Hoi allemaal, Ik zit in een mega vervelende en lastige situatie. Ik ben nu ongeveer 6,5 jaar samen met mijn man, zijn getrouwd en hebben samen een hond. Daarnaast verwachten wij na een moeilijk ivf traject ons eerste kindje. Onze relatie is nooit echt mega soepel gegaan, maar hebben wel altijd voor elkaar gevochten, en dat maakt dat we de afgelopen paar jaar ook goed door zijn gekomen, maar wel met veel/hoge hobbels. In het begin van onze relatie zat mijn man in een dieptepunt van zijn leven, burn out en wat psychische klachten. Ik heb hem hier altijd bij geholpen. Veel uit handen genomen, en hier is hij redelijk bovenop gekrabbeld. Tot hij een aantal jaar geleden ziek werd door long covid en afgekeurd werd. Hij kwam fulltime thuis te zitten, en daar zijn onze problemen vooral ontstaan. Doordat hij niet veel kon, kwam er ontzettend veel op mijn schouders terecht. Ik werkte fulltime, en deed het huishouden en alle zorgen voor onze hond. Tot het me na 1 a 1,5 jaar volledig opbrak, en ik ook redelijk instortte. Onze relatie werd er niet gezelliger op. Ik kon en was ook niet meer de vriendin die ik zou willen zijn. Hij zocht ook een uitweg, en hierna zijn wij 2 maanden ongeveer uit elkaar geweest. Echter mistte we elkaar toch enorm en weer bij elkaar teruggekomen. Echter is mijn man 4 jaar later nog steeds fulltime thuis, gaat het echt al stukken beter met hem. Hij doet de dingen die hij leuk vindt. Doet in overvloed computerspelletjes (sommige dagen zeker 4 a 8 uur per dag) en spreekt soms met vrienden af. Echter blijf ik er tegenaan lopen dat hij vrijwel nooit initiatief neemt. Niet in het huishouden (oke hij doet wel: hond uitlaten 10 minuten, vaatwasser uitruimen, afval wegbrengen en soms stofzuigen), alles komt op mij terecht, de grote rondes met de hond, het schoonmaken van de woning, de was, de boodschappen, de tuinen bijhouden, alle verjaardagcadeau’s. Daarnaast is er helaas ook 0.0 initiatief richting mij, hij plant niks leuks, ik plan alle vakanties, uitjes en avondjes weg. Want anders gebeurd er niks. De liefde is inmiddels dan ook aardig aan het op raken. Zo vaak heb ik het gesprek met hem aangegaan, op een rustige manier aangegeven, op een boze manier, schreeuwen, weglopen, maar het lijkt hem allemaal vrij weinig te interesseren. Het standaard antwoord is, ik ben ziek en heb geen energie daarvoor. Waarop mijn antwoord steevast is, maar wel om te computeren urenlang per dag, en soms tot diep in de nacht en uit te slapen tot (11/12 uur). In mijn optiek is het ook altijd een makkelijk antwoord. Het breekt me ontzettend op, en voel me niet meer gesteund. Het is voor mij ook ontzettend veel naast een fulltime baan, en zeker nu ik 23 weken zwanger ben. Ik weet gewoon niet waar te beginnen. Dolgraag blijf ik samen met hem, vecht ik voor onze relatie. Want mijn man heeft ook heel veel goede en fijne eigenschappen. Maar op deze manier trek ik het niet meer. Ik wil een relatie waarin je elkaar steunt en er voor elkaar bent en vooral het beste in elkaar naar boven haalt. Maar ik heb het idee dat, dat helaas niet gebeurd. Bedankt voor het lezen van het hele verhaal, iemand tips? Ik weer het ook echt even niet.
De enige tip die ik heb; praten met je man! En vooral hoe hij het straks ziet als er een baby is. Urenlang gamen en uitslapen tot eind van de ochtend is er dan niet meer bij lijkt mij. En als dat wel zo is zou ik zelf heel hard nadenken of ik zou willen leven met iemand die zo leeft. Het klinkt alsof hij nog niet helemaal 'genezen' is van zijn burnout vooral omdat het hem niet lijkt te interesseren dat dit voor jou niet leefbaar is. Heeft hij hier hulp voor?
Ik zou met hem praten en inzetten op het zoeken van hulp zodat zijn belastbaarheid wat groter wordt dan nu. Dit is voor jou juist het recept om in een burn out terecht te komen, dus echt tijd om aan de bel te trekken!
Ik kan niet begrijpen dat je in deze situatie er bewust voor kiest om zwanger te raken. Zonder baby mankeert er al van alles aan jullie verstandhouding. Dit gaat mét baby echt niet wonderbaarlijk verbeteren. Het zal eerder nog verder verslechteren durf ik wel te voorspellen. Hier hadden jullie naar mijn mening echt beter over na moeten denken alvorens zwanger te worden. Nu gaat jullie baby het slachtoffer worden van jullie keuzes.
