Ik heb ruzie met mijn zus :S. Ze en haar vriend zijn laatst hier geweest en ze kwamen pas rond de bedtijd van Ratababy. Ze zouden eigenlijk eerder komen, maar ze waren nog even lekker aan het niksen (haar woorden). Dat mag, natuurlijk, wij waren toch de hele avond thuis. Maar toen ze goed en wel de jassen uit hadden was het half acht en kondigde ik aan dat de in zijn ogen wrijvende Ratababy naar bed ging. "Naar bed????" ging het in koor. Moeilijk uit te leggen, maar dat was met de ondertoon van "Hoezo, naar bed, wij zijn er nu toch??". Maar goed best leuke avond gehad verder. Nu krijg ik te horen (via die *^%$%$^& sms) dat ze, wanneer ze Ratababy toch niet mogen zien, ze niet meer langs willen komen. Rataman en ik voelen ons nu wel de moeite waard, maar niet heus. Maar nu hebben wij gisteren de uitnodiging om vandaag bij hen langs te komen geweigerd omdat we de zondag lekker met zijn drietjes willen niksen. Dat moet een keer kunnen lijkt me. We hebben verder nog nooit geweigerd. Mijn zusje vindt nu dat wij de kleine bij haar weghouden omdat ze hem niet vaak ziet. Mijn antwoord was dat ze weet waar we wonen.. Ze vindt dat wij niet kunnen verwachten dat ze vaker langskomen omdat ze laat moeten werken en dat Ratababy daarna al in bed ligt. De zondagen zouden ze wel kunnen maar dan gaan ze meestal naar haar schoonmoeder. Tja, als dat de enige dag is, dan moet je kiezen wat je het belangrijkst vindt. Ik ben zo'n moeder die haar kindje niet graag afgeeft. Daar zijn genoeg topics over, van moeders die daar last van hebben, dus jullie weten vast wel wat ik bedoel. Ik kreeg echt een knoop in mijn maag als een ander mijn pasgeboren zoontje vasthad. Maar daar zette ik me geregeld overheen en dan gaf ik de kleine aan de trotse opa, oma, tante, oom, wie dan ook. Maar het was wel te zien dat ik het vervelend vond. Niet expres hoor. Ik heb er nooit begrip voor gekregen en heb altijd het gevoel gekregen dat ze me maar een vervelend aanhangsel van Ratababy vonden. Maar toch gaf (en geef) ik Ratababy regelmatig even op schoot wanneer we ergens op visite zijn en laat hem, zolang hij het zelf leuk vindt, lekker even zitten. Nu krijg ik op mijn bord dat ze hem nooit mag zien, nooit vast mag houden, dat mijn ouders dat nooit mogen, en dat ik een grote egoïst ben. We hebben nog nooit een familiebezoek geweigerd, tot nu! Dan vraag ik me toch af waarom ze dan vindt dat mijn ouders (die hier niets mee te maken hebben) mijn kleine nooit mogen zien. Ratababy wil nergens slapen behalve thuis en dat heb ik iedereen verteld. Tot grote irritatie van de familie want ze willen dat hij bij hen slaapt als wij daar op visite zijn. Ik heb het eens geprobeerd maar dat was gillen geblazen. Daarna zijn wij altijd naar huis gegaan tegen bedtijd om Ratababy lekker in zijn eigen bedje te kunnen laten slapen. Nu waren we bij een bevriend stel en zij stelde voor om het eens in het bedje van hun babietje te proberen. Mocht het niet lukken zou ze alle begrip hebben dat wij weggingen zei ze. Nou goed, we wilden nog wel blijven dus ik heb Ratababy daar in bed geparkeerd. En hij sliep! Hij bleek later wel ziek te zijn dus misschien was hij wel gewoon blij dat hij even zijn koppie neer kon leggen. Of het gaat nu voortaan