Hier weer een negatieve test.Ik snap er echt niks van want ik pis me eigen helemaal scheel de hele dag.Ach ja.....maar weer afwachten
Balen Hoop, dat is het niet fijn maar morgen is toch je definitieve testdag...? Nog niet uitsluiten, hoor. @Angelica, geen woorden meer voor, baal echt vreselijk mr dat is een understatement, Maria heeft het prachtig beschreven en ik kan dat alleen mr beamen, sterkte en een dikke knuffel. Hier eindelijk 1e menstruatie sinds 28 maart, en de eerste normale sinds mijn curretage mei vorige jaar - heb weer een beetje hoop dat het misschien ooit nog goed komt.
Hey meiden, Ik kom hier ook in het heel kort mijn verhaal doen, ik ben wel afkomstig van België maar heb hier ook al heel veel info kunnen terugvinden ivm herhaalde miskramen. Ons avontuur start in mei 2008, we trouwen en we besluiten onmiddellijk aan kindjes te starten Dat loopt niet volledig van een leien dagje, na een jaar proberen en de nodige frustraties, wordt na 1 jaar proberen en een vlekkeloze zwangerschap ons zoontje Lenn geboren. Hij is nu 2.5 jaar oud. Rond mei vorig jaar beslissen we aan een tweede wondertje te beginnen. Als ik toen had geweten wat ons allemaal te wachten stond ... Het zwanger worden loopt miraculeus super goed. De eerste keer word ik onmiddellijk zwanger in ronde 1. Tussen week 6 en 7, hoewel er hartactie was, krijg ik een miskraam. Totaal geschokt was ik, maar ik kon het wel relativeren. Pech gehad, zoveel mensen in mijn directe omgeving hebben wel eens een miskraam meegemaakt. We besluiten niet lang af te wachten en blijk onmiddellijk na mijn eerste miskraam terug zwanger te zijn. Op 8w 1 d zien we bij de gyn nog een perfect flikkerend hartje. Op 10 w 2 d krijg ik echter bloedverlies en haast me naar spoed. Ons kindje heeft het weer niet gehaald, ik wordt naar huis gestuurd en moet maar wachten tot dit kindje zou afkomen. 1 maal pech geloof ik nog, twee maal pech al minder maar het kan altijd. Derde keer scheepsrecht dan maar? Na een aantal maanden mijn lichaam de nodige rust te gunnen, accupunctuur behandelingen en een aantal onderzoeken later: chromosomenonderzoek, endocrinologische onderzoeken, bloedstollingsonderzoeken ... besluiten we het een nieuwe poging te geven Opnieuw is het in ronde 1 raak, wat was ik blij dat we toch tenminste snel zwanger konden worden! Door toediening van utrogestan en het nemen van asaflow (vergelijkbaar met ascal) loopt alles voorspoedig. Wat zijn we blij dat we de 12 weken echo halen. Op 12 weken stop ik op aanraden van de gyn met het nemen van de cardio-aspirine. Op 12 juni 2012 hebben we onze langverwachte 20-weken echo, we weten al even dat we een dochtertje verwachten maar die angst voor iedere echo zit er toch weer goed in. En het slechte gevoel wordt werkelijkheid, gyn vindt dat ons meisje zo rustig is, ze heeft een groeiachterstand en er is weinig vruchtwater. Ik moet me nog geen zorgen maken maar ze stuurt ons voor een gespecialiseerde echo door naar haar collega. 2 dagen later, op vrijdag, mogen we bij haar terecht. Haar woorden blijven door mijn hoofd malen: "sorry ik heb slecht nieuws, jullie kindje is overleden" Op dit moment werd het zwart voor mijn ogen, ik dacht niet weer , niet wij, niet zij ... Ik word opgevangen in het ziekenhuis en krijg al wat medicatie om de bevalling te bespoedigen, ik moet thuis 48 u afwachten en op zondag via spoed binnengaan om te bevallen Op zondag 17 juni 2012 ga ik binnen op spoed voor het ergste ooit in mijn hele leven; bevallen en afscheid nemen van ons oh zo gewenste meisje. Ze was een droom voor ons. Ik kan dit niet, ik wil dit niet, maar we moeten er door Na een bevalling van 12 uren word ik mama van Niene, een prachtig engeltje, maar zo ongelofelijk