Wie heeft er een burn out gehad?

ik zat aan een burn out toe. Het werd mij allemaal even teveel. Studie, huis, schoonmaken, kindje in medische molen, ruzies in familie enz. Ik ben toen naar een psycholoog gegaan. Daar hebben we gekeken wat ik kon doen om meer rust te creeeren voor mijzelf.

Ik heb dus niet een echte burn out gehad, maar als ik niet naar de psycholoog was gegaan had het een burn out geweest.

Ik zit nu lekkerder in mijn vel, ben positiever en neem mijn rust wat mij weer goed doet.

 

ik heb ook een burnout gehad en toen bij een psych gelopen... heeft bij mij 11 maanden geduurd en mocht niet meer werken. Daardoor kwam mijn burnout ook dus na 11 maanden heb ik besloten om ander werk te zoeken en daarna is het weer de goede kant op gegaan en nu gaat het helemaal goed

 

Ik ben ook overspannen geweest en ik heb hulp gezocht bij een psycholoog.
Dit heeft heel erg geholpen.
En als ik me nu down voel neem ik snel gas terug,anders gaat het weer verkeerd.
Je leert bij een psycholoog je eigen grenzen te stellen en hoe te handelen in een voor jou nadelige of niet zo`n lekkere situatie.
Ik zou eens contact opnemen met een psycholoog en op gesprek gaan.
In het begin schaamde ik me om te zeggen dat ik bij een psycholoog liep,maar als je merkt dat het helpt kan je dat niks meer schelen.

 

IK heb het ook gehad, werkgerelateerd inmiddels al weer 6 jaar geleden. Het duurde in ieder geval een jaar voor dat ik weer een beetje energie had. Ben er wel hard aan gaan werken ook qua sporten/yoga enzo, de batterij moest weer helemaal opgeladen worden. Ze zeggen dat het herstel net zo lang duurt als de aanloop er van. Ik was al 1 1/2 jaar bezig met 'opbranden', zo lang duurde het dus ook om er een beetje van af te komen. Beetje net zo als het 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren idee zeg maar.

Ik heb toen der tijd niet een heel goede psych gehad blijkt nu. heb nog last van dingen en dan vooral verwachtingen van anderen. Ik leef mijn leven nog steeds niet altijd volgens mezelf. Ik ben nu weer bij een psych maar die meneer praat met een enorm groot probleem aan waar ik volgens hem niet zo makkelijk van af kom (vanwege mijn leeftijd 38, dingen zitten er TE ingebakken). Ik denk dat ik er mee stop, omdat deze man zelf toegeeft niet echt te weten wat hij met me moet (fijn ) en na de bevalling met haptonomie aan de gang ga. Ik lees dat veel mensen daar baat bij hebben. Je leert meer vanuit je gevoel te gaan leven en het is misschien een wat andere aanpak. Het is natuurlijk ook niet makkelijk om heel anders in het leven te gaan staan en als het ware te veranderen na al die jaren zijn wie je bent.

Sterkte, ik weet wat een moeilijke tijd het is en baal er nog steeds van dat het toen bij mij zo is gebeurd ook al is het een eyeopener in je leven, het is niet makkelijk om daarna weer terug naar 'normaal' te gaan. De vermoeidheid/gespannenheid is hier nog altijd snel en sterk aanwezig.

En ja, het gaat wel over maar het is wel heel belangrijk de juiste therapie te krijgen. Wat voor de een werkt werkt voor de ander niet. Ik heb bijvoorbeeld ook een cursus Emotioneel Lichaamswerk gedaan maar dat was het gewoon echt niet voor mij.

Charlie

 

Ook ik heb een burn out gehad. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Had spanningen in de familie, nieuw leven opgebouwd aan de andere kant van het land, relatie belande in het ziekenhuis, voelde me bedrogen door hem met een vriendin van hem, school ging niet lekker, werk niet.

Het bleek een depressie te zijn, en heb hiervoor medicijnen gebruikt. Ook ik heb veel beweging gezocht, liep heel veel door de bossen heen om ff mijn gedachten op 0 te zetten. Uiteindelijk ben ik in totaal 7 maanden zoet geweest, en heb er af en toe nog welleens last van..
Laatste tijd neig ik er ook weer naar, maar ik heb geen energie om te gaan bewegen ( teveel gebeurd, mmm, werk en nichtje overleden/neefje geboren)

 

Wat WendyenRichard inderdaad zegt, de natuur in is echt heel rustgevend en ontspannend. Merk dat nu nog steeds...lekker de bossen in als het kan, verstand op 0 en diep inademen...veel dingen voor jezelf doen en tijd voor jezelf nemen, leuke dingen doen.

