Aahh een tweeling. Wat een klap zeg. Voor mij is het helpend on te lezen dat jullie er nu soms nog moeite mee hebben. Alsin... het verwerken mag tijd kosten en het verdriet mag er gewoon zijn. Ik hoop dat jullie nog een fijne zwangerschap mogen meemaken . Zonnetje, wat jij zegt, daar geloof ik helemaal in. Iedereen is sterker dan die denkt dat ie is. Volgende keer gewoon een goede zwangerschap! dankjewel, lief!
Hoi zonnetje, Ik ben van nature soms een pessimist. Niet over anderen maar wel bij mezelf. Ik heb al veel mee gemaakt en vaak denk je dan dat je alles aan kan. Maar in de praktijk blijkt dat vaak bij mij toch anders te zijn. Ik worstel nu vooral met waarom vragen en zou het nog goed komen. Ik merk dat mijn man ook verdriet heeft maar hij is een echte binnenvetter. Gisteren voor het eerst heeft hij zijn gevoelens aan mij gedeeld. En hij wilde zijn verdriet besparen voor mij. Toen zei ik dat wij samen iets zijn verloren en zijn verdriet net zo belangrijk is. Herkennen jullie dat bij jullie vriend/man ? Wachten jullie je 1e menstruatie af na een mk of gingen jullie er gelijk weer voor ? Ik merk dat ik op dit moment weer wil proberen om zwanger te worden.
Hi Purpose, Bedankt voor je eerlijke bericht, fijn om te lezen. Je richt je naar Zonnetje, maar als je het niet erg vindt, merk dat ik graag wil reageren Iedereen heeft zijn eigen proces inderdaad. "What doesn't kill makes you stronger". Dat is niet altijd zo, of in ieder geval niet altijd gelijk voelbaar. Het is een proces. En het ding met processen is... ze kosten veel tijd. Het gaat er vaak om of je, hetgeen wat je meemaakt, kunt verdragen. En dat doe jij op een andere manier dan je man. Je maakt hetzelfde mee, wat zorgt dat je elkaar kan ondersteunen. Dat is dan iets moois aan deze situatie. Je staat er niet alleen voor inderdaad. Maar het verdriet en de pijn draag je wel zelf. Ik ben van nature een optimist eigenlijk (al snap ik dat je twijfels krijgt na mijn laatste posts ) Als ik in de ochtend wakker word en net nog niet kan denken, dan voel ik een soort leegte en een gemis, een triest gevoel. Al vrij snel daarna komen er allerlei gedachten bij en verdwijnt dat pure gevoel op de achtergrond. Alles wat daarna komt zijn 'stemmetjes' die me vertellen hoe het moet. Die stemmetjes hebben weer veel met mijn opvoeding en ervaringen in het verleden te maken. Ik hoop niet dat ik nu psycho klink voor je . Het helpt me als ik aandacht geef aan dat pure gevoel in mij. Want dat is hoe een deel van mij zich écht voelt. Dat zit vanaf nu in mij en zal ik met me mee dragen. Ook bij volgende zwangerschappen die overigens gewoon gaan slagen . En het zal met de tijd lichter gaan voelen. Mooi Purpose, hoe jij aandacht geeft aan zijn gevoel. Ik geloof er echt in dat zo'n ervaring je band versterkt. Mijn vriend verwerkt ervaringen anders dan ik. Ik heb het heel erg nodig om te praten met anderen. Dat is bij hem anders. In het begin ondersteunde ik hem vooral. De klap was toen bij mij nog niet helemaal binnengekomen. En nu ondersteunt hij mij. En ik voel dat ik mezelf kan ondersteunen, misschien niet gelijk, maar het zit er aan te komen. Wij willen inderdaad weer gelijk van start. Ik wacht mijn menstruatie niet af.