klein. Ik beleef alles in een waas, want waarom is zo een perfect meisje moeten gaan. Oorspronkelijk zou ons meisje Leve geheten hebben, maar dit konden we door de omstandigheden natuurlijk niet maken. Leve leek ons zo toepassing na het verlies van onze kindjes door de twee eerdere miskramen. Intussen zijn we bijna 4 weken verder en weet ik niet meer wat denken of doen. Ik kan onze droom niet opgeven maar aan de andere kant, hoe ver kan een mens gaan om zijn droom te verwezenlijken? Uit de autopsie en onderzoek van de placenta is niks gevonden, Niene was perfect gezond. En daar kwam die klap weer, waarom moet een perfect gezond kindje ons verlaten? Intussen heb ik me na heel wat inlezen op verschillende fora een afspraak gemaakt in UZGent voor intake. Met wat geluk kan ik daar 26 juli al terecht omdat er iemand had afgebeld. Ik blijf er gewoon aan denken dat mijn lichaam perfect gezonde vruchtjes gewoon afstoot, dus wil nu ook uitgebreid laten testen op immunologische oorzaken. Onze drie kindjes krijgen we er nooit meer mee terug, maar ik wil niet dat ze voor niks zijn moeten sterven. Ik wil antwoorden en als er ook maar een beetje hoop is op een gezond kindje zullen we met een bang hartje het nog een laatste keer wagen ... Ik wil dat dit verhaal een positieve afloop krijgt, want ik wil niet dat het op deze manier eindigt.
@puckje: fijn dat je lichaam weer doet wat het moet doen! Dan kan ongi zo maar iets fijns zijn @elpie: welkom hier, en wat een vreselijk nare geschiedenis heb je door gemaakt! Ik wil je heel veel sterkte wensen in gent. M.b.t. je idee rond je immuunsysteem, ik weet daar inmiddels zelf een beetje vanaf, en moet eerlijk zeggen dat je verhaal me er niet aan doet denken. Juist omdat je steeds best ver komt, m.n. de laatste keer. Het schijnt namelijk dat je lijf een vruchtje van 12 weken immunologisch niet meer af kan stoten. Wel uit laten zoeken hoor, maar dat je niet al je hoop daar op vast pint. Hier: wou dat het donderdag was, echo duurt echt lang.
Ja heb intussen ook contact gehad met prof Noens uit Gent met ons verhaal en het eventuele nut van baxters, en hij mailde toch terug dat we in aanmerking zouden kunnen komen Maar goed, we wachten even af. Heb al ongelofelijk veel geluk dat we 26 juli al terecht kunnen. Wie weet komt er wel iets totaal anders uit het bloedonderzoek, maar gewoon het feit al dat ze zoveel testen is voor ons de moeite waard! De hoop hebben we nog niet opgegeven, de moed met momenten wel! Lees ook van homocysteine, dat dat ook kan zorgen voor miskramen en doodgeboorten. Heb een lijstje opgesteld met alles wat ik wou vragen, dus ja we zien wel wat eruit komt he Heb ook het boek van die A Beers besteld, en hij heeft het toch ook over doodgeboorte veroorzaakt door immunologische oorzaken
Puckje, ik ken je nog niet echt, maar jij hebt ook een heftige tijd achter de rug met je cyclus. Fijn dat je nu ongesteld bent geworden. Ik neem aan dat je met deze cyclus weer aan de slag kunt? Elpie, wat een nare geschiedenis heb je achter de rug! Het boek van doctor Beer waren mijn eerste stapjes op weg naar meer onderzoek en het was de beste EUR 30 die ik ooit besteed heb. Het boek beschrijft vele problemen omtrent de miskramen. Wellicht herken je er iets van jezelf in. Fijn dat je naar het UZ Gent gaat. Uit eigen ervaring weet ik dat ze daar erg deskundig zijn. Zelf ga ik naar het Sint Lucas in Gent (alleen voor de IUI) Ik loop verder in DD voor immunologische problemen. 26 Juli is niet zo ver weg meer, heel veel succes! Y30, volgende week donderdag dus weer even kindje kijken. Kan me helemaal voorstellen dat je wilt dat je de tijd opschiet. Hopelijk heb je een beetje afleiding om de tijd wat sneller te laten gaan.
