Juist dat zegt mijn man ook. Jij bent erin gedoken. Maar had zo graag dat hij zich er ook wat meer in verdiepte. Maar heb soms het gevoel dat ik net zo goed alleen kan gaan. Want nu voelt het net of ik degene ben die erg graag wilt. En anders kan je nog zeggen, dat hij geen vrij kon krijgen ofzo. Ja 3 mk-en... weet ik eigenlijk niet. O wacht zie dat je voor jullie kindje geen mk gehad hebt. Zelf heb ik zoiets: oke 2 kan: domme pech, 3 nou ja oke volgende keer echt beter, maar 4, nee dat klopt niet meer. Maar dat is wat ik nu zeg he. Ik heb zelf altijd voor ons kindje gezegd: jawel hoor ooit komt er 1, al krijgen we nog 10 mk-en. Dus het is denk ik ook hoe je er zelf tegenover staat. Ach ja... En hoe je gevoel is. Mijn 1e mk was mentaal de ergste. En met erg bedoel ik ook echt erg. ( maar ik ga maar even niet in details treden) 2e oke, het kan dus, 3 nou ja oke... ooit 4e niet verwacht, 5 en 6 weer wel, dus die waren ook minder erg ( mentaal allemaal he, lichamelijk vind ik nooit zo belangrijk. Dat handel je wel, maar geestelijk vind ik zwaarder) Dus ja het zal voor een ieder verschillend zijn. En daar komt bij, dat ik nu zelf ben gaan spitten, omdat we dalijk nog maar 3 kansen ( IVF) hebben. En die wil ik niet verspelen door een mk ( terwijl er mss iets aan de hand is) Hoop dat je me een beetje begrijpt.
Hier hetzelfde, ik ben degene die spit naar informatie. Nu is mijn man Turk en hij woont pas 3,5 jaar in Nederland. Hij heeft erg snel Nederlands op een goed niveau geleerd, maar zoeken naar medische informatie is toch weer andere koek. Bij de dokter ben ik ook degene die het woord voert. Heeft weer met de taal te maken misschien, hoewel hij dat makkelijk zou kunnen, maar het maakt hem wat onzeker. Maar ook hier het argument jij weet er meer vanaf. Plus hij is gewoon heel lief, ik ben assertiever. Verder heeft hij nog steeds alle vertrouwen in een goede afloop, hij is in alles de rasoptimist. Ik wou dat ik daar een beetje van had. Hij is wel hevig verontwaardigd over hoe we hier worden behandeld, of beter niet worden behandeld, na de miskramen. Dat ik zelf zo op zoek moet gaan en aktie moet ondernemen en dat dat ons niet wordt aangereikt door de artsen. Hij houdt zijn familie in Turkije op de hoogte over alles en zij hebben voorgesteld om in Turkije naar een arts te gaan, ze begrijpen er niets van dat we uitbehandeld zijn. Zij zullen voor alles zorgen in Turkije. Ik wil dat niet, alleen al niet om de taalbarriëre. Mijn schoonfamilie zou niet graag zien dat we genoegen nemen met blijven proberen. Een kleine anekdote. Mijn zwager in Turkije heeft laatst op de Turkse manier, met koffiedrab, zijn toekomst laten voorspellen voor de lol. De waarzegster begon niet alleen over zijn toekomst, maar vroeg ook naar een broer die getrouwd is en problemen heeft met kinderen krijgen. Ze voorspelde dat het goed zou komen, na een ingreep. Ik ben een heel nuchter persoon en geloof absoluut niet in die dingen. Maar toch he, het blijft wel in mijn achterhoofd zitten. Hoe kon zij dat allemaal weten? Het volgende moment zeg ik dan weer heel nuchter, nah onzin. Wat ik eigenlijk wilde melden: ik heb heel makkelijk een verwijsbrief van mijn huisarts gekregen. Hij vroeg waarom Gent en vond het verder wel best. Een makkie dus.
hier gaat mijn vriend ook altijd mee, hij vraagt ook vanalles aan de artsen en is er echt om mij te steunen! zonder zijn steun was ik nergens! verder verdiept hij zich er niet in maar denkt wel mee als ik dingen vertel die ik heb gelezen. nu we de uitslag van het radboud hebben gekregen en ik misschien toch nog naar Gent zou willen, dat kan hij niet snappen hij wil dan eerst dit proberen en dan zien we wel weer! maar voor mij is dat natuurlijk niet zo elke miskraam is er één teveel! ik merk wel dat die 4 miskramen bij hem er ook ingehakt zijn ook al laat hij dat vaak niet zo merken! we zijn allebei heel erg veranderd hierdoor!
