@Moesch: Super dat je echo weer goed was! @Aloha: Spannend weer! Wat je verteld over je temp. is wel hoopgevend. @Meleka: wat fijn dat het goedaardig was, hele zorg minder!
tjonge jonge... wat een dag, wat een dag! eerst krijg ik telefoon van de belastingdienst met iets waar ik al 10 maand mee loop! Mijn ex-werkgever die heeft alles verkeerd ingediend bij de belasting daardoor krijg ik nu al 10 maand veel minder geld. De jaaropgave en de gegevens bij de belastingdienst wijken een paar 1000 euro af. De belastingdienst wil me niet helpen ik moet het maar uit zoeken met mijn exwerkgever.. en dit kan niet. Om 13.00 ging hier eindelijk weer de telefoon hehe dacht ik eindelijk het ziekenhuis.. maar ik nam op en er werd weer opgehangen dus ik gelijk terug bellen, kreeg ik te horen dat ik maar tot vrijdag moet wachten :x Ik helemaal boos!! mijn man heeft ook nog met haar gesproken maar kreeg het echt niet voor elkaar om de uitslag te horen te krijgen.
Jemig, daar zou ik een klacht over indienen Hanneke! Wat een rare manier van doen, ze hebben toch verdorie gisteren met je afgesproken om je vandaag daarover te bellen? En wat een vreemd verhaal van je werkgever! Dat de belasting er niets mee kan, snap ik wel. Zou eens kijken of je juridisch hier iets mee kunt naar de oude werkgever... eens even het juridisch loket bellen!
hanneke jeetje wat erg dit slaat helemaal nergens op. wat betreft je werk als je er met je werkgever niet uit kan komen kan je toch ook de fnv inschakelen (als je daar lid van bent) en anders je rechtsbijstand
nou wat ongelooflijk storend hanneke!! en nu dan? hebben ze wel gezegd wanneer je weer gebeld word? anders krijg je de uitslag natuurlijk nooit.. ik heb hier zooooooon maagzuur!! naja niet achter me borstbeen maar echt in me keel.. soort keelpijn van zuur... word er gestoord van!
Word echt niet goed van het ziekenhuis.. met mijn schouder beloven ze allemaal dingen. En nu dit.. ik had ook gevraagd op gegeven moment kan ze morgen dan niet bellen? nee dan is ze vrij (dinsdag was ze ook al vrij.) Dus moet echt op vrijdagmiddag wachten. Vanavond hebben mijn man en ik maar lekker een tarasje gedaan ff weer tot rust komen. Heb echt het gevoel dat het niet goed zit, anders had ze het toch wel gezegd?? of mijn voicemail ingesproken. Ik ga ook morgen denk ik contact opnemen met het uwv kijken wat hun zeggen. En anders word het volgende week naar een jurlidiche loket. Mijn man zei vanmiddag aan de telefoon.. man! mijn vrouw komt straks nog bij een psygoloog terecht door jullie. We zijn het zo zat allemaal!!
ik zou er gewoon heengaan en de uitslag eisen. er is vast wel iemand die je dan te woord kan staan. of is dit heel simpel gedacht haha
@Hanneke; Wat een #*^* ziekenhuis! Ik snap echt niet dat ze je zo in onzekerheid laten terwijl ze zelf hebben afgesproken dat je het vandaag zou horen. Dit gaat over Enschede, toch? Anders misschien eens naar Hengelo? Ik ben hier wel tevreden over de "menselijkheid" van de Gyn. Nou sterkte meid, het is bijna vrijdag, maar ik kan me voorstellen dat je hier behoorlijk last van hebt.
@aloha, Als ik er heen ga krijg ik nog steeds niks te horen.. dan maar wachten, maar ga er denk ik wel wat van zeggen. Morgenavond (vanavond inmiddels..) ga ik lekker uit eten met een hele goede vriendin van me.. dus even mijn hoofd op iets anders zetten. @y30, Ik wil dolgraag naar Hengelo, ik heb toen 2 en een half jaar ook een echo gehad, maar mijn man wil nog even wachten.. hij is bang dat we helemaal opnieuw moeten beginnen.
