Ik herken alles wat je schrijft en vind het heel dapper van je dat je hem tegen hebt gesproken. Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is, om je hart te luchten en de waarheid te zeggen tegen iemand die je jarenlang als poep heeft behandeld. Sterkte met het opnieuw verwerken van het verlies van je vader . Mijn tip. Laat het achter je. Heb ik ook gedaan met mijn echte vader. Mijn stiefvader is eigenlijk geen haar beter, heeft me jarenlang zo behandeld dat ik als kind doodsbang was om thuis te zijn als mijn moeder er niet was. Jaren later bleek dat ook terecht maar omdat mijn moeder nog bij hem is en ik niet iedereen kwijt wil raken is hij nog in mijn leven. Het loopt regelmatig uit de hand en ook daar heb ik nu een punt achter gezet. Ik zie hem als een gestoorde man die bij mijn moeder in huis woont. niet meer en niet minder. Ik laat me daar niet weg pesten en ik wil mijn moeder in de gaten houden, maar ik laat hem niet meer dichtbij komen en verwacht niks meer van hem.
De mening van anderen doet mij ook niks meer. Ik word er niet eens meer boos om. Mensen hebben soms gewoon niks meegemaakt. Ik kan niet van iedereen verwachten dat ze begrijpen hoe het is als een van je ouders je in de steek laat en na jaren weer precies hetzelfde doet.
Oh meid, ik vind het zo naar om te lezen. Het lijkt wel of het een bepaalde generatie hoort dit gedrag van vaders/moeders. Het is soms zo bekrompen hoe er gedacht word over een ouder - volwassen kind relatie. Hier word dat ook gehanteerd door mijn vader. Je hoort respect te hebben voor je ouders, oke, daar ben ik mee eens, mits je dat niet misbruikt en het respect wat je krijgt wel om zet in je rol als vader zijnde. Het is een soort trots ofzo? Ik weet het niet, maar hier is het een tijdje ook helemaal mis geweest. Geen contact. Dit werd veroorzaakt door mijn moeder. Maar mijn vader liet eigenlijk de zaak een beetje te makkelijk liggen. Deed er niet genoeg voor (zeker nu ik zelf moeder ben, zou ik er toch alles aan doen om mijn kinderen te zien!!) Na een lange periode heb ik contact gezocht. Mijn vader is hertrouwd met een mevrouw die nóg meer trots heeft als dat mijn vader al heeft. En dat botst ontzettend. Ik denk dat het mijn geluk is geweest dat ik mijn dochters, zijn kleindochters heb gekregen. En sja, pas geboren baby'tjes kun je niet van alles in de schoenen schuiven en dus kon mw mijn vaders niets over wijs maken. We hebben dus vooral contact voor mijn kinderen, dat die gewoon een opa hebben. En ik vind het eigenlijk wel goed zo. Ik heb mijn vader in mijn leven, ik moet dus niet worstelen met het gevoel "wat als..." en voor de rest laat ik hun lekker in hun waarde, en moeten ze zelf doen wat ze willen. Het jammere is alleen dat ik het merk aan de kinderen, ze zijn veel minder hartelijk naar mijn vader als bv de stiefvader van mijn man. Die is echt opa opa zoals een opa moet en kan zijn. Zo heerlijk om te zien. Maar goed, hij doet het zelf, nou ja mw dan. Want zo heeft ze nu "heel toevallig" een hotel geboekt op de dag dat mijn jongste dochtertje jarig is. Hoeft ze lekker niet op visite te komen. Pfff.. ze doen maar. Hun gemis....
Hier ook al inmiddels 23 jaar geen contact meer met mijn vader. Hij wil wel, en onderneemt af en toe een poging. Ik echter wil niets meer met hem te maken hebben. Echter hij blijft het op zijn tijd proberen. Ik vind het erg lastig, mijn kinderen weten niet dat mijn stiefvader mijn echte vader niet is. Stef wordt bijna 10 dus zal het een keer moeten zeggen... Maar zie er erg tegenop.. Wil hem liever gewoon helemaal vergeten
Mijn moeder is overleden, tot aan haar dood contact mee gehouden, ondanks dat zij (door ziekte en dat is natuurlijk een verschil) niet lang een echte moeder voor mij heeft kunnen zijn. Met mijn vader alle contact verbroken vanaf het moment dat ik de deur uitging (toen was ik 20). Lekker hypocriet: als je iemand niet meer nodig hebt alle contact verbreken... Heb ik toch nog iets van mijn vader... Meer wil ik er niet over kwijt, maar ik herken veel in jullie verhalen.
