suus ik kan me best voorstellen dat je zo denkt op een gegeven moment zakt de hoop natuurlijk aardig in je schoenen. hoe is je man eronder?? ik kan me voorstellen dat je geen adoptie wilt. wij hebben het ook over wogen maar ook al snel aan de kant gezet.
M'n man ziet het ook vrij somber in inmiddels, maar hij wil nog niet opgeven. Ik ook niet hoor, maar ik zie zo ontzettend op tegen het weer gaan proberen, de volgende zwangerschap (als die al komt), en hoe het dan verder gaat. Je draait alweer een film af in je hoofd die er misschien nooit komt, naar is dat. Suus
ik kan me heel goed voorstellen dat je op ziet tegen een volgende zwangerschap zodra het 2de streepje verschijnt begint de ellende van angst en onzekerheid terwijl dit natuurlijk eigenlijk een heel mooi moment moet zijn maar dat is het niet meer voor ons pas als je goed de 12 weken door bent kunnen we denk ik pas genieten. in mijn geval gaat dat ook weer niet helemaal op want dan ben ik weer bang voor een vroeggeboorte maar dat terzeide kon je maar van te voren zien hoe het zou af lopen al zou je nog 10 miskramen krijgen maar daarna wel een gezond kind dan wist je toeminste dat het vanzelf goed komt. is er bij jullie wel wat uit de onderzoeken gekomen en kunnen ze daar wat aan doen??
Nee, er is niets uit de onderzoeken gekomen. Ik heb wel een lichte stollingsafwijking, maar dat wist ik vooraf al, en het wordt niet als een oorzaak gezien. Nu ik Asherman heb, zal de rust na 12 weken ook bij mij niet komen, aangezien ik hierdoor ook een verhoogde kans heb op vroeggeboorte en placenta-afwijkingen. Bovendien is mijn baarmoeder sowieso erg beschadigd door alle curettages, waardoor de kans op complicaties vergroot is. Een jaar geleden dacht ik dat inderdaad ook, dat als ik nog 10 mk's moest meemaken en zou weten dat het zou lukken, dat ik het dan nog zou volhouden. Maar nu denk ik dat het doek voor mij valt als ik er nog 1 krijg. Ik kan niet meer, ik ben op. Ik heb altijd een soort power gevoeld, een bepaalde kracht, maar die heb ik niet meer. Het gevoel is weg. Suus
Kabouter, ik heb het nog eens nagekeken en prednison is inderdaad tot 12 weken. Het was al zo lang geleden voor mij . Heb je last van bijwerkingen? Suus
Hahaha, nee dat is niet goed . Hou me op de hoogte als je wilt. Ik hoop zo voor je dat het raak is ook. Suus
Ja, het zou fijn zijn als we allemaal bij elkaar in de buurt zouden wonen. Hier weet iedereen hoe de pijn voelt, hoe vol het af en toe in je hoofd is van al het verdriet, hoop, machteloosheid. In real life ben ik nog nooit iemand tegen gekomen die mij echt snapt. Dikke knuffel voor iedereen hier!
Ik heb een vriendinnetje over gehouden aan het forum. Zij had toen ook al heel wat mk-en gehad. En we zien elkaar weleens ( niet vaak komt door de afstand), maar bellen wel regelmatig en msn-en enzo. En ze heeft me echt door de zwangerschap heen geloodst. Heb zoveel aan haar gehad. En de kinderen kunnen ook leuk spelen samen ( als ze elkaar zien of bellen tegenwoordig )
Ik red het wel hoor, Noukje en Kaboutertje. Jullie zijn lief... En het zou inderdaad fijn zijn als we elkaar in het echte leven eens zouden treffen. (Al ben ik in het echte leven ook vaak niet eens goed in staat om erover te praten.) Suus
Dan hoeven we er ook niet over te praten, maar bijv tijdens het winkelen of een high tea ofzo, dat er allicht eens een vraag uit komt. Maar niet alleen maar praten over mk-en, dat zou dan ook een beetje deprimerende dag worden. Ik praat er ook weinig over. Oke weinig mensen weten het en die het weten daar praat ik luchtig tegen. Ach ja handel het allemaal wel hoor. Waarom zit ik dan nu net te huilen bij een heel lief mailtje van iemand? ( die het overigens ook heeft mee gemaakt) Het zit wel diep, maar voor de buitenwereld niet. Snappen jullie me nog? Ik word een beetje wazig geloof ik, bedtijd zeker
Nee hoor, helemaal niet wazig. Ik snap het volkomen. Het moeilijke aan dit proces is dat je er zo eenzaam in bent, en ook wel een beetje in een isolement raakt, omdat niemand echt begrijpt wat je doormaakt, maar ook omdat je je verdriet uit de weg gaat, door moeilijke situaties uit de weg te gaan, en baby's, en zwangere vrouwen, en mensen die er weinig van begrijpen, en noem het allemaal maar op. Het is gewoon ZWAAR. Zo, is dat ook weer gezegd. Slaap lekker, hoor. Morgen gaat het vast beter. Suus
ik ben ook nog nooit iemand tegen gekomen die me begrijpt. ik kan gelukkig heel goed met mijn moeder praten die heeft 1 keer een miskraam gehad dus die kan zich wel inleven hoe ik me voel. hier weet ook bijna niemand het en de mensen die het weten praat ik er inderdaad luchtig over. dus ik ben ook heel blij met dit forum hier kan je toeminste je ei kwijt en jullie snappen het het ook
Hier een kus voor iedereen. @mimi82: jij bent toch die mimi van de klein broertje of zusje in april. Heel veel kracht en steun in moeilijke tijden. Ik krijg genoeg van alle mensen om mij heen kan wel wat missen. xxxxxxxx
ja dat ben ik. ik kijk eigenlijk nooit meer op dat topic vind het nog erg moeilijk maar ik hoop dat het met de rest van de meiden wel goed gaat.
HE Mimi, Alles goed met de meides. Ik ben vrijdag geholpen met 12+5 tijdens de echo zagen we dat de beeb met rond 9a10wk was overleden. Hoe is het verders met je alles weer een beetje opgang na de mk en geestelijk heb je het al een beetje een plekje gegeven.