aan. Hij was net dat soort dingen echt steeds vaker heel bewust bezig. We zagen bij hem dus echt een stukje begrip van oorzaak-gevolg: ik doe dit en dan gebeurt er dat. Vanaf dat moment zijn we hem steeds meer dingen gaan leren. Hij mag wel helpen de vaatwasser aanzetten, maar hij mag niet aan de stekkers komen. Hij mag niet de dvd's uit de kast pakken, maar hij krijgt een luid applaus als hij zijn neus snuit en zijn eigen zakdoek in de prullenbak gooit. Voor mij is in deze periode het leren zelf in slaap te vallen een logische stap. Hij weet dondersgoed wat er gebeurt als hij huilt. Hij doet dit dus niet meer alleen als automatische reactie op honger / kramp / alleen zijn. Hij doet dit ook om papa of mama te roepen. Dat vind ik prima, trouwens. Zo heel veel manieren om te communicen heeft hij nog niet. Maar dat betekent niet dat hij elke keer als hij huilt zijn zin hoeft te krijgen. Namelijk: midden in de nacht uit bed en spelen. Als hij ziek is, mag hij bij één van ons op schoot proberen in slaap te valken. Maar wel op zijn eigen, donkere kamertje. Het hoeft geen feestje te worden 's nachts. Als er niks aan de hand is, dan komen we geregeld langs (toegeven aan een stukje verlatingsangst dat op deze leeftijd een rol kan spelen) maar dan halen we hem absoluut niet uit bed. Zoals al meer gezegd: ieder heeft zijn eigen manier van opvoeden. Dit is onze manier. Als ouders hun kind wel steeds uit bed willen halen om te troosten of een uur naast het bed blijven zitten: ook prima.
Wij hebben ons dochtertje op een gegeven moment wel laten huilen. Ze sliep vanaf 6weken door totdat ze 6maand was toen kwam ze 's nachts weer had ik geen probleem mee even voeden en ze sliep weer totdat wij vorig jaar mei er onderdoor gingen een methode van cb wilden proberen, maar toen we er mee wilde beginnen sliep ze door. Er waren tandjes doorgekomen, er volgende goede nachten en slechte nachten. Toen ze de 8 tandjes en 4 kiesjes had ging ze slapen van 19u. tot 6/7u. Ze kreeg last van verkoudheid en wilde bij mij slapen prima als ze ziek is, maar niet als ze wil spelen. Verkoudheid was over en toen begon het ze huilde en ik gaf d'r druppels tegen pijn maar ze huilde een half uur later weer, bij ons in bed genomen begon ze te spelen en te lachen enz. dat hield een paar nachten aan wij waren het spuug zat en dat vanaf half 11 tot half 3 's nachts en manlief moest er om 4u. uit lekker slapen is dat. Ben uiteindelijk op een matras gaan liggen bij haar op de kamer en zij speelde op de grond toen ze uiteindelijk in slaap viel legde ik haar in d'r bed en kon toen slapen tot 4:15 toen begon het weer. Nou leuk is dat als je zwanger bent, dan leer je wel om d'r te laten huilen, ik heb toen maar als ze huilde haar gevoed (terwijl ze eigenlijk 's nachts niet meer drinkt) ik liep de kamer op en zei niks voede haar legde haar terug een aai over de bol en weglopen, 3x 's nachts en na een paar nachten slipe ze weer door. Nu is ze en verkouden en er komen hoektandjes door waar ze erg pijn van heeft en dan mag ze bij mij slapen, ze kruipt echt tegen mij aan maar ze draait zo ontzettend veel in d'r slaap en gromt van boosheid/pijn en als ze goed slaapt leg ik d'r terug zodat ik even lekker kan slapen ook al is het voor 2u.; maar zo gauw als ze geen last meer heeft van tandjes/kiesjes en niet ziek is komt ze niet bij ons in bed. Overdag veel knuffelen en voordat ze gaat slapen saampjes lezen en zingen, en dan slapen ik herken aan het huiltje precies wat het is, als er niks is dan staat ze met d'r knuffel in d'r handen en lacht als je binnen komt, als d'r echt wat is dan lopen de traantjes over de wangen en dan zit ze meestal/
Er is ook niks mis mee als ze even moeten huilen om de indrukken van de dag even te verwerken, maar persoonlijk ben ik er wel op tegen dat mijn kindje dat alleen zou moeten doen.... het kan namelijk ook in de veilige armen/nabijheid van papa of mama! Om daarna heerlijk rustig in alle vertrouwen in slaap te vallen.
En wat als ze nou i.p.v. 3 minuten huilen zonder dat je erbij bent, gerust een half uur gaan huilen en razend wordt als je er wel bij bent? Dat was hier het geval. Uiteindelijk heb ik na zoveel keer met een hysterisch kind te hebben gezeten, toch maar gekozen voor even die 3 minuten alleen huilen voor het slapen gaan. Ging na een paar weken vanzelf weer over. Ik geloof niet zo in 1 manier die zaligmakend is, het is gewoon zoeken en kijken wat voor jullie werkt.