C.

 

ik heb het ook gehad. heb bij het hsk gezeten en heeft heelgoed geholpen. half jaar thuis gezeten en nu ander werk gaat super met me maar soms twijfel ik nog wel is al sik me een dag kut voel ben ik gelijk weer bang. stom natuurlijk maar ja

 

ook heel herkenbaar wat hettie zegt. Ik heb door alle omstandigheden op het moment veel dagen dat ik geen energie heb en nergens zin in heb, dan doe ik ook echt niks. tis dat het gaat sneeuwen anders was ik moren lekker t bos in gegaan..

 

Ik heb ook een burnout gehad/ ben overspannen geweest.. is een aantal jaren geleden. En na de geboorte van onze dochter 2 jaar geleden heb ik een postnatale depressie gehad. dat is iets anders dan een burn out, oorzaak is ook heel anders, maar de gevolgen zijn deels wel hetzelfde.

mijn ervaring is dat het echt helpt om therapie te hebben. Gesprekken, al dan niet in een groep. Verder kun je jezelf helpen door de lat niet te hoog te leggen. Wat ik deed was zorgen voor een dagritme, en iedere avond schreef ik voor de volgende dag 1 ding op wat ik die dag wilde doen. Bijvoorbeeld iets kopen/regelen/ in huis doen oid.
Verder klinkt het heel erg herkenbaar dat het heel wisselend gaat. Die momenten dat je je goed voelt die zijn het begin van je herstel. Die momenten duren eerst bijvoorbeeld 5 minuten, dan een kwartiertje en dan eens een hele ochtend... de dalen worden minder diep en minder lang. maar doordat je ook weer goede momenten gaat hebben, voelen de dalen nog steeds erg diep.

Mijn burn out duurde denk ik een maand of 3/4 dat ik echt erg in een dip zat. Heb 2 weken niet gewerkt en daarna weer op gaan bouwen.

De PND duurde een dik half jaar, en de nasleep ervan die duurde wel ruim 1,3 jaar. Lang dus. En ook nu ik inmiddels al lang weer aan t werk ben en van alles doe, ik ben alert en ik merk dat ik soms nog wel even een terugval heb. En dan denk ik ook: oh nee, het gaat weer mis, het komt nooit goed!!

Het gaat over, maar het duurt soms lang. Probeer anders eens iedere dag/week een klein stukje te schrijven en dan na een paar weken weer terug te kijken. Dan zie je wel wat verschil.

Je bent op de goede weg!! Sterkte!

 

Je hebt hier al eerder een bericht over geschreven volgens mij want het verhaal komt me namelijk heel bekend voor (naast het topic want je toen der tijd geopend hebt).

Heb je al met je psycholoog gepraat over je controle angsten en hoe je hier mee om wil leren gaan. Want ik neem aan dat je er mee om wil leren gaan.

Ik sta zelf op de wachtlijst voor een psycholoog heb al 2 intakes gehad.
Je moet heel goed en duidelijk aangeven wat je wil en verwacht van de hulp die krijgt.
Zij kunnen je helpen om je onzekerheid en controle gevoel onder controle te krijgen, maar dan moet je het denk ik wel goed aangeven.

 

Ik heb ook een burn out...en vraag me soms ook echt af of het nog wel goed gaat komen.
Heb soms dat het 2weken super met me gaat, energie voor 10. Maar dan ineens kan ik ook weer zo een paar dagen down en futloos zijn.

 

Ik weet precies wat je bedoeld!!

Ik heb zo'n 6 jaar geleden ook een overspannenheid gehad. En dat was een combinatie van teveel hooi op mijn vork en ook mijn perfectionisme en mijn niet aflatende drang om het 110% te doen. Dodelijk vermoeiend, kon ook vaak het positieve niet meer zien (10 man in de kamer, 9 vertellen je dat je het echt heel goed hebt gedaan en 1 heeft er kritiek - ik spiegelde me ook dan aan die ene die kritiek had). Of dat iets uit handen moest geven ... pfffff ... geen controle!! Angstzweet kreeg ik dan. Vreselijk! Had al 10 scenario's verzonnen waarin het helemaal verkeerd zou gaan (omdat ik niet de controle erover had).