Lieve meiden, sorry dat ik hier even kom inbreken... Helaas zijn jullie ervaringsdeskundigen () en ik hoop dat jullie mij wat meer kunnen vertellen. Begin dit jaar (februari) heb ik een vroege miskraam gehad. Verdrietig, maar vol goede moed gingen wij het weer proberen en ik raakte weer zwanger (begin juni). Met 7 weken kregen wij een echo (ik had mijn onzekerheid geuit bij de VK) en daarop zagen wij een minimensje met kloppend hartje en een grote van ruim 6 weken. Alles zag er goed uit zei de gyn en we hoefde ons geen zorgen te maken. Deze week had ik wat bruinverlies (schonk ik verder weinig aandacht aan) en vanmiddag (8.3 weken) werd dit ineens helderrood. Ik heb toen de VK gebeld en die heeft meteen een afspraak in het ziekenhuis voor een echo gemaakt... Daar zagen ze dat het vruchtje niet meer in tact was. Hartje klopte niet meer en ik had stolsels in mijn baarmoeder. Intens verdrietig werden wij geinformeerd over hoe verder (heb alleen niks onthouden). Dit weekend gaan we kijken of vanzelf op gang komt en maandagochtend hebben we een afspraak met de gyn over een eventuele curretage of het opwekken met medicatie. Ik heb geen idee wat ik van beide moet verwachten (wel wat folders meegekregen) en wat ik het best kan doen. Wat zijn jullie ervaringen?! Omdat dit onze 2e miskraam is gaan we een traject is met vervolgonderzoeken naar de mogelijke oorzaak daarvan. Ook daar weet ik nog niks van, maar dat is voor latere zorg... Pfff we zijn zo verdrietig. We weten even niet hoe verder te moeten, maar ooit hebben wij een mooi gezond kindje in onze armen, daar zijn we van overtuigd. Bedankt voor het lezen meiden. Liefs, een verdrietige Noorus
Nieuwe meiden helaas welkom ik loop in uzgent voor mijn herhaalde mk bij mij is mijn imuum het probleem
@Elpie en Noorus: helaas welkom hier! Wat een verdriet allemaal. Heel veel sterkte allebei en hopenlijk hebben jullie wat steun aan ons en wij natuurlijk aan jullie
Noorus, welkom hier. Wat een ellende! Mijn miskramen kwamen via de natuurlijke weg dus ik kan je niet helpen met je vragen. Iik wil je veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Ik heb alle onderzoeken doorlopen in Nederland en daar kwam niets uit. Ik ben verder gegaan in het buitenland en blijk immunologische problemen te hebben. Hoop, heb je nog getest vanochtend? Ik heb zeker wel aan je gedacht.
@Tammy: lief dat je aan me gedacht hebt Ik heb niet meer getest,mijn temp was vanmorgen wat lager en ik heb geen test meer in huis,dus ik wacht het af tot maandag,als ik dan nog niet ongi ben,dan ga ik nog een test halen.
