Ze zeggen altijd 'het komt op als poepen'. Tenminste, dat heb ik weleens gehoord, haha. Bij onze eerste was het het wel zo, ineens was er het verlangen naar een kindje en hebben we besloten om het te gaan proberen. Nu is ons zoontje 1.5 en de afgelopen weken merk ik dat ik er steeds vaker aan denk en dat ik bijna jaloers word van foto's van een kennis op fb die lekker knuffelt met haar pasgeboren frummeltje. Ik merk dat het verlangen naar een 2e kindje steeds groter wordt. Ergens weet ik dat het nu niet echt een goede timing zou zijn. Mijn man is het komende jaar alleen de weekenden thuis, ik heb net een nieuwe baan.. maar toch, ik zou zo graag weer zwanger willen zijn en straks nog zo'n lieve kleine uk in mijn armen willen sluiten. En aan de andere kant voel ik me hier ook best schuldig over, alsof ons zoontje niet meer voldoet, maar dat is absoluut niet zo! Maar ik mis wel dat hele kleine.. Maar is het dan alleen het missen van de eerste tijd, of wil ik het echt? Twijfels twijfels.. ik vermoed dat mijn man hier veel nuchterder in staat (as usual) en meer aan de praktische zaken zal denken, en er wellicht dus ook niet mee zal instemmen. Wat is jullie ervaring hiermee? Wanneer dachten jullie; nu is het tijd! En kwam dit qua werk/financieel/tijd/1e kindje goed uit of niet en heeft het zich wel opgelost?
Ik wilde heel snel weer een nieuw kindje, en dus een broertje of zusje voor mijn oudste. Ik raakte zwanger toen ze 1,5 was. Paar maanden ervoor was ik ook zwanger maar dat werd een miskraam. Zit dus 2 jaar en 3 maanden tussen en dat bevalt heel goed! Nu zijn ze al 9 en 7 maar toen ze kleiner waren vond ik ook heel goed te doen en ze hadden en hebben heel veel aan elkaar. In jouw geval zou ik een maand of 4 wachten, dan zit je al even op je nieuwe werk en je man is dan gewoon weer thuis als de kleine geboren is (mocht je meteen zwanger zijn)
Wij wisten al vrij snel dat wij er meer leeftijdsverschil tussen wilden. Onze dochter was een super makkelijke, voorbeeldige baby maar ik wilde ook niks missen van haar. In onze omgeving was 1,5 jaar leeftijdsverschil heel hip, bijna iedereen deed dat. Maar ik zag ook dat de oudste kinderen direct groot waren met een babytje er weer bij en dat de aandacht snel verdeeld moest worden zodat je wat dingen mist. Hier dus zoals wij ongeveer voor ogen hadden ruim 4 jaar verschil. En ik vind het ideaal.
Ik heb eigenlijk bij alle 3 de kinderen gewacht omdat de timing (voor ons) niet goed was. Niet altijd makkelijk , maar geen spijt en ook wel blij dat we ook naar verstand zijn blijven luisteren. Bij eerste gingen we trouwen, hadden net redelijk dure bruiloft geregeld toen het begon te kriebelen. Mijn persoonlijke keuze was om niet met een buikje te trouwen, ik vond risico ook te groot dat er misschien problemen met zwangerschap zouden zijn met (grote) gevolgen voor bruiloft. Ben toen gestopt met anticonceptie 1 maand voor de bruiloft. Meteen zwanger geraakt, was dus 4 wkn toen ik trouwde , maar daar kwamen we pas op huwelijksreis achter. Zwangerschap was zwaar, veel last van kwaaltjes, dus ik was blij dat ik gewacht had. Bij tweede ging het kriebelen toen oudste 9 maanden was. We waren net verhuisd, ik was net begonnen op een nieuwe baan waar ik al snel achter kwam dat niets voor mij was en ik dus eigenlijk weer op zoek moest naar iets anders, ik was pas net hersteld van langdurige ziekte (en operatie). Toen dus ook wel gewacht tot ik fysiek sterker was, in huis wat meer dingen klaar waren en ik een nieuwe baan had. De oudste was toen 15 mnd oud. Bij de derde hebben we gewacht tot de oudsten op school zouden zitten, ik een bepaald project op mijn werk had afgerond en de kans klein zou zijn dat baby rond verjaardagen van andere kinderen geboren zouden worden. Ik denk dat ik in jouw geval (als je leeftijd of zo geen issue is) ook een half jaartje of zo zou wachten. Als zwangerschap tegenvalt, zou ik zelf niet graag zo veel dagen zonder mijn partner zijn.
