Schaam schaam.. ik heb enorme spreekangst. Eigenlijk alleen bij een voorstelrondje. Je kent het wel je gaat naar een cursus of er zit een nieuwe medewerker in de vergadering en dan wordt er opeens gezegd "zullen wij even een voorstelrondje doen?". En op dat moment breekt bij mij letterlijk het zweet uit, ik krijg hartkloppingen en kan niet meer normaal adem halen. Ik krijg niet meer mee wat diegene voor mij vertellen. Het enige wat ik denk is ik moet hier weg zien te komen.. eergisteren deed ik dus net dat ik een enorme hoestbui had gekregen en liep naar buiten. bij terugkomst waren ze al verder gegaan en hoefde ik mij godzijdank niet meer voor te stellen. Dit is iets van het afgelopen half jaar... voorheen vond ik dat ook nooit leuk maar ik kon dan altijd goed tegen mijzelf zeggen rustig blijven en dan ging het ook goed. Maar gewoon dat moment om te beginnen met spreken vreselijk. Ik ben als de dood dat mensen mij niet verstaan of dat ik ga stotteren. En omdat ik nu twee x zo erg in paniek ben geraakt ben ik nu alweer bang voor de volgende keer en zo wordt het alleen maar van kwaad tot erger. Zo durf ik gewoon wel te vertellen. Het is puur alleen zo een voorstelrondje. Ik snap niet waar het vandaan komt en ik schaam mij er zo ontzettend voor. En niemand durf ik het ook te vertellen. Heeft iemand tips om hier mee om te gaan?
Ik herken het een beetje, al is het bij mij lang niet zo erg als bij jou. Je moet toch een soort van in het openbaar spreken tegen een hele groep! Iedereen zit je dan ook verwachtingsvol aan te kijken. Ik krijg ook altijd een beetje de kriebels van die voorstelrondes. Heb dan altijd zoiets van "wat moet ik allemaal vertellen dan, geen zin om een halve voordracht te houden.." Een paar maanden geleden hadden wij bijvoorbeeld een voorstelronde op school van onze kinderen. Wij kregen een introductie over de nieuwe instroomgroep van Finley. De meeste ouders waren met zijn tweetjes. Het waren zo'n 40 mensen in totaal. En dan nog de schooldirecteur en de betreffende juf. Mijn man zat toen naast mij. En hij was voor mij aan de beurt met voorstellen. Hij stelde mij gelijk voor (heel handig van hem, hahaha, had er overigens ook me te maken dat ik toen last had van een verschrikkelijke kriebelhoest) en ik hoefde alleen maar te zeggen:"en ik ben dus de vrouw van" en de moeder van Finley". Klaar! LOL. Wellicht zou hulp zoeken inderdaad een oplossing zijn of anders letterlijk in het diepe springen. Er niet meer letterlijk voor weg lopen, maar het gewoon ondergaan. Als je dat vaker doet, wordt die angst dan vanzelf ook wel minder. Want vaak lijdt je het meest door het lijden dat men vreest.....