Ik ben echt heel erg ongerust. Mijn broer woont in Rotterdam, (en wij vlakbij Amersfoort)en komt bijna nooit meer thuis. Hij deed daar een studie maar is hij al 2 jaar geleden mee gestopt, sindsdien doet hij niks. Elke keer als hij zegt dat hij komt, komt hij vaak niet opdagen zonder af e bellen, hij is zelfs nog niet op kraamvisite geweest. Hij zou 2 weken geleden komen, maar is weer niet op komen dagen en sindsdien niet meer bereikbaar, reageert ook niet op sms en mail. We maken ons nu erge zorgen. Als we hem aan de telefoon hadden voor die tijd zei hij altijd dat het goed met hem gaat (hij heeft soms last van depressies). Nu heb ik net de studentenvereniging gebeld waar hij bij zit, dien zouden even rond gaan bellen of iemand iets van hem weet en mijn ouders gaan er maar eens heen vanavond, die hebben zijn sleutel. Ben zoooo bang dat er iets ergs met hem is gebeurd... Vroeger hadden we een erg goede band, ik vertelde hem altijd alles en we hadden dezelfde vrienden, daarom vind ik het ook zo vreemd dat hij nooit meer hier komt, vraag me ecfht af wat er met hem is, zou hij homo zijn en niet durven vertellen? Of heeft hij schulden? Is hij verslaafd aan iets? Ik weet het niet meer... Iemand advies, tips?
poeh nee geen advies... wel sterkte ermee in ieder geval. laat je weten hoe het afgelopen is? zou ook gek worden
Ook ik heb geen advies voor je, maar ik leef wel met je mee, wij hebben dit met een heeeele goede vriend pas nog gehad (by ons is het dus verkeerd afgelopen) maar dat is in elke situatie ook anders natuurlijk. Heel veel succes, en ik hoop dat je ouders vanavond wat wijzer worden.
Ook ik heb geen advies voor je, maar ik leef wel met je mee, wij hebben dit met een heeeele goede vriend pas nog gehad (by ons is het dus verkeerd afgelopen) maar dat is in elke situatie ook anders natuurlijk. Heel veel succes, en ik hoop dat je ouders vanavond wat wijzer worden.
Pff lastig zeg....heel veel sterkte! Hoop dat er niks ernstigs gebeurd is Laat ff weten hoe het afgelopen is.
ik denk dat iemand van de studentenvereniging hem te pakken heeft gekregen, hij stuurde net een sms naar mijn moeder dat het goed met hem ging en dat hij nog wel zou bellen. Ze gaan er nu iig niet naar toe, wachten ze=ijn telefoontje af. Hoop dat hij nu wel een keer door heeft dat we ons zorgen maken over hem. er moet toch wel iets met hem aan de hand zijn...
Inderdaad, maar je weet in ieder geval wel dat hij nog ergens rondloopt, dat geeft je waarschijnlijk al een wat fijner gevoel. Nu hoop ik voor je dat het verder nog goed komt, en dat je erachter komt wat er aan de hand is.
Heftig verhaal Maxje! Heel veel sterkte. In ieder geval fijn dat hij in ieder geval iets van zich laten horen, maar natuurlijk is je ongerustheid niet minder geworden. Ik maak me ook regelmatig zorgen om mijn broertje. Is nu 28 maar nog steeds een puber zonder voldoende verantwoordelijkheidsgevoel. Zit ook vaak momentjes met mijn handen in het haar maar de laatste tijd gaat het gelukkig ietsie beter. Succes verder!
Gelukkig dat je iets gehoord hebt van hem. Erg fijn dat de studenten vereniging jullie uit de brand hielpen. Maar even een tipje van iemand die ook depressief is (in mindere maten nu gelukkig maar toch) Ga er heen. Neem veel contact en zoek hem zelf vaak op. Ga niet wachten tot hij contact op neemt want dat is als je depressief bent ENORM moeilijk. Bovendien denk je als depressieveling: "wie zit er nou op MIJ te wachten...niemand toch?" Dat is misschien ook de rede waarom hij zich zo weinig laat zien en horen. Dit heeft hij enorm nodig maar uit zichzelf lukt het niet. Die drempel is ontzettend hoog. En elke keer dat hij niet komt word die drempel hoger. Elke keer dat hij niks van jullie hoort word hij bevestigt in zijn (waan) idee dat hij niet belangrijk is. Verstandelijk weet hij wel dat dat niet klopt. Maar zn gevoel overschreeuwt dat op momenten dat hij depressief is.
Wilma, bedankt voor je antwoord, dit lijkt mij idd wel waar te zijn. hij heeft inmiddels wel mijn moeder gebeld en gezegd dat hij even geen zin in ze had, ze 'zeuren' teveel in zijn ogen. Heb hem wel een mail gestuurd dat ik hem mis als broer en vriend en dat ik hem echt wil helpen. Hier ook niks op gehoord... moet ik blijven mailen, of het nu aan hem laten
Wat vervelend zeg. Waarom bel je hem niet op. sms'en en mailen vind ik zo onpersoonlijk. Succes en sterkte
Ik zou als ik jou was...hem gaan opzoeken...Als ik je verhaal zo lees...is er denk ik wel dat er wat aan de hand is... Ik wil je totaal niet bang maken...! Maar zie veel drugsverslaafden om me heen en die leven echt in een eigen wereld en vergeten alles om zich heen inclusief familie...! Als je hem ziet en je ziet dat hij er anders uitziet...Dof in zijn ogen, veel te dun geworden,niet eten,zich buitensluiten etc kan je daaraan denken. Als hij schulden heeft kan het zijn dat hij in het verkeerde milieu is beland om zo aan geld te komen of iets... En mocht hij homo zijn en durft dit niet te vertellen...Zou ik me geen zorgen maken...Hem wel motiveren zodat hij "uit de kast komt" Misschien dat je ergens een reden vindt waarom hij het niet zou durven vertellen? Suc6!
Door mn eigen gedoetje en griep enzo niet meer gereageert. Sorry hier voor. Maar ik zou idd af en toe gewoon toch gaan/contact zoeken ook al zegt hij er geen zin/behoefte aan te hebben als je denkt/weet dat hij depressief is. Dat is nml zn depressie die praat dan, niet hij zelf. In werkelijkheid heeft hij dit erg nodig.
Dit klinkt ook een beetje als mijn oom. Die laat zijn zussen ook lang in onzekerheid. Zo erg, dat mijn tante wel eens ziekenhuizen en politiebureaus heeft gebeld om te vragen of er mensen zijn binnengebracht/gearresteerd met zijn naam. We denken dat hij borderline heeft. Nam zijn telefoon niet op, reageerde niet op voicemails of mailtjes. Verhuisde zonder bericht achter te laten, nam een ander nummer zonder het door te geven. Heel raar allemaal. Liet alleen iets horen als hij geld nodig had. Tegenwoordig gaat het iets beter, maar leuk was anders. Heel veel sterkte!