Het komt echt wel goed hoor. Mijn dochter was 11 maand toen ik ongepland zwanger raakte. Bij m'n dochter zwanger geworden door hormonen en dit x (1 keer!!) gedacht van joh we zien wel, en t was raak! Ff een shock maar komt altijd goed Toen Net een 'verbouwing' gehad die veel duurder was dan gepland en dan komt er ook nog een baby!! Nu alles dik voor elkaar en de laatste 6 weken aan het aftellen! Als je t echt heel graag wil komt t echt wel goed allemaal.
Nadat de oudste was geboren hadden we al heel snel zin in nog een baby erbij. We hebben het echter even uitgesteld omdat we gingen verhuizen en ik had geen zin om zwanger midden in een verhuizing te zitten. Toen de oudste 1 jaar was geworden en we in ons nieuwe huis zaten gingen we voor de tweede. Ze schelen op 10 dagen na 2 jaar met elkaar. Ik vond het wel druk en hectisch met een peuter en baby en ik heb echt even moeten wennen. Veel tijd en aandacht verdelen en vaak het gevoel er altijd 1 tekort te doen. Achteraf was het missschien beter geweest om te wachten tot de oudste twee jaar was maar dat is achteraf. De derde is hier wel een echte nakomer. Scheelt 9 jaar met de oudste. Wel heel leuk.
Mijn oudste was 15 maanden toen ik weer positief testte. Kwam totaal niet uit, ook financieel niet. Maar vanaf dag 1 ging het ontzettend goed en je rolt er gewoon in mee. (Onze oudste was een huilbaby en de jongste niet, dat scheelde wel. Andersom of twee huilbaby's zou heel anders zijn geweest.) Ondanks dat ik absoluut geen baby moeder ben heb ik de combi nooit zwaarder gevonden dan 1 kind, en nu ben ik erg blij dat ze veel samen doen. Dat ligt natuurlijk niet enkel aan leeftijdsverschil maar als dat niet heel veel is helpt dat wel denk ik. (Zijn nu 5 en 7)
Toen onze oudste 5 maanden was hebben we samen besloten voor nummer 2 te gaan. Na 1 maand al zwanger. Ze schelen 15 maanden. Superleuk, Superdruk en supervermoeiend.. maar wil niet terug Ze zijn nu 1,5 en 2,75 en nu begint t wel wat makkelijker te worden. Zij kunnen samen spelen en ik kan weer iets aan het huishouden doen.
Wij hebben 2 kinderen met 1,5 jaar leeftijd verschil. Toen ons zoontje was geboren had ik al heel snel kriebels voor nog een kindje. Ik vond het zo leuk!! Maar ik heb pcos en bij onze zoon duurde het lang voor ik zwanger was, dus we lieten het op z'n beloop. En na 9 maanden was ik toch weer zwanger en kregen we er een dochter bij. Het was misschien niet zo handig qua timing. We wonen niet zo groot en financieel was het ook niet heel handig want op het moment dat ik zwanger bleek raakte mijn man werkloos. Maar dat zijn tijdelijke dingen. Nu gaat het financieel beter, met verhuizen moeten we nog even wachten omdat we nog wat willen sparen. Maar dat vind ik niet zo erg, we hebben een huis. En ik ben zo blij dat ze kort op elkaar zijn! Ik zou het niet anders willen. Ja het is vermoeiend, lastig en zwaar. Maar het is ook zo leuk! Mijn kinderen zijn echt maatjes. En ik moet er niet aan denken om weer met een baby te zitten, hele huishouden mee te slepen. En ik ben het ook zat dat ik nergens fatsoenlijk kan zitten omdat ik steeds achter een kind aan moet. Bij mijn zoon is die fase voorbij, bij mijn dochter nog niet. Ik vind het zo ideaal.
Ik snap wat je bedoelt, ik heb precies hetzelfde. Ook qua het gemis van een baby of wil ik het echt? Maar ik denk als je het echt wilt, je dat wel voelt. Je zegt zelf al dat het nu eigenlijk niet uitkomt. Ik zou naar je verstand luisteren, hoe moeilijk dat soms ook is en nog even een halfjaartje wachten sowieso. Dan is je man er waarschijnlijk ook vaker om bij te springen. Qua leeftijdverschil zal het allebei wel ze voor en nadelen hebben. Zelf wil ik niet te lang wachten, omdat ik vind dat ik voor mijn gevoel weer "helemaal overnieuw moet beginnen" qua slaapjes, luiers, gebroken nachten etc. Ik denk dat je het beste nog even kan wachten.
