Door bepaalde gebeurtenissen in mijn en mijn moeders privé leven, merk ik dat er een omslag gaande is, of er al is geweest, in de band die ik had met mijn moeder. Mijn moeder en ik waren altijd heel erg close. We belde elkaar veel en voelden ons altijd op ons gemak bij elkaar. Eigenlijk is er een bepaalde omslag gekomen, tijdens de zwangerschap van mijn eerste zoon. Mijn moeder is gek op haar kleinzoon en heeft erg veel zin (zegt ze) in haar tweede kleinkindje. Aan de andere kant verwacht ze bepaalde dingen van mij en mijn man, die we doordat we het nu erg druk hebben en ik hier lichamelijk niet toe in staat ben, niet waar kunnen maken. Ze laat hier vervolgens op gerafineerde wijze haar ongenoegen over blijken. Ook had ik gehoopt dat ze wat meer betrokken zou zijn bij mijn zwangerschap en me wat meer steun kon bieden. In plaats daarvan legt ze eigenlijk alleen zorgen bij mij neer. Dit maakt me momenteel niet bepaald vrolijk. Ik heb er zelfs de hele nacht van wakker gelegen, terwijl ik eigenlijk rust zou moeten krijgen gezien mijn zwangerschapsduur en complicaties tijdens de zwangerschap. Ik heb haar er wel mee geconfronteerd maar dan krijg ik een heel vlak antwoord. Ik verlang gewoon weer naar een keer een arm om me heen, een keer een blijk van trots omdat mijn man en ik er keihard voor werken om onze kids een zekere toekomst te bieden, of op een keer wat troost om het feit dat ik deze zwangerschap met veel moeite moet doorstaan. Maar dat blijft uit... Klein voorbeeld: als ik aangeef dat we het straks druk krijgen met beide banen, huishouden en twee kinderen dan krijg ik als antwoord. "tja ik hoop wel dat je dat vantevoren hebt ingecalculeerd en dat je beseft dat dat bij iedereen het geval is". Alleen bij ons is het zo dat mijn man naast een fulltime baan ook nog een bedrijf heeft en dat we een aardig huishouden te verrichten hebben. Ik geef dit ook aan omdat mijn moeder verwacht dat mijn man heel veel gaat helpen in de verbouwing van hun nieuwe huis, net in het jaar dat onze 2e geboren is en opgroeit, maar het enige dat ik dan krijg is een beetje een kattig antwoord, waar ik niets mee kan. Eigenlijk ben ik op zoek naar mensen die dit herkennen en naar hoe jullie hiermee om zijn gegaan. Ik zoek wat handvatten om zelf niet continu teleurgesteld te hoeven zijn en me schuldig te voelen omdat ik haar niet genoeg kan "pleasen".
Jeetje, wat een rotsituatie. Zeker gezien je zwangerschap, je kunt je energie nu wel beter gebruiken natuurlijk... Ik denk dat met je moeder praten en alles wat je dwars zit op tafel gooien toch echt de enige manier is om haar duidelijk te maken hoe jij je voelt. Ik begrijp uit je verhaal dat je dat al eens gedaan hebt en toen een vlak antwoord kreeg, misschien moet je dat aanhalen voor je begint. Zoiets als "Mam, ik heb het al eerder aan gehaald en had, gezien je reactie toen, niet het idee dat je doorhad hoe zeer dit me aan het hart gaat. Daarom wil ik het graag nog een keer aanhalen..." en dan je verhaal doen. Ik hoop van harte voor je dat je dit op kunt lossen en je je er beter bij gaat voelen! Heel veel succes in ieder geval!
wel herkenbaar, er is toch heel wat veranderd sinds ik zelf moeder ben en dat is denk ik ook wel logisch, je gaat anders dingen zien en krijgt andere prioriteiten. Het klinkt alsof je moeder best wel een persoon is die van aandacht houd en dat het om haar draait (niet altijd maar wel vaak) klopt dit? want ja nu jij het drukker hebt en niet in deze behoefte kan voorzien kan dit bij haar "verkeerd vallen" Zoiezo heb jij nu andere prioriteiten als toen je nog geen kinderen had natuurlijk, nummer is staat nu je gezin en wat daar ook voor nodig is. Ik denk dat je je niet zo schuldig moet voelen, jij hebt maar 1 prioriteit en dat is je gezin daar kies je als moeder zijnde voor, het is jammer als zij dat niet kan of wil begrijpen maar dat is niet iets waar jij je schuldig over moet voelen dan en ja teleurgesteld raken ik denk dat dat het moeilijkst is, omdat het je moeder is blijf je toch steeds hopen en ja dus zal je meerdere klappen in je gezicht krijgen. Probeer eerlijk tegen haar te zijn en gewoon zeggen dat je met zo'n antwoord niets kan, dat je zelf ook wel weet dat het druk zal worden maar dat je graag gewoon even een moeder reactie wil hebben ipv een kattige (buitenstaanders) reactie.