@ Faith: ik merk ook bij mijn man dat mn miskramen er ingehakt hebben. @ meleka: ik weet dat iemand hier op het forum (nisa) ook een aantal miskramen heeft gehad. Zij woont nu in Turkije en is daar ook onderzocht. Het hele fijne weet ik er niet van maar ik weet wel dat ze progesteron heeft gebruikt. Apart verhaal van dat koffiedrap (koffiedik?) waarzeggen. Ik ben daar ook te nuchter voor, maar wat je zegt het zou wel in mn gedachten blijven.
Hee meiden, ben ik ook weer eventjes. Ik heb vanochtend enorme ruzie gehad met mn man. Het niet zwanger kunnen worden, de miskraam weer, het nieuws over mijn baarmoeder hakken er toch wel allemaal in. Ik heb uiteindelijk voorgesteld dat ik met de dokter wil gaan praten en de gyn een voorstel wil doen dat we het tot einde van dit jaar willen proberen en dan hulp willen. Mijn man er is nog niet helemaal uit. Mijn broer en zijn vriendin zitten in de mmm en hij ziet dus wat een impact het allemaal heeft. Maar goed, hij zal erover nadenken, dus ik ben benieuwd. Meleka, geeft toch hoop dat koffiedik kijken! En ik denk dat meerdere meiden dit wel ervaren dat een man er toch anders mee omgaat, minder vragen stelt etc. Wij zijn zo ondertussen zelf experts op het gebied, terwijl een man er over het algemeen minder induikt en dus dan vanzelfsprekend ook minder vragen kan stellen. maar toch wel fijn om te lezen hier dat mijn man hier niet de enige in is.. En Faith, dat jullie er allebei heel erg door zijn veranderd is ook herkenbaar... Wij hadden dat na Luna* al, maar door de situatie nu merk ik ook dat het allemaal veel meer gespannen is enzo. die ruzie van vanmorgen was er ook niet voor niks helaas Kunnen jullie er wel nog goed over praten samen? Kaboutertje ik kan me heel goed voorstellen dat je alles uitgezocht wilt hebben voordat jullie aan de uvf beginnen... Angelica, dat is ook vreemd. mijn gyn verteld me dat onderzoeken die ze doen naar aanleiding van herhaalde miskramen naar beneden is bijgesteld van 3 naar 2?!? Vreemd toch dat ze per ziekenhuis zo'n ander beleid kunnen hebben...
marjolein vervelend dat jullie zo'n ruzie hebben gehad! bij ons merk je wel goed dat als ik niet lekker in mijn vel zit door het hele gedoe dat hij dan niks goed kan doen! van hele kleine dingentjes kan ik dan geirriteerd raken! hij begrijpt dit heel goed, maar tegenwoordig kan ik me goed inhouden want ik vind het verschrikkelijk als ik zo doe! je hebt elkaar juist nodig! mijn vriend kan moeilijk zijn gevoelens tonen, daar heb ik het wel vaak moeilijk mee gehad dat ik echt dacht van maakt het je wel uit?! maar mannen gaan hier gewoon heel anders mee om. die van mij in ieder geval wel. maar in kleine dingen merk ik wel dat het hem wel degelijk iets doet, hij heeft het er ook vaak over met vrienden over de onderzoeken etc. ik merk wel dat mijn vriend veel angst heeft om alles nog een keer mee te maken! hij zegt ook altijd van het doet zo'n pijn als je je vriendin zoveel verdriet ziet hebben en het enige wat je kan doen is toekijken! voor zijn gevoel dan! want hij steunt me wel heel erg!
Faith, bedankt voor je reactie. Ik denk of weet eigenlijk ook wel zeker dat het mijn man veel doet. Gelukkig misschien maar, want ik heb dit toch liever dan dat het hem niks doet. Maar de spanningen, de onderzoeken, de onmacht... het is gewoon even allemaal een beetje veel. Misschien moet ik het allemaal een beetje laten bezinken en voel ik me morgen weer wat beter. Je kan verder zo weinig he Fijn dat je man je zo kan steunen!! Dat doet mijn man gelukkig ook hoor, ook na Luna*, we zijn echt een sterker team geworden samen maar ik merk nu wel dat heel onze relatie in het teken van een volgende zwangerschap staat met alle spanningen (inderdaad met name bij mij) van dien
marjolein ik herken het ook wel alles staat in het teken van zwanger worden en blijven. wat mij vaakt helpt is gewoon iets voor mezelf doen, heerlijk even met de hond een stuk wandelen of gewoon met thee op de bank hangen en lekker series kijken waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat ik mijn werk als kraamverzorgster niet meer kan uitoefenen ik trok het op een of andere manier gewoon echt niet meer! was zo ongelukkig dat ik zelf maar miskramen kreeg en wel vrolijk moest doen voor de mensen waar ik werkte! dit brak me op. maar nu wil ik echt iets anders gaan doen maar op een of andere manier durf ik niet? dat is echt na die miskramen gekomen, ben heel erg bang om te falen?! en daardoor voel ik me ook heel rot. we leven van een salaris en dat gaat makkelijk maar wil ook gewoon werken, iets doen! voel me nu helemaal nutteloos..
