Ik zou het gelijk navragen bij het Radboud op 5 september. Ik ben geen arts, maar daar zou zeker goed naar gekeken moeten worden. Waarom doen ze eigenlijk een uitstrijkje? Suus
Ik heb geen idee hoelang mn lf is, ik temp niet. Ik gebruik wel ovulatietesten. En tijdens de laatste zwangerschap had ik 5 dagen voor nod al een licht positieve zwangerschapstest. (weet niet of dit er ook mee te maken heeft?) @ meeleven: aan de ene kant begrijp ik ook wel dat mensen niet meer weten wat ze moeten zeggen na mk nr zoveel. Ik weet zelf maar amper wat ik moet zeggen
Suus goed idee ik schrijf het gelijk op nog meer goede ideeen? Kijk dit is mijn cyclus 2aa6d0 Ovulation Charts
Wanneer je positief test, hangt ook af van het moment van testen en van de gevoeligheid van de test. Ik heb een normale lf, en heb ook weleens 4 dagen voor nod positief getest (normale dipstick van Matcare). Dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen, snap ik ook. Maar ze kunnen ook vrágen hoe het gaat, en dan luisteren, zónder met allerlei tips te komen. In de praktijk blijkt dat er in mijn omgeving maar een enkeling is die dat kan. Waar ik ook niet tegen kan, is als mensen zeggen dat het allemaal wel goedkomt, want dat weet geen mens. Was het maar waar dat dat zo zeker was, hè. Dan zou ik het ook lang niet zo zwaar hebben. En een kaartje met: 'Wat erg voor jullie! We leven met jullie mee.' Is dat zo moeilijk? Misschien ben ik te streng, maar het voelt al zo alleen, en dat mensen zich terugtrekken en je maar een beetje laten zwemmen maakt natuurlijk alleen maar eenzamer. @Angelica, ja dat is aan de korte kant, 10 dagen. Zou ik zeker bespreken, lijkt mij een indicatie voor progesteron, zeker omdat dat helemaal geen kwaad kan. Je kan het ook nog over aspirine hebben, 80 mg per dag. Ook dat kan geen kwaad, en het zou de doorbloeding en dus een goede innesteling bevorderen. Daar is geen keihard bewijs voor, maar het is het proberen waard als het al zo vaak mis is gegaan. Heb je die link van Faith ook bekeken? Die is erg interessant. Suus
Ben ik met je eens Suus. Vragen hoe het met iemand gaat of een kaartje is zeker niet te veel gevraagd. Aan de reactie van iemand merk je ook al heel snel of iemand echt geïntresseerd is of het maar vraagt uit fatsoen. Jammer...
Of ze vertellen wie er allemaal zwanger zijn of net zijn bevallen. Ook zo leuk als je zelf bloed verliest vanwege je miskraam...
Ik heb tegen mensen gezegd dat ik niet meer wil horen wie er zwanger is of wie er een kind heeft gekregen. Daar kom ik vanzelf wel een keer achter, maar ik wil het écht niet weten. Suus
Ik herken het ook wel hoor... Ik begrijp inderdaad ook wel dat je niet altijd weet wat je moet zeggen, Maar inderdaad een kaartje of alleen maar zeggen "ik leef met je mee" is vaak al genoeg, dat doet goed. Ik denk vooral dat het voor veel mensen ook heel moeilijk is om zich in te leven (dat heb ik namelijk wel goed gemerkt, ook na Luna*). Ze kunnen het zich niet voorstellen hoe het voelt.. Iemand uit mijn omgeving vergeleek het zelfs met een stukje long dat bij haar weggehaald was. Ze was zo blij voor me dat ik Luna* nog zo lang bij me heb gehad en haar heb mogen zien. Zij had haar stukje long ook zo graag nog even gezien... Nou vraag ik je... Maar goed, ik dwaal af... Noukje, dat ze dan tegen je zeggen wie er zwanger is enzo, vind ik wel heel zuur
@ marjolein: ik sta perplex! Een stukje long vergelijken met een kindje wat je verloren bent? Ik zou niet eens weten wat ik moet zeggen op dat moment. Echt schokkend!
