Heftig hoor. Kan me voorstellen dat het indruk heeft gemaakt. Je hebt alles gedaan wat je kon doen, dat is een pluim waard.
Vorige maand bijna nodig geweest in de sauna. Een oudere man zat tegen de reling van het zwembad en iedereen dacht dat hij sliep. Niet dus, kregen nauwelijks contact en op gegeven moment zakte hij zo van het randje af, werd grijs en circulatie viel weg. Op de een of andere manier herstelde hij zichzelf en kwam weer bij maar het beeld van dat grauwgrijze gezicht, die ogen die langzaam wegdraaien en dat slappe lichaam staat nog steeds op mijn netvlies. Het ergste vind ik dat de man te koppig was om naar het ziekenhuis te gaan, voor hetzelfde geld is hij dus alsnog overleden later. Sterkte, het lijkt me vreselijk om het leven te voelen wegglijden. Mijn moeder (verpleegkundige) zei trouwens n.a.v. het voorval dat zelfs maar 5 tot 6 procent van de puur manuele reanimaties succesvol is, geen idee in hoeverre dat klopt?
Dat klopt wel laravelk... helaas denken mensen nog te vaak dat reanimeren heel vaak slaagt helaas is het tegenovergestelde waar. En halen veel mensen het juist niet maar juist vanwege die 5% die het wel haalt moet je altijd reanimeren je zal maar net iemand hebben die je wel het leven kan redden.
Ik als 17 jarige,en nog steeds heb ik die vrouw in mijn hoofd,het beheersd mijn leven niet,maar denk nog vaak aan haar.
Ik heb mn oma gereanimeerd, totdat de ambulance medewerkers het van me overnamen. Helaas heeft het niet mogen baten mijn lieve oma logeerde bij ons, op een nacht riep ze ons, ze was flink aan het hijgen en het ging niet goed, ademnood had ze.Terwijl mn ouders 112 belden, viel ze weg. Ik was 22 en werkte in de zorg, had mn ehbo in mn zak, en ik wist dat dit het moment was dat ik moest handelen. Ik reageerde zonder aarzelen snel en adequaat. Pas uren erna kwam de klap bij me, en zat ik te trillen als een rietje en kon alleen maar huilen. Heb nooit aan slachtofferhulp gedacht eigenlijk en niemand die me daarop wees. Ik word er nog (nu weer) verdrietig van als ik eraan denk, maar denk dat ik het wel een plekje heb gegeven.
Ik heb twee keer gereanimeerd. Eerste keer op mijn werk ik was bhv-er en die man zakte voor mijn receptie in elkaar geen miment getwijfeld collega pakte aed en zo hebben we elkaar afgewisseld tot de ambu er was. Man heeft het overleefd. Tweede keer ook op mijn werk deze vrouw heeft het miet overleefd.
Ik heb het een keer gedaan toen ik stage deed als verpleegkundige. Ik heb er in het begin ook heel vaak aan moeten denken. Niet dat ik het er moeilijk mee had maar zoiets laat toch een indruk op je na. Je ziet en doet het ook niet alledagen. Je hoort de ribben breken enzo,... Het zet je vooral aan het denken vind ik... Gelukkig dit niet meer van toepassing geweest en hoop het ook zo te houden ik verpleeg de mensen liever levend!
ja ik heb het ook een keer moeten doen... Eigenlijk in de wetenschap dat het geen zin meer had. Maar uiteindelijk zei de AED doorgaan met reanimeren dus dat wel gedaan. Echter toen de ambulancebroeders arriveerde zeiden die meteen " Stop maar.. " dat vond ik nog wel het lastigste eigenlijk. Best een tijdje " last" van gehad in die zin dat het af en toe terug kwam. Ik zou het alleen maar gek vinden als je er geen last van hebt in de zin van dat de beelden zich opdringen aan je. Dat is een normale reactie lijkt me. Sterkte in ieder geval.
Ik heb er helaas ook ervaring mee. Een kleuter, niet succesvol. Inmiddels is het al lang genoeg geleden om het goed verwerkt te hebben, maar dat heeft even geduurd. Ik herinner me vooral nog het gevoel van de mond op mond beademing. Ik ben niet echt bij slachtofferhulp geweest. Ze waren toen wel bij ons op school, maar ik heb niet met hun gesproken. Wel heb ik veel gepraat met anderen, vooral met mensen van de ehbo-vereniging. Het was prettig om de bevestiging te krijgen dat ik het wel goed gedaan heb, ook al heeft het niet mogen helpen. Ook de huisarts vertelde mij dat de kans op een geslaagde reanimatie gewoon klein is. Wat betreft de verwerking: na een paar weken dacht ik dat het best goed met me ging, de terugslag kwam later. (En best hard.) Je mag me wel een pb sturen als je er behoefte aan hebt. Nu, maar ook als je er over een paar maanden toch nog mee zit.
Ik heb samen met mijn man ons dochtertje gereanimeerd totdat de hulpdiensten er waren. Goed dat je je verhaal bij je man kwijt kan en zeker ook op t werk. Sterkte
Hoe voel je je nu? Psychisch en lichamelijk? Reanimeren is heel heftig, en iemand dood zien gaan ook. Helaas gaan er bij ons op het werk veel mensen dood, ook waar ik bij ben. En met dat overlijden kon ik altijd goed omgaan. Tot ik kindjes kreeg. Iedere nacht er uit om te kijken of ze niet dood in hun bedje lagen. Tijdens ieder dutje dat ze deden, kijken of ze adem haalden. Dit was natuurlijk niet goed. Dit volgde vaak na een heftige dag op het werk. Op dat moment heb ik op mijn werk aangegeven dat ik liever niet bij "heftige" sterfprocessen betrokken wilde zijn voor een tijdje. Dit heeft me goed gedaan. Ik wil even zeggen dat ik trots op je ben, dat je met je zwangere buik bent gaan reanimeren, en als je er ooit last van krijgt, schaam je niet om dat dan aan te geven.
Nooit gereamineerd, wel een man die zelfmoord probeerde te plegen en zichzelf in brand bad gezet geprobeerd te blussen. Tevergeefs, hij overleed. Woonde destijds in het buitenland waar over slachtofferhulp nooit gesproken werd maar heb het probleemloos een plekje kunnen geven. Denk nog wel regelmatig aan hem, wat als mijn man en ik net een paar minuten eerder waren geweest... Veel sterkte, het is niet niks.
Poeh, lees best heftige verhalen. Lichamelijk wat last van mijn schouder en bekken, maar moet woensdag toch al naar de fysio. Kleine meid lijkt (klinkt raar) wel een groeispurt gemaakt te hebben. En is lekker actief. Tja, geestelijk, geen idee ben net wakker en heb goed geslapen
Wel meegemaakt en bijgeweest, maar niet kunnen reanimeren... Het gebeurde in de trein, met slechte afloop uiteindelijk. Ze was pas 21, precies dezelfde leeftijd als ik destijds. Had een hartkastje, maar deze werkte niet meer goed. Vond het erg heftig, en heb mezelf best lang verweten dat ik haar niet heb kunnen helpen.