Geen idee wat ik met dit topic wil maar misschien kunnen jullie mij helpen relativeren.. Ik stond voor deze vrijdag ingepland voor een verwijdering van mijn baarmoeder en eileiders vanwege adenomyose + verwijdering van alle endometriose die weer aangegroeid is. Ik ben de afgelopen jaren meerdere keren geopereerd en dit zou dan de laatste definitieve operatie zijn. In de maanden voorafgaand aan de operatie had ik er vrede mee en voelde ik me er klaar voor. Echter de laatste dagen merkte ik dat ik met een soort weemoed terug dacht aan al mijn zwangerschappen, bevallingen etc. Toch een soort afscheid wat ik gevoelsmatig aan het nemen was en nu ik rondom mijn eisprong zit is dat gevoel natuurlijk nog heftiger.. en je raad het al, ik word net gebeld dat mijn operatie is afgezegd vanwege personeelstekort en dat ze niet weten of ik überhaupt deze maand nog aan de beurt kom. En nu denk ik "het is een teken".. Ik heb 5 kinderen waarvan 4 hier op aarde. Het is pittig, maar ook heel gezellig. Mijn zwangerschappen waren op zijn zachtst gezegd problematisch qua gezondheid dus het is goed zoals het nu is. En de endometriose+adenomyose is gewoon niet meer te doen lichamelijk. Maar toch, het voelt zo definitief en dit voelt ineens als een uitweg. Iemand anders die ook dit zo gevoeld heeft/het weemoed gevoel herkent?
Ja, dat weemoedgevoel herken ik zeker. Het is ook gewoon zo definitief. Ik heb de mooiste dingen in mijn leven te danken aan mijn baarmoeder, maar had er ook jaren echt mindere kwaliteit van leven mee. Ik heb tot de operatie nog getwijfeld en gehoopt dat er iets tussen kwam. Ik was me heel bewust van alles die week vantevoren. Maar toch was ik ook gelijk zo opgelucht toen het voorbij was. Het herstel viel bij mij gelukkig erg mee en ik voelde me daarna zoveel energieker, zoveel beter. Het is nu bijna drie jaar geleden en eerlijk: ik denk er bijna nooit meer aan. Ik voel me nog steeds vrouw en niet anders of minder compleet. Het scheelt denk ik wel dat ik m'n eierstokken nog heb: ik voel m'n cyclus nog gewoon, de eisprong, de week voordat ik ongesteld zou worden Alleen die vreselijke bloedingen en pijn niet meer, een zegen eigenlijk... De vrijheid die dat geeft. Maar snap het dus wel hoor. En als je echt heel erg twijfelt, bespreek het nog eens met de arts of ben er inderdaad even opgelucht over dat het uitgesteld wordt. Je zult er waarschijnlijk niet fluitend naartoe gaan en het verdriet en weemoed zal er echt wel zijn, maar ik denk wel dat het goed is als je echt voelt dat je hier wel achter staat.
Ik heb ook endometriose en ben vorig jaar tijdens een andere buikoperatie gelijk gesteriliseerd, en is er een Novasure behandeling uitgevoerd (wegbranden baarmoeder slijmvlies). Tuurlijk niet hetzelfde als volledig verwijderen, maar dit is ook definitief en ik kan/mag niet meer zwanger worden. Ik ben sindsdien niet meer ongesteld geworden en oh wat is dat een verademing! Geen nare bloedingen meer en die vreselijke buikpijn. Bij mij zijn de eileiders ook weggehaald, maar mijn eierstokken zitten er nog, waardoor ik nog wel een cyclus behoud. Als bij jou alles wordt weggehaald, dan kom je in de overgang toch? Moet je dan ook medicijnen slikken of dat niet? Wij zijn helemaal compleet, 3 kindjes, 3 keizersnedes… het is prima zo en voel me rijker dan rijk. Maar ik herken je gevoel daarin wel hoor, het is echt een afsluiting van een heel bijzonder hoofdstuk in je leven; zwanger zijn, bevallen, kraamtijd… Maar het is zo’n verademing om niet meer ongesteld te zijn. Sterkte met alles!
Jeetje wat vervelend en ook niet weten wanneer wel. Het is natuurlijk een heel geregel alleen al met je privé en werk om alles rondom zo’n heftige operatie te regelen… Het niet weten wanneer wel lijkt mij erg vervelend. mbt het gaan missen kan ik niet over meepraten maar wel voorstellen dat je ertegenop hikt mn het hele hormoon gebeuren wanneer eierstokken ook worden weggenomen. Sterkte en hopelijk weet je snel meer!
Nee mijn eierstokken laten ze gelukkig zitten indien mogelijk. Het ligt er een beetje aan of die erg verkleefd zijn. Dat gevoel van compleet zijn dat heb ik dus niet echt. Misschien ook omdat hoeveel kinderen er ook zijn, er altijd een lege plek is. Ik vind het erg lastig.
Ja het is echt vervelend. Ik heb een eigen bedrijf en mijn man werkt dus we hadden alles geregeld voor de komende weken en dan ineens gaat het niet door. Ik voel ineens zoveel twijfels, dat ik mij zelfs afvraag of mijn kinderwens wel voltooid is. Zo raar
Hoe is het nu met je? Ben je een beetje tot rust gekomen na deze plotselinge wijziging van de -plannen", en heb je een besluit kunnen nemen of je het door wilt zetten?
Wat lief dat je het vraagt. Ik heb er goed over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik het inderdaad door wil zetten. Ik ben aan de ene kant wel blij dat ik wat extra tijd onbedoeld heb gekregen, nu heb ik de beslissing weloverwogen genomen. Als alles blijft gaan volgens planning word ik vrijdag geopereerd
Veel succes dan deze week! Eerst met de zenuwen, dan met de operatie zelf en hopelijk daarna een voorspoedig herstel!