gewoon goed, we proberen het de volgende keer gewoon weer . Ik heb dit helemaal blij op facebook gezet, "Yes Ratababy ligt in een ander bedje te slapen, wat fijn!". En nu is mijn zus boos, want wij willen Ratababy niet bij hen in bed leggen (nou én, waarom moet hij perse in hun bed slapen), we vinden hun gewoon niet aardig en moeten dat maar zeggen dan blijven ze wel weg. Ze hebben overigens dit jaar één keer de moeite gedaan om naar ons te komen, want ja, het is wel drie kwartier rijden. Dat moeten wij maar doen, want er wordt wel verwacht dat wij naar hen komen, want zij willen Ratababy zien. Ik heb mijn zus bovenstaande situatie uitgelegd en erbij gezegd dat ik er geen behoefte aan heb om mezelf voor de opvoeding van Ratababy te moeten verantwoorden. Ik vind het al nieuw en ingewikkeld genoeg om zo goed mogelijk voor hem te zorgen en kan het er niet bij gebruiken om elke scheet uit te moeten leggen aan haar. Op een negatieve manier dan wel, ik ben best bereid om te vertellen waarom wij iets doen, wanneer dat daarna dan gerespecteerd wordt. Niet wanneer er daarna allerlei argumenten komen waarom wij het op hun manier zouden moeten doen. De stroom haat-smsjes werd steeds langer, zonder dat ik iets terug hoefde te sturen, ze bleven gewoon komen! Ze begon met "jullie willen gewoon niet bij ons zijn" en eindigden met "willen jullie ons nooit meer zien??" *geen antwoord* "Nee?" *geen antwoord* "Jullie willen ons dus echt nooit meer zien??" *geen antwoord* "Je kunt het nu nog zeggen!" *diepe zucht, geen antwoord* "Dan heeft Ratababy geen oom en tante meer!! Is dat wat je wilt??" *geen antwoord* "Geef dan alles maar terug!" *Huh? Wat bedoelt zij nou weer? Nouja, geen antwoord* "Geef alles maar aan onze ouders, als die Ratababy tenminste WEL mogen zien!" Nouja, zo ging het maar door. Wij denken dat ze alle cadeau's die ze aan Ratababy gegeven hebben terug willen. Maar ik ga dat kindje echt niet zijn favoriete knuffel en wat kleertjes afpakken omdat mijn zusje van eind twintig (!) een kinderachtige bui heeft... We hebben uitgerekend hoeveel alle cadeau's gekost moeten hebben en willen ze dat bedrag aanbieden. Ik vind het echt erg dat dit zo moet gaan, hoe moet het nou wanneer we bij onze ouders zijn? Er valt niet met mijn zus te praten want alles wat niet in hun straatje past wordt uitgelegd als "jullie vinden ons niet aardig", en wanneer ik daar dan op doorga is het "LAAT MAAR". Tja.. Ik denk dat zij een serieus probleem met zichzelf heeft, dat ze heel erg onzeker is. Maar dat is niet aan mij om op te lossen. Ik heb namelijk mijn eigen gezin om voor te zorgen en dat neemt me helemaal in. Ik ben ook bang dat mijn ouders "partij" voor haar zullen kiezen, zij is namelijk iemand die altijd probeert het voor iedereen zo leuk mogelijk te maken. Goede eigenschap natuurlijk.. maar ik ben zo niet! Natuurlijk probeer ik het iedereen naar de zin te maken maar ik houd wel vast aan mijn eigen regels/standpunten/principes of hoe je het wilt noemen. Ik kies eerst voor mijn eigen gezin en daarna voor de rest. Mijn moeder is ook zo, en daardoor kunnen zij erg goed met elkaar overweg. En ik ben die rare dochter, die haar eigen pad trekt. En die nu met een hoop stress in haar maag zit! Zucht.. wat nu?