Ik kan de vraag mss hier wel eens stellen, omdat jullie perfect snappen hoe of wat... Vaak heb ik de indruk dat mensen vinden dat ik het nu maar moet opgeven, omdat het al 3 x achtereenvolgens mis is gelopen .... Vaak zeggen ze dan ook: je hebt toch al eentje ... ik haat die opmerking gewoon Waarom zou ik niet minder mogen verlangen naar een 2de kindje dan mensen bij wie het allemaal wel goed verloopt. Mijn collega had me verteld dat de bazin tegen haar had gezegd dat ik het maar moest accepteren als het niet weggelegd was daar kan ik dus zo kwaad van worden Ik heb het gevoel dat iedere teleurstelling, iedere traan, iedere strijd me enkel maar steeds naar hetzelfde lijdt .... dat oh zo gewenste kindje. Ik ben 27 jaar en kan me totaal niet voorstellen dat dit het einde is Dat ik me goed moet laten onderzoeken, daar ben ik van overtuigd Maar stel dat er nu niks uitkomt, geen oorzaak van de doodgeboorte en ook geen voor de miskramen, zouden jullie dan toch alles uit de kast halen en achter je droom aangaan? Ik las ergens een mama die al 7 miskramen had gehad en die zei "als ik wist dat de 11de zwangerschap me een gezond kindje kan opleveren, kan ik wel 10 miskramen aan" Ik vond dat frappant, maar ook tegelijk zo herkenbaar" Hoeveel verdriet, pijn ons het laatste jaar heeft gekost kan ik niet omschrijven ... maar ik heb wel geleerd nog meer te genieten van de kleine dingen, van mijn zoontje, onze relatie is er sterker op geworden. En dan denk ik ook: ik heb ons zoontje gekregen, lichamelijk moet het toch mogelijk zijn. Het is nog maar 2.5 jaar geleden, zoveel kan er in korte tijd toch ook weer niet veranderd zijn. En het is nog steeds met de dezelfde papa, dus het feit dat onze zaadcellen en eicellen niet zouden matchen lijkt me ook een bizar verhaal Ik merk ook dat mensen met de meest gekke ideeën komen: dat ik mss geen meisjes kan krijgen. Lijkt me toch heel straf dat onze drie sterretjes alle drie meisjes zouden zijn Vandaag was ik in een winkel en toevallig kwam ik daar uit op een wenskaart, toeval of niet. Er staat in het midden 1 grote vlinder op (ons Niene) en twee zwarte vlinder (onze andere 2 sterretjes). Ik voelde me raar bij die kaart, dat die net naar mij gedraaid stond en dat er maar 3 vlindertjes opstonden. Mss een teken dat het echt wel bij die drie vlindertjes blijft, en dat we echt de moed nog niet mogen opgeven? Ik wil gaan tot het uiterste ... maar de gedachte aan een nieuwe doodgeboorte doormaken doet me huiveren Ik had vooral schrik voor de eerste 3 maanden ... maar ik denk dat ik daar nu rustiger in zal kunnen zijn. Heel eerlijk, als het dan moet mislopen, laat het dan maar die eerste 3 maanden mislopen. Qua gevoel was die doodgeboorte iets totaal anders dan mijn miskramen Dit meisje kreeg een gezicht, had handjes en voetjes, een mondje, neusje, nageltjes ... een perfect mensje gewoon!