Echt een gesprek aangaan zal op dit moment niet gaan. Enerzijds omdat ik al merk dat ze er niet voor open staat, ik heb het namelijk al geprobeerd vandaag. Maar anderzijds ook omdat ik haar niet met nog meer zorgen op wil zadelen. Ze hebben nu ook erg te maken met stress omdat ze nog een huis moeten verkopen en omdat ze al een nieuw huis gekocht hebben dat volledig verbouwd moet worden, maar dat ze hierin de volledige inzet van mijn man hebben ingecalculeerd terwijl we zelf nog in een opknaphuis bezig zijn en straks alleen al naast zijn normale baan maar 2 weekenden in de maand samen vrij zijn, dat vind ik gewoon ondenkbaar. Daar kan ik met mijn pet niet bij, dat ze deze verwachting hebben. Ze zegt nu wel dat dat niet zo is, maar telkens als mijn man nu al nee moet verkopen (omdat hij bijvoorbeeld geen vrij kan nemen om te helpen met een bepaalde klus), krijg ik dat op mijn rekest, middels een slinkse opmerking praat ze me dan toch weer een schuldgevoel aan. Terwijl ik verstandelijk weet dat wat ze vragen, gewoon niet reeel is. Wat wel zal helpen is om wellicht inderdaad op het moment zelf, dat een opmerking geplaatst wordt, wat sneller te reageren en het niet over me heen te laten komen. Maar momenteel ben ik nog te verbaasd om een normale reactie te geven, ik negeer het dan op dat moment maar. Ook ben ik geneigd om me juist kwetsbaarder op te stellen om maar die goedkeuring te krijgen van mijn moeder. Heel vermoeiend.
ik vind het heel herkenbaar helaas hier gaat het dan om een stiefmoeder (bijde ouders heb ik niet meer) maar zei was wel getrouwd met mijn vader en ik heb ook samen met hun in 1 huis gewoond, ik woonde toen nog thuis. Ook haar zoontje is als een broertje voor mij en noemt mijn vader ook papa. Hier gaat het dan om het feit dat zei totaal geen "moederrol" of ""omarol" tegenover mij of mijn zoontje doet. Natuurlijk moet iemand dat niet doen als hij/zei dat niet wilt, maar eerder deed ze af en toe nog een Beetje moeite nu eigenlijk haast niet,en nu ze een nieuwe vriend heeft is dit totaal niet meer zo. Ik vind het ook heel moeilijk om hier mee om te gaan, omdat ik het aan de ene kant wel graag wil dat ze het doet, maar er natuurlijk ook niet om ga smeken. Ook als ik het subtiel aangeef, snapt ze het nooit, ik denk ook serieus in mijn situatie dat zei niet door heeft wat ze doet helaas. maar goed, ff ontopic, Misschien dat je het dus wel subtiel aan kan geven bij je moeder, en uit kan leggen dat je man het dus echt heel druk heeft en dus w.s. echt niet zo veel zal helpen in de verbouwing en dat je het fijn zou vinden als je moeder eens een complimentje maakte o.i.d. heel moeilijk is dat ook om te doen, want het is heel raar om dat tegen iemand te "moeten"zeggen. Je kan ook gewoon zeggen hoe Jij je voelt in deze situatie en dat Jij het even kwijt wilt, dat je het op een manier probeert te zeggen, zonder dat je haar iets verwijt. Ik ben dan zo'n iemand die dat niet durft, maar er dus wel zelf de hele tijd mee rond blijft lopen, misschien durf jij het wel, het zal w.s. voor jezelf in heel stuk opluchten heel veel suc6!