Jeetje meid, wat een verhaal. Kan je eigenlijk niet echt goed advies geven, maar wel complimenteren dat je het welzijn van je kind voorop zet. Hier ook een mama die de kleintjes gewoon op normale tijd naar bed bracht (nu ze wat ouder zijn kan je wat makkelijker schuiven, maar... niet als ze naar school moeten) visite of geen visite en een overbezorgde moeder werd genoemd, toen ik tijdens een vakantie met familie heel snel naar mijn zoontje ging, omdat ik aan zijn huiltje hoorde dat hij overstuur begon te raken. Ik wil je heel veel sterkte toewensen en misschien is het toch een idee om eens met je zus om de tafel te gaan zitten om dit uit te praten, want een beetje kinderachtig van haar kant is het wel.
wat een zeikmuts van een zus heb jij zeg, je zou bijna denken dat ze 12 is ofzo (aan de denkwijze in elk geval) Hier gaan de kinderen ook naar bed als ze naar bed moeten ik ga niet voor iemand ophouden omdat ze besluiten later te komen, dat is hun keuze en hoeven mijn kinderen niet onder te "lijden" Ik ben verder wel altijd makkelijk in ergens anders slapen e.d. maar alleen als de voorzieningen daar waren, mijn ouders hebben een speciale babykamer dus mijn kinderen zijn daar gewoon erg thuis omdat we ze daar aan hebben laten wennen, das makkelijk, als dat niet zo was geweest had ik ze ook lekker thuis op bed gelegd. Ik denk dat je ook even het beste rond de tafel kan gaan zitten, contact per sms is zo puberaal en werkt niet. Maak van te voren even een lijstje met je punten zodat je niet van tafel word afgeblazen enzo maar heb een idee dat face to face je zusje niet zo'n probleem zal zijn
Vind het wel onwijs kinderachtig van je zus, maar misschien heeft het een achterliggende reden? Heeft ze zelf ook kinderen? Zo nee, wil ze die wel/niet of misschien lukt het nog niet? Komt een beetje over alsof ze houvast zoekt bij jullie kleine. Zou echt een keer met haar gaan praten, haar uitleggen waarom jullie dingen doen, en misschien uitvogelen waarom zij zich direct aangevallen voelt. Iig heel veel succes, kan niet leuk zijn zo'n situatie.
en trouwens over die kado's, pech hoor, een kado is een kado die hoor je niet terug te geven of te vergoeden, doe normaal hey! Gegeven is gegeven dat vraag je niet terug van een kind, pakt ze ook lollies af van kinderen omdat ze toevallig zelf een lolly wil ofzo, jemig zeg dat doe je toch niet?
Jeetje, wat een rare situatie! Het klinkt alsof er met haar niet te redeneren valt. Heeft ze enige ervaring met kinderen, of helemaal niet? Want ik vind het ook heel gek dat ze niet snapt dat hij gewoon naar bed moet op een gegeven moment, en dat hij bijvoorbeeld niet makkelijk op vreemde plekken in slaap kan vallen. Misschien kun je eens als een soort vredespact voorstellen dat ze een dagje van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat 'meeloopt' met jou? (Maar alleen doen als je dat ziet zitten, natuurlijk.) Dan kan ze zien hoeveel werk het is en waarom je dingen doet zoals je ze doet, misschien heeft ze nu het idee dat een baby vooral een leuke pop is om mee te knuffelen? Ze moet even zien dat jíj zijn moeder bent en dat jíj weet wat je doet (want dat weet jij als de beste!), en dat ze dus eens ophoudt met dat te ondermijnen. Dat van dat ze de cadeautjes terug wil, zou ik volledig negeren. Als ze dat écht wil, dan zegt ze dat maar rustig face-to-face en legt ze rustig uit waarom. Niet zo raar, pissig per sms. Overigens zou je ook voorzichtig kunnen vragen of er meer speelt, of er een achterliggende reden is waarom ze zo jaloers is. Misschien wil ze idd graag zelf kinderen, maar lukt dat niet? Of misschien is er wel een heel andere reden.
Als ik dit zo lees dan lijkt het inderdaad alsof je zus een probleem met zichzelf heeft en erg onzeker is. Ik vind in ieder geval dat je groot gelijk hebt met alles, zoals je het beschrijft. Ik hoop dat je zus in gaat zien dat ze niet goed bezig is tegen je en haar excuses gaat aanbieden.
