Oke beetje rare topic titel misschien. Maar het zit zo. Vandaag vier ik een verjaardag van 1 vd kinderen en mijn broer komt ook. Heel leuk want mijn broer is type carrière man die vaak geen tijd heeft voor familie dingen en wat verder weg woont. Dus ik ben blij dat hij weer eens ergens bij is. We vieren het zelfs expres vandaag ipv gisteren omdat hij gisteren niet kon vanwege een werk borrel. Nu word ik alleen sinds gisteravond bestookt met allemaal appjes tot hoe laat het duurt etc omdat hij en z'n vriendin op tijd weer naar huis willen. Omdat ze dus nog anderhalf uur moeten rijden voor ze thuis zijn. Eerst vragen vanaf hoe laat ze mogen komen vanmiddag. Daarna of we dan meteen met de taart kunnen beginnen als ze er zijn. Ik vraag vervolgens of ze toch wel blijven eten 's avonds (zo van hint hint, waarom zo een haast?). Hij zegt ja haha. En dan een kwartier later weer of we dan niet te laat gaan eten. Ik heb geen antwoord meer gegeven want ik ben eigenlijk vet geïrriteerd nu. Eigenlijk wil ik iets terug appen in de trant van dat als hij geen tijd heeft voor z'n familie, hij lekker weg kan blijven. Maar ja, dat wil ik niet. Hij komt eindelijk weer eens dus wil de sfeer niet verpesten. Maar er niks van zeggen vind ik ook weer zowat. Ik denk ook dat z'n vriendin een beetje zit te pushen. Maar dan nog. Wat zouden jullie doen?
Ik zou gewoon zeggen dat je gaat eten als je gaat eten. Maw, je gaat daarmee geen rekening met hem houden (maar dat hoef je er natuurlijk niet bij te zeggen). Dan kan hij zelf beslissen of hij blijft of niet en is het zijn verantwoordelijkheid ipv dat hij de verantwoordelijkheid bij jou legt.
Ik zou er wel eens iets van zeggen, maar doe het wel door het bij jezelf te houden. Ik heb het gevoel dat je ... vul zelf maar in. Ik wens je alsnog een fijne verjaardag!
Het is je broer, hoe is jullie relatie? Als je normaal alles uitspreekt zou ik ook zeker mijn irritatie uitspreken. Is jullie relatie niet zo open, zou ik het niet echt laten merken maar je mag er natuurlijk best iets van zeggen. Mochten ze ook zo doen als ze er zijn (gehaast, pushen), zou ik er zeker iets van zeggen. Inderdaad in de trant van: 'we eten wanneer we eten'
Ik zou zeggen: "We zien wel hoe het loopt, hangt ook een beetje van de jarige af waar die zin in heeft. Het is zijn/haar verjaardag tenslotte." Dan geef je aan dat hij niet beslist en dat het niet zijn dag is vandaag. Soms zitten kinderen zo lekker in hun spel dat de taart of het avondeten een half uurtje wordt verschoven. Als de jarige een leuke dag heeft ga ik dat niet pushen en afkappen omdat er iemand een kwartier eerder thuis wil zijn. Als je zo graag thuis bent had die werkborrel dan afgezegd. Dan was hij uitgerust genoeg geweest voor zijn familie vandaag.
Alleszins niet appen. Dan word je sowieso verkeerd begrepen en zet dat meteen een verkeerde toon. Ik zou als ze toekomen zeggen dat je zo blij bent dat hij eigenlijk nog eens is kunnen komen. En dat je beseft dat hij druk bezet is, maar dat je toch zo hoopt dat hij tot het einde kan blijven. En het daar ook bij laten. Als hij dan nog zit te zeuren dat het vooruit moet gaan, dan weet je dat dit soort dingen gewoon niet voor hem zijn.
Zou zeker met hem hierover in gesprek gaan, maar je kunt je afvragen of nu het juiste tijdstip is. Jij bent al geïrriteerd en hij heeft blijkbaar nog wat anders te doen. Als je met hem hierover in gesprek gaat, spreek dan inderdaad vanuit jezelf. Zoiets als: ik vind het jammer dat we elkaar zo weinig zien en zou je graag meer tijd met je doorbrengen. Als je hem ervan 'beschuldigd' zijn familie niet belangrijk te vinden heb je zeker de poppen aan het dansen. Dat is immers jouw conclusie. Waarschijnlijk werkt dat voor hem heel anders. Dat zeker niet doen dus.
