Heb ik ook echt vreselijk, alleen m'n man bellen gaat gemakkelijk af, de rest laat ik door mijn man doen
Hier iemand die juist helemaal geen hekel heeft aan bellen en het juist leuk vind, dus mochten jullie echt een keer niet durven / willen
herken baar, daardoor raken mijn telefoontjes erg verward, en verwar de tegenpartij dan ook, laatst bij oxxio moest ik de aansluitingen afdeling hebben (ik wist namelijk niet dat de gas aansluiting niet automatisch mee was gegaan met de verhuizing dat nog apart moest doorgeven voorheen had ik alleen elektra) maar goed nu had ik klantenservice, leg ik verhaal uit, kreeg ik spoed contract, had nog een heel leuk gesprek met de man die mijn contract heeft geregeld, na 5 werkdagen zag ik dat op mijn Oxxio nog steeds niet gemeld dat ik ook gas wil ontvangen van ze, dus ik bellen, kreeg via klantenservice weer contact aanbieders en toen pas de afdeling die aansluitingen doet, er was een fout en bla bla en zou geregeld word, als nog heeft het 5 weken bij elkaar geduurd, en dat betekend bij elkaar 6 onduidelijk telefoontjes, op een gegeven moment heb ik de rechtstreekse telefoon nummer gehad van de aansluitingen dienst
Ohhh en ik maar denken dat ik de enige was die dat heeft! Wat een herkenning (en opluchting ). Ik heb er al jaren last van, vroeger nooit maar naarmate ik ouder word krijg ik er steeds meer een hekel aan. Met mensen bellen die ik ken vind ik ongemakkelijk, waarom weet ik niet. Ik denk het feit dat ik iemand niet in z'n ogen aan kan kijken en dan bij mezelf ga denken: straks zit diegene me (geluidloos) belachelijk te maken ofzo. Moet ik bellen naar instanties of bedrijven dan ben ik gewoon zenuwachtig, terwijl ik helemaal geen zenuwpees ben! Erger wordt het nog als het om belangrijke dingen gaat zoals een rekening die niet klopt of een klacht. Van tevoren bedenk ik dan wat ik wil zeggen en hoe ik dat ga brengen. Meestal loopt dat gesprek dan anders en kom ik uiteindelijk moeilijk uit m'n woorden. Het ergste vind ik nog als je woorden krijgt via de telefoon met een klantenservice ofzo, in het gesprek wordt ik dan wel boos maar laat me ook makkelijk afschepen. Achteraf denk ik dan: dit had ik moeten zeggen of ik had moeten dreigen met dat. Zo irritant! Maar terugbellen doe ik dan ook weer niet De grootste hekel heb ik trouwens aan bellen om eten te laten bezorgen, heb het zo vaak gehad dat m'n bestelling niet klopte dat ik het bijltje erbij neer heb gegooid en mijn vriend (of iemand anders) tegenwoordig maar laat bellen. Ik heb op zulke momenten ook ineens van alles te doen dan hoef ik tenminste niet te bestellen haha. Een vaak gebruikte uitspraak van mij is dan ook: "Maar jij bent daar zo goed in, jij mag bellen!" Meeste mensen vinden het stom, of juist grappig. Ikzelf irriteer me eraan want ik ben dan zo'n ander persoon dat ik mezelf niet eens herken. In het dagelijks leven heb ik echt m'n mondje wel bij, ik pik niet zomaar alles en heb eigenlijk overal een antwoord op. Tot ik dus met die stomme r*ttelefoon aan de slag moet.. Het enige waar ik dan geen problemen mee heb is als ik voor m'n dochters moet bellen naar b.v het CB om een afspraak te verzetten. Meestal zijn die mensen niet zo vriendelijk maar op dat moment heb ik er dan weer maling aan en totaal geen zenuwachtig gevoel. Toch vreemd..
ook herkenbaar, gister moest ik mijn zoon ziek melden op school en logopedie, kreeg zijn juf aan de lijn en gesprek ging top (was trots) daarna belde ik logopedie waar die ook afspraak heeft s maandag en ik krijg een antwoord apparaat, en ik en antwoord apparaten , was echt verschikkelijk, ik heb het 6x opnieuw in gesproken, gelukkig kon je bericht nog aanpassen met klantenservice, heel herkenbaar,
Ik heb het alleen met familie en vrienden. Ik bel eigenlijk nooit voor zomaar. Mijn gespreksstof is ook heel beperkt, dus dan houdt het snel op en vallen er enge stiltes. Bellen naar bedrijven of instanties vind ik niet zo erg.
