Ja, wel weer. Het verbaasde me niet eens meer toen ik gisteren ineens stolsels begon te verliezen. En ik moet zeggen dat ik er nog steeds weinig bij voel. Hopelijk ben ik nu alles kwijt. Hoe is het met jou? Suus
@Suus.....ik heb er deze keer ook weinig last van.Raar he....heb wel gehuild enzo hoor,maar echt dat gevoel dat je hele wereld instort heb ik deze keer helemaal niet.Misschien ook wel omdat ik weet,dat ik over een maand of 3 weer fluitend door het leven ga. Mijn man daarentegen is er helemaal kapot van.En daar voel ik me dan weer rot over,omdat ik niets voel. Lichamelijk gezien gebeurt er nog niet veel.Wel is sinds gister mijn misselijkheid zo goed als weg.Dat maakt het wachten wel wat dragelijker allemaal.Misschien dat de klap nog komt als het achter de rug is....
@Suus en Suzanne68 , meiden wat verschrikkelijk voor jullie! Hier zijn geen woorden voor in ieder geval heel veel sterkte. Ik moet even nodig vandaag mijn ei kwijt, zit weer in een dip van onzekerheid, vragen en etc.. Begin van het jaar heb ik een mk gehad na 10 weken. was onze 1ste zwangerschap, we waren ronde 1 al zwanger. We waren totaal blij verrast. Moesten zelfs nog even wennen aan het idee dat we echt zwanger waren. Ineens was het er en ineens was alles weg. Ook de verwachtingen, dromen alle voorbereidingen en plannen voor 2010.. Kreeg pas de klap na een maand emotioneel te verwerken. heb het toen eerste weken erg zwaar gehad. was ook heel erg bezig om weer zwanger te raken. Lange gesprekken met manlief gevoerd. Mijzelf gedwongen om mijn oude leventje weer op te pakken. Dat viel zwaar tegen maar heb mijzelf er door heen geslagen. Probeer nu vooral ook weer gelukkig te zijn zoals ik was voordat ik zwanger raakte. Niet er teveel mee bezig zijn, zodat natuur zijn gang kan gaan. Maar ik blijf ups en downs houden. De ene dag zit ik lekker in mijn vel en de andere dag kan ik zo weer in een dip zitten. Ondertussen blijven we maar de blijde berichten van andere ontvangen dat ze de magische 12 weken grens voor bij zijn. Je zult het niet geloven maar in onze omgeving zijn er nu in totaal 11 zwangeren. Ik was nummer 5. Ik merk ook vooral dat ik er geen moeite heb met dat iemand is bevallen. Ik heb meer moeite om te horen dat er nog 1 iemand de 12 weken grens gezond en goed heeft gepasseerd. Waarschijnlijk omdat ik er ook bijna was. Ik zat echt te wachten op het moment dat ik 12 weken zou zijn en eindelijk kon uitschreeuwen.. maar helaas.. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben heel blij voor alle anderen die gezond en goed zwanger zijn. Maar het verlangen om ook weer te mogen genieten, weer blij mogen zijn, weer te gaan dromen, enthousiasme is zooo ontzettend groot. Vooral omdat je ook bij al die andere opmerkt. Ik betrap mijzelf ook vaak op dagdromen niet alleen dat ik weer zwanger ben, maar dat ik weer idd voorbij de 12 weken ben. Dat ik eindelijk een echo krijg met goed nieuws... sorry meiden voor het lange verhaal. Misschien is voor jullie herkenbaar. Is ook beetje verkeerde topic, want heb maar 1 miskraam gehad en geen meerdere. Maar voelde goed aan om hier te reageren.
