als eerst moet ik zeggen dat mijn vriend en ik vier weken en drie dagen zwanger zijn! mijn zwangerschapstesten komen steeds negatief uit maar ik kan de symptomen niet negeren. mijn zus (ongeveer 4 jaar ouder) heeft vorige maand een miskraam gehad. en ik ben er voor haar geweest toen ze deze miskraam kreeg en ik heb haar daar ook bij gesteund. nu heb ik gisteren aan mijn zus verteld dat mijn vriend en ik aan kinderen gaan beginnen (nog niet eens dat ik zwanger ben) en nu wil ze niet meer met me praten. ik snap dat het zeer doet omdat zei een miskraam heeft gehad en ze de oudste is van ons twee. maar zou ze niet gewoon blij voor me kunnen zijn? ik bedoel het is vreselijk om niks tegen mijn zus te kunnen zeggen. ze is een van mijn beste vriendinnen en ik vertelde haar alles... maar dat kan nu dus niet meer. heeft iemand tips hoe ik dit kan oplossen? ik wil heel graag mijn zus weer terug!!
Wat een rare reactie zeg, ik begrijp dat het misschien moeilijk is voor haar maar om nou boos te worden. Ik zou toch nog een keer met haar proberen te praten. Maar ik neem aan dat je wel een bloedtest bij de dokter hebt gehad? Want alleen aan symptomen kun je niet zeker weten dat je zwanger bent hoor. Negatieve testen betekenen 9 van de 10 keer niet zwanger. En ik heb heel wat symptomen gehad terwijl ik niet zwanger was.
Je tests zijn nega en toch ben je zwanger... Sympthomen kun je ook inbeelden he als je iets heel graag wilt..
Op je eigenlijke vraag: tja, ik weet niet HOE je het nieuws gebracht hebt? En hoe jullie band verder is? Over zwanger zijn of niet: zolang de testen negatief zijn, zou ik nog even niet al te zeer van een zwangerschap uitgaan. Na je eisprong maakt je lichaam progesteron aan, en dat zorgt voor allerlei klachtjes, die vaak onterecht aangezien worden als zwangerschapsklachten.... Dus maak jezelf nog even niet te blij, voor je straks al te teleurgesteld bent!
Lijkt me verstandig om hier wel met je zus over te praten! Jammer dat ze zo reageert... Kan me daarnast wel voorstellen dat het voor haar qua timing even niet zo lekker uitkwam. Wat betreft de negatieve testen; helemaal eens met de eerdere reacties. Succes!
Ik kan me heel goed voorstellen dat het pijnlijk is voor haar, maar ik zou het niet zo uiten zoals zij doet, maar me inhouden. Maar weet je zeker dat je zwanger bent? Als ik uit zou moeten gaan van mijn symptomen was ik wel al 4x zwanger geweest denk ik. Ik zou niet zo voorbarig zijn tenzij het echt bevestigd is door bloedonderzoek oid
Oei lastig. Hoe heb je het gebracht? Vreemd dat ze niet meer met je wil praten, waarschijnlijk moet ze het nieuws even laten bezinken en komt ze hier zelf wel op terug. Doet ze dit niet, zou ik haar even laten en over een paar dagen zelf contact opnemen. Over je zwangerschap: hoe weet je dat je zwanger bent? A.d.h.v. symptomen ben ik namelijk ook al een keer of vijf zwanger geweest. Edit: zie nu net dat ik hetzelfde typ als mijn voorganger. Nou ja, zo zie je wat symptomen met je kunnen doen.
Sja, ik zou eerst eens zeker willen weten of je wel zwanger bent. Symptomen zegt niet ... dan had ik wel 100 x zwanger geweest in de afgelopen 11 jaar . Wat betreft je zus. Het is net hoe je het bracht, en het kan idd gewoon even rauw binnenkomen bij haar. Die ruimte moet je haar ook even geven denk ik. Ze willen graag, en ze hebben een miskraam. Dat hakt erin. En als je zus dan komt vertellen dat ze zwanger is, dan kan ik me er alles bij voorstellen dat ze het daar even moeilijk mee heeft. iedereen reageert anders ...
Nou..ja..dit eigenlijk. Verder begrijp ik dat het voor je zus niet leuk is maar geen reden voor jou om niet blij te mogen zijn vind ik.
Meis, er zijn 100 redenen waarom je ongesteldheid uitblijft. Ik heb ook genoeg rondes gehad waarin ik pas 3 a 4 dagen later ongesteld werd. Beetje naief (sorry) van je om zo stellig te zijn dat je zwanger bent zonder ook maar enige bevestiging.
