Doe ik ook af en toe, laatste project was van oude stoeltjes een nachtkastje te maken(zitting eraf en een blok erop met een lade), nu kun je er nog gewoon op zitten, maar heb ik ook een lade! Helemaal blij. Ben nu bezig met een plak boomstam voor bij de portiekdeur, hier komt ons huisnummer op.
Ik plaatste het eigenlijk omdat er dus niet tot nauwelijks aanwijzigingen zijn dat bv prednison tijdens zwangerschap risicovol zou zijn voor het kindje. Dat wist ik wel uit internationaal onderzoek, maar bij het Lareb is het dus ook gewoon te vinden. Zelfde geldt voor utro, aspirine en heparine. Voor mij blijft het dus onbegrijpelijk dat je daarvoor naar het buitenland moet.
Maar, begrijp ik het nu verkeerd? Als je utro, aspirine enzo gaat slikken is het een risico voor het vruchtje? Maar waarom wordt dit dan wel gebruikt/ voorgeschreven?
Je begrijpt het verkeerd. Juist niet. Toch wordt heparine en aspirine met zeer grote terughoudendheid voorgeschreven, ook bij vrouwen met aangetoonde stollingsafwijkingen. Utrogestan, wat standaard in flinke hoeveelheden voorgeschreven wordt bij ivf, wordt ook vrijwel nooit voorgeschreven. Zelfs niet na 4, 5, of 6 miskramen. Terwijl er onderzoeken zijn waaruit blijkt dat sommige vrouwen een progesteroninsufficiëntie hebben en daardoor mogelijk miskramen krijgen. En prednison kun je al helemaal op je buik schrijven in Nederland, terwijl ook daar verschillende keren onderzoek is gedaan, waarbij in kleine onderzoeken is aangetoond dat dat bij vrouwen die meer dan drie miskramen hebben gekregen de kans op een goede zwangerschap flink verbetert. Voor mij blijft dat onbegrijpelijk. Alsof al die miskramen, curettages en complicaties zoals ontstekingen en asherman niet enorm veel schade aanrichten bij vrouwen, met stijgende risico's voor volgende zwangerschappen. Terwijl, zoals gezegd, van bovenstaande medicatie geen significante aanwijzingen zijn dat ze schadelijk zijn. Geneeskunde is maatwerk en mensenwerk, en lang niet altijd een exacte wetenschap. Was het maar waar. Statistieken zijn niet van toepassingen op kinderloze vrouwen die miskraam na miskraam na miskraam krijgen. Dan is er echt iets goed mis. Extreem veel miskramen zijn enorm belastend voor vrouwen en stellen, fysiek en geestelijk. Dat zou je moeten meewegen als arts. Maar die vrouwen staan nu veelal alleen. Krijgen een spreekwoordelijke aai over de bol en mogen weer gaan. Sommige vrouwen hebben de kennis, de moed en de financiële middelen om naar het buitenland te gaan, waar ze in verreweg de meeste gevallen wél succesvol geholpen worden. Dat klopt niet. Er zouden in Nederland artsen moeten opstaan die deze vrouwen gaan helpen. Liefst in een expertisecentrum, met gynaecologen en een vooruitstrevende immunoloog, zodat er eindelijk meer kennis komt over de oorzaken van deze problematiek en deze vrouwen niet langer aan hun lot worden overgelaten. Want dat is helemaal nergens voor nodig.
Ja het is toch ongelooflijk dat we hier al vele, vele jaren een topic volschrijven en dat er nog steeds geen enkele ontwikkeling is op dat gebied? Schrijnend is het.
Ben het helemaal met je eens (prachtig geschreven ook) het is voor mij HET succes recept geweest! Ik snap ook nog steeds niet dat er hier in NL nog geen miskramen expertise centrum is (en dan heb ik het niet over de miskramen poli's) Misschien moeten we de kennis en krachten maar eens bundelen!
Als ik ook maar één arts in Nederland zou weten die hiervoor openstond, dan had ik allang bij hem of haar voor de deur gestaan. Het probleem met deze problematiek is dat de groep die het treft uitermate klein is. Dus het levert geen prestige of geld op om hiervoor je nek uit te steken.