Jeetje, Elpie, welkom hier, wat een verhaal . Ik krijg het er koud van. Ik zal je mijn geschiedenis vertellen, zodat je begrijpt dat ik jouw verhaal heel herkenbaar vind. Alle dingen die in jouw laatste berichtje staan, heb ik ook wel eens gedacht. Mijn allereerste zwangerschap liep uit op een missed abortion van een tweeling, waarvoor ik een curettage kreeg. Intens verdrietig was ik er van. Maar ik wilde graag een kindje en al snel was ik weer zwanger en deze tweede zwangerschap heeft ons een heerlijke dochter gegeven, zij is nu bijna 2. Na de eerste wilden we meteen door voor een tweede. Ik ging na de bevalling niet meer aan de anticonceptie. Ondanks dat ik nog borstvoeding gaf, werd ik redelijk vlot weer zwanger, maar dat eindigde na een week alweer in een mk. Ik was deze keer niet zo ondersteboven ervan. Ik had het al een keer eerder meegemaakt en ik had een gezond kindje op de wereld gezet, dus ik was kennelijk een beetje "vatbaar" voor miskramen, maar het zou vast goed gaan komen. En ja hoor, meteen na de mk was ik weer zwanger. Maar ik had er geen goed gevoel bij. Ik voelde me niet zwanger en ik zag niet voor me dat er een kindje bij zou komen in ons leven, ik kon me niet hechten aan het kindje in mijn buik. Desondanks waren de echo's in het begin steeds goed en ging ik voorbij het eerste trimester. Maar bij de 20-wekenecho bleek mijn gevoel te kloppen: ons zoontje* had aangeboren afwijkingen en uit vruchtwaterpunctie bleek dat hij trisomie 18 had en dat is niet met het leven verenigbaar. Wij maakten de onmogelijke keuze om de zwangerschap te laten afbreken. Onze wereld stortte in. Jij schreef zo toepasselijk dat bevallen van jouw overleden meisje het ergste ooit uit jouw leven is geweest. Ik krijg het nog koud om mijn hart als ik denk aan de dag dat we naar het ziekenhuis gingen om te gaan bevallen van onze zoon*. Het idee dat we hem dood zouden laten gaan. Alsof ik naar de slachtbank werd gereden. Ik herinner me nog zo goed de laatste schopjes van hem in mijn buik. Potver, nu ik dit schrijf, schieten de tranen me weer in de ogen. Ons zoontje* was al overleden toen hij werd geboren. Oh, wat vond ik hem mooi, wat was ik trots en verliefd! We hebben hem 3 dagen bij ons mogen houden, daarna hebben we hem laten cremeren. Nadat ik bevallen was, wilde ik maar 1 ding en dat was zo snel mogelijk weer een kindje in mijn buik hebben. Ik word heel makkelijk zwanger, maar ik heb er niet zo veel aan: na de geboorte van mijn zoon* ben ik 3x zwanger geweest en alledrie de keren liep het uit op een miskraam. En daar zit ik dan, met al mijn verdriet. Met een gapende wond in mijn hart door het verlies van mijn zoon*, terwijl ik daarna ook nog eens alle zwangerschappen ben verloren. Het doet zo vreselijk veel pijn. En ik herken het als je zegt dat je er eigenlijk alleen voor staat, dat niemand om je heen het begrijpt. Mensen die niet snappen dat het allemaal zo'n impact op je heeft. Die je goedbedoeld maar o zo kwaadmakend proberen op te peppen met woorden als: "Joh, het komt allemaal wel goed, het is toch al een keer eerder gelukt?" Ik kan mensen wel schieten als ze dat zeggen. Het komt niet goed, want ik krijg mijn zoon* nooit meer terug. En hoe kunnen zij nou zeker weten dat het goed komt? Me dit soort opmerkingen gaan mensen voorbij aan het feit dat ik gewoon verdriet heb. Het is net alsof je niet verdrieitig mag zijn. "Hup, het leven gaat gewoon verder, je moet positief blijven." Ik herken ook wel het gevoel dat een miskraam beter te handelen is dan een doodgeboorte. De laatste zwangerschap voelde ik weer helemaal geen kwaaltjes, net als bij mijn zoon* en toen was ik erg bang dat dit kindje ook een trisomie zou hebben. Het voelt raar om te zeggen, maar ik was ergens ook wel opgelucht dat het mis ging, dat ik niet de ellende van nog een zwangerschapsafbreking hoefde mee te maken. Maar goed, jij en ik hebben niet alleen een doodgeboorte te verwerken, maar daarbovenop ook nog eens de herhaalde miskramen en de onvervulde kinderwens en ik vind het echt heel heftig om daar doorheen te moeten gaan. Het is een groot verdriet en we moeten er mee zien te leven en dat is soms best lastig. Elke keer als ik naar de speeltuin ga met mijn dochter, stikt het er van de zwangere vrouwen (dikbuikige monsters noemde ik ze vandaag ). Iedereen om me heen in familie en vriendenkring wordt met het grootste gemak zwanger en blijft dat ook en ik moet maar elke keer als een boer met kiespijn lachen als er weer een baby in mijn omgeving wordt geboren, doen alsof ik zoooo blij ben. Ik ben wel blij voor ze, maar het doet mij ook erg veel zeer. En de meesten snappen niet dat elke zwangere mij pijn doet, ze kondigen argelooos hun zwangerschap aan alsof het vanzelfsprekend is dat ik dat helemaal leuk voor ze vind. Ze snappen niet dat ik bij elke aankondiging een stomp in mijn maag krijg: "Zij wel, waarom ik nou niet " Oef, ehm, beetje lang bericht geworden . Je hebt wat bij me losgemaakt, Elpie. Ik hoop dat je hier in dit topic een plekje vindt waar je alles van je af kunt schrijven.
