Jeetje, wat gebeurt er toch met me. Ik ben zo vreselijk onzeker en bang. Ik durf niet te geloven dat ik zwanger ben. Ik heb 3x test gedaan: alle 3 positief, een daarvan heeft informatrice van Moeders voor Moeders gedaan en ik doe nu ook mee met project. Toch kan ik niet geloven dat er iets zit. En op momenten dat ik het wel geloof komt de volgende angst weer naar boven: zal bij mij toch niet goed gaan. Ik durf gewoon ook geen babyspulletjes te kopen, zelfs kijken durf ik al niet. Want stel je voor dat er iets mis gaat, dan zit je met die spulletjes te kijken en dat doet volgens mij meer verdriet. Ik ben van nature al snel een 'zwartkijker'. Bij mij is het glas dan ook halfleeg ip halfvol. Mijn vriend wordt hier niet goed van. Die zegt dat ik gewoon blij moet zijn. Als het mis gaat, dan heeft het zo moeten zijn. Als het goed gaat (wat grotere kans heeft) dan heb je al die tijd voor niks drukgemaakt ipv er van kunnen genieten. Ik voel me zo onzeker.. wat moet ik hier nu mee? Herkennen anderen dit? Ik denk dat ik pas meer zekerheid heb als ik iets heb gezien of gehoord... Bah, ik word helemaal akelig van mezelf en baal gigantisch... wil zo graag een kindje! Ik wil zo graag blij zijn...
Ach meis toch. Dat komt allemaal vanzelf wel als je straks een echo hebt gehad en je hebt gezien dat alles goed zit. En wat betreft het kopen van babyspulletjes: daar heb je straks nog alle tijd voor.
Je vriend heeft natuurlijk gelijk maar ja daar veranderd jouw gevoel niet mee, he?! Ik denk dat je jezelf wat tijd moet gunnen om het vertrouwen te krijgen. Als je straks de 1e echo hebt gehad ben je al wat zekerder, op een gegeven moment ben je de 12 weken voorbij en word het vertrouwen weer wat sterker, dan de 20 weken echo en als dan alles goed is......... Dan koop je toch gewoon nog even niets. Heb je straks nog alle tijd voor! Heeft ook zo z'n voordelen, ik heb al zoveel gekocht dat ik de rest van deze maand in ieder geval een STOP heb. Ik snap dat je je liever zorgeloos en blij wilt voelen maar er komt echt wel een moment waarop je blij kunt zijn. Ik heb ook een paar slechte maanden gehad, waarin iedereen zei dat ik vooral ook blij moest zijn, ik wilde het toch zo graag? Maar soms werkt het gewoon niet zo. En dan de hormonen er nog bij.... Ik ben zekf geen zwartkijker maar ben wel gevoelig voor somberheid en depressie. Gun jezelf dus de tijd om te wennen en vertrouwen te krijgen. Misschien komt de roze wolk wel nooit maar als je je kindje eenmaal gezien hebt op een echo maakt dat al een hoop verschil hoor, geloof mij maar Heel veel sterkte en succes en wees niet te streng voor jezelf, je hebt nog een hoop weken te gaan! Liefs Lilly
Ik kan het me helemaal voorstellen! Ik was eerst ook heel onzeker, maar op een gegeven moment valt alles gewoon op z'n plaats en ben je ineens een trotse moeder in spé. Inderdaad kan het wel even duren en zal de één eerder "blij" zijn dan de ander, maar zodra je je kindje voor het eerst hebt gezien......... Dan ben je zo trots! Sterkte nog even en het komt echt goed! Dikke knuf Diana
hoi, hier ook een zwartkijker. met een witkijkende man. ik noem mezelf liever realist, en hem optimist... tja, je voelt je zoals je je voelt. ik was bang dat het mis ging. ging het niet. dan leef ik tot levensvatbaar met geboorte, dan tot geboorte, dan eerste half jaar.... ik weet dat het geen zin heeft om te zeggen dat je je geen zorgen moet maken. ik heb nu het kamertje klaar, en ben bang dat....tja, het scheelt als je een echo hebt gehad. en misschien kan je zo'n ding aanschaffen om het hartje te luisteren? je gaat er voorzichtig toch wel van genieten. en als het misgaat kan je er niets aan doen. zorgen maken helpt niet. (beste stuurlui staan aan wal... )laat maar gewoon gebeuren, en wordt voora niet akelig ofzo van jezelf. het is in principe gewoon zelfbescherming om zo te denken, en dat zit gewoon in je... misschien lastig voor je vriend, maar hij moet het maar gewoon accepteren, jou gerust stellen, veel zeggen dat dingen goed komen, en vooral luisteren en er zijn enzo. werkt hier heel goed. succes. groetjes, lidwina