Moeilijk hé! Ook dat hij geen respect heeft voor jou wens om het contact niet te herstellen. Mijn vader probeert het ook op zijn tijd en vooral toen ik zwanger was van de eerste. Ineens vond hij dat hij het recht had om zijn kleinkinderen te ontmoeten. Gisteren maakte ik het weer mee. Hij heeft gewerkt bij een vriend van ons waar we sinds kort mee omgaan. die vriend plaatste een foto op facebook en mijn vader reageerde met 'eindelijk zie ik mijn kleinkinderen eens'. Vriend van ons heeft de reactie direct verwijderd en hem uit zijn lijst gehaald, maar dat blijft dubbel. Ondanks dat hij een ontzettend slechte vader is geweest en me volledig heeft laten barsten, gaat het tegen je natuur in om zo met mensen om te gaan. Wat jij nu zegt over je zoon, daar had ik nog niet zo over nagedacht maar dat moment zal ook komen. Ik ben ook nog donker en mijn moeder blond. De huidige man van mijn moeder, daar zeggen ze opa tegen maar die is dus ook blond en daar ga ik heel afstandelijk mee om. De vraag zal hier ook niet lang uit blijven. Moeilijk...
Dat is lastig als je het vanaf begin af aan verzwegen hebt. Hier bijna 7 jaar geen contact meer met schoonouders. De oudste was 3 en de middelste net geboren. Ze kunnen het ze zich niet herinneren. We hebben altijd verteld dat er nog een opa en oma zijn, die we niet meer zien.
Als je alleen maar stress hebt door dat contact is dit inderdaad beter. Het blijft moeilijk hé... Vooral als zoiets nog zo vers is en iemand nog in je systeem zit.
Nou verzwegen, hij is al zo lang uit mijn leven, al ver voor mijn zoon geboren werd ( ik was 12 ) Als ik uit moet leggen dat ik hem niet meer zie dan zal ik ook uit moeten leggen waarom. Ik vind dit zowieso lastig om te vertellen, om het nog zacht uit te drukken en dan ook de reactie van mijn zoon erop.. Gewoon een periode uit mijn leven wat ik weg gestopt heb en eigenlijk niet meer mee geconfronteerd wil worden...
ik heb vier jaar geen contact met mijn vader gehad maar omdat ik wist dat ik er ooit spijt van ging hebben, nu sinds een half jaartje terug contact beginnen zoeken.... weet ik tenminste dat als hij zou sterven wat er speelde in zijn leven mijn zoontje is ook wel blij dat hij een opa-figuur erbij heeft, mijn vader doet ook echt zijn best om een goede vader/opa te zijn voor ons!
Ik begrijp het wel hoor maar mijn idee erachter is dat iets wat niet bekend is, of iets waar niet over gesproken wordt juist erg spannend is. Vandaar dat we altijd verteld hebben dat de vader en moeder van papa nog wel leven maar we die helaas niet meer zien. Niet omdat we dat niet willen maar omdat dat helaas niet kan. Als ze klein zijn accepteren ze dit makkelijker, hoe ouder ze worden, hoe meer vragen er komen en hoe moeilijker het voor jezelf is. Op een bepaalde leeftijd gingen ze er meer over vragen maar omdat ze gewoon antwoord kregen is het voor hun goed. Ik hoor ze er helemaal niet meer over. We hebben ze overigens nooit zwart gemaakt, ik wil dat mochten ze het later ooit zelf willen nog contact kunnen zoeken en dat ons verhaal niet in hun achterhoofd zit.
Tja, gek genoeg KAN ik nog wel steeds, na bijna 11 jaar, ontzettend boos worden om bepaalde opmerkingen. Dit laat ik dan niet altijd merken hoor. Kijk, die tijd voor de 11 jaar geen contact, is ook al altijd problematisch geweest. Als ik echt over mijn jeugd na ga denken (dat doe ik soms 's avonds in bed), dan krijg ik echt heel heel erg verdriet. Dat is zo'n beetje mijn therapie, dat 'snachts huilen zo af en toe, haalt de druk weer van de ketel. Ik denk dat dat ook komt omdat ik nooit een duidelijk antwoord op het WAAROM voor mezelf heb gekregen. Ik besta gewoon niet voor mn vader en zn familie. Zelfs op rouwkaarten word ik niet genoemd. Ik had nooit geboren moeten worden, daar is nooit een geheim van gemaakt, maar hee ik ben er nog steeds, en nu ik zelf moeder ben, snap ik het gewoon niet. Ik ben niet slecht.