Hey girls!! Hier goed nieuws na 3 maanden en een week eindelijk hcg vrij van de miskraam!!! Dus ronde 1 is weer een feit, ik mag van m'n arts utrogestan gebruiken onder het mom...baadt het niet schaadt het niet, nu weer duimen!! Liefs
Ja, ik heb het er ook wel eens over gehad met mijn vorige gyn. Ook dat ik het onvoorstelbaar vind dat er hier in Nederlands zoveel stellen zijn die uitwijken naar Gent bijv. Ik heb toen ook gevraagd waarom zij niet willen leren van Gent aangezien er zoveel mensen toch baat bij hebben.. Je bent toch een dokter, je wilt je patiënt helpen! Ik kreeg daar geeneens een antwoord op.. Zij vinden oprecht dat zij goed weten wat ze doen hier en in de meeste gevallen is dat roepen dat het een gevalletje van pech is en probeer het nog maar een jaar! Frustrerend..
Ik ga de tekst van Maria nog even een paar keer lezen, vind het erg ingewikkeld. Maar zoals ik het lees kan de medicatie juist geen kwaad alleen schrijven de gynaecologen het juist niet voor, door onwetendheid.
Ja, dat komt voort uit onwetendheid en, met alle respect, desinteresse. Want als je de onderzoeken kent, en de casussen zou bestuderen, alleen al die in Nederland, dan zou blijken dat het lang niet in alle gevallen 'pech' is. Ik vind het sowieso altijd bijzonder dat ze zo zeker weten dat het pech is. Want de vruchtjes zelf worden echt vrijwel helemaal nooit onderzocht op chromosoomafwijkingen. Een van onze vruchtjes wel, en dat had dus geen afwijkingen.
Nuage, hoe gaat het nu met je? Ik ga even een ego stukje typen, sorry daarvoor, maar wat heb ik een kl%te avond gehad zeg. Ik ging ff lekker in bad, relaxen, niks aan de hand. En ineens overviel het me gewoon. Zat er ineens helemaal doorheen. Ik ben eigenlijk wel heel positief ingesteld maar ik kon het niet meer opbrengen om positief na te denken. Ik had vlak daarvoor gezien dat de broer van een vroegere vriendin de tweede verwacht en ik kon het niet uitstaan. Werd er echt kwaad om (en super kinderachtig). Iedereen gaat maar gewoon verder (en logisch ook natuurlijk) terwijl wij zo'n gevecht moeten leveren. Vond het ontzettend oneerlijk. Tegelijkertijd kreeg ik ineens een soort paniek uitbraak vanwege de behandelingen. Angst dat nu ineens de trend word dat ik ook nog eens moeilijk zwanger raak ipv 'alleen maar makkelijk zwanger raken en een miskraam krijgen'. Daarnaast zie ik enorm op tegen de medicatie die ik nu gebruik. Ik weet dat ik alles behalve mag zeiken en ik weet dat er legio vrouwen zijn die in dezelfde soort situatie zitten en die een moord zouden plegen om Fraxiparine van hun arts te krijgen dus ik ben heel dankbaar voor de kans, maar het idee dat ik mezelf dat iedere dag moet inspuiten... Ik maakte me overal druk op. Dus ik heb zitten janken, schelden, boos en onhebbelijk zitten doen (arme man, die heb ik er wel ff bijgeroepen) en ben er nu nog helemaal moe en ondersteboven van. En waar het nou echt exact door kwam? Geen idee maar pffff... Ben blij als vandaag voorbij is en probeer me maar weer op te laden met positieve energie!
Klopt, op basis van onvoldoende kennis en het vasthouden aan protocollen, terwijl je in sommige extreme gevallen alle reden hebt om daarvan af te wijken.
