wie heeft dit ook!!!

Herkenbaar, soms gaat het ff goed en kan je praktisch de hele wereld aan en dan opeens durf je niet meer.
Ik wil graag weer studeren als mijn meissie 2 is, heb tot nu toe 3 studies gestart en alle 3 niet afgemaakt, ra ra waarom..

 

Oh dan kan je me een hand geven. Al was het niet geheel aan mn probleem te wijden.
Een cursus verklooit door dat ik verhuisde naar amsterdam van uit Eindhoven. Heeft het even stof liggen happen en toen kreeg ik n kindje. Maar mn man onttrok zich toen aan de zorg van de kinderen en had ik dus gewoon geen tijd meer om weer ermee te beginnen.
En jaar of 2 terug weer n poging en toen is het even mis gegaan met me. Toen heb ik gebelt naar de LOI om te vragen of ik een verlenging van study tijd kon krijgen. Maar dat kon niet zeiden ze. Was ik ERG verdrietig om...weer niet gelukt. En n jaar daarna kreeg ik ineens n brief dat de verlenging beeindigt was...
Had dus die 2e cursus gewoon nog kunnen doen. Blegh voel me er nog klote over

Trouwens...gave tekeningen en foto's!

 

Inderdaad, mooi hoor Faye! Mooie tattoos ook, kheb er ook een aantal.

Ik heb nog wel een beetje last van faalangst, ik denk dat meer dat hebben hier?

 

Argh, ik wil meelezen en hele verhalen typen maar dat kan/mag niet nu

 

jullie klachten zijn wel anders dan die van mij... ik doe eigenlijk alles..
heb een pittige baan, veel vrienden etc... doe qua sociaal en ontspanning eigenlijk alles wat ik wil en leuk vind.. het zit in mij... buitenstaanders zien en weten het niet....
bij mij zou je het gewoon soms enorme zenuwachtigheid en gepieker om niks kunnen noemen..

ik heb wel aan een angstgroep meegedaan maar daar was ik inderdaad met allemaal mensen met tamelijk heftige klachten zoals jullie waarbij het je echt zo enorm in alles belemmerd.. ik ben daarmee opgehouden toen... viel echt buiten de boot...mijn klachten waren vergeleken bij hun peanuts..

maar het is en blijft niet leuk...

gr Jose

 

Tja dat sociaal actieve had ik ook voor ik depressief werd. Was echt het middelpunt van de vrienden groep.
En bij mij is het doorgaans ook niet zo heftig eigenlijk. Waarschijnlijk merken de meesten er niets van. Feitelijk is het niet zo erg dat ik er wat mee zou moeten. Maar ook weer niet mild genoeg dat het me in sommige opzichten niet in de weg staat met tijden.
Net als toen mn depressie.
Maar ik weet dat het er ineens kan zijn. Zomaar zonder aanleiding. En juist DAT maakt me doorgaans onzeker.
Misschien moet ik nog n keer zwanger worden....gaat dat misschien net als de depressie weg... (das pas n mooie smoes voor nog n kindje!)

...oh...er word om assistentie gevraagd door papa en Wendy...

 

Lely, je hebt pb

 

Psychologen helpen denk ik niet echt, ben er meerdere malen in mijn leven geweest en elke gaat het over het verleden.. en daar heb ik gen behoefte meer aan. Alle gebeurtenissen zijn al zo vaak verteld en uitgekauwd dat het niet meer echt zinvol is. Ik ben nog niet voor dit sociale probleem geweest maar ik weet dat het toch weer neer komt op mijn verleden uitpluizen en dat heb ik niet nodig. En sowieso IK ben diegene die de eerste werkdag moet beginnen en op moment supreme gewoon totally over me zeik ga en ga janken en paniek en dan is die psych er helaas niet bij.

Het brengt ook hopp finaciele zorgen mee, wil zograag 2 dagen werken voor wat centjes, want we leven echt niet perse slecht maar het is wel allemaal net aan en er moet niets geks gebeuren en daar word ik moe van. die zorgen. Nooit eens een leuk rokje of nieuwe laarzen kopen. Soms denk ik ook wel eens dat het nooit goed komt.
Heb ook erg behoeft aan kalmerende med, maar helaas na misbruik ervan 2,5 jaar terug wil mijn arts er niets meer van weten. Terwijl ik er wel baat bij zou hebben in het dagelijkse leven. Niet als ergens zou gaan werken want de angst is zo groot dat je me beter kan neermeppen met een hamer en een paar pilletjes niet genoeg zijn .
Ben ook vaak verdrietig hierom. Terwijl ik al wel veel vooruit ben gegaan qua verwerking van dingen. Maar gewoon wil ook wat normaler zijn, wil ook een leuke vriendin die me bergijpt en me niet raar aankijk dat ik niet werk omdat ik bang ben

 

Je hebt wel gelijk dat psychologen vaak niet helpen. Ik zeg niet dat ik er niks aan heb gehad hoor want ik heb zeker wel wat geleerd bij het GGZ. Ik merk alleen dat je dan al snel medicijnen krijgt en dat ze gaan peuteren. na een uur sta je buiten en voel je je ellendig. Dat was mijn ervaring dan hoor. Door het peuteren kwam er veel los maar een uur is wel zo om en dan is de beerput wel open en daar ga je mee naar huis.