Sommige kindjes zouden juist daardoor nog meer overstuur geraken, anderen, zoals ons mannetje, hebben dat weenmomentje echt nodig om die emoties te uiten. En ja dan ook in zijn eentje want hij raakt hier juist meer overstuur als we erbij blijven of proberen troosten. Daarnet was het ook weer zo. Na 5 minuten sliep hij. Ervoor was het even weenconcert. Dan gaan we even kijken, aai over zijn bolleke, zijn tut teruggeven en slaapwel zeggen. We verkopen daar allemaal zoveel drama niet rond. Hoe meer aandacht we erop dat moment aan schenken, hoe lastiger hij wordt. Let wel, ik heb het over in slaap raken he. Ik hoor best al goed aan zijn weentjes wat er scheelt en hij krijgt genoeg aandacht en troost hoor
Hier precies hetzelfde.. Ik was toen ook zwanger, en lag daar met een matras naast hem.. Kdacht ben echt gek.. En lekker praten tegen mij.. Vond hij wel geweldig. Er was dus niks aan de hand.. 3 nachten laten huilen.. Helemaal over. Ik moet regelmatig aan dit topic denken haha. Net toen was ik alleen thuis.. Was beide zoontjes in bad aan doen.. Die van 4 maanden had honger, maar die van 2.5 zat nog in bad. HIj moest toch echt even wachten en huilen! Zeker wel en kwartier.. Ik kan niet alles tegelijk hoor.... En steeds maar je kindje troosten, dan heb mijn andere zoontje ook geen aandacht.. Ze moeten leren te wachten. Kan ook niet sneller. Ik lees ook regelmatig hier dat ze het zielig vinden, dat hij/zij alleen in slaap moet vallen dan, als hij/zij huilt. Hier tot 1.5 jaar in de armen of op mijn schoot in slaap laten vallen omdat ik dacht dat hij niet anders kon.. Maar zo leer jij je kind in slaap vallen.. Je kind weet gewoon niet beter!! Als jij het zelf vind, dan maak het niks uit. Maar ik had daar geen zin meer in. Ik kroel genoeg met mijn kinderen overdag. Maar savonds mag hij gewoon lekker zelf in zijn bed in slaap vallen. Sinds de laatste weken is het niet eens meer huilen. Leg hij gewoon lekker te praten. Je maakt het je kind en jezelf 10 x makkelijker
@Mir75 & Elynada wat prachtig en respectvol verwoord! Het zou idd een stuk prettiger zijn als we elkaar niet aanvallen om de manier van opvoeden, we doen allemaal ons uiterste best en hebben allemaal andere kindjes. Je moet gewoon uitzoeken wat voor je kindje werkt, en voor sommige werkt echt alleen het even laten huilen (hier eentje die in mijn armen alleen maar nog hysterischer wordt als hij moe is, hij wil dan alleen zijn bedje, en slaapt eigenlijk ook alleen in zijn (een) bedje op een rustige plek). En je kunt je mening gewoon respectvol neerzetten zoals, daar heb je tenminste wat aan! @TS, ik hoop dat je snel jou manier vind om je kindje te helpen want ook jou kindje heeft natuurlijk voldoende rust nodig. Op zich kan de 5-minuten regel hierbij helpen, maar ik denk niet dat dit ook bedoeld is als je kindje het langer dan een half uurtje tot uurtje huilt, hoewel ik dat ook lang vind als er geen pauzes tussenzitten. En als je jezelf hier niet prettig bij voelt zou ik zeker andere dingen proberen, volgens mij zijn er genoeg dingen genoemd in dit topic! Het laten huilen zou ik alleen doen als iets anders niet helpt en je 100% zeker weet dat er niets anders aan de hand is, en dan zeker niet zo lang, want dan is er volgens mij toch echt iets aan de hand! Succes en sterkte!
Ik wil mijn kind niet laten huilen.. maar als ik net met de shampoo in mijn haar sta en ze begint.. ja jammer. na het lezen van dit topic word ik daar gewoon onzeker van en durf ik amper nog te douchen/ naar het toilet te gaan/ te koken of wat dan ook zonder dat mijn man thuis is. Ik laat haar dus soms huilen omdat het even niet anders kan en vervolgens valt ze (weer) in slaap. Dan voel ik me meteen rot: hop, weer een hersenbeschadiging. Volgens mij is het luisteren naar je instinct. Soms ren ik als een malle naar boven als ze huilt en soms niet.(overigens huilt ze weinig; soms als ze in bed ligt) Volgens mij voel je als moeder feilloos aan wat je kindje nodig heeft. Even een vraagje nog: nu gaat het heel goed maar ik kan me dagen herinneren dat ze een week of 6/7 was, huilen huilen huilen. Ik werd er zelf compleet gek van. Ja, toen heb ik haar bewust even laten huilen omdat ik het zelf niet meer trok. Ben ik echt de enige?? Ik heb het over hele dagen dreinen... en op zo'n dag even 10 minuten voor jezelf pakken om op te laden.