ik heb een tante die terminaal ziek is. Als kind zag ik haar wel vaker, de laatste jaren alleen sporadisch op visite bij mijn ouders. Mijn moeder is overleden, mijn vader is zelf te ziek om haar nog te bezoeken. Ik heb zelf geen direct contact met haar, wat ik weet is via mijn vader, met wie ze soms belt. Nu worstel ik met het gevoel, dat ik vind dat ik afscheid moet gaan nemen van haar nu het nog kan. Maar aan de andere kant ben ik bang dat het heel ongemakkelijk wordt, wil ik haar graag herinneren zoals ze was, ben ik bang dat we elkaar niks te zeggen hebben... Ze heeft zelf een man en kinderen en kleinkinderen met wie ze haar laatste dagen doorbrengt dus ze is niet eenzaam ofzo. Ze woont aan de andere kant van het land en ik rij geen auto, dus ik moet het wel echt plannen, ik kan niet zeggen “ik kijk gewoon even hoe het loopt en dan zie ik wel”. Hoe gingen jullie om met zieke familieleden met wie je verder geen contact hebt?
Ik zou der gewoon bellen en dan zie je gelijk wel of er gespreksstof is en of überhaupt goed idee is om langs te komen. Mijn tante is alleen en ziek. Liep daar ook de deur niet plat. 30 min en ze was al moe. Heb de afwas voor der gedaan en blanco kaarten cadeau gedaan, ze tekent graag en heeft penvrienden.
Ik heb geen ervaring op dit gebied, maar wel een tante aan de andere kant van het land die ik jaren niet heb gesproken. Als ik zou horen dat ze ernstig terminaal ziek zou zijn, dan zou ik wel heen gaan. In mijn kinder- en tienerjaren kwam ik er veel en ook toen onze dochter geboren werd is ze op kraamvisite geweest. Natuurlijk is het ongemakkelijk, maar ook 'mooi' dat je de moeite neemt om langs te gaan. Maar doe vooral wat je hart je in geeft.
Ik denk dat je haar of haar directe familie moet vragen of ze het waardeert als je langs komt. Mijn moeder werkt in de palliative zorg, en het verschilt enorm hoe mensen hierin staan. Misschien vindt ze het wel heel fijn om je nog eens te zien, dan zou ik zelf echt wel gaan. Maar misschien wil ze helemaal geen (relatief onbekende) mensen om zich heen, dan zou ik een bloemetje/kaart sturen.
Tsja ik heb ook tantes waarmee ik geen contact heb, zou een kaartje sturen via Greetz met iets erbij. Ik zou niet langs gaan, want dat doe ik nu ook nooit.
Voor wie wil je afscheid gaan nemen: voor haar of voor jezelf? Als ik me probeer te verplaatsen in jouw tante, dan zou ik daar niet op zitten te wachten. Mijn laatste weken/dagen zou ik willen doorbrengen met mijn naasten, personen die op dat moment belangrijk voor me zijn. Niet met een nichtje waarmee ik al jaren geen contact meer heb en die normaal gesproken toch al nooit op visite komt. Dat zou voor mij niet goed voelen. Waarschijnlijk is ze erg moe en moet ze haar energie verdelen. Ik kan me voorstellen dat ze haar aandacht nu liever aan haar man, kinderen en kleinkinderen besteed. Persoonlijk zou ik een mooie kaart sturen met evt. een bos bloemen erbij, zodat je laat weten dat je aan haar denkt. Mocht je er toch mee blijven worstelen, dan zou ik haar bellen om te vragen hoe ze er zelf in staat. Ik denk niet dat je bang hoeft te wezen dat je geen gespreksstof hebt, dat gaat vanzelf. Haal bijvoorbeeld herinneringen op aan vroeger of vertel wat over jouw kinderen. Als je er heen gaat, gaat het meer om jouw aanwezigheid dan om het feit dat je 'zinnige' gesprekken gaat voeren. Sterkte met de situatie.
Mijn oom wilde het niet, degene die de jaren ervoor ook niet waren gekomen, hoefde nu ook niet te komen. Hij spendeerde zijn kostbare tijd liever met de mensen die er wel altijd waren. En dan heb ik het over hooguit een half uurtje per dag, meer kon hij niet aan. Ik zou een kaartje sturen.
Precies om dit, zou ik er een belletje tegen aan gooien om de behoefte naar bezoek te pijlen. het is zo verschillend hoe iemand erin staat. De een wil quality time met naasten de ander vind keer over wat anders babbelen ook fijn. Over het algemeen is energielevel heel laag dus ga optijd weer weg.
Dit is het beste advies. En weet je dan krijg je ook geen spijt. Als je niks doet en het is te laat... je krijgt echt spijt
Ik denk dat de enige die je hier antwoord op kan geven je tante is. Ik kan wel aangeven hoe ik er in zou staan en wat ik er van zou vinden als ik je tante was maar dat ben ik dus niet. We reageren allemaal anders in zulke situaties en mensen die met de dood worden geconfronteerd hebben verschillende behoeftens. Om erachter te kunnen komen wat jouw tante fijn zou vinden zou je haar, om te beginnen, kunnen bellen en vanuit daar verder kunnen plannen.