Vaardigheden om met een hoop dingen om te gaan leerde ik ook en daar kan en kon ik echt wel wat mee maar ik kwam maar niet tot het punt waar ik nu sta.

Dat jaartje lichaamsgerichte psychotherapie heeft me meer gedaan dan 6 jaar GGZ. Geen gepeuter meer, het gaat heel anders. Ik voel me hier enorm goed bij en heb bijna nergens meer last van. Ik kan weer leven en heb weer adem. Maar goed, voor mij werkt het enorm goed, voor een ander misschien niet (al hoor ik over haar alleen maar goede dingen).

Ik durf zelfs weer vreemden te bellen, alleen te winkelen en op mensen af te stappen. Depressies ken ik niet meer, angsten bijna niet meer (faalangst nog wel) en paniekaanvallen heb ik al een jaar niet meer gehad.

 

Ik kreeg voor mijn zware paniekstoornis cognitieve gedragstherapie, dat heeft bij mij erg goed geholpen. Ik denk omdat het zo een harde therapie is en je dingen moet doen.

 

Ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad en juist daar heb ik wel wat aan gehad. De individuele gesprekken en de traumagroep had ik wat minder aan

 

Door dat ik alles perfect wil hebben in het huishouden kan ik enorm lang op 1 pieterpeuterig dingetje blijven hangen. Met als gevolg dat dat dan goed is maar de rest een zooi. Kan er soms ook erg triest van worden als ik me er weer eens bewust van ben dat het nooit perfect zal zijn. Want al is het opgeruimt en netjes, ik vind toch wel wat wat er niet bij past/niet goed is in mijn ogen.
En daarmee zit ik mezelf soms behoorlijk in de weg. Al kan ik het tegenwoordig beter los laten als vroeger.
Zie mijn onderschrift voor mn kinderen.

 

Je bent zeker niet de enige hoor... hier nog zo een die al jaren met depressies, angsten en ander (op zn minst) raar gedrag heeft gekampt. Bij de GGZ werd ik buiten gezet omdat mn presentatie zo goed was... het zal allemaal wel meevallen dan

Ik heb op een gegeven moment (jaren geleden) besloten mijn masker te laten vallen... toen schrok iedereen zich dood. In de dagbehandeling terecht gekomen, een jaar lang drie dagen per week... en zo verschrikkelijk veel geleerd. Helemaal klachtenvrij ga ik nooit worden, dat heb ik geaccepteerd, maar ik kan goed voor mn kleine zorgen, heb een vrijwel fulltime baan en een leuk sociaal leven. Kost me moeite, maar ik heb t er graag voor over.

Over erfelijkheid maak ik me nog wel eens zorgen, zeker omdat papalucia ook bepaalde klachten heeft... maar dat probeer ik zoveel mogelijk naast me neer te leggen (ik kan er nu toch niets meer aan veranderen). En wat het perfect doen van dingen betreft: het advies aan mij is altijd geweest eens op te schrijven wat het ergste is dat er zou kunnen gebeuren als het NIET perfect verloopt... vaak zie je dan vanzelf dat het allemaal wel meevalt.

@TS: heel veel sterkte toegewenst meid, ik denk aan je! pb mag altijd als je ff wilt kletsen...

 

Dat is wat ik vaak denk idd. Bij alles waar ik me druk om maak. Wat is het ergste wat er kan gebeuren als... En dat helpt vaak wel.

Combineren van de kinders ging enorm goed omdat we meteen vooruit zijn gaan denken. De oudste zijn al 10 en 12 en moesten naar bvb school en de eene zat hier op het hoekje op school. Maar de ander moest over een drukke weg om op zijn school te komen.
We hebben er dus meteen werk van gemaakt dat we hem geleerd/gewent hebben alleen te gaan. In eerste instantie gingen we al met de fiets elke dag. En toen ik zwanger was ging ik dan het eerste stukje tot de drukke weg nog mee en hielp over steken. En op n gegeve moment moest hij dan alleen (DOOD ENG! vond mama dan ) En zo hebben we meer dingen al meteen aangepakt zodat het als de 3e er was goed zou gaan (meteen een verbod op alle kleine speelgoedjes beneden bvb.)
Het is gewoon even puzzelen en vooruit denken en daar door ging het allemaal prima. Nu is het soms nog even kijken hoe iets het beste gedaan kan maar andere dingen lossen zichzelf al op. Scheelt ook dat de jongens enorm gek zijn op hun zusje (heb nou al medelijde met de eventuele jongens die later verkering willen/krijgen met dr ) en zelf ook mee denken hoe iets beter kan of waar ze even kunnen helpen.