Ik heb niet echt therapie gehad, maar wel veel gepraat. Ik had in die tijd ook een soort van reintegratie therapie,en praatte veel met mijn begeleider. Hele fijne man die mij echt dingen heeft laten inzien

Ben ik er vanaf? Nee niet helemaal, zo af en toe steekt het de kop op, zoals je zegt, heel opeens. Zoals bijvoorbeeld morgen iets moeten doen (kan werk zijn, maar ook prive) en dat opeens me heel onbehaaglijk voelen, alsof het niet goed genoeg is ofzo. Wat ik dan doe is diep adem halen en tegen mezelf zeggen "Hoe erg kan het zijn? Het is het einde van de wereld niet" en dan meestal in een minuutje of 5 a 10 glijdt dat gevoel weer van me af en is het over.

Ik leer nog altijd dat "goed" ook OK is, en dat het niet altijd perfect hoeft te zijn, dat ik niet overal als een havik bovenop moet zitten (vooral omdat ik een spuughekel heb als anderen dat bij mij doen ... ). En ik heb ook leren accepteren dat het OK is om soms die gevoelens te hebben en de tijd ervoor nemen om ze van mij af te laten glijden. En dat blijkt in mijn geval wel te werken.

Succes!! Want fijn is het idd niet.

 

sinds 2005/2006 heb ik een burnout.. heb momenten dan denk ik het gaat goed, om niet veel later gigantisch terug te vallen. Heb jaren bij psych gelopen en ook lang anti depressiva geslikt.. nu doe ik beide niet, had er niet veel baat bij ..
zijn momenten dat ik denk van moet echt weer hulp zoeken, maar dan heb ik weer zon up moment en kan ik de wereld weer aan..
nee, voor mijn gevoel gaat mijn burnout nooit meer over..

 

Ik heb het ook,ben ook naar m'n bedrijfsarts gaan vorige maand en kon daar mijn ei lekker kwijt,zodat ze iig op de hoogte zijn mocht het toch niet meer gaan met werken.
Het is ook ietsjes werkgerelateerd(geen nee durven zeggen op de vraag of ik wil invallen)
Maar ook vanuit mezelf ontstaan de laatste maanden...perfectionistich,en liefst 1001 dingen op 1 dag willen doen,maar dat gaat gewoonweg niet.
Plus de druk die de WSNP op mij legt(sollicitatieplicht)hebben me toch wel Burn Out gemaakt.

 

Ik heb een burn-out gehad en ben overspannen geweest, inmiddels tussen de 10 en 12 jaar geleden. Wel werkgerelateerd trouwens, ik nam teveel hooi op mijn vork (was dir.secretaresse) en het bedrijf waar ik werkte ging failliet en had daarna een moeizame doorstart, dus dat werkte ook niet mee natuurlijk.

Ik heb destijds voornamelijk met mijn Arbo arts mijn problemen besproken en een traject opgestart om weer gezond te kunnen beginnen. Er zat wel degelijk verschil in mijn burn-out en het overspannen zijn, bij de laatste had ik meer lichamelijke klachten (was vooral heeeel erg moe en had last van zware hoofdpijnen) en bij mijn burn-out was meer mentaal. Ik ging ontzettend twijfelen aan mezelf, kreeg een soort paniekaanvallen als ik naar buiten moest -maar ik deed het wel, we hadden net een pup toen en die heeft me er min of meer doorheen gesleept.
Mijn eigen huisarts was ook heel begaan, ik ben iemand die niet snel klaagt en toen ik dus daadwerkelijk kwam met mijn klachten nam hij me ontzettend serieus en hield eigenlijk constant een vinger aan de pols. Het idee dat er mensen waren die me begrepen en mijn klachten serieus namen was voor mij al een eerste stap. Ik heb gelukkig nooit het gevoel gehad alleen te staan, naast mijn artsen waren ook mijn familie en (een aantal) vrienden vol begrip.

Wat mij in elk geval niet hielp was me onder druk zetten door me opdrachten te geven, ik moest zelf het tempo bepalen en een bepaalde controle houden. Toen ik doorkreeg dat ik nogal een control-freak was (je loopt jezelf eigenlijk alleen maar in de weg tijdens zo'n burn-out) kon ik dat eindelijk stukje bij beetje naast me neerleggen en dat heeft wel gezorgd voor een verandering in mijn karakter. Ik zeg nu niet meer zomaar 'ja' als mensen iets van me willen, kan ook gemakkelijker iets naast me neerleggen en beter met kritiek omgaan. Toch moet ik nog steeds oppassen om niet weer te vervallen in oude patronen, maar tot nu toe gaat het al een jaar of 8, 9 heel erg goed.

 

maar het geeft ook wel ritme aan je dag, dat is ook belangrijk hoor!

Mijn belangrijkste tip is dat je hulp zoekt, therapie, gesprekken!! Je kunt nu wel opknappen, maar ook op de langere termijn moet je leren dingen anders te doen/laten. Dat is echt heel belangrijk.

Heb je al therapie?