Hi dames, Ik heb een vraagje voor jullie. Ben er nu 23 en heb 2x een miskraam gehad in 3 jaar tijd. Ben sinds 3 jaar moeten stoppen met de pil omdat ik te veel bijwerkingen had. Kinderwens is er ook en wel zeer groot. Echter mijn laatste miskraam was onwijs pijnlijk en mijn toenmalige partner kon me hierin niet steunen. Heb onderzoeken gehad bij gyneacoloog maar heeft niet veel uit gewezen aangezien mijn partner dat iets te ver ging en daar niet in mee wilde gaan. Dit is mij zo onwijs zwaar gevallen dat ik er nu bijna half jaar later nog mee loop. Ik weet niet hoe ik er over moet praten omdat mensen je toch niet snel begrijpen over hoe je je voeld en wat het met je doet. Echter ik kan zeggen dat ik gebroken ben van binnen. Ik was zo onwijs blij zwanger te zijn maar tegelijk ook bang om het weer kwijt te raken en helaas werd dat werkelijkheid. hoe gaan jullie hier nu mee om ? Praten jullie er gemakkelijk over en hoe leggen jullie het aan mensen uit zodat ze je een beetje begrijpen ? In december wordt ik tante, maar het is best moeilijk voor me en loop een beetje met een dubbel gevoel omdat ik tegen die tijd ook op mijn laatste loodjes zou lopen.
Ik praat er heel makkelijk over en het is ook geen staats geheim.MAAR. Heel veel mensen begrijpen het ook niet zeker als ze nog nooit een mk hebben gehad of iig meerdere. Ik kreeg vaak te horen ik was allang al gestopt, Tja dat kan je makkelijk zeggen als je er 3 rond heb lopen. Als ik jou was zou ik profesionele hulp gaan zoeken je loopt er nou al zo lang mee dat je je gevoelens ff kwijt moet. Dat is helemaal niet erg hoor. Je bent hier ook van harte welkom om je hart te luchten dat doen wij ook allemaal dat hebben we gewoon nodig. En het is fijn om met vrouwen te kletsen die weten hoe je je voelt en hoe het is om zo vaak mee te maken. Ik hoop dat je het snel een plekje kunt geven.
Hey dames, Hoop dat ik niks vergeet. @Mirri: GEFELICITEERD, tja als het lichaam er nog klaar voor is dan gebeurd het. Ik duim heel hard voor je meid. @Mykelti: Dat is een super mooie echo. Voor jou duim ik ook heel hard het wordt zeer roze hier. @Hanneke: Fijn zo'n ziekenhuis maar niet heus.Mijn Buuf haar man had een zaad kwaliteit van 2mil dus zeer slecht. Ze is nu 26 wk zwanger via icsi, 1ste terug plaatsing was een mk en de 2e raak. Ik hoop bij jullie dat het ook zo snel mag gaan. @Aloha: klinkt zeer spannend bij jou ik hou je in de gaten Hier gaat het goed met manlief vandaag terug voor controle. Nog 1,5 week dan pas weer een echo. We zijn alweer 1,5 week verder ik wordt gek echt waar vreselijke dromen enzo. Wat moet ik hier nou mee er wordt beloofd elke week en dan moet je 3 wk wachten. Kan wel janken echt waar. Voel me nog echt zwanger daar ligt het niet aan. En weet je wat gek is af en toe voel ik kleine belltjes onder in. Weet het het is vroeg maar met bijna 10 wk is het mogelijk.
Bedankt Snelly, Jij ook een dikke felicitatie, Hoop dat t goed gaat. Ik probeer nergens op te rekenen, maar ik hou er wel rekening mee. Het is toch weer een kans
Hier ben ik het mee eens. Op een gegeven moment ben ik ook maar gestopt met uitleggen hoe het is om zoveel miskramen te hebben, het is de dommigheid van mensen waardoor het niet wil doordringen. Gelukkig heb ik een paar mensen die het tenminste proberen te begrijpen en niet van die vervelende opmerkingen maken.