Ik hou het maar op onwetendheid... Maar het doet soms wel pijn inderdaad dat mensen het gewoon niet snappen. Niet begrijpen hoe intens het verdriet is, niet begrijpen dat je voor altijd een ander persoon bent en nooit meer de oude ik zal zijn. Dat het verdriet en het gemis zo diep zit, daar kan geen long tegenop() Niet dat ik het anderen toewens, maar soms denk ik wel eens je zou het zelf eens mee moeten maken, misschien dat je het dan wel begrijpt!
Ja, dat denk ik ook wel, dat je het zelf moet meemaken om het echt te begrijpen. Al zou iemand maar 1 minuutje precies kunnen voelen wat jij voelt, dat zou al enorm schelen. En wat je zegt, je wordt nooit meer wie je was. Van buiten lijkt dat misschien wel zo, maar je draagt een verdriet met je mee dat op een bepaalde manier nooit meer overgaat. Verdriet over wat je verloren bent, en verdriet over wie je vroeger was en nooit meer zult zijn. Dat heb ik met die miskramen al, laat staan als je een kindje verliest. Suus
@ marjolein: ik denk inderdaad niet dat je kan weten hoe het voelt als je het niet hebt meegemaakt. Maar je kan toch wel bedenken dat iemand die net een kindje is verloren of een mk heeft gehad niet zit te wachten op het vergelijken daarvan met een long!? Soms snap ik het gewoon niet. Hebben jullie trouwens ook dat je je eigen pijn gaat vergelijken met de pijn van anderen? Ik zag net bv een stukje van iemand die in de oorlog zn onderarm is kwijtgeraakt. Dan denk ik "wat zeur ik nou". Of van iemand die een dierebare is verloren. Ik voel me dan zo'n zeur.
Dat vergelijken is heel erg menselijk, volgens mij, maar verdriet laat zich moeilijk vergelijken. Ik denk bijna nooit dat ik een zeur ben, misschien is dat raar. Ik denk dat ik hele ingrijpende dingen meemaak die me raken tot in het diepst van mijn ziel. En daarmee om zien te gaan, is een enorm ingewikkeld en pijnlijk proces. Dat erkennen is geen zeuren, hoor. Vind ik. Een onderarm is geen kindje, hoe klein het ook was. Het is een heel ander soort verlies. Suus
Je hebt gelijk hoor Suus. Tuurlijk kan je het één niet met het ander vergelijken. Ik heb die gedachtes best wel vaak eigenlijk. Van "ga toch gewoon door met je leven moet je zien wat een ander meemaakt". Misschien is het ook wel een vorm van geen emotie tonen en maar doorgaan met je leven. Ik weet het niet, kan het niet zo goed uitleggen.
Suus, ik heb een stukje op de site van Luna* staan, over anderen hoe ze je niet (moeten) gaan behandelen of zien. Misschien is dat ook wel fijn voor jou om te lezen. Want de woorden die je schrijft, zoals is het precies, zo voelt het!! Het hadden mijn eigen woorden kunnen zijn! En inderdaad Noukje, ook al kunnen mensen niet weten hoe het voelt, toch verwacht je van sommigen iig wel een iets begripvollere reactie, maar helaas. Dat vergelijken doe ik gelukkig niet zoveel... Misschien is het een soort overlevingsstrategie voor jezelf om te proberen te relatieveren?
Noukje, het zou ook een vorm kunnen zijn van je eigen verdriet niet helemaal onder ogen kunnen of willen zien, misschien. Als je het kleiner maakt voor jezelf, dan kun je het beter aan. Snap je wat ik bedoel? Ik doe dat tenminste wel. Of ik stop het gewoon helemaal weg en stort me op de rationele kanten van dit 'probleem', dat is ook een manier van ermee omgaan. Er is niks mis met dit soort overlevingsstrategieën, volgens mij. Ik denk dat we dit soort dingen allemaal weleens denken. Als je maar weet dat je verdriet er wel mag zijn op de momenten dat je het wel voelt, en dat het geen aanstellerij is. En verdriet komt er wel een keer uit, bij vlagen, of ineens als je dacht dat het al over was. Dat heb ik wel gemerkt. Suus