Hier 3 miskramen gehad met 5w, 8w en 16w. Ik kreeg ook onderzoeken en hier kwam naar voren dat ik een probtrombine mutatie heb. Ook mijn bloed stolt te snel! Nu heb ik inmiddels een gezonde dochter van bijna 15 maanden!
lieve dames, heel veel kracht en sterkte in deze moeilijke en ook spannende en voor sommige mooie tijden! mijn hart is bij jullie liefs mamaatje123
En dit topic wordt groter en groter... ik meld me hier ook Vorig jaar 2 x een vroege mk gehad met 4.3 en 6.3 weken. Daarna hier in het ziekenhuis bij de gyn terrecht gekomen en alle standaard onderzoeken doorlopen, waar overigens niets uit is gekomen. Vol vertrouwen afgelopen februari weer zwanger geworden maar dit bleek een bbz te zijn. Dus nu heb ik ook nog maar 1 eileider over... Natuurlijk kreeg ik vorige week te horen dat ze verder niets meer voor ons kunnen doen qua onderzoeken. We moeten ons weer melden als het zo ver is... Vandaag een enorme dip dag... het gevoel te moeten huilen, maar ik kan het niet. Ik ben zo bang dat het nog een x mis gaat. Maar door jullie verhalen hier, heb ik voor 99% besloten om contact op te nemen met Geertgen. Ik wil méér onderzoeken... onderzoeken die ze dus blijkbaar niet doen hier in het ziekenhuis... misschien bij/via Geertgen wel? Ik zal mijn agenda eens pakken en een belletje plegen... durf eigenlijk niet, maar het moet gewoon... Iemand ervaring met Geertgen???? Groetjes Cyntje78
Lieve Cyntje, ook vanaf dit topic een dikke knuffel meid! En probeer maar lekker een potje te janken, dat lucht enorm op... Ik ken Geertgen niet... wat is dat??
Silmarien, veel succes zo met de echo! Meiden, er is al een topic waar meiden met meerdere miskramen kletsen. Misschien kan dit topic daarheen verplaatst worden? http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/187195-meiden-veel-miskramen-deel-2-a-35.html
Geertgen is een vruchtbaarheidskliniek hier in de buurt (heb nog niet durven bellen trouwens ) Als je googled dan vind je hem wel.
Cyntje, ontzettend veel sterkte. Huil inderdaad maar lekker, want dat is ook een vorm van verwerking. En ik zou inderdaad echt gaan bellen. Waarom durf je niet zo goed eigenlijk? Hier was alles goed! We hebben een hartje zien kloppen! Echt zo bijzonder om te zien. Ik was wel een weekje minder ver, maar dat kan wel kloppen. Ik had namelijk gegokt, omdat ik het niet meer wist. Maar ik ben nog lang niet uit die eerste 3 maanden, dus het blijft spannend.
Ha meiden, Pfff... wat vreselijk. De één heeft het nog vaker meegemaakt dan de ander! Maar er is ook hoop, er worden ook gezonde babietjes geboren! Silmarien, wat fijn dat je echo goed was! Maar dus een week minder ver, dat is wel vreselijk balen. Nog een week langer in die kritieke fase. Wanneer krijg je weer een echo? Echt raar dat een arts zoiets heeft van, probeer maar lekker verder. Ook al GING het eerst 5 keer mis. Nu gaat het vast goedkomen met jullie beebje! L78, van mij mag het topic verplaatst worden, maar toen ik dit topic opende kon ik niet een (actief) topic hierover vinden in deze pijler. Vandaar dat ik m opende. Idd, al een gezond kindje hebben maakt de wens naar een nieuwe zwangerschap niet kleiner, maar wel iets draaglijker voor mij. Ik weet iig dat het een keer is gelukt. Lana, al iets gehoord uit Nijmegen? Cyntje, ik kan me voorstellen dat je een dipdag hebt! Gaat het inmiddels weer een beetje? Sterkte! Lola, wat heerlijk dat je nu toch een gezonde dochter hebt gekregen. Sandy, gecondoleerd met je dochter. Pfff... wat hebben jullie een hoop mee gemaakt. Het doet mij goed om te lezen dat we niet de enige zijn. Al is wat wij hebben meegemaakt nog niks vergeleken met sommige anderen. Ook word ik op deze manier ook weer een beetje wijzer in het geen ik met de gyn kan bespreken. Groetjes!