Ik heb gelukkig een omgeving waarin veel begrip en meeleven is. Heb wel een collega op het centrale kantoor die een keer een botte opmerking gemaakt heeft en blijkbaar niet zoveel kan met verdriet door miskramen, omdat 1 van haar zoons tot nog toe helemaal geen kinderen kan krijgen en dat in haar ogen toch echt veel erger is dan miskramen krijgen, (als je al een kind hebt, zoals ik). Tja, volgens mij is het beide erg en is het een beetje appels en peren vergelijken als je daar een bepaalde zwaarte aan toe wilt kennen... Maar verder dus vooral veel meeleven, op mijn werk ook erg veel begrip, (en aanbod nu om -zodra ik weer helemaal beter gemeld sta- mijn overuren om te gaan zetten in een wekelijkse vrije dag, zodat ik de rest van het jaar ipv 24 uur maar 16 uur (twee dagen dus) hoef te werken... Ik praat er veel over dus ook, dat helpt mij ook altijd erg. Als ik dat niet doe, gaan mijn emoties snel op slot en komen dingen vast te zitten en juist praten helpt om het er allemaal uit te krijgen. @Snelly: fijn dat het met je man goed gaat! @Hanneke: in een ander ziekenhuis hoef je niet opnieuw te beginnen he? Je kunt in je huidige ziekenhuis gewoon je dossier opvragen, en dat neem je dan mee naar het andere ziekenhuis. Ik heb nu mijn dossier opgevraagd voor het spaarne, aar ik volgende week heen ga. Beetje te laat geweest, dus voor volgende week dinsdag ga ik de boel niet in huis hebben al, maar goed... stuur ik wel na dan. Maar ben wel benieuwd wat er allemaal in staat...
Rozemarijke, als je helemaal geen kinderen kunt krijgen is natuurlijk weer een ander soort verdriet. Mijn mening is, dat als ik zoveel miskramen moet krijgen, zonder een gezond kind als uitkomst, had ik liever helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Dan zou ik me er eerder bij neer leggen. Maar mensen die geen kinderen kunnen krijgen, zien dat natuurlijk weer anders, omdat zij niet weten wat miskramen inhouden. Mocht ik nu van tevoren al weten dat ik bijvoorbeeld 5 miskramen zou krijgen en daarna een gezond kind, dan zou ik er wel mee kunnen leven en kunnen doorstaan, maar nu weet ik nog niets zeker. En hoe ver ga je dan?
Vriendin van me is nooit zwanger geworden (en heeft vorig jaar een kindje geadopteerd), maar die zegt ook: Liever dan maar helemaal niet zwanger, dan wel die hoop gekregen hebben en uiteindelijk nooit een kind gekregen hebben. Zij zegt ook, net als jij bedoelt?, dat als ze wel ooit zwanger zou zijn geworden, ze daarmee altijd zou zijn blijven hopen dat het ooit eens goed af zou kunnen gaan lopen. Nu was het voor haar idd gemakkelijker om te accepteren dat het niet lukte van hen samen. En vinden we elkaar in ons verdriet. Een andere vriendin probeert nu een jaar al zwanget te worden en is ook nog helemaal niet zwanger. Zij leeft heel erg met mij mee, stelt ons verdriet gewoon op 1 lijn, en in hoe we elkaar daarin vinden en met elkaar erover praten, is dat ook gewoon zo. Maar dat zal per persoon verschillen. Iemand anders zal die ervaring van zwangerschap misschien juist heel waardevol vinden toch, ook als er uiteindelijk geen gezonde kindjes geboren worden. Je kunt voor een ander nooit vertellen hoe zwaar iets is. Het lijkt mij verschrikkelijk om kinderloos te blijven, maar dat betekent niet dat miskramen hebben, dan per definitie maar minder zwaar is. Als ik zou moeten kiezen, zou ik niet weten welke van de twee ik zou moeten kiezen, want ik zou niet weten welke van de twee ik het gemakkelijkste te dragen zou vinden.... En daarom kan ik me dus wel ergeren aan mensen die dan gaan bepalen dat mijn verdriet minder erg is. "Jij weet tenminste dat het kan". Hoezo? Wat nou als Thirza een toevalstreffer is geweest? Of wat als mijn lijf door haar zwangerschap of door de eerste miskraam zo ontregeld is geraakt dat het nooit meer zal lukken? Dat weten we niet, zullen we misschien ook nooit weten. Daarin kun je niets anders dan zoeken of je dat antwoord wel kunt vinden, en zoniet: accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn en daarmee gaan leren leven. En dan is het idd: hoe ver ga je?
O, en even als kanttekening: haar zoon (die van mijn collega) is nu ongeveer een jaar/anderhalf jaar ook bezig. Het is dus nog niet gezegd dat het helemaal niet kan nog, en daarom vind ik haar oordeel mede zo lastig. Als zij nu na een traject waarin alles geprobeerd was, er een punt achter hadden moeten zetten, en als ik nu al wist dat we uiteindelijk er nog wel een tweede bij zouden krijgen, zou ik haar oordeel al begrijpelijker vinden. Maar nu kan ik er niet zoveel mee. Nu doet ze alsof haar zoon voor altijd kinderloos gaat blijven en wij absoluut zeker weten een kindje gaan krijgen nog. En beide dingen weten we gewoon niet.