Pfff meiden, wat een heftige verhalen. Ik word er nu vooral heel verdrietig van... Ik vind het moeilijk nu te reageren omdat het hier allemaal nog zo vers is, maar in ieder geval een hele dikke knuffel voor jullie!
Noorus, het was niet mijn bedoeling om te verdrietig te maken ... Dikke knuffel terug en ook jij (helaas) welkom hier.
Weet je wat ook gewoon heel erg is ... dat mensen je anders gaan bekijken Mensen vinden je zielig, ah ja want je hebt al drie kindjes moeten afgeven. Tegelijk proberen ze je te ontwijken en als ze je tegenkomen vragen ze hoe gaat het ? ze hopen dat je zo snel mogelijk ja zegt, zodat ze niet op het onderwerp verder moeten praten. Ik moet zeggen dat ik het qua zwangere vrouwen goed kan verdragen, want waarom zou ik iemand anders niet gunnen waar ik zelf zo hard voor vecht? Er zijn momenteel redelijk wat vrouwen zwanger, ik zit natuurlijk ook wel in de leeftijdscategorie dat vrouwen nu eenmaal kinderen krijgen, maar toch voel ik geen afgunst. Andere mensen interpreteren wel alles anders merk ik ... Met nieuwjaar gingen we normaal Nieuwjaar vieren met nog twee andere koppels. Door mijn miskramen had ik gewoon geen zin om Nieuwjaar te vieren en ben daar eerlijk voor uitgekomen. Een van de andere koppels was zwanger voor dezelfde periode als ik ongeveer uitgerekend was, en ik kon die confrontatie even niet aan. Maar wat ik toen allemaal naar mijn hoofd heb geslingerd gekregen van een "goede" vriendin: dat ik anderen hun zwangerschap niet gun, dat ik me toch niet kan blijven afsluiten daarvan, dat ik geen respect heb voor anderen. En daar stond ik dan met mijn verdriet en de meest erge dingen die me ooit naar mijn hoofd zijn geslingerd Ik moest maar eens leren genieten van mijn zoontje, ik dacht bijna dat ik het kreeg. Sommige mensen denken dat ze het recht hebben over je te oordelen, terwijl ik zelf goed weet dat ik een verdomd goede mama ben voor onze Lenn. Ik heb gewoon alles over voor dat kleine ventje. Ik loop nu wel vaak met het gevoel rond dat ik door al het verdriet en alle teleurstellingen er soms niet genoeg ben voor hem. Hij zegt nu regelmatig als ik ween: mama verdrietig en papa ook. Dan breekt mijn hart gewoon. Hij is nog maar 2.5 en heeft het laatste jaar enorm veel tranen gezien bij mij. Soms heb ik het gevoel, stel dat hij nu mijn enige kindje blijft, ga ik dan wel genoeg van hem genoten hebben. Ik moest hem vandaag nog bekijken en ik besef hoe snel ze groot worden. Eergisteren heb ik zn boekentasje besteld en in september gaat onze kleine vriend al naar school. Stel dat ik hem geen broertje of zusje meer kan geven, moet ik dan nu niet alles uit de kast halen en echt optimaal genieten. Niet dat ik nu niet geniet he ... maar door de ene slag na de andere die we moeten incasseren ... moet ik me iedere keer weer rechttrekken. Ik heb vaak moeite om 's morgens op te staan ... maar ik moet gewoon voor mijn klein ventje. Voor hem blijf ik doorgaan ... en hij is het zo hard waard! Maar tegelijk als ik naar hem kijk krijg ik het moeilijk, want ik wil niet dat hij altijd in zn eentje moet spelen. Hij zegt nu al zo vaak kom mama en papa meespelen, en dan bedenk ik gewoon hoe erg ook hij een broertje of zusje wilt om mee te spelen En dan voel ik me gewoon gefaald in heel mijn mama-zijn, in heel mijn vrouw-zijn. Tis hier weer een lang verhaal aan het worden maar ben even alles van me aan het afschrijven en de tranen lopen weer over mijn wangen. Ik kan alleen maar hopen dat hier ooit een kersvers boeleke in het park zal liggen ... dat met alle liefde op de wereld zal opgroeien ... en dat de liefste grote broer op de wereld zal hebben!