Er staat dat je al veel gepraat hebt. Heb je met hem gekeken naar een planning om rustig aan wat meer te gaan doen in huis? Ik zou concrete afspraken gaan maken om het rustig aan op te bouwen. Mocht dat niet werken zou ik er hulp bij gaan zoeken. Misschien kunnen jullie evt wat hulp van de gemeente krijgen voor bijvoorbeeld wat opvang uren voor de kleine. Ik weet niet hoe dat op het moment geregeld is en wat ze bieden bij jullie. Als hij niet meer belastbaar is dan wat hij nu doet, hoe gaat dat dan met de zorg voor de kleine als jij aan het werk bent?
Ik zou heel snel een relatie therapeut gaan zoeken Met elkaar praten levert soms weinig op. Hij hoort wel wat je zegt. Maar luistert hij echt? Soms is het noodzakelijk om te praten met iemand er bij Iemand die een gesprek kan leiden en sturen Zien of iets wel echt binnen komt Dit lijkt me echt nog de enige mogelijkheid want zeker nu je zwanger bent, MOET het anders Als dit al niet voldoende reden is om van de bank af te komen, tja… En is je man echt niet er toe in staat om meer te doen, fysiek gezien Dan is dat ook een gegeven van waaruit jij kan beslissen of dit dan is waar je genoegen mee neemt of dat jullie dan op zoek gaan naar eventuele hulp. Echt niet te lang mee wachten, ik zou morgenochtend een afspraak met de huisarts maken
Ik zou inderdaad ook morgen meteen de huisarts bellen en kijken of je meteen iets in gang kan zetten. En eerlijk; ik zou ook alvast gaan kijken hoe het voor jou zou zijn als je alleen verder gaat. Dat klinkt misschien kort door de bocht, maar als ik 1 ding heb geleerd na een huwelijk van bijna 20 jaar is het dat je niet zijn ‘hulpverlener’ kan zijn en ondertussen een goede, gelijkwaardige relatie kan hebben. En zeker met kinderen is dat extra belangrijk.
Heb je met hem gepraat of heb jij gepraat en heeft hij ja geknikt en dat was het? Wat vind hij zelf van zijn situatie? En hoe zien jullie dat voor je met een baby straks? Inzetten op hulp lijkt me noodzakelijk maar eigenlijk is dat alleen succesvol als hij het zelf ook wil.
Je hebt een hond en krijgt een kind, maar je man gedraagt zich ook als een kind. Het is heel moeilijk om dat anders te krijgen. Als hij nu al geen verantwoordelijkheid neemt (naar jou, naar het huishouden, naar het zoeken van een baan), gaat hij dat echt niet ineens wel doen als hij dadelijk een baby heeft, dus dat gaat er ook nog bijkomen voor je. Misschien hard, maar ik geloof niet dat dit magisch gaat veranderen. Ik zou voor mezelf kiezen en je baby. Ja, dan sta je er alleen voor, maar dat sta je nu ook. Stel dat hij echt wil en kan veranderen, dan kan hij dat ook alleen en kan hij daarna weer aankloppen en zich eindelijk als volwassene gaan gedragen.
Is hij nog in therapie of staat hij daarvoor open? Anders zou dat wel aan te raden zijn. Ik heb ervaring met een partner die ivm ziekte veel thuis is geweest, dat maakte het zeker niet makkelijk, maar ik kan zeggen dat hij veel in zichzelf heeft geïnvesteerd en dat heeft een positieve uitwerking gehad op ons allemaal.. (Dat wil zeggen; ondanks niks moeten, een vast ritme aanhouden en mij helpen met dagelijkse taken). Ik zou je aanraden om een serieus gesprek aan te knopen over hoe hij het voor zich ziet als er straks nog een baby bij is... gaat die straks ook nog naar het kdv? Of gaat de papa ervoor zorgen omdat hij toch thuis is? Dan zal hij toch zijn instelling moeten gaan veranderen denk ik.
Ik kan wel vast bedenken wat er gaat gebeuren. Jij bent straks aan het herstellen van de bevalling, slaapgebrek met een baby. En het huishouden is een grote chaos zodra de kraamzorg is vertrokken. Hij trekt al die prikkels echt niet (huilend kind dat zijn ritme en slaap verstoort). En trekt zich terug in zijn games. Koptelefoon op en jij kan je wel redden toch? Hij is immers ziek (lees zielig). Dat jij met jeukende hechtingen en een huilende baby de hond moet uitlaten ziet hij niet. Of denk je dat hij daar dan opeens toe in staat is? Ik zou nog een poging doen voor therapie samen. En anders jezelf voorbereiden op het alleenstaand moederschap. Dat is waarschijnlijk een stuk rustiger dan een afwezige partner en extra kind in huis (hij). Jouw enige prioriteit is straks jouw kind. Niet hij. En ik vrees dat jullie echt geen idee hebben van de impact van een baby of jong kindje op je gehele leven.