Cyntje, ik zou ook zeker bellen! En inderdaad, waarom durf je niet zo goed?? (al snap ik ook wel dat het een hele stap is en je echt een drempel overmoet...)
Het is inderdaad die drempel... misschien ook wel bang voor een antwoord zoals "helaas kunnen we je niet helpen" ofzo... Maandag ga ik écht bellen en een afspraak maken voor een gesprek. Dat kan nooit kwaad toch? Ik zat gisteren in een dip omdat ik een berichtje kreeg van een vriendin, die wéét van ons zwschap verleden en wéét hoe moeilijk het is als een ander meld zwanger te zijn, dat ze gisteren ongi had moeten worden blablabla... ze had geloof ik nog niet getest... maar ik heb dus zo'n vermoeden dat ze zwanger is. Ik gun het idereen... maar stiekum doet het zo'n pijn... Ik bedoel... val me daar nu even niet mee lastig. Iedereen kan met hun verhalen en problemen bij mij terrecht... maar denk even na... over dát onderwerp even niet.
Och dat is zo confronterend he... Ik had dat ook na het verlies van ons dochtertje, ik kon geen zwanger vrouw zien, laat staan vriendinnen. Een vriendin van mij was precies even ver zwanger en bij haar was dus wel alles goed. Ik kon dat ook echt niet aan. Heb je het tegen haar gezegd? Ik denk echt dat je er het beste open en eerlijk in kan zijn. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand kan zijn die het niet begrijpt... En tuurlijk gun je het iedereen, nouja, bijna iedereen dan, maar jezelf ook zo he... Iedere keer als je ziet of hoort dat er iemand zwanger is, dan is dat een steek in je hart, een bevestiging dat het jou niet lukt, van je eigen lege buik... Ik gun het je echt enorm en van harte en ik hoop echt dat jullie zwanger mogen wordenk, het liefst zo snel mogelijK! En ik snap je angst denk ik wel, maar ik zou toch proberen als ik jou was! Ik was trouwens afgelopen donderdag in het ziekenhuis en daar zijn ze met allerlei experimenten bezig voor mensen die niet (makkelijkj) zwanger kunnen worden. ik geloof als enige ziekenhuis in Nederland. een nichtje van mijn man gaat er binnenkort ook om die reden heen. Misschien een idee??
Moeilijk zwanger raken is het bij ons niet... in 1 jaar tijd 2 mk en 1 bbz dus ik tel toch redelijk snel aan. Hulp met zwanger worden geeft nl helaas geen garantie dat je geen mk kunt krijgen Mijn schoonzusje is ook zwanger en we scheelden 2,5 weken. Met hun hebben we al gepraat en ze begrijpen onze pijn. Die vriendin heb ik nog niets laten horen... ik heb het berichtje gewist. En ben bang als ik een berichtje stuur met de vraag of ze getest heeft, dat ik een vervelend antwoord krijg dat ze zwanger is. Dat gevoel heb ik gewoon.. ik heb ook niets meer van dr gehoord sindsdien en normaal krijg ik altijd een berichtje als ze ongi is geworden. Misschien toch maar een berichtje sturen? Als het zo is, dan is het zo... ik moet er toch een keer doorheen
Tja het blijft moeilijk, pijnlijk en confronterend... Ik zou pas een berichtje sturen als jij eraan toe bent! Ik vond het zelfs moeilijk als er bijvoorbeeld iemand op tv zwanger was...dus kan me voorstellen hoe het is als het een vriendin is. Heel veel succes en sterkte! Fijn iig dat je schoonzusje je zo goed beggrijpt, ik denk dat je vriendin er ook echt wel begrip voor zal hebben (ook omdat je nog geen smsje hebt gehad?)
Succes meid! Ik hoop voor hen op goed nieuws...maar voor jou natuurlijk ook! Dikke knuffel! En hou je ons op de hoogte??
