Ik heb met niemand meer contact vanuit de familie. Broertje zus moeder vader niemand. Me oma zie ik nog wel eens omdat ze bij mij op het hofje woont maar zeg ik nooit wat tegen behalve als ze aan de deur komt. Tantes ooms etc ook geen contact mee. Ik mis ze niet en heb nu eindelijk mijn leven wel op de rit nadat met iedereen het contact verbroken is.
Ik! Ik spreek af en toe nog wel wat tantes, maar dat is in het geheim en ze mogen het ook niet van elkaar weten, heb ik het idee. Ik vind dat rete-irritant want dat voelt voor mij alsof het mijn schuld is, terwijl ik verdraaid trots op mezelf ben en het goed voor elkaar heb en ik een waardevol lief mens ben dat er ook gewoon mag zijn; dus dat contact wordt ook steeds minder. Ik wil de vrijheid hebben om te praten met wie ik potverdriedubbeltjes wil praten op de momenten dat ik dat wil en het van de daken schreeuwen dat ik trots ben op mijn naasten en zij op mij, maar als ik al niet eens mag vertellen dat ik A gezien heb of B aan de telefoon heb gehad of een superleuke foto van C mag laten zien aan wie dan ook, of zelfs maar iets mag benoemen, houdt het op. Dit is mijn leven en ik ben niet iemand die in de schaduw van haar eigen bestaan wil leven uit angst dat de trollenkoningin daar misschien wel eens een mening over zou kunnen hebben. Ik vind dat nergens voor nodig. Dat heb ik lang genoeg moeten doen. Het voelt dan gewoon alsof ik een geheim laboratoriumexperiment ben dat eigenlijk afgeschaft had moeten worden en iemand mij stiekem de vrijheid heeft gegeven en niemand dat mag weten. Alsof ik geen bestaansrecht heb. Nou ja, dat wordt zo niet bedoelt - maar zo voelt het voor mij. Dan heb ik liever gewoon zo weinig mogelijk contact zodat het voor beide partijen niet onnodig moeilijk of kwetsend wordt. Er zijn mensen die ik wel mis. Er zijn ook mensen waarvan ik blij ben dat ik ze niet meer spreek. Ik benoem altijd maar de positievere kanten: minder boodschappen bij verjaardagen, minder flutcadeau's, geen familieperikelen van mijn kant uit, geen geroddel, geen geheimen, geen moeilijk-gedoe, meer stoelen vrij bij een bijeenkomst zoals een doop of een bruiloft of een afstudeerfeestje, minder kraamvisite, geen sarah-poppen in de tuin (hoeven plaatsen), geen familieweekenden, geen familiereünies met mensen die je ooit eens 2x hebt gezien en verder het bestaan niet wist, geen oudtantes die zwaar dementerend zijn en jou voor hun dochter aanzien terwijl ze al minstens 3x 100 jaar oud zijn geworden, niemand die jouw naam verward met je zus/nicht/oma/achternicht/kleinkind, geen verplichte nummertjes, geen bezoekjes met feestdagen, geen verjaardagen en elke familiebijeenkomst is van je eigen gezin en dus altijd fijn en gemoedelijk in plaats van ruzie over wie de laatste rosbief heeft opgegeten tijdens een paasbrunch of zoiets achterlijks. Het is bevrijdend eigenlijk Count me out. Je zou het haast bijna vrijwillig doen