Lieve meiden een knuf voor jullie allen hier! Epie je kent me niet maar ik heb een tijd veel.mee geschreven hier en lees nu nog steeds mee. Jouw woorden hadden de mijne kunnen zijn... Niet van dit moment, want ik ben geloof ik al wat meer id afsluitende fase en tevens hebben wij een andere weg gekozen, namelijk die van pleegzorg. Maar ik wilde alleen maar even zeggen dat jouw gevoelens zo herkenbaar zijn en de reacties uit je omgeving ook (ben er zelfs een hele "goede" vriendin door verloren, ikh heb beslote t contact te verbreken). En ook t gevoel je kindje te moeten opzuigen omdat t misschien wel eens de enige x is dat je alles mee mag maken. Ik wens je veel sterkte en kracht toe!
Hallo, het is al weer een tijdje geleden dat ik een berichtje heb geplaatst. Had het moeilijk met mijn laatste miskraam en heb geprobeerd wat afstand te nemen. Wat natuurlijk totaal niet is gelukt, want heb de hele tijd meegelezen. En wat is er veel gebeurt zeg! Elie en Brix, jullie verhaal raak me ontzettend. Wat heftig en oneerljk dat jullie dit allemaal moeten meemaken. Ik wens jullie veel sterkte in deze moeilijke tijd. Voor de zwangeren onder ons: gefeliciteerd! Dat ze allemaal mogen blijven plakken! Voor de rest: heel veel succes de komende tijd. Ik ga heel hard voor jullie duimen! Ikzelf weet sinds een paar dagen dat ik zwanger ben (4w2d). Heel pril nog en maak mij ontzettend veel zorgen. Heb hiervoor 3 miskramen gehad, dus dat versterkt het gevoel alleen maar. Behalve iets grotere borsten heb ik totaal geen klachten. De vorige keren was ik bij vlagen misselijken had ik steekjes in mijn buik. Nu dus niks van dit alles. Ik weet dat jullie mijn bezorgdheid niet kunnen wegnemen, maar wat voelden jullie in het begin? Ik hoop zo dat dit niks hoef te betekenen. Ben super gestressed hierdoor en dat is alles behalve goed. Maar weet niet hoe ik mij kan ontspannen.
Elpie en Brix een dikke digitale knuffel voor jullie. Wat is het soms moeilijk en moeizaam en je moet er doorheen. Veel sterkte! Noortje, ik voelde me gewoon goed bij mijn eerste dubbele zwangerschap. Toen bij mij de klachten kwamen na 5 weken, zoals misselijk, duizelig en beroerd was ik blij! Ik was zwanger en beroerd voelen hoorde erbij. Nu meer dan een jaar later en nog een zwangerschap verder weet ik inmiddels, in mijn geval, beter. Bij mij betekende die symtomen afstoting van de ingenestelde vruchtjes (immuunproblemen). Helaas heb ik sindsdien geen 'echte' zwangerschap meer meegemaakt. Maar ik hoop op zo weinig mogelijk klachten. Veel succes de komende tijd enne heel erg gefeliciteerd!