Ik zou een kaartje sturen Waarom nu langsgaan terwijl toen ze kern gezond was je er niet naar omkeek ? Bedoel het niet lullig maar zo gaat het zo vaak als er iemand ernstig ziek word zie je ineens allemaal familie die er toen niet was
Mijn schoonmoeder is in 3 maanden tijd van het een op het andere moment heel ziek geworden, afgetakeld en snel overleden. Er namen idd mensen contact op of ze mochten langskomen die ze al jaren en jaren niet meer gezien hadden. Ik vond dat direct al vreemd. Mijn schoonouders waren op sommige momenten overdonderd en zeiden dan gewoon ja. Terwijl ze zich er eigenlijk niet goed bij voelden vertelden ze achteraf maar niet goed wisten hoe dat af te houden. Ik snap dat sowieso niet, als je geen contact meer hebt met iemand, stuur dan een kaartje of bloemetje. Maar om op zo'n moment contact te zoeken...eh nee.. totaal niet gepast. Dan had je ook de afgelopen jaren gezellig kunnen afspreken als dit echt zoveel betekend voor je. Dat is hoe ik het ervaren heb.
Dit inderdaad. Een oom van mij die ik vroeger veel zag omdat ik altijd met mijn ouders meeging, werd ook ziek, maar ik had hem de laatste jaren niet meer gezien. Heb mijn tante geappt en meer niet.
Ja, ergens neig ik daar ook naar... Maar dan zit je tzt met de begrafenis... en dan heb je diezelfde redenatie... waarom ga je naar de begrafenis van iemand die je ook nooit opzocht toen hij ziek was? Dan toch maar eerder bezoeken... beter laat dan nooit meer? Of zou je dan ook niet naar de uitvaart gaan? Ze had altijd een heel hechte band met mijn ouders. Maar die kunnen niet meer op bezoek gaan. Dus heb ik het gevoel dat ik dat over moet nemen.... dat ik in hun plaats moet handelen. Maar zo werkt dat natuurlijk niet echt bij ziekte en afscheid, je hebt niks aan een plaatsvervanger.
Heel eerlijk, als ik stervende zou zijn dan zou ook niet ineens mensen aan mijn bed willen hebben die tijdens mijn gezonde jaren niet de moeite namen om toen eens langs te komen. Ik zou een kaartje of bloemetje netjes vinden maar dat zou voor mij ook niet hoeven. Klinkt hard maar waarom nu ineens wel de moeite doen om die kant op te gaan? Je had zelf ook eerder al eens contact op kunnen nemen toch?
Mijn oom is ernstig ziek en heeft geen behoefte meer aan het oppakken van contact met andere familieleden; alles kost sowieso veel energie, en hij wil z’n energie nu steken in zijn naasten. Bij hem stond een broer na 9 jaar ineens voor de deur; hij vond dat zo ongemakkelijk en onprettig... Ik zou via de naaste familie vragen of je tante wil dat je langskomt of dat je bv beter een mooie kaart kan sturen.
Ik heb ook bijna geen contact met mijn moedersfamilie. Op een paar mensen na op fb . Een daarvan was mijn tante waar we vroeger heel erg vaak kwamen. We waren uit elkaar gegroeid maar ik had op fb nog wel altijd even contact. Ook niet meer dan eens per jaar ofzo maar ondertussen wel even een berichtje bij een foto ofzo. Toen stuurde ze me de vraag of ze mijn adres mocht voor de overlijdenskaarten. Ik wist dat ze ziek was maar niet dat het al zo ver was. Toen was er opeens het nieuws dat ze overleden was. We zouden eigenlijk die middag naar haar toe gaan om afscheid te nemen maar het ging opeens zo snel dat ze al overleden was. Mijn oom en neefje waren wel heel blij dat we er waren. Maar dat is natuurlijk wel anders want van te voren had mijn tante al aangegeven dat ze ons wel wilde zien. Ik zou ook even bellen of appen want het voelde voor mij ook heel raar. Je ziet iemand nooit maar nu opeens wel? Ligt er dus helemaal aan wat degene die ziek is fijn vind of wil.
Ik zou ook geen relatief "onbekenden" aan m'n bed willen als ik stervende was, maar zoals ik al zei, m'n moeder is palliatief verzorger, dus ik heb wat tweedehands ervaring, en sommige mensen vinden het wel fijn. Wat betreft de uitvaart; als je een kaart krijgt dan kan je gaan.
Ze kwam tot een paar maanden geleden regelmatig bij mijn zieke vader op bezoek... en ik dacht altijd dat ik haar daar wel een keer tegen zou komen. Maar we waren er steeds op verschillende dagen/tijdstippen. Ik heb weleens geprobeerd daar met haar af te spreken, maar dat kwam haar dan niet uit. Dat vond ik toen niet erg, het ging haar om mijn vader, niet om mij. Maar als ik geweten had dat ze niet lang meer te leven had, had ik harder geprobeerd. Mijn vader kan nu niet meer naar haar toe, te zware reis voor hem.... dus ik probeer een beetje te compenseren voor hem geloof ik.