Maria, ik las mijn bericht terug en hoop dat ik niet te bagatelliserend overkwam Maar met die pap is (zelf) vinger aan de pols houden het belangrijkste. Mijn pap loste zich na een kleine ingreep op de poli op van een 3a/cinII naar pap1. Maar mooi niet dat ik pas over 5 jaar weer voor controle ga! (mca tralalala) Uitstrijken jongens! Jaarlijks! Het gevaarlijke is dat het sluipend gaat, kan echt zo veel meiden die niet gaan op de bevolkings controles. En laat je het 5 of 10 jaar gaan dan kan het flink mis gaan. Als je regelmatig gezien wordt, en gekleurd om plekjes op te sporen echt niet in paniek raken. Zorg dat je een gyn hebt die je vertrouwd (ik overweeg dus in Spaarne te blijven) dan komt het echt goed. Ik beloof het je! Dat je er spuugziek van wordt dat er daaaar weer gelazer is snap ik. Ik ga nog net niet bij de tandarts met mijn benen wijd liggen in zo'n stoel
Ja dat werd destijds hier ook gezegd door de ha van een ontsteking. Denk dat die angst hier ook altijd wel aanwezig blijft helaas. Gaat op zich wel goed. Wel erg schommelende suikerwaardes. Maar goed, ben er bijna. Word over 1,5 week ingeleid!
Haha nee hoor. Ik wist dat jij pap3 gehad hebt, dat vertelde je in een grijs verleden al eens. Het is ook goed dat ze het goed opvolgen natuurlijk. Maar ben hier zó niet blij mede. Vertrouwen in eigen lichaam heb ik sinds de laatste zwangerschap niet meer gehad en vertrouwen in welke arts dan ook zo mogelijk nog minder. Dus die film begint dan meteen te spelen... Wie kan ik vertrouwen? Wat zal ik zelf allemaal weer moeten regelen? Nu ja, wat ik al zei. Getraumatiseerd dus wat dit onderwerp betreft. Had jij klachten eigenlijk? Ik totaal niet. Al voel ik nu ineens van alles. Bedankt voor je bemoedigende woorden. Het zal ook vast wel goed komen. Hopelijk gewoon weer pap1 straks. Een half jaar man. Pfffff. Haaaahahaha lastige neiging met jouw beroep!
Mmm ik hoop dat het bij mij net zo gaat. Waardeloos he, die angst. Ik ben al zo'n schijterd wat dit onderwerp betreft. Ingeblazen door gebeurtenissen om me heen, maar toch. Heerlijk meid, over 1,5 week al. Spannend allemaal. Ik heb net babykleertjes zitten uitzoeken voor een zwangere vriendin. HUIL!
Ik zeg je eerlijk dat ik dan "blij" ben dat ik pap3b had want dan gaan ze gewoon direct handelen. Dat half jaar afwachten of het weggaat zou ik veel slechter trekken.
Ja, dat vind ik ook best heftig. Ik hou het goed in de gaten. Als ik klachten krijg, laat ik me doorverwijzen.
Sterkte Maria... wat klote allemaal. Alf,wat een voorbeeldige kids hihi. Heerlijk hoor ! Marjol ,duim duim duim... als ik meer kon doen deed ik dat. De tijd waar je nu doorheen gaat duurt zo lang. Moesch ,oh dat schiet op ! Super zeg..nog even en dan heb je je kleine in je armen en ben je hopelijk van het spuiten af.
moesch Jee, wat ga je hard! (in mijn beleving dan, zelf zie je dat ws anders hihi) Succes met de laatste loodjes en de laatste spuiten nog even. Bumbaaa Man en ik zijn ook heuze slapers. Vroeg en vrijwillig. Zoon gaat rond half acht zelf 'dag' zwaaien en onder aan de trap staan. Dan wíl hij naar bed
Maria Nee heb helemaal geen klachten, ook niet gehad. Dat is wel een eng idee ergens. Verder snap ik die carcino fobie helemaal. Ik ben zelfs bij psycholoog ivm angst klachten omtrent die rot ziekte ( gedragstherapie, helpt geen zak want het feit dat je overal zélf achteraan moet en geen arts zomaar kunt vertrouwen is sterker dan de psych) Heb nu weer een plekje op mijn been waarvan ik spontaan hartkloppingen krijg. Vermoeiend.. wbt beroep; ik lig zelf vaak niet in de stoel he.. dat helpt, anders werd het een zooitje
Carcinofobie, mooi woord. Ja, dat is het wel. Dat krijg je volgens mij vanzelf als het zo veel voorkomt om je heen, jonge mensen, ook in je familie. En dan met zo'n rottige persoonlijke voorgeschiedenis, met al die miskramen en een extreme vroeggeboorte, en alles wat er daarna nog misging op medisch gebied... dat zorgt voor het wéten dat het op elk moment mis kan gaan, en dat je niemand kan vertrouwen. Alleen jezelf. Maar dan weer niet je lijf. Ingewikkeld! Je moet het dus zien los te laten, en dat lukt op dit soort momenten vrij slecht. Wel fijn voor mij dat jij het herkent . Ik voel ook ineens van alles nu daarbinnen. Dat is toch gestoord? En ik denk ook: straks is het veel erger dan pap2 en was het uitstrijkje niet grondig genoeg. En dan, en dan, en dan... Dat dus.