Hoi meiden, ik beland op dit forum omdat de titel me aansprak. Inmiddels ben ik wel moeder van 2 kinderen, en ons gezin is compleet (alweer bijna 5 jaar). Maar toch...ik voel nog steeds dat snijden van binnen als ik jullie verhalen lees. Toendertijd heb ik gedichten geschreven om mijn gevoelens op papier te zetten. Tussen mijn dochter en zoon heb ik 3 miskramen gehad. Ik ben een DES-dochter, waardoor ik oa verhoogde kans heb op miskramen (maar ook op verminderde vruchtbaarheid, vroeggeboortes enz). Op de zwangerschap van mijn dochter heb ik 3 jaar moeten wachten. Gelukkig ging dat allemaal voorspoedig (op bekkenklachten na dan) daarna dus de 3 miskramen.. Ik wil de gedichtjes delen met jullie.(ik heb ze vaker op internet gezet) Dagdroom juli 03 Zo moeilijk te zeggen Wat ik voel Niet te omschrijven Wat ik bedoel Kon ik maar vertellen Hoe het is Dat gat van binnen De leegte, het gemis Die pijn zo snijdend Van binnen Ik zou niet weten Waar te beginnen Ik weet dat het langzaam Beetje voor beetje beter wordt Maar daarvoor is het nog te kort Nog geen week geleden Een januaridroom zo mooi En nu zijn het alleen Maar tranen die ik verstrooi Dag ukkepuk ga maar Naar je broertjes of zusjes En geef ze van mama Een heleboel kusjes Liefs mama Tijd voorbij april 04 En weer een maand voorbij Alweer 2 jaar voorbij 15 menstruaties, 17 teleurstellingen Misschien is het voorbij Meid kijk naar de zon JOUW zon! Die schijnt jouw lach Dát ben je niet kwijt Kijk dan, je hebt een prachtmeid De wens voor een tweede Oké dan vaarwel? Want je eerste wens Die is er wel Geen broertje, geen zusje Sorry schat Echt waar lieverd Ik had ze graag voor je gehad Loslaten 9 juni 04 Bijna nacht, het is laat Maar hoe kan ik slapen Als jij me misschien verlaten gaat? Bloed, kramp, pijn in mijn hart De buikpijn wordt erger In mijn hoofd is het zwart Een klein beetje hoop Ik wil het vinden vannacht Omdat ik tegen een muur aanloop En ik zo graag wil dat je op me wacht Blijf bij me,nog een tijdje Lekker veilig in mamas buik Dat we je leren kennen Als je strakjes de wereld induikt Maar ik weet, het zijn hersenspinsels Fantasie en verzinsels Want nu ben je nog bij me Heel eventjes maar Eerdaags ga je me verlaten Dat wil ik niet, maar het is waar Mama weet het, Zo is het vaker gegaan Morgen weten we het zeker Dan laat ik je gaan Liefs mama Lamgeslagen, leeggezogen Lege buik, natte ogen Een knuffel voor jullie allemaal, ik wens jullie zoveel geluk toe!
Tally, bedankt voor het delen! Herkenbaar en mooi vind ik je gedichten. Fijn om te lezen dat het geluk uiteindelijk voor jou gekomen is! Ik denk dat de pijn van meerdere miskramen en het gevoel van onzekerheid, je altijd bij blijven. Toch?
Jazeker L78, die pijn blijft altijd bij, bij het weer lezen van mijn gedichtjes heb ik ook weer een traan gelaten hoor. Dat onmacht gevoel, lege gevoel, je wens zo groot en weer is het niet zo. Daarbij vind ik de miskraam zowieso ook behoorlijk pijnlijk. Het uitdrijven deed behoorlijk zeer, en dat realiseren mensen zich ook niet altijd. Zeker de 2ling (8,5 week); ik snapte er niks van, ik wist het namelijk niet, ik was het vruchtje verloren en ik had nog zo'n pijn/kramp, en toen verloor ik nog een vruchtje... Omdat ik nog zo bleef bloeden heb ik toen gebeld met de huisartsenpost en die beaamde, nav de beschrijving dat ik idd een miskraam ve 2ling had en dat er wrsch meer placentaweefsel uitgedreven moest worden. De 2e miskraam...van dat ukkie hadden we het hartje al zien kloppen...toen ik bloedingen kreeg werd ik eerst nog gerust gesteld door de vk, maar de bloedingen werden erger en toen ik de -spoed-echo kreeg was ik alleen... en zag een vruchtje ...zonder hartslag... de gyn vond het verschrikkelijk voor me. Ik rende de kamer uit...meteen naar huis, was zoo verdrietig. Niet lang daarna kreeg ik de miskraam, vruchtje van 11 weken oud, volgens de gyn net 1-3 dagen overleden, dus wrsch met beginnen v.d. bloedingen... Het duurde heel lang eer ik weer zwanger raakte, een jaar later. Ik voelde al aan de krampen dat het fout ging (laatste gedichtje) wat een verdriet (ruim 6 weken zw.). Ik was kapot. Ik had toen echt de hoop op een 2e opgegeven. Omdat ik niet had gedacht snel zwanger te raken, was ik verbouwereerd dat ik 2 maanden later alweer zwanger was. En die is blijven "plakken" . Bij mij zijn ook de onderzoeken gedaan (chromosomen e.d.) maar geen afwijkingen gevonden. Het zou dus de DES kunnen zijn of gewoon "vette pech". Maar ik heb wel inmiddels 2 kinderen, en ik weet dus dat ik me heel rijk mag rekenen daarmee. En dat gun ik jullie ook zo... ik leef met jullie mee! Sterkte!
Wat een verhaal joh! Thnx voor je medeleven, voel en lees hoe oprecht dat is. Hoop dat de scherpe randjes van het verdriet er op termijn toch af gaan. Liefs
Shit Suus wat een kl*tenieuws!! Ik had zo anders voor je gehoopt . Onwijs veel sterkte en ik hoop dat Gent nu alles uit de kast gaat trekken om jullie een goede zwangerschap te bezorgen. Dikke knuffel!