@Isamedi, ze is niet echt iemand die veel aandacht wil, in ieder geval dat kan ik nog niet echt merken, want ze is juist heel erg op zichzelf. Wat wel zo is, is dat ze eigenlijk hele hoge eisen stelt aan het leven. Ze werkt nog maar een paar uurtjes en mijn stiefvader heeft ook een modaal inkomen. Ze moeten wat rustiger aan gaan doen met hun geld omdat mijn stiefvaders pensioen eraan komt en dat nog minder inkomen betekend. Ze is alleen totaal niet bereid om ook maar iets in te leveren. Paarden & honden moeten blijven en het huis dat ze gekocht hebben moet dan maar door anderen naar hun zin gemaakt worden. Want ja, in een woonwijk wordt ze nu eenmaal niet gelukkig... Dat mijn stiefvader het allemaal niet alleen kan, is continu een middel om ons een schuldgevoel aan te praten, want als mijn man dan niet helpt krijg ik 's avonds een mail van. Nou hij is helemaal kapot en kan niks meer... Met andere woorden, omdat jou man niet komt helpen...
he bah wat vervelend idd, ja dan krijg je al snel het gevoel dat je alleen al wilt helpen vanwege je stiefvader, is lastig als iemand niets wilt inleveren...
Geef je eigen grenzen aan en waak ervoor dat jij (jullie) er niet over heen gaan. Geniet van je eigen gezin, jullie hebben het al zo druk. Over een aantal jaren kun je weer meer energie steken in andere dingen, zoals het helpen bij een verbouwing. Succes
Meid, vind het vreselijk dat je moeder je steeds weer dit gevoel geeft. Ik heb er zelf totaal geen ervaring mee en kan je ook geen tips geven, behalve dat jullie voor jezelf moeten blijven opkomen, wat er ook gezegd of gedacht wordt! En in mijn ogen, ben je als moeder zijnde erg verkeerd bezig, als je steeds je afwend van je dochters gevoelens en alleen maar gepleased wil worden! Zo werkt het gewoon niet! Dus voel je niet schuldig, je doet echt niks verkeerd... Hun maken een bepaalde keuze en het is van de zotte dat jij en je gezin daar dan de dupe van worden. Dikke knuf
Ik herken het wel,mijn moeder heeft bij geen 1 zwangerschap leuk gereageerd,heel koel en we hebben er 6. Ze heeft mij ook nooit bijgestaan wat betreft het huishouden hoe zwaar ik het ook had,ook omdat mijn man toen als chauffeur op het buitenland reed en er door de week niet was.zelfs als ik naar de vk moest of naar de gyn of aan het infuus moest in mijn laatste zwangerschap door ernstige bloedarmoede had ik het gevoel dat het haar teveel was om op mijn andere kinderen te passen terwijl ik het probeerde om onder schooltijd van de oudste te doen zodat ze er maar 1 of 2 had om op te passen.Ik weet wel wij hebben voor deze kinderen gekozen maar ik zou het zo fijn vinden om eens te zien dat ze een echte oma zou worden door spontaan de kinderen te laten logeren of te vragen of ze een dagje komen maar ik moet daar altijd om vragen en daar heb ik grote moeite mee.
meiden bedankt voor jullie reacties vast. Ik kan me voorstellen dat je van een stiefmoeder net zoveel betrokkenheid zou kunnen verwachten en hoopt toch een moederfiguur te krijgen. @Wen, thx, lief berichtje. Mijn man heeft de stoute schoenen aangetrokken en is erover gaan praten, die wilde het gewoon uit de lucht hebben. Super lief van hem en de onderlinge verwachtingspatronen zijn weer duidelijk. Mijn moeder was er teleurgesteld over dat ik er zo over dacht en hoe kon ik het in mijn hoofd halen dat ze zo'n beroep op ons zouden doen. Maar ze heeft het toch echt wel zo bedoeld, denk dat ze zich schaamde omdat mijn man gewoon heel direct is geweest. Nou bedankt voor de antwoorden, ik kan vanavond weer slapen.
jeetje meid, dit klinkt wel erg manipulatief zeg, ik zou hier echt pissig over zijn en haar heel direct benaderen, JUIST omdat zij alles met een omweg duidelijk maakt, dodelijk vermoeiend, geen wonder dat je wat meer afstand voelt nu. ik zou echt zeggen dat ze vanaf nu alles bij de naam moet noemen en niet via een omweg en schuldgevoel alles voor elkaar moet proberen te krijgen.