Hier is nu alles weer opgehouden de krampen zijn weg alles... we gaan wel kijken wat het gaat worden vandaag...
oooooooh ik moet echt even gal spugen , ik ben zo boos. mijn vriend loopt bij de chiropractor ik heb daar ook een tijdje gelopen maar was gestopt vanwegens mijn laatste zwangerschap nu vroeg hij aan mijn vriend hoe het ging en mijn vriend vertelde natuurlijk dat het fout was gegaan ... uit het niks vroeg de chiropractor is ze wel is op b12 geprikt ja zegt mijn vriend haar waarden was 244....ooh zegt hij dan moet ze geprikt worden want dat is een laag normaal waarden en zoals je op deze kaart kan zien (een kaart van het vrouwelijke lichaam de binnenkant) zie je dat de baarmoeder b12 nodig heeft en hij zei van b12 is zo,n belangrijk vitamine dus het lijkt mijn belangrijk dat hij bij haar omhoog gaat... met me mond open hoorde ik dat verhaal en denk is mijn huisarts en gyn en internist dan echt zo gek ?? voel me een beetje belazert en hoop dat de smelt tabelten hun werk doen
inderdaad was al 2 weken bezig na een discusie met me huisarts... maar vind het vreemd dat een chiropractor hier mee komt ... terwijl de huisarts en een gyn en internist zegt dat het er niks mee te maken heeft.... :S
Een (bijna) tekort aan B12 wordt door veel specialisten erkend. Ik heb (had) ook een laag normaal waarde. Zowel het ziekenhuis als mijn huisarts vonden de waarde helemaal prima... Herkenbaar probleem dus
Wat een mensen ook altijd he!!! Kan me voorstellen dat je er heel kwaad over bent!! Misschien hebben de artsen gelijk, misschien de chiropractor maar ik zou in ieder geval B12 gaan nemen zodat jij weet dat dit niet meer de oorzaak zou kunnen zijn...
nou weet je wat het is hoop hier op het forum heeft bijna de zelfde waarden als mijn en bij haar is het ook al 2 keer mis gegaan, en dan bekruipt me ergens een stemmetje mischien komt het wel door de lage b12 waarden
Missy, Nee je huisarts en gyn zijn niet gek, maar hebben op de opleiding geleerd dat B12 niet zo belangrijk is ofzo (?) En chiropractie is meer een 'alternatieve' zienswijze en ja.. daar is veel meer aandacht voor het hele gebeuren eromheen.. Laat het bij de ha en gyn, en ga zelf de kant op waar de kennis zit. Je gaat ze niet overtuigen.. hoe jammer ook..
Ik duim voor je dat dat het was en dat je nu gewoon heel mooi zwanger zal worden en BLIJVEN!!!!! raar hoe een lichaam werkt he....
neej inderdaad ga ik ook zeker niet doen... ik was al begonnen met smelttableten maar het valt alleen zou rauw op je dak als iemand anders dat opeens zegt
als mijn lichaam een loterij zou zijn zou ik er mooie niet op gokken want het doet toch wat het zelf wilt
begin een beetje te glimlachen door je missy want je uitspraak klopt volkomen!!! Het idee dat je niet meer van je lichaam op aan kunt heb ik nu ook heel sterk.. ik vertrouw mijn lichaam niet meer...
ik was volkomen teleurgesteld in me lichaam had het al zit namelijk in een rolstoel heb postraumatische dystrofie en dystonie maar toen ik voor een tweede keer een miskraam kreeg was het vertrouwen ook nul , en toen ik niet schoon bleek te zijn was het hellemaal over gelukkig gaf de gyn mijn nog 2 weken om me lichaam het zelf te laten doen , en wat bleek na 28 dagen werd ik netjes ongesteld en was ik uiteindelijk schoon en daardoor kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam wel weer terug want als mijn lichaam dat op eigen kracht deed dan kon de rest ook wel is goed komen
Ik lees stilletjes mee, heb even niet veel meer te melden. Het gaat wel, tel de dagen af tot zondag. Manlief en ik bellen veel, maar ik mis hem natuurlijk. Zou graag even wegkruipen in zijn armen. Dan zullen de tranen ook wel komen. Veel steekjes en dingetjes in mijn onderbuik. Geen echte pijn of kramp, maar er gebeurt wel wat. Van mij mag de bloeding wegblijven tot mijn man thuis is. Ik lees jullie ervaringen over vruchtjes opvangen en begraven, over aandenkens en over kindjes. Ik vind dat zo mooi, maar ik heb dat niet. Ik heb 3 maal een curretage gehad en vorige maand was de miskraam niet meer dan een normale menstruatie. Nooit krampen gehad of het idee dat ik mijn kindje verloor. Het was telkens heel klinisch en medisch. Onze vruchtjes heb ik nooit gezien en misschien dat ik daarom niet aan mijn miskramen denk als aan het verlies van onze kindjes. Ik mis dat. Ik mis het verdriet erbij. Ik bouw een muurtje op en richt me op de volgende poging. Maar natuurlijk doet het pijn en natuurlijk wil ik graag een kindje. Anders ga je niet zolang door. Ik zou willen rouwen om die 5 sterretjes. Whoow nu komen de tranen wel. Ik bedenk me dat ik al 1 keer vaker zwanger ben geweest dan mijn moeder. Alleen heeft zij een groot gezin met 4 kinderen en ik heb er geen. Ik ben zo bang dat ik maar blijf proberen en maar miskramen blijf krijgen. Dat het allemaal voor niets is.
Lieve Meleka... Woorden schieten tekort. Het enige wat ik kan zeggen is dat je misschien als nog iets kan kopen (of maken) om symbolisch je kindjes te eren. Een mooi beeldje van een engeltje(s) bijvoorbeeld, of een mooi hangertje voor aan je ketting. Ik heb zelf dus (naast andere spulletjes) een vlinderkaarsje en die is me heel dierbaar. Misschien dat zoiets dergelijks je wat troost kan geven. het zal het verdriet niet weghalen, helemaal nu niet, maar het is iets tastbaars. Iets tastbaars terwijl al je lieve kleine vlindertjes zo ontastbaar zijn. Heel veel sterkte meid. Als de tranen komen, laat maar lekker komen dan! Er zijn er vast nog wel voldoende over voor als je man straks weer thuis is... Ik geef je een enorme dikke knuffel!
Lieve Meleka, toen ik maart 2010 mijn eerste mk kreeg had ik precies hetzelfde.. ik vond het vreselijk dat ik niets had wat me iets gaf om te koesteren en me als het ware confronteerde met de waarheid.. natuurlijk heb je verdriet nu! Maar het is zo ontastbaar allemaal.. Ik denk dat alles wat je koop, maakt, uitprint of opschrijft ter nagedachtenis van deze zwangerschap een soort van monumentje kan zijn voor je kleine vlindertjes.. Want of ze klein zijn of wat groter.. ze zijn zo gewenst!! Ik heb zelf na mijn eerste mk allerhande liedjes op mijn ipod gezet. Dat was mijn 'monumentje' Iets tastbaars maakte het toen zo loodzwaar, zo moeilijk en pijnlijk.. Ik hoop dat je iets kunt vinden wat bij je past.. maar weetje.. Het voortbestaan in jouw hart, in jouw gedachten is al genoeg.. en het allerbelangrijkst.. liefs