Dank je Cyntje en Trees. Wij hopen ook dat Gent dé oplossing zal bieden, maar we zijn cynisch geworden en hebben er op het moment even helemaal geen vertrouwen meer in. De komende maanden zullen in het teken staan van de hysteroscopie en het verkrijgen van een recept voor Prednison. De hysteroscopie kan pas na m'n eerstvolgende menstruatie, en dan zijn we op vakantie. Dus het gaat zeker nog twee maanden duren eer het zo ver is. En pas daarna kan ik weer een afspraak maken voor de arts van de Prednison. De eerstkomende maanden zullen we dus verplicht 'rust' moeten nemen. Een rotidee, maar ik zie geen andere oplossing. Nu weer opnieuw zwanger worden zonder extra medicatie is voor mijn gevoel echt zinloos. Suus
Nogmaals heel veel sterkte Suus! Inderdaad K*&%^# dat je verplicht rust moet nemen. Weet je hoe ze in Gent met vakantieperiode omgaan? En waar ga je naartoe op vakantie? Valt daar nog eventueel iets te schipperen?
In Gent zijn ze in ieder geval weinig flexibel. Ze zeiden meteen al dat ik m'n vakantie dan maar moest verzetten, maar daar heb ik weinig zin in. We hebben onze rust hard nodig. Bovendien draait ons hele leven al een jaar lang alleen maar om de miskramen. Ik heb er een beetje tabak van. Nu komen wij even op de eerste plaats. Daarna zien we wel verder.
Nee, dat is geen optie. We zien wel hoe het uitkomt. Als het nog kan voor onze vakantie is het mooi, en anders is het pech.
Ja, maar wel heel zuur allemaal. Je klinkt behoorlijk lamgeslagen. Neem je tijd (ook al snap ik uit ervaring heel goed dat je meteen weer verder wilt). Liefs voor jou!
Ja, ik ben ook lamgeslagen. Het voelt alsof het niet mag voor ons. We hebben er zoveel voor gedaan. Ik injecteerde mezelf al maanden dagelijk met heparine, nam alle denkbare vitaminen die een miskraam kunnen voorkomen, slikte aspirine, gebruikte progesteron, dronk al maanden geen koffie meer, at niets meer wat ook maar enigszins ongezond zou kunnen zijn, dronk amper nog alcohol voor ik zwanger raakte... En dan nog gaat het fout, voor de vijfde keer. Het voelt alsof het niet goed gaat komen voor ons. Ik zit er helemaal doorheen. Suus
het is oneerlijk he je kan alles proberen goed te doen maar verder heb je er geen invloed op. Een kennis van me heeft de hele zwangerschap doorgerookt en heeft een (tot dusver bekend) gezonde baby gekregen. Daar heb ik het wel even moeilijk mee gehad. Suus, hopelijk blijft de volgende beeb wel plakken, ik duim voor je! liefs Miek
Ook hier 2enhalve week terug een 2e miskraam. Stollingsonderzoek loopt via het ziekenhuis en hebben we pas eind april de uitslag van. Chromosomenonderzoek wilden we nog even uitstellen (ik heb zelf het gevoel dat het dat niet is) (en bovendien is het dan toch niet op te lossen). Vandaag wel al de uitslag terug van een zelf via de huisarts aangevraagde bloedtest op B12 terug: die is dus iets te laag (147). Een normale waarde ligt tussen de 150 en 750 en boven die 150 is dus nog een heel grijs gebied, dat zeker al klachten kan geven. De huisarts zelf wist te weinig van de relatie tussen miskramen en B12. Maar volgens mij is dit sowieso nog een beetje onontgonnen terrein. Hoedanook wil ik desnoods preventief wel iets met die B12 doen, want ik heb geen zin misschien onnodig nog een miskraam over me af te roepen. Het is alleen nog een beetje lastig hoe een en ander aan te pakken...
Een vitamine B12-tekort kan idd tot miskramen leiden, al is dat niet algemeen onderkend in de medische wereld. Jouw waardes zijn aan de lage kant. Zo laag waren ze bij mij eerst ook. Mijn huisarts vond die lage waardes geen probleem, maar als je je in het onderwerp verdiept dan kom je te weten dat een groeiende foetus veel B12 vraagt en in de problemen kan komen als de waardes van de moeder te laag zijn. Ik zou een krachtig vitamine B-complex gaan slikken. Het is namelijk belangrijk dat je ook voldoende foliumzuur en B6 binnenkrijgt in combinatie met de extra B12. Laat wel na een paar weken je bloed prikken bij de huisarts om te kijken of het aanslaat. Zo niet, dan kun je beter om injecties vragen. Bij sommige mensen wordt B12 niet goed opgenomen door de maag, namelijk. Bij mij heeft het wel geholpen. De laatste keer dat ik erop geprikt ben, had ik een waarde van bijna 500. Suus