Ik moet even mijn verhaal kwijt. Gisterenochtend zat ik mezelf al een beetje dwars door de hormonen, dat zei ik ook tegen mijn man. Dus we hadden besloten om een strandwandeling te maken. Misschien zou ik daar iets van opknappen. Dat zag ik wel zitten dus ging ik me omkleden. Nadat ik was omgekleed liep ik naar beneden en zei tegen mijn man, ik ben klaar zullen we gaan. Hij zei, is goed en zag mij zo voor de bank staan en maakte een opmerking worstelaar .. Dus ik dacht humm wat bedoel je. Hij zei nou hoe je zo bij de bank staat ben je een grote vrouw. (hij wilde met worstelaar een geintje maken maar dat kwam bij mij niet zo aan) Dus de opmerking grote vrouw kwam bij mijn hard aan en voelde me zo ongelukkig en dik erdoor. Je eigen man die je dik vind, vreselijk, dacht ik! Hij probeerde het uit te leggen maar ik was zo verdrietig dat ik naar boven ben gegaan. Op bed werd mijn gevoel steeds erger. Ik dacht hoe moet het dan na de bevalling, dan heb ik een hangbuik en past niet meer in mijn spijkerbroek maatje 36. Vind hij me dan nog wel aantrekkelijk!?!? Na 15 minuten kwam hij boven bij me kijken en wilde zijn verhaal uitleggen. Hij zei dat hij het zo niet bedoelde en dat hij had gehoopt dat ik het als een grapje op zou vatten. Maar ik voelde me zo persoonlijk aangesproken, dus vroeg constant aan hem ben ik zo dik geworden. Dus hij zei je bent aan het uitdijen je bent een mooie volle vrouw aan het worden. Doordat hij dat had gezegd werden mijn emoties steeds erger. Dus ik heb zo hard zitten huilen en heb iets vreselijks gezegd ik zei toen tegen hem, als ik had geweten dat je me dik zou vinden en na de bevalling word ik er niet mooier op, dan had ik deze baby niet gewild. Van deze opmerking heb ik zon spijt. Ik vind het vreselijk en ik kan het mezelf niet vergeven. Ik meende het totaal niet. Ik ben zo dankbaar dat ik zwanger ben en wil niets liever. Ik vind het zoooo vreselijk wat ik gezegd heb. Mijn man zegt dat hij weet dat ik die opmerking zo niet bedoelde. Maar ik krijg het bij mezelf niet verklaard en voel me erg schuldig en rot door de hele situatie. Herkent iemand dit? Is deze uitbarsting en mijn opmerking verergerd door de hormonen? Liefs E.
Ik herken het niet! Ik voel me sinds ik zwanger ben veel mooier Ook gek toch .. Maar ik ben ook wel eens een stuk emotioneler! Ik denk dat je je niet te druk moet maken om je uitspraak, je hebt dit gezegd in emotionele toestand en zoals je zegt meen je het niet! (dan was het andere koek). Nog wel aan de strandwandeling toegekomen ?
helemaal niet herkenbaar... hahaha! echt wel! Bij mij meestal in de 2e helft van de zwangerschap heb ik een keer of 3 een enorme uitbarsting, met huilbui en al
oh meis,ga je niet schuldig voelen om deze opmerking ik denk dat veel zwangere vrouwen dit ook weleens gedacht of gezegd hebben. Ik ook!!! en die hormonen maken je gek,heel vervelend maar ga je niet lullig voelen,je heb echt niks verkeerd gezegd! en wat betreft die opmerking van je man...ja...dat had je ook niet tegen mij moeten zeggen nee! groot gelijk dat je boos en verdrietig was! maar na de bevalling kan jij weer doen met je lichaam wat je wilt,sporten ect en heb je zo weer maatje 36! komt zeker goed! (hou ik mezxelf ook elke dag voor) succes!!
Hier nog zo 1 hoor, precies zo... En je dan niet over die opmerking heen kunnen zetten herken ik ook. Wordt er soms zo gek van!!! (van die hormonen dan he )
Tja, de opmerking 'je krijgt er zoveel moois voor terug' wil je op dat moment niet horen, daar heb je NU niks aan Maar let op, straks vind je dat echt. Voor de 1e zwangerschap had ik maatje 40/42 en na een paar maanden had ik dat weer. Daar was ik blij mee maar ik dacht ook: ik ben moeder en dat mag je best zien. Mijn vriend houdt nog evenveel van me en is supertrots op zijn zoon, en dat is wederzijds, m'n mannen zijn m'n alles. En laat dat gevoel nu langer duren dan de onzekerheid over je zwangere lichaam