Mijn vader en broertje hebben ADHD. zelf ben ik altijd heel druk en impulsief geweest maar heb de link nooit gelegd. Nu sprak ik er laatst met mijn man over die psycholoog is, en ineens viel het kwartje dat mijn gedrag toch wel heel erg typerend is voor iemand met ADHD. Ik moest er echt keihard om lachen! voor mij is ADHD zo normaal en verweven in mijn leven, ik zie het ook nauwelijks als een stoornis en vind het echt een giller dat ik er nooit eerder aan heb gedacht. Ik ben niet van plan het te laten onderzoeken of het echt zo is, want wat moet ik met die stempel als ik die zou krijgen? mijn man kent me, hij weet dat ik extreem hoge pieken en diepe dalen heb, mijn impulsiviteit vind hij juist leuk en mijn super slecht concentratie vermogen heb ik gewoon mee leren leven. Oftewel, als ik het eventueel echt zou hebben wil ik me ook niet laten behandelen. Nog meer die er zo relaxed mee omgaan zelf of bij mensen in hun omgeving? Ik weet dat ik er heel makkelijk over praat, komt gewoon omdat ik met ADHD-ers ben opgegroeid en het voor mij dus normaal is. Ik weet dan ook dat er gewoon prima mee te leven is. het enige wat ik dan minder zou vinden is dan één van mijn kinderen het ook kan hebben. wat zijn jullie ervaringen?
Ik zelf ben er sinds een week achter dat ik ADD heb dus zonder de hyperactiviteit mijn zus heeft het waarschijnlijk ook. En nu valt bij mij alles op zijn plaats. Ik kan er helaas niet relaxt mee omgaan omdat het mij al mijn hele leven belemmert. Al mijn hele leven hoor ik op school dat er niet uitkomt wat er in zit omdat het me gewoon niet lukt. Ik heb een depressie wat ook waarschijnlijk daar door komt heb ooit de diagnose sociale fobie gekregen en nu denken ze dat het ook met de ADD te maken heeft.
ADHD, ja we hebben het niet maar ik heb een zoontje met asperger. We schrokken hier helemaal niet van, wat een verademing zeg om te horen dat je niet gek bent. Ik vind het prima, goed mee te leven en harstikke geweldige handvatten gekregen. Dus ja, we gaan daar best luchtig mee om. Grappen er zelfs heel veel over. (het is ook wel een hele slechte autist hoor.. we hebben een structuurkippetje maar dan de extreem luie variant.. Heel slecht) ADD lijkt mij trouwens moeilijker dan ADHD omdat je dan zo vastzit. Ik ben heel erg extrovert en zou echt gek worden als ik zo in "mijn hoofd" zou zitten.. Maargoed, dit is ook weer persoonlijk want het kan heel persoonlijk zijn hoe iemand dit ervaart.
Bij mij was vroeger ''vastgesteld'' dat ik adhd had, en toen ik wat ouder werd dat het add was. Maar nu zijn we er pas een aantal jaar geleden achter gekomen dat ik pdd-nos heb (vorm van autisme), ik moet zeggen dat ik wel heel erg blij was met die diagnose, heb er eigenlijk niks voor maar het is voor mij een verademing dat ik kan zeggen: mensen zo ben ik gewoon, het ligt daaraan en ik kan er niets aan doen, dus leef er maar mee of ga uit m'n weg. Ik heb een autipas in m'n portomonee zitten (voel ik me een stuk veiliger door, want ik reageer niet altijd hoe anderen denken dat iemand zal reageren en daar heb ik in het verleden problemen mee gehad) ik durfde op ten duur amper nog zelf naar buiten en sinds we het weten heb ik mezelf echt een stuk beter kunnen vinden, en ook dat ik me niet anders hoef voor te doen dan ik ben. ADHD is denk ik vooral lastig ook als anderen er niet mee om kunnen gaan en als het zo druk is in je hoofd dat je je moeilijk kunt concentreren vooral op school lijkt het me super lastig.
Marieke, wat praat jij er dapper over!!!! Fijn dat jij er zo mee kan leven, denk dat dat het een stuk makkelijker maakt voor iedereen in jouw omgeving! Ik verdenk mijn man erop dat hij ook ADHD heeft... Werk zelf in het onderwijs en ik herken veel. Hij is heel impulsief, druk in zijn hoofd, houdt van ordelijkheid. Kan er niet tegen als de dag anders loopt dat hij van te voren gepland heeft, als hij iets bedacht heeft, moet het meteen uitgevoerd worden en wil het liefst dat ik ook in een bepaald stramien loop, omdat hij dan weet wat hij kan verwachten... Soms geeft dit best wat wrijving en nu heb ik hem laatst voorgesteld om dit uit te laten zoeken. Maar waar begin je?! De huisarts? En sturen die je dan door of heb je geen verwijsbrief meer nodig tegenwoordig? En dan...krijgt hij onderzoeken en evt medicijnen, of kan het ook zijn dat hij bij een psycholoog onder behandeling blijft? Hij is er zelf nog niet zo'n voorstander van en ik kan hem niet pushen, maar hij heeft zelf ook wel door dat dit soms zijn weerslag heeft op onze relatie en hoe hij tegen onze zoon doet. Hij ergert zich dood aan de rommel die hij maakt, maar het is een kind!!!!! Gelukkig kan hij zich er steeds beter overheen zetten, maar straks zijn er 2! Wordt het nog erger! Wie kan er iets meer over vertellen!?
Begin is meestal de ha, die verwijst door en dan gaat het ballerje vanzelf rollen. Maar een vast stramien moeten volgen is voor zover ik weet geen kenmerk van ADHD.
Het klinkt voor mij meer als een vorm van autisme dan adhd... Ik (en mensen die ik ken ermee) waren precies hetzelfde, probleem is alleen dat wij (dat ''soort'' mensen) het vaak bij anderen en in het openbaar kunnen (hebben leren) maskeren... Als je daardoor als volwassene hulp zoekt zul je toch een goeie moeten treffen of constant tegen muren op blijven knallen totdat er iemand eindelijk luistert... Je kunt bij je huisarts beginnen, meestal krijg je een verwijskaart naar een psycholoog of psychiater die dan wat meer probeert te weten te komen, maar ik heb meer dan 8 psychologen gehad en de laatste (die met autisten te maken heeft gehad) kon het pas benoemen, dus vraag dan naar psychologen met specifieke ervaring in wat je aan het zoeken bent, en verwacht dat je er een aantal tegenkomt die geen idee hebben waarover ze het hebben hoor. Meestal krijg je dan heel andere diagnoses (ik heb al add gehad en borderline en nog een aantal van dat soort dingen)
Naja, misschien de dingen die ik genoemd heb wel...want autisme is ook vaak gevallen hier. Zei zelfs al een keer gekscherend, ik neem de dagritmekaarten van de kleuters wel mee, dan weet je wat er komen gaat! Maar toch als ik zoek op internet naar ADHD bij volwassenen dan herken ik heel veel en hij zelf ook. Misschien een combinatie van die 2...we zullen zien!