Ja en nee. Kan, hoeft niet.... Ben je bijv. net gestopt met de pil? Kan je lichaam ook gekke dingen van gaan doen. Ik werd maar zo eens in de zes weken ongesteld, maar was toch echt niet zwanger.
Je bent nog niet zo lang bezig hè? Ik heb nooit een normale cyclus gehad, altijd hele lange periodes tussen menstruaties. Uitgaan van zwangerschap aan de hand van een ongesteldheid die wegblijft, is wel erg naief..
Oooh toen ik bezig ging met zwanger worden ( paar jaar geleden) bleef mijn ongesteldheid ook ineens uit en kreeg ik symptomen. Toch was het steeds niks. Altijd negatieve testen. Wat betreft je zus: Ik vind het wel erg vreemd dat ze je niet meer wilt spreken. Nu ga ik vast iets lelijks zeggen maar ik vraag me dan ook wel af hoe je dit hebt gebracht. In je openingspost kom je ook heel stellig over, en misschien ben je naar je zus niet voorzichtig genoeg geweest? Ik kan me anders zo moeilijk voorstellen dat een zus ineens mededeelt je niet meer te willen spreken. Maar goed....mensen zijn onvoorspelbaar natuurlijk. Ik zou even afwachten en dan toch weer proberen te praten met haar.
Ik denk dat je te hard van stapel loopt betreft je zwangerschap. Al hoop ik wel dat je zwanger bent. maar die testen zijn heel nauwkeurig tegenwoordig. Betreft je zus. Ik heb zoiets met mijn schoonzus. (mijn vriend zijn zus) Ik ben 21 jaar heb een zoontje van net 1 jaar geweest en zijn zwanger van de tweede! Zij heeft op haar 18de abortus gedaan en is inmiddels 30 jaar en heeft nog geen kinderen. Heeeeel drama om geweest. Ze gunt het ons nog steeds niet. Heb haar nooit verbannen maar het voelt nooit gemeend.. En is meer bezig met de kinderen van een vriendin dan die van ons. Omdat ze simpelweg nog steeds jaloers is op haar eigen broertje. Vind het een beetje sneu. Zij is gewoon nooit echt de ware tegen gekomen ik kan daar toch ook niks aan doen? Zij heeft ook altijd gezegd dat ze geen kinderen kon krijgen wat ik haar heel kwalijk neem. Omdat ik iemand naast me heb staan die echt geen kinderen kon krijgen. En dat zij nog niet gericht geprobeerd heeft en zo'n uitspraak doet vind ik erg naar en vervelend. Toen we in die tijd ruzie hadden heb ik zelf gezegd dat ik draagmoeder wilde zijn voor mensen die naast me stonden en geen eigen kinderen konden dragen. (kom ik nu op terug, maar dat kwam meer omdat ik gewoon niet begreep dat ze niet blij voor ons was) Na een horror bevalling wat ik het ervaren als traumatisch is ze ten eerste weg gegaan omdat ze mijn zoontje niet kon zien omdat hij ter observatie in een coveuse lag. Ze interesseerde zich dus niet voor mij. Zelfs omgedraaid op de snelweg meerdere malen! en ten tweede kreeg ik de ochtend naar mijn bevalling een apje met daarin: nu zou je wel geen draagmoeder meer willen zijn he? Dat was het enige. Ik kon haar wel doormidden breken! Wat respectloos en wat was ik kwaad. Na 1 jaar is het er nog niet beter op en mag mijn schoonmoeder het het liefst niet over ons zoontje hebben. En ze interesseert zich vrij weinig voor hem of mijn tweede zwangerschap. Ben er echt boos om ook omdat ik haar wel toelaat in ons huis. Met verjaardagen en etc. Terwijl ik nog steeds denk dat het niet gemeend is. Haar huidige partner (haar eerdere ex) is gelukkig heel leuk. En heeft dit allemaal niet meegekregen (eerste 4 maanden van de zwangerschap mijn kindje doodgewenst ) Doordat ik het met hem goed kan vinden is de sfeer soms beter. Maar wat wilde ik hem graag eens vertellen hoe het allemaal echt is gegaan! Sorry voor mijn lange verhaal maar ik kan echt een boek over haar schrijven!!!
Geef haar even de tijd... Te is voor haar pas een maand geleden. Ze heeft heel wat te verwerken. Niet iedereen kan de schijn ophouden en doen alsof het ze niks doet. Ik kon dat in ieder geval niet. Ik hoop dat jullie het snel weer goed hebben samen. Ow en gefeliciteerd hopen dat je echt zwanger bent.