Herkenbaar. Ik kan prima coherent zijn aan de telefoon, maar ik vind er niets aan. Mijn moeder weet intussen dat ze mij moet bellen - ik bel nooit tenzij ik echt iets belangrijks te melden heb. Ik stuur wel appjes voor de dagelijkse dingen.
Jaaa echt he.. Ik heb eindelijk naar dat filiaal gebeld.. bleek de fm niet aanwezig.. grrr kan ik morgen weer terug bellen, nog erger haha
O ja terugbellen, nog zoiets! Daar heb ik ook echt een hekel aan, of als ze zeggen: we bellen u straks terug. Maar erger nog is als je doorverbonden wordt, 9 van de 10 keer krijg ik dan alsnog de verkeerde afdeling en/of je moet je verhaal ontzettend vaak opnieuw vertellen. Zo vervelend als je al niet van bellen houdt
Ohja, vreselijk. Ik vind het altijd zo moeilijk te verstaan en andersom verstaan ze mij ook nauwelijks. Wanneer het echt niet anders kan en ze een nummer moeten hebben, geef ik die van mijn man (wel met goedkeuring van hemzelf natuurlijk ). Want ik, 'ik heb alleen maar een nederlands telefoonnummer'. ahum.
Ik!!!! en als ik eenmaal aan het bellen ben is er niets aan de hand. Ik ben heel blij met mail,smsen WhatsApp!
Ik heb geen moeite om te bellen voor ergens een afspraak te maken of zo maar die zogenaamde social calls vind ik wel verschrikkelijk Dat gebel om eventjes te kletsen, bah, daar heb ik een hekel aan haha.
Privé haat ik bellen hartsgrondig. Alleen met mijn moeder en met mijn man doe ik het graag. In andere gesprekken loop ik gewoon vast. Terugbellen wil ik echt wel weten wie ik moet terugbellen en waarvoor. Maar ergens voelt het makkelijker omdat ik dan de boel in handen heb dan het onverwachte dat ze mij ineens opbellen. Maar qua werk ... doe ik onder andere het onthaal en de telefoon. En net door het "zakelijke" loopt dat vrij goed . Ik had er nochtans in begin angst van en meed die telefoon zoveel mogelijk, maar gaandeweg ... Ik ben overigens begonnen met bijspringen voor noodgevallen (verlof, ziekte), maar tegenwoordig hebben ze echt iets van "als wij er niet zijn, regelt Kaboutermeis de telefoon en 't onthaal wel en dat komt wel goed". Klantenservices laten ze om één of andere reden ook altijd aan mij. Haat het, want ik kan mij zo slecht "verdedigen" tegen al die verkoopspraatjes of herstellers die niks willen doen. Maar tja, voor werkzaken probeer ik het meestal wel. Privé laat ik mijn man die dingen afhandelen. Het lukt mij overigens de laatste tijd beter om dingen gedaan te krijgen en herstellers te laten komen dan mijn collega die al 30 jaar vast aan telefoon zit . Antwoordapparaten mijd ik. Daar kan ik nog altijd niet mee om en dan haak ik gewoon in (en bel later terug). Bij afwezigheid laten terugbellen is mij teveel onzekerheid over het "wanneer" en de helft van de tijd doen ze 't dan toch niet of is iemand het weer vergeten door te geven. Dan bel ik zelf desnoods nog wel 100 keer tot meneer of mevrouw X aanwezig is.
Jaaa! Ik heb er ook echt zo'n hekel aan. Kom dan ook vaak niet uit mijn woorden enzo, bleh. Nee, doe mij maar mailen en smsen/whatsappen haha.
Instanties bellen heb ik niet zo'n moeite mee, maar ik ben niet het type voor een "gezellig praatje". Vind er niks aan! Als het even kan neem ik niet op als ik word gebeld.. Ik stuur ook liever een appje.
Vroeger wel. Dankzij mijn werk waarbij ik de halve dag met klanten aan de telefoon zat ben ik er wel overheen. Nu bel ik vaak liever dan dat ik mail of iets anders. Je hebt veel sneller antwoord en hoeft niet heen en weer te blijven sturen.
Dit herken ik maar al te goed. Vooral al ik voor 8 uur de huisarts moet bellen (bijvoorbeeld) heb ik het verhaal met wat ik wil gaan zeggen al een half uur in mijn hoofd zitten te bestuderen. Het lijkt wel een soort black-out eenmaal aan de telefoon.