Vind het een kinderachtige situatie, en zou als ik jou was de volwassene zijn en met je zus en haar vriend een normaal gesprek aangaan. En proberen je toch dan wat vaker over het vasthouden gebeuren heen te zetten. Heb daar ook onwijs veel moeite mee gehad, en zat me echt op te eten gewon! Maar nu de kinderen groter zijn, zie ik hoe leuk ze het hebben met de familie. En heb ik spijt dat ik toen ze kleiner waren niet wat makkerlijk was daarin. Je bent als moeder erbij, en kunt altijd zeggen als hij het niet meer leuk vind, dat je hem graag zelf wil nu.. Wacht maar tot hij ouder is haha dan gaat ie voor zichzelf opkomen en jij als moeder hoeft alleen nog maar toe te kijken. Ik had het trouwens niet op mijn facebook gezet. Dat is voor hen een beetje olie op het vuur gooien, daar hebben zij geen begrip voor want ze zijn alleen al pisbeledigd dat jij als ouder samen met je man beslist over jullie EIGEN kind. Had je ook ratababy bij je schoonouders geprobeerd op bed te leggen, als ze dit gevraagd zouden hebben? Deze vraag bedoel ik niet aanvallend, ik ben oprecht benieuwd.
oh wat erg! was juist fijn dat baby ergens anders sliep, een echte mijlpaal maar dan is een echt babybedje ook heel anders dan een gewoon bed! en natuurlijk mag je dat op facebook zetten, toch een mijlpaal!! moeten ze juist blij zijn en denken oh dan kan dat straks hier misschien ook en kunnen jullie langer blijven. het gaat ook over jou ouders en jou zus toch? niet schoonfamilie toch? ik ben ook zo'n moeder die haar kind niet graag bij een ander heeft.. nou vind ik eigelijk iedereen die ik aardig en leuk vind en een band mee heb helemaal niet erg, maar met schoonfamilie heb ik dus jammer genoeg echt een knoop in mn maag, zou het graag anders zien maar het is niet zo... laat het zo min mogelijk merken maar af en toe komt het toch tevoorschijn. komt ook omdat ze hem zo kussen en zeggen ons menneke enzo en dan denk ik neeeeee het is ONS menneke en dat gekus vind ik ook echt niet nodig bah!
Tjeetje.. ik weet niet wat je band normaal met je zus is, maar ze doet inderdaad wel erg kinderachtig. Ik geloof dat ik even bij hun langs zou gaan zonder kind. Even flink de waarheid zeggen en wel benadrukken dat ze belangrijk voor me is en ik dit niet wil. Als er dan geen begrip is zou ik afsluiten met de woorden dat zij voor deze situatie kiest en niet ik. Maar goed ik kan me hier weinig bij voorstellen, ik geloof niet dat mn zus zo tegen me zou praten... Echt heel vervelend voor je en ik hoop dat ze snel haar volwassen kant laat zien!
Ik persoonlijk zou de boel even laten bezinken. laat haar ff in der sop gaar koken en gewoon nog even niet reageren. en als je ze dan spreekt. zeg je.. meid.. sorry. ik weet niet waar je last van hebt, maar je ziet spoken. en verder er niet tegen in gaan. gewoon volhouden. je bent welkom je mag komen maar de kleine ligt gewoon op die tijd op bed. voor jou en iedereen. hij heeft voor het eerst ergens anders geslapen en dat willen we best nog een keer testen bij jullie. maar als het niet gaat gaan we als gewoonlijk weer naar huis. en verder niet op in gaan. je klinkt als een stabiele dame. lekker zo blijven
Mijn zus had overigens ook moeite haar kindje aan iemand te geven, ook aan familie. Maar dat merkten we ook aan haar, dus gingen we juist daarom niet pushen maar deden we gewoon precies wat zij wilde (en als dat was dat zij haar dochtertje vasthield en wij mochten kijken; prima!). Natuurlijk is het jammer als je de baby dan niet even vast kan houden, maar zij is de moeder dus zij bepaalt het en daar ga ik niet tegenin. Ik vind het echt respectloos om daar opmerkingen over te gaan maken. Maar uit jouw verhaal vind ik dat echt wel meevallen, je zus moet gewoon dankbaar zijn voor de momenten die ze met jouw kindje heeft, want jij staat haar niet in de weg om van 'm te genieten, dat doet ze helemaal zelf.
