Dit wordt een verhaal waar niemand iets mee kan, maar ik moet het even ergens kwijt kunnen. Ik was 2 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen, en na jaren waarin mijn moeder mij niet wou meegeven aan mijn vader op de momenten dat hij bezoekrecht had, heeft ze toen ik 8 was mijn vader gebeld, en ik kon naar daar vertrekken, en hoefde nooit meer terug te komen. Ik ben opgegroeid zonder te weten waar ik thuishoorde. Ik kende nauwelijks mijn familie aan vaderskant, en was verstoten van bij mijn moeder. Ik heb me nooit goed aan iemand kunnen hechten. Toen ik 17 was overleed mijn vader. Vanaf toen had ik niemand meer over. Ik ben een eigen leven gaan opbouwen, en ben nu gelukkig samen met mijn man en zoon. Maar soms doet het zo'n pijn. Geen vader, geen moeder, niemand waar ik even naartoe kan gaan, en het maakt me soms zo kwaad dat zij gewoon gelukkig verder gaat met haar leven, zonder ooit te denken aan mij. Soms mis ik zo erg een ouder, iemand die van je houdt en er altijd voor je is. En dan het besef dat je dat nooit meer kunt krijgen.
Lijkt me heel heftig om op die manier op te groeien! Soms mag je ook gewoon even verdrietig zijn over dit soort dingen toch? Ik snap dat het een enorm gemis is! Nooit meer overwogen om contact te leggen met je moeder? Ben heel benieuwd wat haar tot die keuze heeft gedreven om je bij je vader op te laten groeien en je nooit meer te willen zien.
hier soort gelijk verhaal heb wel mijn moeder nog maar nooit een moeder dochterband gehad mijn vader heeft mij op mijn 7e bij mijn moeder afgezet met de mededeling ik hoef haar niet meer te zien hij heeft zijn leven idd verder opgebouwd nieuwe vrouw en 2 zoons soms kom ik hem tegen maar hij kijkt me niet eens aan loopt me voorbij alsof ik een vreemde ben
Heftig! *knuffel* daar mag je best verdrietig om zijn ja...zeker nu je zelf een kind hebt kun je het je niet voorstellen dat een ouder dat doet he. Ik had zelf toen ik zwanger was ineens zo'n angst:" wat als ik dat nou ook doe bij mijn kind?!" Alsof zoiets erfelijk is... Het enige wat je nu heel zeker weet is hoe je het NIET bij jouw kind wilt doen allemaal
Inderdaad, die angst heb ik zelf soms ook. Ik denk dan 'wat als ik net word als mijn moeder...' Alhoewel ik diep in mijn hart wel weet dat ik zoiets nooit zou kunnen. Ik snap zelfs niet dat er mensen zijn die het over hun hart krijgen om hun kind zomaar achter te laten.
Jeetje wat vreselijk zeg..! Ik kan me alleen niet voorstellen dat jouw moeder 'gelukkig' verder is gegaan met haar leven..? Sowieso is er iets goed mis met haar..
Wat een nare ervaring op een jonge leeftijd. Heb je er nog over nagedacht om je moeder te vragen wat haar reden is dit jou aan te doen? Wat de reden ook is zal het geen excuus zijn maar puur voor het een beetje geruststelling voor je hart misschien. Je mag ook wel jezelf los laten en verdrietig om worden. Maar gelukkig heb je nu 2 grote steunen en de grootste liefde van je leven Dat zijn je man/vriend en je eigen kind. Alsnog een dikke knuffel hier
Meis snap wat je bedoelt...hier ongeveer t zelfde alleen ze leven allebei nog...moeder trekt alt partij voor broer en k tja da intresseert dr niet .en me pa heeft ze handjes los ..t is beter zo voor me maar soms doet t wel pijn
Jeetje ik lees je bericht en het is net of ik mijn eigen verhaal lees. Met 1 verschil ik heb me altijd thuis gevoeld bij me vader en stiefmoeder. Al was het gemis heel heel groot want als kind wil je nou eenmaal je moeder. Bij mij ging het nog een stuk heftiger want ik heb jaren periodes gehad dat ze me wel wilden zien en dan niet. Ook was ik een stuk jonger nog... Tot mijn vader ineens overleed toen ik 17 was (ben nu 22) . Bij me stiefmoeder blijven wonen maar na een jaar kregen we ruzie, Toen had ik niemand meer en ben ik bij me vriend gaan wonen. Wat het eerste jaar ook niet makkelijk was. Gelukkig nu weer heel goed contact met me stiefmoeder , ze is en blijft mijn moeder. En die andere ? Moet der ogen uit der kop schamen. Ik snap je gevoelens heel goed. Ik ben zelf zwanger nu en heb echt op sommige momenten het Heek moeilijk. Zou ik het wel goed doen ? Of lijk ik te veel op mijn moeder ? Toch weet ik diep in me hart (en jij ook denk ik ) dat dat nooit gebeurt juist omdat je weet hoe het voelt. Heel veel sterkte liefs!!
Wat een heftige verhalen in dit topic! Zo triest dat "ouders" dit bij hun kinderen kunnen doen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er soms heel verdrietig van wordt en dat je je heel alleen kan voelen. Het is een flink gemis om geen ouders te hebben, wat de reden ook is. Die angst om het zelfde te doen/zijn als je ouder is lastig he?! Ik heb ook mijn dingen meegemaakt en heb geen ouders. Vader overleden en met moeders contact verbroken. Dikke knuffel voor jullie!