Ik kan helaas ook meepraten over miskramen.. Ik heb op 2 november jl. een miskraam gehad, is spontaan op gang gekomen. En 3 weken geleden ben ik gecurreteerd, na een missed abortion. In amper 6 maanden tijd, hebben wij twee miskramen gehad. Ik ben voorlopig "klaar" met zwanger worden, zijn en dan vooral BLIJVEN. Hoewel deze keuze ook dubbel is, want de wens voor een tweede kindje blijft aanwezig. Morgen heb ik een afspraak in het ziekenhuis, omdat ik nog steeds niet volledig hersteld ben van mn curretage. Wij laten onderzoek doen, volgensmij komen wij alleen in aanmerking voor chromosomenonderzoek, maar ga toch echt proberen om ook een schildklieronderzoek en een stollingsonderzoek te laten doen. Hoe gaan jullie verder, na de miskramen? Lukt het jullie om positief naar de toekomst te kijken? Mij lukt dit laatste nl totaal niet. Ik ben zo bang voor een volgende zwangerschap/ miskraam. Ik denk er zelfs serieus over om weer aan de pil te gaan...
Hier iemand met 4 miskramen.. Allemaal met hartactie en groei... Kan alleen zwanger worden via ICSI dorodat het zaad heeeel slecht is.. Ze zijn er in nov 2009 bij mijn 4e miskraam achter gekomen dat ik de ziekte van HAshimoto heb, ik maak antistoffen aan tegen mijn schildklier... Dat heb je dus juist nodig bij een zwangerschap... Het is en blijft klote.. Morgen TP van een cryootje (ingevroren embryo) en dan maar weer nagelsbijten als ik zwanger mag worddn..
Ook ik kan er helaas over meepraten. De teller staat op vier miskramen in het afgelopen jaar, tussen de 5 en 10 weken. Het is ontzettend zwaar, omdat de dreun elke keer nóg harder aankomt. Je denkt dat het niet erger kan worden, en ja hoor, dan blijkt dat toch te kunnen. Verschrikkelijk. Ik weet na iedere miskraam ook echt niet hoe ik de klap ooit te boven moet komen, en dat lukt eigenlijk ook niet erg. Ik werk, ik eet en ik slaap, maar om nou te zeggen dat ik van het leven geniet? Nee, dat vind ik heel moeilijk. Wat het wat mij betreft heel zwaar maakt, is dat met elke miskraam de angst dat het nooit zal gaan lukken steeds groter wordt. Daar komt bij dat er niemand in m'n directe omgeving is die meerdere miskramen heeft doorgemaakt, dus je kunt niet echt bij iemand terecht met je verhaal. Mensen kijken je meewarig aan en vinden het heel erg voor je, maar je ziet aan hun ogen dat ze er geen flauw idee hebben van hoe erg en ingrijpend het is om dit mee te maken. Het voelt dus heel eenzaam. De ene na de andere vrouw in m'n omgeving raakt zwanger en krijgt een gezond kind, en wij staan met lege handen. Contact met vriendinnen met kinderen ga je uit de weg, want het is te confronterend. Naar verjaardagen ga je niet meer, want babbels over kinderen en dikke buiken trek je niet. En zo wordt je wereld heel erg klein. Het is puur overleven. Tsja, en als je weer zwanger bent, dan wil je eigenlijk helemaal geen hoop meer hebben, om teleurstelling te voorkomen, maar tegen hoop is nou eenmaal geen kruid gewassen en dat is misschien maar goed ook. Het is ontzettend moeilijk om een goeie balans te vinden. Soms vind ik het standje 'neutraal', maar vaak ook niet. Verstand op nul en veel afleiding zoeken is de enige remedie, maar in de praktijk dus nog best lastig. Ik ben het afgelopen jaar doorgekomen door me helemaal suf te lezen en vervolgens actie te ondernemen. Want als je iets doet, dan voel je je ietsje minder machteloos. Ik heb drie ziekenhuizen en allerlei artsen afgelopen, en alle denkbare onderzoeken laten doen, waar niets is uitgekomen, maar ja, dat weet je van tevoren niet. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik hoop van harte dat het voor ons allemaal uiteindelijk gaat lukken om een goede, doorgaande zwangerschap mee te maken.
@ Suus: mooi verwoord, ik denk dat ik me bij jouw verhaal over je gevoelens aan kan sluiten. Zie ik het goed, aan je banner, dat je zwanger bent? Mag ik vragen wat jij zoal gelezen hebt over dit onderwerp? Hier sluit ik me volledig bij aan!