Onze zoon is erg gericht op mij.. als ik er niet ben is alles goed maar als zijn mama in de buurt komt gaat hij jengelen en wil hij op schoot en gaat hij aan mijn broekspijpen hangen. Dit doet hij enkel bij mij. Bij zijn papa is hij poeslief... en bij mij dus erg huiliger, hangerig... hij is 11 maanden nu.. herkenbaar? en wat doen? ben bang dat ik hem te veel verwend heb met aandacht; dwz bij eerste huiltje meteen oppakken etc.
Sprongetje? Hier ook eentje van 11 maanden die hetzelfde gedrag vertoont Verlatingsangst zal ook meespelen, want als ik wegloop, begint hij te piepen Soms lastig (bijvoorbeeld toen ik net stond te koken en hij steeds aan mijn been hing) maar ook wel lief: ik krijg heel veel knuffels en kusjes op het moment!
Hier een van 10,5 maand met hetzelfde gedarg. Als ik er niet ben vermaakt ze zich prima met alles en iedereen, maar ben ik in dezelfde ruimte dan komt ze op me afgestormd en wil ze de hele tijd bij me zijn en met me spelen. Ik mag eigenlijk niet veel anders doen Denk zelf een sprongetje, gaat vast weer over
Ook wij zitten er middenin. Zodra ze me ziet wil ze in mijn armen, op schoot of gewoon bij me zijn. Denk ook aan sprongetje/verlatingsangst. Oh en er komen ook nog 4 tanden door... Stel me er gewoon op in dat ik niet zoveel kan doen als we met z'n tweetjes thuis zijn. Komt 's avonds wel weer.
Ik denk dat dit in fasen bij veel kinderen voorkomt. Vaak is de mama (vaak ook papa hoor ) de meest veilige persoon bij wie je je als klein kind het meest op je gemak voelt. In een ontwikkelingssprong voelt een kind zich vaak minder fijn, en ja, bij wie durf je je af te reageren en grenzen op te zoeken: jawel, bij wie je je het veiligst voelt. Binnen jouw eigen grenzen jouw kind lekker verzorgen, en als je kind zich bij anderen wèl gedraagt, komt dat vaak omdat jouw kind, zoals bijna alle (volwassen) mensen, zich bij mensen die verder staan beter gedraagt dan bij mensen bij wie je je veilig voelt: die blijven tenslotte lief voor je, ook als je je af reageert Dit betekent overigens ook dat je grenzen mag aangeven, juist, dan weet jouw kind hoe ver hij/zij mag gaan . Wat betreft verwennen: liefde en aandacht binnen jouw eigen normale grenzen is geen verwennen. Dat is gewoon fijn en geeft jouw kind het gevoel dat je er voor hem bent. Dus ik zou mijn kind wel aandacht geven, niet toegeven als hij kliert of onredelijke eisen stelt, maar niet gaan negeren.