Misschien gewoon eens uit proberen? Een keer een weekend weg gaan met de kids. Huur een huisje, caravan weet ik veel. Voor jou of voor hem. Kijk of je niet een paar weekenden weg kan. Of dat jullie bijv omstebeurt het weekend weg gaan. En dat degene die thuis blijft, bij de kinderen blijft. Dan kun je het uitproberen of dat genoeg is. Zo niet dan kun je altijd nog echt gaan latten. Hoeft niet meteen een volledige woning te zijn (ivm kosten), maar bijvoorbeeld een vakantiehuisje, stacaravan of iets dergelijks.
Niet alles hoeft zo te verlopen als bij mij vind dat je er goed over na denkt. Voor een lat zit er nog een tussen oplossing idd die nu al geopperd worden. Geef jou en je man die kans. Wie weet groeien jullie weer dichter na elkaar toe.
Heb wat berichten weg gehaald niet alles kan ik weg halen dat geeft niet. Heb geen grote geheimen hihi. Maar ik vind dat ik dit topic niet te veel moet overnemen met mijn frustratie.s. En daarbij prive is prive heb niet alleen met mij zelf te maken maar ook met mijn kinderen. Dus bij deze mijn uitleg.
Zijn jullie geen toeslagpartners dan? Lastige situatie.... als je in je eigen huis terugtrekken niet voldoende is. Ik hou ook van mijn eigen rust en ga regelmatig lekker op tijd naar boven zodat ik even alleen ben. Waarom zou dat voor jullie niet werken? Probeer het te begrijpen maar ik vind het lastig Wat iemand al voorstelde, zou ik ook kijken of je een weekend/week wat kan huren, maar meer om te proberen of het ook echt bevalt. Lijkt me ook fijn om te zien hoe het daadwerkelijk zou gaan dan en of het inderdaad dat geeft wat jullie zoeken.
Ik vind het trouwens wel heel mooi om te lezen dat jullie echt niet zonder elkaar willen . Doet me denken aan het liedje van Queen: I can't live with you, but I can't live without you.
Het gaat niet om even een uurtje of avondje afzonderen in een aparte kamer. Hij vreet zich dan alsnog op. Het is gewoon even 'alles doen wat je wil' idee. Even vrij zijn van elkaar. Geen verantwoording..niks.
Dit is trouwens ook nog een optie ipv een latrelatie; zorgen dat je allebei een ander werkschema hebt waardoor je elkaar haast niet ziet
Maar is dat dan niet meer een gevoel/idee? Want even concreet, wat zou hij dan willen doen wat niet kan als jij ook thuis bent? Of is het gewoon het gevoel even helemaal alleen te zijn? Maar goed, als jullie echt denken dat dit een oplossing is zou ik eerst een tijdje een vakantiehuisje/hotel huren en kijken hoe het bevalt.
Inderdaad het gevoel om echt even alleen te zijn. Ik vind dat zelf ook een heel verschil met als hij in een kamer apart zit.
Ik ben nu ruim 1.5 jaar bij mijn vriend maar wij wonen niet samen. Is dat dan ook latten. Ik heb twee kinderen uit een andere relatie. Samen wonen hoeft van mij ook niet, dat heeft niks te maken met mijn gevoelens richting hem. Ik vind het echt heerlijk om naar een weekend bij hem thuis weer in mijn eigen huis te komen met de jongens. Heerlijk mijn eigen ding doen, onze eigen spullen etc. We skypen wel elke avond een paar uur. Telefoon ligt op de bank, soms zeggen we en uur niks of doen we ons eigen ding. Dat wil ik dan weer niet missen, hij is er dan wel zeg maar maar ook weer niet echt
Het voorstel van de eigen kamer werkt hier niet. Ons huis is te klein En dan nog; ik snap wel wat TS bedoelt. Het gaat om echt je eigen stekkie/plekkie met vooral je eigen energie. Voorbeeld bij ons? Gaat ie dan. Ik ben hooggevoelig, mijn man heeft ADHD. Die begint 's avonds om tien uur te rennen en te vliegen terwijl ik op dat tijdstip af moet bouwen om überhaupt te kunnen slapen. Ik kan met gemak de afwas laten staan omdat ik klaar ben met mijn dag, hij gaat door tot ie neervalt, maar het MOET netjes. Zijn continue actie werkt op mij dermate overprikkelend, dat ik daar uitgeput van kan raken. Altijd maar die beweging om me heen. Best leuk, want iedereen zegt altijd dat ik blij moet zijn met mijn vent en zijn actieve houding. Tuurlijk. Maar áls ie dan een keer zit, dan zit ie ook en is hij zo moe, dat er nul komma nul gecommuniceerd wordt. We hebben een ander ritme en dat is niet te onderdrukken. Daar kom je ook achter na al die jaren samen natuurlijk. Dus ja, als ik vrije keuze had, wist ik het wel. Deze week is hij ook weg dus en ik vind het heerlijk, al heb ik het daardoor wel wat drukker met andere dingen die hij anders doet. Het sluit wel aan op het samen slapen topic trouwens, want dat doen we dus soms niet. Juist apart, omdat we gewoon last hebben van elkaars energie. Ik word wakker van hem, zijn gestuiter en hij van mij, door mijn broedende ergernis. En toch zijn we gek op elkaar. Let wel; bij ons loopt dit gesprek al 2,5 jaar. We moeten er nogal naartoe groeien en proberen ons ook los te maken van "wat hoort en wat hoort niet" opvattingen. Maar het wordt steeds duidelijker; het gaat er dus om wat WIJ willen en niet wat een ander zou vinden hoe het hoort. En in die houding en energie, bewegen kinderen echt wel goed mee. Ik zie het bij een vriendinnetje. Gescheiden ouders, co ouderschap, gaat prima en moeder heeft een nieuwe lat relatie. Ik kan niet echt ontdekken dat het kind ongelukkig is. Sterker nog; de ouders komen straks nog dichter bij elkaar wonen, zodat het een kwestie is van lopend naar papa en mama. Prima toch? Ik vind het belangrijker dat je lekker in je vel zit en daardoor veel relaxter in het leven staat. Ruzie maken hoort erbij, dat vind ik ook want ook daar moeten kinderen mee om leren gaan, maar kinderen voelen zo goed dingen aan. Daar zou ik wel op kunnen vertrouwen.
Ik zou wel willen. Alleen niet om mijn vriend, ik zou hem geen dag willen missen. Maar meer om de situatie.. En dat gaat om zijn elf jarige zoon, die tot voor kort bij ons woonde, maar waar sinds begin deze maand een co-ouderschap voor is ( ook voor zijn jongste), maar ik en zijn elf jarige gaan niet (zijn elf jarige gaat bijna met niemand niet) door ODD en ADHD en hechtingsproblematiek. Ik loop hier de week dat ie hier is en voor deze maand dagelijks gefrustreerd, geïrriteerd en vooral heel gespannen in de rondte.. Ik heb geen zin om nog jaar in en jaar uit zo te leven. Onze relatie lijdt hier ook onder, want ik trek het slecht.. Ik heb het vaker geopperd, maar mijn vriend wil niet latten. Ik heb besloten de komende maanden het wat te laten rusten, ik ben 9 dagen terug bevallen van ons kind samen... Maar van het voorjaar wil ik deze optie toch weer op tafel gooien. Met pijn in mijn hart, maar niet voor eeuwig, elf jarige gaat ooit op zich zelf!!!