Toen mijn zoon net 1 jaar was begon het te kriebelen, alleen had ik net een nieuwe baan... ze zien me aankomen dacht ik nog. Dus we hebben even een paar maanden gewacht en toen gestopt met de pil. Ze schelen 2 en halfjaar, inmiddels is mijn dochter 17 maanden en beginnen de kriebels weer alleen krijg ik mijn man dit keer niet zo ver
Wij bekeken het vooral praktisch. Ik wil graag terug zwanger zijn zodra dochtertje (Nu 26 mnd) naar school gaat (Vanaf september begint ze, België..) Ik ben dan een jaar thuis owv mijn werk. Dan heb ik overdag genoeg tijd voor de baby. Ik kan dochter zelf naar school brengen en halen. En ze is tegen dan al iets of wat zelfstandiger dan dat ze nog een dreumes zijn Nu moet de natuur nog gaan meewerken
Ik wist absoluut zeker dat ik nog een kindje zou willen, maar na een dramatische eerste bevalling duurde het even voordat ik er weer klaar voor was. Uiteindelijk schelen ze nu 2 jaar en 3 maanden. Prima! Ik kan me goed voorstellen dat je bijv. Op een vast contract of zoiets wilt wachten. Maar dat kan tegenwoordig een eeuwig heid duren. Natuurlijk moet je wel samen met je partner bedenken of het allemaal lukt met jullie baan, huis etc. Maar er zijn 1000 redenen om iets niet te doen, maar die hoeven je er niet altijd van te weerhouden. Volg je hart!
Heel persoonlijk natuurlijk. Bij mij kriebelt het zo sinds de eerste verjaardag maar mijn vriend was er niet klaar voor en ik wilde zelf eigenlijk ook wel graag minstens 2 jaar verschil. Eerder deze maand spiraaltje laten verwijderen. Als het nu meteen raak zou zijn schelen ze 2 jaar en 1 maand. Ik zou alles tussen de 2 en 3 jaar verschil ideaal vinden. Hoop dat dit gaat lukken als ik jouw situatie zo lees zou ik denk ik nog even wachten, gesprek erover aan blijven gaan en dan voelen jullie het allebei wel als de tijd rijp is om ervoor te gaan!
Hier kriebelde het na 2 jaar. Toen hebben we toch nog wel even gewacht omdat ik mezelf gek liet maken door de mexicaanse griep toen in 2009. Uiteindelijk zit er nu 3 jaar en 3 maanden tussen onze kinderen. En ik vind dit echt heerlijk. Niet teveel tijd en niet te weinig. Ze zijn de beste vrienden en doen thuis alles samen. Net als mijn zusje en ik vroeger...daar zat 2,5 jaar tussen.
Lastig. Ik herken het gevoel. Na de komst van mijn oudste had ik na een paar maanden ook weer het verlangen naar een zwangerschap en baby. Onze situatie lag wel anders, niks stond in principe in de weg voor een broertje of zusje. Toch wilde ik in elk geval een jaar wachten. Na 14 maanden besloten we er voor te gaan en was ik direct zwanger. Als je eenmaal de wens hebt dan ben je er heel erg mee bezig in je hoofd heb ik gemerkt. Mijn kinderen schelen iets minder dan twee jaar. Ik vond de eerste tijd met peuter en baby enorm zwaar en druk maar ik merk nu dat ze steeds leuker samen zijn, geweldig om te zien. Mijn jongste is nu bijna een jaar en oudste wordt deze zomer 3. Mijn man doet heel veel en helpt altijd, als dat niet zo was geweest dan was ik niet voor een twee kindje gegaan. Het is natuurlijk wel fijn als je man er voor je is doordeweeks als je zwanger bent. Stel dat je beroerd bent of wat dan ook. Een tweede zwangerschap is zwaarder dan de eerste in de zin dat je niet zomaar kunt gaan liggen of uitrusten of even niks wil doen; er huppelt namelijk een vrolijke dreumes rond. Ik vond het zeker aan het eind best zwaar om mn zoontje de trap op te tillen, continu bukken om troep op te ruimen etc. Maar natuurlijk is het te doen. Ik heb overigens nu weer de kriebels voor een derde. Wij sluiten het niet uit in de toekomst maar het zou nu echt niet goed uit komen. Daarom wil ik echt nog een poosje wachten. Overigens ben ik het er wel mee eens dat overal wel een oplossing voor komt zoals iemand hier al zei. Ik heb niet echt tips voor je maar ik begrijp je wel heel goed!
Hier kriebelde het ook weer na iets meer dan een jaar. Was snel zwanger. Druk was ik toch al en ik zat al in een bepaald ritme, dus ik vond de overgang naar twee niet groot. Al lijkt het me wel zwaarder als je man er alleen in het weekend is.