Hoi meiden, Na een paar keer getwijfeld te hebben of ik wel of niet een topic zal openen doe ik het toch maar. Ik hoop hier even mijn hart te kunnen luchten door van me af te schrijven en met meiden te praten die met hetzelfde probleem zitten of hebben gezeten. Ik ben 23, mijn vriend 26 en zoals de titel al zegt wil mijn vriend nog geen kinderen waar ik enorm mee zit. Wij zijn inmiddels ruim 7 jaar samen en wonen hiervan nu 4 jaar samen. Hij werkt 5 dagen en ik werk 3 dagen in de kinderopvang en daarnaast nog 2 dagen in een kledingwinkel (zodat ik nu in ieder geval goed kan sparen). Ik heb op mijn 17e al eens gedacht dat ik zwanger was en vond het toen eigenlijk al jammer toen ik niet zwanger bleek te zijn. Achteraf ben ik hier natuurlijk wel blij om, ik had toen natuurlijk nog lang niet alles op orde. Maar sindsdien is mijn kinderwens wel begonnen. Eerst kwam deze wens af en toe opzetten en ebde daarna weer weg wat het voor mij alsnog wel makkelijk maakte om ermee om te gaan. De afgelopen 3 jaar is de kinderwens alleen steeds heviger geworden en nu zit ik op een leeftijd waarbij de meiden die ik ken één voor één zwanger worden. Dit maakt het voor mij steeds moeilijker om mee om te gaan. De afgelopen tijd heb ik weer heel wat zwangerschapsaankondigingen gezien op facebook van meiden die ik ken en nog helemaal niet lang samen zijn met hun vriend. Heel leuk voor hen natuurlijk, maar waarom zouden zij het wel kunnen en wij niet? Ik kan hier dan ook echt mee zitten helaas. Eigenlijk was het mooiste geweest als deze wens een paar jaar later op was komen zetten, maar dat is gewoon niet het geval. Ik heb altijd in mijn hoofd gehad dat ik jong moeder zou willen worden. Ik heb het al een aantal keer voorzichtig aangekaart bij mijn vriend maar elke keer geeft hij aan er niet klaar voor te zijn. Hij weet dus absoluut dat ik deze wens heb. Ik probeer er niet om te zeuren en dat doe ik dan ook zeker niet. Maar het is voor mij heel moeilijk om hiermee te dealen als ik er echt elke dag mee bezig ben en hier niet echt met hem over kan praten, zonder bang te zijn dat ik hem push. Het is natuurlijk een hele emotionele wens vanuit mij en dat merkt hij ook waardoor hij (denk ik) al snel het idee zal kunnen hebben dat ik hem push. Verwarrend is ook dat ik inmiddels alweer zo'n 2 jaar gestopt ben met de pil. Dit hebben we natuurlijk in overleg afgesproken omdat mijn libido destijds nogal laag was en ik gelezen had dat dit ook door de pil kon komen. Dit bleek te werken, mijn libido steeg weer en sindsdien hebben we het eigenlijk zo gelaten. Eerst gebruikten we netjes de condoom maar deze werd eigenlijk al snel weggelegd omdat we beiden zonder fijner vonden en het toch wel een beetje een gedoe is wanneer je in the heat of the moment zit . Sindsdien gebruiken we de 'voor het zingen de kerk uit' methode. Ik vond dit natuurlijk allang prima en ik ben meteen heel duidelijk naar hem geweest dat dit geen veilige methode is en dat de kans er is dat het een keer raak is en dat ik op die manier ook zwanger zou kunnen worden. Dat vond hij prima, mocht het gebeuren dan is het oké en gaan we ervoor zij die... Arrrrrrrgggh, jullie begrijpen mijn frustratie vast. Het lijkt alsof hij de stap 'bewust zwanger worden' te groot vindt maar dit krijg ik niet uit hem helaas. Voor mij is het alleen vermoeiend omdat ik elke maand natuurlijk ergens hoop heb. Vorige maand was het gedeeltelijk misgegaan, hij was te laat met terug trekken (sorry voor de details haha). En hij reageerde daar redelijk rustig op. Hield alleen die maand wel in de gaten of mijn menstruatie al begonnen was (die helaas voor mij gewoon op tijd kwam). Maar dit alles sloopt me wel en blijft me bezig houden. Anyway, het is inmiddels een stuk langer geworden dan ik wou maar het lucht nu al iets op haha. Bedankt voor het lezen in ieder geval en ik hoop dat jullie je ervaringen (en eventuele tips) met mij willen delen.