hey meisje ik heb dat ook een beetje ze, ik kon het int begin ook ni geloven da heeft toch wel een paar uurtjes geduurd voor ik echt besefte van hey ik ben zwanger. Maar ik heb ook wel enorme angsten ze heb zo al 2keer een lichte bloeding gehad met hevige buikpijn,dat ik de 2de keer tegen men ventje zei van nu zalt gedaan zijn he maar ik was verkeerd alles is in orde .Mijn ventje vinds me ook een zwartkijker hoor,mor da komt omdat ik ook bang ben als er iets mis zou gaan,ik begrijp je volkomen meisje. groetjes evi
@Laatje, Je voelt wat je voelt en daar is niks mis mee Iedereen heeft in het begin zoiets van wat als... (de 1 meer als de ander). Het belangrijkste is dat je blij bent dat je zwanger bent. Het is voor ons ook allemaal nieuw en soms ben je dan onzeker. Logisch toch! Wij hebben al wel wat spulletjes voor de kleine/kleintjes gekocht, maar als je dat nog niet wilt/durft dan is dat toch niet erg. Laat jezelf niet gek maken en maak jezelf niet gek. Geniet Groetjes, Velobabe
hoi laatje herken het wel hoor, maar lees het hier op het forum ook dat het heel normaal schijnt te zijn. Ze zeggen wel allemaal genieten en op die roze wolk zitten, maar daar hoort die ongerustheid ook bij hoor..... wacht maar ff de echo af en laat het gevoel maar langzaam groeien. Twinny
Hoi Laatje, ik heb het ook hoor. Zo bang en onzeker af en toe. Maar op sommige momenten ook helemaal zeker dat het goed gaat komen. Maar het is moeilijk om er van te kunnen genieten, want wat als het dan fout gaat...! Dan is het extra erg. Zoals iedereen tegen mij zegt: probeer het toch maar want eigenlijk is het natuurlijk ontzettend leuk!
Ik herken et ook hoor ! Woensdagavond hevig soort kramp gehad en daarbij bijna van mn stokje gegaan, viel daarbij tegen een plank en zit dus hier met een blauw oog te typen Ik ben daar toch wel van geschrokken, ik heb toen de vk gebeld en deze vertelde dat et bandenpijn was.. ik was die dag razend druk geweest en had ook nog een lichte buikgriep.Nu let ik beter op mezelf en probeer weer wat vertrouwen te kweken. Zondag gaan we naar mijn ouders om et nieuws te vertellen. Ik heb der zin in ! Groetjes Mona
Ik ben ook een beetje een 'doemdenker' hoor. Ik kan wel genieten, maar maak me ook zorgen en ik geloof dat ik dat derest van mijn leven ook wel ga blijven doen. Het is toch niet noks zo'n kleintje in je buik (en straks in je leven). Ik wilde ook pas na de echo met 20 weken naar kamertjes gaan kijken (onder het mom dat ik dan het geslacht wist, maar ondertussen....). Eerst zien dan geloven, toch? Maar het overheerst (gelukkig) niet, ik ben ook erg blij en behoorlijk hoopvol dat wel alles helemaal goed is/komt. Succes!
meid echt heeeeeeel herkenbaar, heb ik ook gehad en nu sms nog hoor,terwijl ik hem heel regelmatig voel trappelen
Ik denk dat ik je net zoals andere meiden ook begrijp... Het is iets wat een heel normaal proces is... Ik was/ ben zelf erg onzeker en mijn man een zwartdenker, dus dat ging lekker samen... Maar dinsdag een echo gehad en daar zag ik eindelijk dat er echt iets zit dus dat was wel een fijne bevestiging wat me wat meer moed heeft gegeven. Gewoon lekker verder leven, en dan komt het allemaal wel goed
Ik ken het gevoel. Ook ik kan het nog steeds niet echt bevatten, en denk steeds: nog niet blij zijn, er kan nog vanalles gebeuren. De eerste 13 weken zijn het meest kritiek, dus darna sta ik mezelf pas toe om een beetje blij te zijn. Bij mij komt het zwartkijken meer doordat vlak voordat ik wist dat ik zwanger was mijn tweelingzus, die toen 11 weken zwanger was, bij de echo te horen kreeg dat haar kindje niet levensvatbaar was en deze heeft moeten laten aborteren. Een week later deed ik een test en bleek ik al 7 weken zwanger te zijn. Vorige week ben ik voor het eerst naar de VK geweest en hebben mijn vriend en ik het hartje al gehoord. Over 2 weken hebben we de eerste echo. Ik denk dat het pas dan Echt gaat worden. Dat ik bij een positieve uitslag pas de blije gevoelens kan durven toelaten.