Ik meld me weer, ik voel me sinds een paar dagen steeds beter. Ik ben gestopt met de utro, wellicht werd ik (mede) daar zo verschrikkelijk moe van. Nieuwe lotgenoten welkom. Wat een verdriet hebben ook jullie meegemaakt. Hopelijk vinden jullie hier steun en info. Hoop een negatieve test ik was ergens zo hoopvol. Is het nu definitief geen zwanerschap? Angelica, ik kan alleen maar voor je blijven duimen en dat doe ik ook. Ik heb zoveel bewondering voor je doorzettingsvermogen! Maar ik leef ook met je mee, zoveel tegenslag telkens weer. Het is gewoon niet fair. Knuffel meid.
Nieuwe meiden, welkom helaas.. Ik lees wel mee maar reageer niet veel. Ben niet lekker, erg verkouden en moe Verder probeer ik voor mezelf een weg te vinden in het wachten, en loslaten van al teveel controle (die je toch niet hebt) en probeer vertrouwen krijgen in mijn lijf en de zwangerschap. Ik heb officieel pas 7 augustus weer een controle staan en ik vind dat veel te lang. Maak me er veel te druk over. Ik merk dat het niet kunnen vinden van het hartje met die stomme doptone er heeft ingehakt. Ik blijf daar maar in 'hangen' terwijl de erop volgende echo gewoon goed was. Even druk met mezelf in de weg zitten dus.. Tot snel Liefs @ All!
Heel herkenbaar allemaal, alf Ik blijf ook bang en met pessimisme probber ik mezelf te beschermen voor mogelijk weer pijn en verdriet. Ik denk dat we daar voorlopig mee moeten zien te leven.
Meleka, van de Utro werd ik ook doodmoe, dus dat zou heel goed kunnen. Al hoor je bij dit termijn vaker dat de vermoeidheid iets minder wordt. (Bij mij niet, haha.) Alf, ik kan het me zo ontzettend goed voorstellen dat dat erin heeft gehakt. Het slaat nergens op, rationeel gezien (althans, dat zeg je vast tegen jezelf), maar hallo zeg, voor je gevoel ben je ook dit kindje kwijt op het moment dat het hartje niet gevonden wordt. Je zit accuut weer in het gevoel van toen. Het is een enorm trauma, en wie zou daar niet getraumatiseerd van zijn geraakt! Niet meer doen dus, met die doptone. Gewoon een echo maken. En ik zou om een extra echo vragen, er is begrip genoeg in het Spaarne om daarin mee te kunnen gaan. Ik kreeg bij hetzelfde termijn nog iedere week een echo.
Ik kan natuurlijk nergens je hele verhaal gaan opzoeken, maar als ik zo cru mag zijn, wat is de reden waarom jullie jullie droom hebben opgegeven? Is het iets wat jullie zelf beslist hebben? Of iets wat de dokters aangeraden hebben? Is er een reden gevonden voor de doodgeboorte van je eerste kindje?
Hallo dames, Hebben jullie nog advies/tips? Ik worstel nog steeds met ongesteld worden. Heb al een paar dagen hele erge pijn in mijn buik en rug maar buiten iets bruins is er nog niets te zien. Heeft er iemand nog een tip om de ongesteldheid te bevorderen? Ik zit hier al de hele dag met een hete kruik op mijn buik/rug (gelukkig is het niet zo warm buiten!) Heb al Feminax ingenomen. Alvast bedankt!
Natuurlijk mag je alles vragen! We hebben de droom niet opgegeven maar wel besloten verder te leven zonder die droom alles te laten overheersen. Meer te leven in t nu en minder in de toekomst met de wens voor nog een kindje. Bij mij zijn er meerdere dingen gevonden. O.a. een homocysteine afwijking die ze inderdaad in verband brengen met t overlijden van ons eerste dochtertje en tevens met miskramen. Daarnaast heb ik een halve baarmoeder (geeft ook vehoogde kans op miskramen) en ligt mijn linker eierstok extreem hoog. Het is een ontzettend lang en vermoeiend verhaal geweest waarbij ik o.a. naar t geertgen heb gemoeten om dit bevestigd te krijgen. Ik heb een jaar lang hormonen gespoten maar helaas telkens alleen links een eisprong gehad en met een eirsprong links kan ik helaas niet zwanger worden. Nu is t radboud ziekenhuis zover dat ze me geloven (aangetoond middels meerdere mri's) n ze bieden ons ivf aan. Daar is een wachtlijst voor van 4 tot 6 maanden. Maar omdat mijn eierstok zo hoog zit weten ze niet of ze die kunnen aanprikken. Ze willen dat da proberen middels een laproscopie, als t al lukt. En t is nog maar de vraag of rechts uberhaupt iets doet.. we gaan ons inschrijven voor de wachtlijst en gaan tegen die tijd beslissen of we er dan daadwerkelijk voor willen gaan. Ik denk dat we sowieso 1 ivf gaan proberen maar de tijd zal t leren. Het verdriet wat je opschrjft over t niet kunnen geven van een brusje aan je kindje vind ik zó herkenbaar. Maar nu, sinds we een pleegkindje hebben voelt dat wel wat opgevuld. Mijn eigen gemis, verdriet en frustratie zal altijd blijven maar ik wil ook (weer) leven! Ik denk dat je wel begrijpt wat ik hiermee bedoel... Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust!