Fijn om te lezen dat ik niet verkeerd bezig ben. Ik ben natuurlijk niet perfect en wil dat ook niet zijn maar ik was wel een beetje bang dat ik compleet afgebrand zou gaan worden. Mijn zus zou inderdaad graag een kindje willen, zoals ze alles wil wat ik heb. Dat leest misschien onaardiger dan ik het bedoel, ik bedoel het niet onaardig maar het is gewoon een feit. Ze is nou eenmaal mijn kleine zusje. Ik vermoed dat haar vriend in dit geval niet meewerkt, wat zijn goed recht is omdat een kind nu eenmaal geen speelgoed is. Daar moet je goed over nadenken en je moet bereid zijn dingen op te geven mocht dat nodig zijn. Ik weet wel zeker dat ze niet bezig is met kinderen krijgen en dat het niet lukt. Dat is vervelend voor haar want ze is gewend haar zin te krijgen maar dat is dan jammer. Ze is welkom hier (oké, de komende tijd even niet) maar ze is het afgelopen jaar naar de geëikte verjaardagen misschien één keer langs geweest. Ik vind dat wanneer ze Ratababy wil zien ze daar best wat moeite voor mag doen, ik ga het haar niet moeilijk maken natuurlijk maar ik vind niet dat wij die moeite verplicht moeten doen. Wanneer we zin hebben komen we wel die kant op maar die zin is nu ver te zoeken. Tja die cadeau's, we vinden het zelf ook te kinderachtig voor woorden maar we willen daar geen gezeur over. Als ze daar echt over blijft zeuren dan krijgt ze het geld van ons, dan zijn we daar vanaf en dan hoef ik haar ook niet meer te zien. Als het zó moet, dan hoeft het van mij niet. Zus, vriendin, of koningin, dat soort gedoe hoef ik niet te accepteren. Mochten we weer een redelijk contact opbouwen weet ik wel zeker dat ik niets meer van haar aanneem. Ik weet dat dat misschien ietwat kinderachtig is, ach ja, ik ben de zus ván hè . @ Andrea: Ik laat mijn zus echt geen hele dag met me meelopen, ik zou gillend gek worden! Dan heb ik continue die afkeurende blik in mijn rug, ahhhh. Jullie reactie voor wat betreft het vasthouden zou mijn eigen reactie kunnen zijn. Zo reageerde ik ook al voordat ik zelf een baby had, ik vind dat niet meer dan normaal en voel mezelf absoluut niet persoonlijk aangevallen als ik een babietje niet vast mag houden. Ik wil het wel heel graag natuurlijk Maar als het me niet aangeboden word, word ik niet kwaad ofzo.. Het had me fijn geleken als mijn zus en de rest van de familie ook zo hadden gereageerd, dan had ik er snel veel minder moeite mee gehad denk ik. Dan had ik het gevoel gehad dat ik zelf serieus genomen werd. @ Beingmommy: Ik zette het niet op facebook om iemand te pesten hoor! Ik was oprecht blij en wilde het delen met mijn vrienden. Meestal krijg ik hele leuke reacties . Ratababy leg ik absoluut niet bij mijn schoonouders te bed, zij roken in elke ruimte en ik vind dat erg ongezond. We komen daar niet vaak, zij komen meestal naar ons. @ Wonderbaby: Het gaat inderdaad om mijn eigen familie. Ik heb het ook niet bij mensen die ik zelf echt vertrouw en die ik graag mag. Met mijn familie heb ik niet zo'n hele goede band dus ik denk dat het daar door komt dat ik Ratababy niet graag afgeef. Maar goed ik doe het wel hoor. Alleen niet de hele tijd. We laten het nu inderdaad maar even bezinken. Mijn ouders komen zometeen wel op visite, als het ter sprake komt zal ik ze vragen of zij zelf vinden dat wij Ratababy bij ze weghouden of dat mijn zus dat uit de lucht gegrepen heeft. Niet om te stoken, maar ik wil wel weten waar het nou vandaan komt.