Arme Faith! Kraamverzorgster, jeetje mina, wat heftig... Logisch dat je niet meer kan werken. Ik hoop toch zo dat je snel zwanger bent en blijft. Suus
Faith kraamverzorgster... Kan me echt heeel goed voorstellen dat je dat niet meer trok. Pfff wat zal dat moeilijk en confronterend zijn geweest! Ik hoop samen met Suus dat de kraamzorg heel snel bij jou op bezoek mag komen!!! En verder...je hebt helemaal gelijk. Ben een stuk wezen wandelen en het gaat gelukkig alweer wat beter!
marjolein ben blij dat je je al wat beter voelt! hoop voor iedereen hier dat het snel goed mag komen allemaal! dit gun je niemand!
He meiden, Ik kom net van het zkh. Alles bloedonderzoeken zijn in orde en ik heb gewoon 2x dubbel pech en als ik weer zwanger ben moet ik bellen. Wij zo oh was dit het? "JA"" hier moeten we het mee doen. Oh ja en ik ben niet de enige! Morgen heb ik weer een gesprek met mijn eigen arts en ik ben zo verdrietig. Sorry maar ik kom toch voor mezelf en niet voor andere:x Tranen staan in mijn eigen wat een botte lul faith kraamverzorgster, jeetje dat is idd confronterend. Ik hoop dat je heel snel zwanger raakt en blijft natuurlijk
Wat een domper, Angelica. Op zich is het mooi dat er niets gevonden is, maar je wilt toch een verklaring he. Heel herkenbaar voor velen van ons, dit verhaal. Ik snap ook nooit zo wat ik er aan heb om van een arts te horen dat er nog meer mensen zijn die miskramen zijn. En het is vooral de houding die storend is, vind ik, dat ze er zo achteloos over doen. Ze hebben het ook vaak over een 'teleurstelling' als ze het over een miskraam hebben. Nou meiden, het is heel wat erger dan een 'teleurstelling'. Suus
ik voelde me zo klein en ik had hoop dat ik nu eindelijk geholpen wordt, maar die is nu weg. We krijgen al hulp met het proberen om zwanger te raken en hij deed ook alsof het gewoon is zwanger raken. nou dat is het ook niet
Nee, dat is helemaal niet gewoon. Ze hebben tegen mij ook al zo vaak gezegd 'Gelukkig ben je snel zwanger'. Nou, daar was ik inderdaad supergelukkig mee steeds als ik net weer een miskraam had gehad. Laat het bezinken, Angelica. Je kunt altijd nog naar een ander ziekenhuis als je dat wilt. Suus
Marjolein, IUI is niet zwaar hoor. Dat valt best mee. Over IVF kan ik nog niet oordelen. Faith, wat een heftig beroep. Ik zou dat ook niet kunnen. Angelica, kan me voorstellen dat zo'n uitslag erg deprimerend is. En dan ook nog zo'n verhaal van een arts. Ik snap dat niet... Ego: vandaag naar gent geweest. ( 6 uur broemen weer pffff, maar...) Wat een schat van een mens. ( Suus je had volkomen gelijk). Kan eigenlijk alleen maar zeggen de thee en de gebakjes ontbraken nog "waarom doe je nog IUI? Dat werkt toch niet dat zie je toch na 8x. Ga gewoon lekker op IVF over, neem aspirine utrogestan en prednisolon. Dan heb je alles geprbeerd. Je hebt een heftig dossier en nu moet er gewoon iets aan gaan gebeuren." Ze belde gelijk naar ons IVF ziekenhuis. De endocrinoloog werd ter plekke gebeld. We wisten niet wat we mee maakten. We hebben er een uur gezeten. Ik heb er zo'n goed gevoel over. IVF kan me nu niet snel genoeg gaan Oja en mijn factor 2 mutatie is nog geprikt. Dus weer een onderzoek erbij/ eraf ( net hoe je het bekijkt)