Och jeetje meis.... Wat ontzettend vervelend!!! Ik krijg een beetje het gevoel (maar ik ken jullie natuurlijk niet, dus dat is puur vanuit jouw verhaal) dat hij inderdaad de verantwoordelijkheid lastig vindt... Als hij echt echt echt geen kinderen zou willen zouden jullie wel een veilige methode gebruiken bij het vrijen.. Deze is natuurlijk echt niet risicoloos! Maar je kunt hem ook niet dwingen natuurlijk. Kun je niet eens echt even serieus ervoor gaan zitten samen en overleggen waarom hij er nog niet aan toe is? Wil hij nog graag leuke dingen samen doen? Financiële kwestie? verantwoordelijkheid? Wat moet er nog veranderen of gebeuren in jullie levens wil hij er wel aan toe zijn? Dan is het voor jou al minder onzeker. Ik snap dat het moeilijk is dat veel meiden in jouw omgeving zwanger worden. Wij zijn nu 4 maanden bezig en ik denk ook steeds : jeetje waarom zijn die nu weer wel zwanger?!?! Ik kan er helaas niet echt iets aan doen voor je. Maar je kunt hier in ieder geval je 'ei' kwijt. Veel sterkte!!
Het is inderdaad ook niet dat hij echt geen kinderen wil, die wil hij wel. Nu alleen nog niet zegt die. Ik wil inderdaad eigenlijk weer eens gaan zitten met hem en er goed over praten, maar dit vind ik steeds moeilijker. Ik denk omdat het gewoon een hele diepe wens is wat ik heel graag wil en het toch elke keer voelt als een nee, en dat is natuurlijk niet wat ik wil horen. Maar ik denk inderdaad dat ik het toch echt weer moet gaan benoemen en aan moet geven dat ik graag wil weten waar ik aan toe ben. Vonden jullie het moeilijk om te praten over je kinderwens? En inderdaad het frustreert enorm om te zien dat mensen om ons heen wel die stap durven te maken en zwanger worden.
Jeejtje he wat begrijp ik jou frustraties goed! Zou er zelf ook gek van worden. Het begin lijkt heel erg op hoe mijn situatie was. Maar wij hebben nog wel altijd anticonceptie gebruikt. Maar ik wou heel graag kids en hij nog niet. Hij was er echt niet klaar voor. Heeft bij hem 2 jaar geduurd voordat die dat was. Nu zijn we dus op het punt dat we het echt aan het proberen zijn. Hoe ik dit in de tussentijd heb aangepakt. Ik ben met hem om de tafel gaan zitten en heb alles besproken waar hij mee zit en hoe ik me voel en mijn kinderwens en dat je dat als vrouw niet uit kan zetten maar dat komt en is er gewoon. Uiteindelijk hebben we toen besloten om een tijd af te spreken van 3 jaar, begin 2016 zouden we starten of hij er nou 100% klaar voor was of niet. In die tussentijd heb ik er heel weinig over gepraat en steeds iets meer als ik merkte dat hij er meer over wou praten. Hem laten zien dat we het financieel aan kunnen en verder heb ik hem een boekje gegeven van filemon over zwanger worden. Daarin heeft ie gelezen dat die onzekerheid van hem normaal is enzo. En uiteindelijk heb ik hen de laatste loodjes door gepust haha dokter afspraak gemaakt en we doen het gewoon. Er is nu niets meer om je zorgen over te maken.. Misschien kan je uit mijn kort samengevatte verhaal een beetje een idee halen wat je het beste kan doen. Maar vooral praten! Daar begint het mee en je kan hem nergens toe dwingen (helaas haha)
Herkenbaar aan de ene kant, voor een man is het vaak eng en benauwend en ze hebben gauw een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Misschien wil hij eerst nog wat dingen bereiken of nog even feesten. Daarnaast voelt hij zich wellicht nog erg jong om vader te worden. Ga eens met hem langs bij jonge vaders met schattige baby's (geen huilende pasgeborenen ), kijk eens of hem dat wat vertrouwen geeft. Gewoon subtiel ernaar vragen.
hoi keke91, Een herkenbaar verhaal. In onze omgeving veel baby's geboren waardoor het bij mij ook begon te kriebelen. Ik had al vrij snel door dat mijn vriend aan baby's gewoon niet zoveel aanvindt. Als ze wat ouder worden daarentegen is hij heel leuk met kinderen! Dus mijn tactiek was vooral de nadruk leggen op de kinderen vanaf 1 jaar (als je die in de omgeving hebt natuurlijk). Ook veel verhalen over hoe lang het bij sommige mensen duurt, ontpillen, nog een zwangerschap van bijna een jaar hebben mijn vriend toch om doen praten. Zeuren heb ik echter nooit gedaan, de situatie aanvoelen en tactische opmerkingen maken. Op 18 februari was ik jarig en gooide hij als cadeau mijn pil weg. Een beter cadeau had ik niet willen krijgen! Iedere man is anders, maar ik begreep heel goed dat sommige opzien tegen zo'n krijsende kleine. Hoop voor je dat hij snel eraan toe is. Geef de hoop niet op!