ik lees dat je kleine BV krijgt niet dat het iets hoeft te betekenen hoor maar ik vond het ook moeilijk om mijn kleine bij andere te laten slapen Pas toen ze 1 was werd het makkelijker ze hoefde niet meer elke voeding aan de borst dus niet zo afhankelijk meer van mij. Ook omdat zoey 2 weken in het ziekenhuis had gelegen vond ik het best zwaar haar af te geven dus deed dit ook niet En ik vind haar slaaptijden heilig dus al komt de koningin ik laat haar echt op bed liggen de gene die haar willen zien knufflen en wat dan ook komen maar overdag. Bedoel een kinderverjaardag doe je toch ook overdag en dan ook ging ze ff tukkie doen. Dat weten de mensen toch. En ik denk dat het haar misschien pijn doet dat zij ook een baby wilt maar haar vriendje niet en in haar ogen heb jij het dus prima voor elkaar. Ik zou het zelf ff laten bekoelen en dan met je zus praten dan kom je er misschien achter waarom ze zo doet wie weet speelt er wel meer.
Je post lezend, zeg ik: Blijf bij je plan, je doet het goed, zij stelt zich aan en het laatste wat je in dat soort situaties moet doen, is toegeven aan manipulatie en kinderachtig gedrag. Schrijf een biref waarin je alles nog eens rustig uitlegt, stuur een kopie naar je ouders, (en laat je zus weten dat je dat doet), en dan is het verder aan je zus.
Pff wat een verhaal. Als je echt om je zusje geeft wat ik wel vermoed ga over een paar dagen eens langs en ga eens rustig met haar praten van wat is er nu werkelijk aan de hand? Smsjes soms leuk die uitvinding maar ik merk dat de geschreven taal vaak meer verwaring brengt dan goed is van beide kanten. Ik weet je bent niet fout maar ga echt even met haar praten, Je hoeft het echt niet eens te zijn over alles maar eens een goed gesprek van zus tot zus lijkt me in dit verhaal geen kwaad. Als ze normaal wel normaal doet dan he Succes in elk geval.
Mijn eerste ingeving: Laat het even bezinken en ga eens een goed gesprek aan en vraag wat ze nu eigenlijk verwacht... Sms, Facebook... tja, ik vind het onbegrijpelijk dat mensen op die manier dingen bespreken/uitvechten.
Heb alleen de openingspost gelezen. Jouw zus reageert m.i. best overdreven. Dus ik kan jouw ergenis hierover wel begrijpen. Hoewel ik het niet netjes vind dat jij haar negeert. SMS desnoods dat je de discussie verder niet meer wilt aangaan. Maar negeren toont van geen respect. Nou moet ik zeggen dat ik uit jouw verhaal haal dat jij nogal duidelijk bent in hoe jij tegen bepaalde zaken aankijkt. Zoals je al zegt jij en jouw gezin gaan voor alles. Niet iedereen kan daarmee omgaan. Ik kan er wel tegen zolang iemand het maar normaal brengt. En het moet niet altijd wat zijn.. er zijn vast ook situaties dat je wel het iemand naar zijn of haar zin kan maken zonder jouw eigen principes te negeren. Als er altijd wat zou zijn dan zou ik op een gegeven moment me er ook aan gaan ergeren. Kan ook begrijpen dat het niet leuk voor mensen is bij jou te komen voor de kleine. Jij zegt dat het duidelijk aan je te merken is dat je de kleine niet graag bij een ander ziet.. nou dan zou ik er al niet prettig zitten. Maar goed ik heb dat nooit begrepen.. je kind het liefst alleen maar bij jezelf hebben. De manier van reageren van jouw zus is niet netjes. Er zal wel meer spelen tussen jullie. Ga een gesprek met haar alleen aan en bespreek het. Of wees duidelijk en negeer haar niet. Geen discussie aangaan, maar gewoon jouw standpunt duidelijk maken en zeggen dat het daarmee voor jou klaar is.