Ik ben na 3 mk ook bij een psycholoog beland. Ivm t tussenschot ( in Nederland zijn ze niet overtuigd dat dit de oorzaak van herhaalde mk is) werd ik van t lokale zkh naar t Amc gestuurd waar een studie loopt. Daar behandeld als proefkonijn en weer gegaan, maxima mc gezien, advies in Leuven en Gent opgevraagd maar die laatste gingen verzekering technisch niet en toen had ik t gehad.. Uiteindelijk is alles goedgekomen en herft de psycholoog ons begeleid om alles in goede banen te leiden. Op t moment zelf weet je af en toe echt niet waar je t zoeken moet. Aan t eind vd rit besef je dst je wel degelijk meer aankan dan je denkt. Communiceren is belangrijk, je verdriet kunnen uiten maar probeer ook tegen jezelf te zeggen nu is t klaar met treuren schouders eronder en we gaan voor die grote wens, dat kindje! Hen mijn man ook gevraagd om een scheiding. Last hem maar met een ander kinderen krijgen. Nu zijn we samen sterker en gelukkiger dan ooit.
Mooi verwoord Gember. Knap dat je er zo positief mee om kan gaan, ik heb daar altijd respect voor. Vanmorgen ging het helemaal mis, heel de ochtend moeten huilen en ook extreme depressieve gedachte. Ik heb vandaag in een dagboekje geschreven en al mijn gevoelens opgeschreven. Dat was wel even fijn. Ik voel mezelf alleen zo ontzettend schuldig naar mijn zusje en twee zwangere vriendinnen. Ik kan op dit moment zo moeilijk blij voor ze zijn. Ik voel mezelf daardoor erg schuldig en egoïstisch. Deze week gaan ze kijken of mijn baarmoeder schoon is. Ik wil echt geen curretage, ik ben ontzettend bang dat ik dan verklevingen zou krijgen. Ik ben 28 jaar en ik wil niet dat ook mijn baarmoeder nog eens zou beschadigen. @ Zonnetje ik had daar nog nooit van gehoord van een tussenschot. Heb je daar een ingreep voor gehad?
Wij hebben een vriendin die is huisarts en die zegt ook met een curretage ben je wel echt schoon. Je kan idd verklevingen krijgen maar die kans is klein maaar wel aanwezig. De ingreep zelf stelt niets voor vond ik was zo klaar.
Ook met een curretage kun je restweefsel hebben.. bij mij was dit te verklaren. Ook zonder oorzaak blijft er weleens een restje zitten. Dit komt meestsl vanzelf los of mee met de eerste menstruatie. De kind op verklevingen is idd heel klrin. @ purpose ik ben idd 3x geopereerd ivm t septum. Septum is zeldzaam en een fout in de aanleg vd baarmoeder. Bm ontstaat uit 2 delen dir een geheel moeten vormen. Daar is ergens een deling niet goed gegaan.
Ik zal het moeten ondergaan en hopen dat er weer betere tijden komen. Meiden dank jullie wel voor de steun en voor degene die in het zelfde schuitje zitten die wens ik ook super veel sterkte en kracht toe.
Hoi purpose, ik had eind november een mk en in oktober ben ik meter geworden en mijn vriend van een ander kindje peter. Ik had het ook ontzettend moeilijk hiermee. Ik haatte die kinderen soms bijna (klinkt cru maar ja, ik kan dat hier wel zeggen hoop ik). De feestdagen die er dan aankwamen (beide kindjes is familie) makten het er niet beter op. Ik heb mijn nichtje gewoon eerlijk mijn gevoelens verteld en voor mezelf een kinderloze maand opgeëist. Dus geen babybezoek etc, dat heeft me veel deugd gedaan en deze middag had ik m'N petekind op bezoek en het deed zoveel deugd om haar in mijn armen te nemen en mijn verdriet te delen met mijn allerbeste vriendin. Dus gun het tijd en praat erover. Denk ook aan jezelf en geef jezelf de ruimte en de tijd. Sterkte!