Sterkte Jordan, het is een enorm angstig proces. Ik herken je gevoelens uit de tijd dat onze dochter er nog niet was. Je vecht tegen de bierkaai, zonder echte steun uit je omgeving, want niemand maakt door wat jullie meemaken, en je krijgt geen echte hulp van de meeste artsen. Het is alleen maar strijden en nog eens strijden, zonder enige houvast, zonder enige garantie dat het goed komt. Je voelt dat je helemaal wordt uitgehold, maar je kan alleen maar vooruit, want je kinderwens wordt er niet minder op. Het is zo'n eenzaam proces. Misschien hoef je ook niet van jezelf te verwachten dat je (altijd) positief bent. Dat is menselijkerwijs ook nauwelijks te doen. Je vertrouwen zal moeten groeien als daar aanleiding toe is, heel langzaam. Maar tot die tijd zullen de gevoelens van hoop en wanhoop elkaar blijven afwisselen. Het enige wat je kunt doen, is zo goed mogelijk voor jezelf zorgen. Maar dat doe je vast al. Veel liefs.
Dank je wel voor je lieve woorden Maria. Heb de tranen nu in m'n ogen staan omdat je precies beschrijft wat ik voel. Natuurlijk omdat je het, HELAAS, ook heb moeten doorstaan. Gelukkig met succes en het bewijs daarvan is je dochter wat voor mij ook wel weer houvast geeft . Ik vind van mezelf altijd dat ik mijn kop omhoog moet houden en ervoor moet vechten. Mezelf vooral niet aan mag stellen omdat we kansen hebben en krijgen. Maar 10 dagen Fraxiparine spuiten vond ik al heftig. En ik weet dat ik niet mag klagen maar toch hik ik er tegen op. Het is gewoon heel dubbel. Dat, met de angst van wat alles nog gaat brengen i.c.m. de angst dat onze wens nooit uit zal komen.... Ik kan mezelf er normaal redelijk doorheen worstelen maar gisteravond was echt op. Bluh!
Lieve Jordan, je houdt je hoofd ook omhoog, jullie doen het hartstikke goed. Zo dapper doorstrijden, ondanks tegenslag na tegenslag. Dat vergt een enorme kracht. En het is prachtig dat je kansen krijgt, maar hallo, 'de rest van de wereld' (voor je gevoel zeker) zet gewoon even het ene na het andere kind op de wereld. Terwijl dat jou niet lukt, en je niet weet of dat ooit gaat lukken. Dat raakt aan een diep verdriet, een oergevoel van gemis, van eenzaamheid, maar ook van persoonlijk falen. Je bent vrouw, en dat waarvoor je op de wereld bent, dat kun je kennelijk niet of zo. Terecht of niet, maar dat voelt zo. Althans, zo voelde het voor mij. Het is gewoon allemaal zwaar waardeloos! Maar ik weet wel dat de gebundelde kennis hier, en zeker ook de morele steun, z'n vruchten afwerpt voor velen. En ik hoop zeker ook voor jou. Nog meer liefs.
Het is een heel ingewikkeld traject! Maar ik wil je toch een hart onder de riem steken door je te laten weten dat het een geluk is als je al eisprongen vanuit jezelf krijgt. Ik Loop op een afdeling waar wel 10 stellen in de wachtkamer zitten omdat ze gewoonweg helemaal niet zwanger worden. Ikzelf ben geopereerd aan m'n eierstokken heb al honderden injecties achter de rug en in totaal 4 miskramen en moet nu maar weer hopen dat er überhaupt een eisprong plaatsvindt nadat ik al die hormonenzooi weer in m'n lijf heb gepompt! Ik Wil je gevoel niet in de weg staan maar wie weet kun je zo een beetje relativeren....en ja ik weet ook niet alles is te relativeren. En soms mag je je gewoon ronduit kut voelen! Niemand heeft wen gebruiksaanwijzing hoe wij ons moeten voelen. Ondertussen zijn mijn schoonzus zus en beste vriendin zwanger en ik zit hier met eierstokken vol met cycsten , de wondere wereld van kinderen krijgen is niet zo roze als ik had gehoopt! Maar desalniettemin .... Blijven hopen, Thats all we can do ! Hou je taai meis Je hebt al Zoveel meegemaakt en ervoor gedaan, je mag trots Zijn op hoe Sterk Je bent! ik Denk dat vele anderen allang waren afgehaakt waar jij er nog voor gaat, dat getuigd van enorme kracht!!!