Carcinofobie is mijn officiële diagnose En ook nog hypochonder. Probleem is alleen dat ik te vaak wel degelijk iets had wat niet door een arts werd opgemerkt (weg gewuifd zelfs) dat ik me niet meer laat geruststellen. Tot nu toe niets fataals maar wie zegt dat dat niet nog komt. Ik móet er dus bovenop zitten. Althans, zo voelt het. Herken je ook wel denk? Het is k*t, en het is je ook wel een beetje aangedaan door al die strijd in je weg naar je zwangerschap. Nooit meer eens lekker naïef. Blegh!
Alf. .wow hihi. . Wij hebben slechte en korte slapers. Ze lijken ook niet meer nodig te hebben. Ik momenteel wel haha Op het moment ben ik weer zo onzeker. Herkenbaar voor sommige ? Ik wil ook echt niet zeiken en zeker niemand kwetsen. Het is gewoon dat ik soms zo onzeker ben...net als nu dus. Wil dan zo graag een teken van leven uit mn buik. Volgende echo is dinsdag. Vind het erg lang duren (zit nu 3 weken tussen)... Wil gewoon heel graag helemaal vertrouwen erin hebben dat alles goed zit. Lukt me soms gewoon niet. Nogmaals. ..Wil niemand voor het hoofd stoten met m'n gezeur. Vele van jullie hebben wel ergere dingen aan hun hoofd. Snap ik ook heel goed. Sorry meiden...
Ik herken mezelf daar ook onwijs in hoor. Na mijn eerste miskraam bleek in een partiële mola te hebben. Moest ik met spoed naar het ziekenhuis om bloed te prikken want misschien was het weefsel aan het woekeren geslagen en dan kon het al in mijn longen zitten of andere organen. Man, man wat een zorgen had ik toen. En de kans dat je dat krijgt is 1 op 100.000 want een partiële mola is erg zeldzaam. Heb ik dat dus weer. En met dat uitstrijkje dus ook weer raak. En dan zegt zo'n arts van joh maar 1 op de 15 vrouwen met die uitslag hebben echt iets aan de hand (zoiets was het). Nou dan lig ik met hartkloppingen in bed want na die partiële mola geloof ik niet meer in "kans is heel klein dat..." want ik val wel vaker negatief in de prijzen. Pas geleden nog naar de huisarts geweest met gekke plekjes op mijn lijf en vreemde moedervlekken. Was niks zei hij. Ik vertrouw hem dan dus niet en wil eigenlijk naar een dermatoloog. Maar durf dat niet te zeggen. Nu heb ik weer een verdikking in mijn borst maar ik durf niet te gaan. Bang dat ik echt een hypochonder ben geworden. Het zal ook wel niks zijn. Heb helaas meegemaakt hoe mijn schoonmoeder de diagnose terminale kanker te horen kreeg (nadat een half jaar eerder een neuroloog het compleet had gemist) en daarna heb ik haar zien aftakelen en stond aan haar bed toen ze stierf. Het was een verschrikkelijke ervaring die me wat dat betreft erg getekend heeft. Daar komt ook mijn drang vandaan om gezonder te worden. Een soort poging om controle te krijgen over de situatie. Ook met mijn hoge risico op diabetes II. Gatver word er helemaal depri van haha sorry voor de ego
Ik heb het hartje nog niet eens gehoord. .durf dat echt niet aan. Dan wordt ik helemaal gek. Een paar keer heb ik de baby gevoeld. .maar nu alweer een paar dagen geleden. Denk dat het veel scheelt als ie straks meer gaat bewegen.
Wat zonde Bumbaaa. Durf je het niet te horen omdat je nog steeds bang bent dat het misgaat? Je moet er wel van gaan genieten hoor, het is echt iets prachtigs om te horen!
Herken ik volledig. Je moet er ook bovenop zitten, anders ben je de klos. Voorbeelden hiervan te over, in mijn omgeving ook. Ik heb echt geen vertrouwen meer in De Gezondheidszorg. En inderdaad, daarmee ben ik niet geboren . Klaag.
Ook héél herkenbaar. Na de 5 miskramen op rij (statistisch zo goed als onmogelijk), de Asherman (idem dito), de finaal gebroken vliezen met 24 weken, de aandoening die onze dochter bleek te hebben (zeer zeldzaam bij prematuren) enzovoorts... Nu hebben we uiteindelijk wel een gezond kind, en gezien alle tegenslagen was dat statistisch gezien ook zo goed als onmogelijk, dus het hoeft niet altijd mis te gaan. Een lot uit de loterij. Dat besef is altijd bij ons. Maar de angst dat alles finaal misgaat, van de een op de andere dag, dat is een fysieke angst na al die jaren. Geen angst ergens vaag in je onderbuik, maar enorm aanwezig. Altijd. Dreigend. Knuffel!
Nuage ,de gyn heeft het nog niet kunnen horen omdat de baby ver naar achteren lag en ik overgewicht heb. Dus zelf wil ik zo'n ding echt niet. Ik geniet ook echt veel ,echt... nu ff onzeker en dan ik niet echt ergens met m'n gevoel naartoe want ik heb toch niets te klagen. De vorige echo was 2 weken geleden . Toen alles goed. Het lijkt wel iedere keer zo te zijn dat als het weer bijna echo tijd is dat de angst dat het toch weer mis is toeslaat. Mss een beetje moeilijk uit te leggen.