@ Elpie: het verdriet dat je nu hebt, is een heel logisch verdriet na wat je hebt meegemaakt. Je moet door dat verdriet heen om het te kunnen verwerken. Dat is iets wat mensen vaak niet kunnen begrijpen, zeker als ze zelfs nooit iets ergs hebben meegemaakt. Hoe vaak ik niet gehoord heb dat ik positief moet blijven en moet genieten van de dingen die ik wel heb. Het zal allemaal vast goed bedoeld zijn, want mensen zien je als het goed is gewoon niet graag verdrietig, maar ik krijg er altijd het gevoel van dat ik niet verdrietig mag zijn. En dan voel ik me ook niet meer vrij om het verdriet met anderen te delen, bang dat men mij een aansteller vindt, bang voor het advies om het maar los te moeten laten. Maar je kunt je gevoel toch niet wegstoppen, dat is niet gezond. Er zullen dagen zijn dat je je heel beroerd voelt en er zullen dagen zijn dat je het allemaal wat beter aankunt. De emotionele rollercoaster, daar zit ik nog steeds in. Tegen sommigen vertel ik heel duidelijk dat ik met een groot verdriet zit en dat het avdies om maar positief te blijven mij echt niet helpt. Maar sommigen, pffff. De meesten vragen er gewoon niet naar, nou dat vind ik prima. Maar mijn pa, echt, die heeft het inlevingsvermogen van een plant. Het afgelopen jaar vraagt hij elke keer als ik zeg dat het nog niet zo lekker gaat: "Oh, wat is er aan de hand dan?" Dan denk ik bij mezelf: "Heb jij een plaat voor je kop ofzo :x?" Maar dat zeg ik dan niet, ik leg elke keer maar weer rustig uit wat er aan de hand is. En dan krijg ik weer een paar "kop op cliches" over me heen. Het heeft als resultaat dat ik vaak geen zin heb om de tel op te nemen als hij belt.... Je schuldgevoel tegenover je zoontje, ik snap het wel. Hij pikt natuurlijk jouw verdriet op, daar zijn kleintjes heel gevoelig voor. Maar zo is het leven. Soms maak je dingen mee die verdriet doen. Als je het verdriet verbergt, laat je hem niet zien hoe jij omgaat met tegenslagen, hoe jij omgaat met het leven. Het is niet altijd alleen maar mooi weer. Door eerlijk te zijn over je verdriet geef je hem denk ik een goede levensles mee. En wat Kickk al zei, het zal slijten. Elke dag weer een beetje meer. Al zal er altijd wat verdriet overblijven, wat je hebt meegemaakt laat een litteken op je ziel achter.
@ Meleka: je bent voorbij de 12 weken, joepie !!!! @ Alf: wat naar dat je je zo onzeker voelt. Wat Maria al zei, die doptone, dat is toch echt een trauma wat je hebt meegemaakt en het zal je elke keer weer negatieve associaties geven. Is het inderdaad niet een optie om een echo te laten doen ipv een doptone? Het zal je denk ik ook goed doen als je je kleintje voelt bewegen straks. Knuf!
@kickk, even tussendoor hoor; ik had nog niet meegekregen dat jullie pleegzoon inmiddels bij jullie is. Wat super fijn!! Ik word er helemaal blij van om dit nieuws te lezen merk ik. Zijn jullie al een beetje aan elkaar gewend? En hoe reageren de kids op elkaar? Ik vind het echt super mooi dat jullie deze weg bewandelen, je klinkt ook echt sterk vind ik, daar mag je trots op zijn! X babss.
@elpie en brix: als ik jullie verhalen lees krijg ik kippenvel, is echt 1 van mijn angsten m.b.t deze zwangerschap. Dat we nu met intralipid en predmed ales doen om beebje te behouden, maar wat als je met 12 weken overal mee moet stoppen... @nieuwe(sorry naam ff kwijt): welkom hier, hopelijk zorgt je lichaam zelf voor het afstoten. Heel veel sterkte! @kickk: ik had ook nog niet begrepen dat jullie al een pleegkindje hebben. Wat fijn!!
@Meleka....vanavond het eerste bruin gespot.Ben ook heel erg emotioneel.Ik huil overal om en merk dat ik steeds meer het gevoel krijg dat het niet meer gaat lukken. We hebben afgelopen middag onze kistjes opgegraven en meegenomen naar ons nieuwe huis....wat was dat moeilijk en zo confronterend om de kistjes weer in onze handen te hebben....wetende dat ze inmiddels geboren hadden kunnen zijn
Y30, met pred hoef je niet per se te stoppen bij 12 weken. Ik weet dat Pfeiffer het soms langer laat slikken bij slechte waarden. Xx
He meiden Nieuwe helaas welkom hier. Gisteren weer een jaartje ouder en nog steeds met lege handen. Ik ga met mijn man praten hij wil niet meer verder. Ik wil graag poging 4 met intralipid proberen.
Lieve Angelica ik feliciteerde je gister en tegelijk dacht ik hetzelfde als wat jij hier nu opschrijft. Ik hoop dat jij en je man er samen uitkomen. Wat een k*#"@tsituatie is t toch ook. Heel veel sterkte meissie!!! Hoe staat t trouwens met jullie adoptieavontuur?
Dank je wel lieve meid voor je lieve woorden! Hier gaat t goed! Pleegje doet t wonderbaarlijk goed en het is echt een schatje. We wachten nog steeds op t moment dat we erachterkomen dat ie helemaal niet zo schattig en lief is haha. Voor mijn dochtertje is t ook goed. Ze spelen al wat samen en samen in bad gaan vindt ze geweldig. Onze aandacht delen is af en toe een btje moeilijk maar dat had ik ook niet anders verwacht. Al met al gaat t dus super! Met jou ook zo te zien, heerlijk meid!!!