Maar moet hij dan van begin tot einde blijven? Je kan hem toch zeggen dat hij kan komen en gaan wanneer hij wilt, het is nl toch al leuk dat hij komt. Maargoed ik ben daar verder niet zo moeilijk in, ik vind het al fijn dat hij de moeite neemt om even langs te komen ondanks zn drukke bestaan. Maar ik snap wel dat de manier waarop dit gaat heel vervelend is.
"Goh, wat ontzettend fijn dat je, ondanks je drukke agenda, toch kunt komen! Lang geleden ja! Hoe laat willen jullie weer op huis aan? Dan kunnen we kijken of we het redden om daarvoor nog te eten, want ik vind het wel echt gezellig als jullie mee-eten. Tot straks!! xxx"
Met dit hierboven eens en daarbij verwacht je misschien niet teveel van je broer? Snap het hoor jij vind familie kindjes verjaardag belangrijk maar goed wil niet zeggen dat hij dat precies zo invult. Ik zou blij zijn dat hij komt waarschijnlijk doet hij de moeite op zijn manier.
De band tussen mijn broer en mij is goed. Hij en zijn vriendin leven alleen een heel ander leven en dat geeft soms wat wrijving. Ze zijn van die echte carrieretijgers allebei en bewust kinderloos. Dat is op zich prima natuurlijk maar het begrip is er soms niet. Zo waren ze laatst bijv 'even' een weekje naar Ibiza en het eerste wat ze dan zeggen als je vraagt hoe het was. Is geklaag over de vlucht omdat er een kindje in het vliegtuig zat te huilen. En dat ze eigenlijk niet snappen waarom mensen met een kind in het vliegtuig zitten. Omdat hun daar last van hebben.
Als ik dit zo lees, proef ik wel wat verwijt en steken ("even" naar Ibiza, heerlijk toch dat ze dat kunnen?) terwijl zij gewoon een heel ander leven leven dan jij. Jij hebt dus eigenlijk ook niet echt begrip voor hun situatie?
Snap ik, maar als kinderloze is het ook wel moeilijk om je in te leven in mensen met kinderen. En andersom. Dan kun je je inderdaad enorm storen aan mensen die met een krijsende peuter in het vliegtuig zitten. Eerlijk gezegd kan ik daar zelf ook niet altijd tegen, maar ik heb wel begrip voor die ouders omdat ik weet hoe het is 'aan die kant'. Ik zou gewoon blij zijn dat hij er is en verder niet teveel woorden vuilmaken aan het feit dat je hem te weinig ziet of dat hij zo anders is dan jij. Begint hij weer over de tijd, zou ik gewoon rustig zeggen dat jullie eten wanneer jullie eten.
Hier ben ik het mee eens. Ik zou gelijk al hebben gestuurd: Leuk dat je komt, kijk maar hoe laat je komt en hoe laat je gaat, al is het voor een uurtje! Gezellig! Maar zo ben ik, het maakt mij ook niet uit als iemand lang blijft of maar voor een uurtje langs komt. Dit geldt ook voor broers en zussen. Voor sommige mensen zonder kinderen is een kinderverjaardag ook wat lastiger (op wat voor manier dan ook), dus dan is een uurtje of 1,5 lang zat. Prima toch.
Ja, ik ook. We vieren zelfs vandaag de verjaardag van mijn dochter en ik weet van 1 broer niet eens of hij komt. Waarschijnlijk wel, want hij doet meestal die moeite wel, maar als het niet lukt of er geen zin in heeft snap ik dat ook. Heel eerlijk gezegd geef ik ook niets om kinderverjaardagen, dus dat maakt wel dat ik er vrij makkelijk in sta.
Moet hij anderhalf uur rijden om bij jullie te komen enkele reis? Of las ik dat verkeerd? Dan vind ik het echt lief dat ze komen. Vooral omdat ze zelf geen kinderen en een druk leven hebben.
Mee eens. Denk ook dat je teveel verwacht en er van beide kanten onbegrip is. Het klinkt nl bekend mijn zwagers en schoonzussen zijn ook heel anders dan wij zijn en vind het vaak zo jammer dat we elkaar zo slecht lijken te begrijpen/accepteren...