Meis, ik wil je meegeven blijf hopen en bljif dromen maar vooral geniet zo bewust van haar ook al is dat moeilijk omdat ze er nog is. Helaas dat je ongesteld ben geworden , maar weer volle moed verder. Ik kan dat ook soms terwijl ik nooit jarloers ben. Ik heb het ook veel als ik oudere mensen hand in hand zie lopen , dat hebben mijn ouders nooit gekund. Sterkte!
Hallo, Ook ik heb mijn moeder verloren aan Kanker.. Een vreselijke ziekte.. Mijn moeder is nog wel bij de bevalling van me zoontje geweest en daar na heeft ze nog 14 dagen geleefd.. Erg moeilijk heb ik het nu nog steeds.. Door roddels is in het begin het contact 2 jaar weg geweest.. En eindelijk was het goed en pakt deze rot ziekte het af.. Ze kon niet geholpen worden.. Mijn zoontje is ook bij het sterfte bed geweest van mijn moeder.. om afscheid te nemen.. Heel mooi net alsof die het wist.Hij knuffelde me moeder en daarna sloot ze haar ogen en deed ze niet meer open.. Nu ben ik weer zwanger van een wondertje maar wat mis ik me moeder heel erg! Ik weet dat ze het me gunde maar idd de vragen van.. Hoe wat en waar.. kan ik nooit meer stellen.. Ander contact met fam hebben we niet.. Ze vinden het maar raar dat een zieke moeder een kindje heeft en nog eens zwanger wordt.. Ik ben egoïstisch zoals ze het zeggen...
Sorry dat ik hier even kom binnen vallen met "mijn" verhaal.... In 2007 is zeer plotseling mijn schoonvader overleden, een aneurysma van de slagader in zijn hoofd. Mijn schoonvader was een fantastische, lieve en zeer positief ingestelde man. Hij heeft altijd gezegd dat hij voor zijn 50ste opa wilde worden. Dat is helaas niet gelukt, hij is 2 maanden na zijn 50ste verjaardag overleden; precies 9 weken voor onze bruiloft. Omdat mijn man reuma heeft (diagnose werd 3 weken voor onze bruiloft bekend) , moest hij aan de medicijnen waardoor we niet aan kinderen mochten beginnen. In 2009 was mijn man het beu, en is gestopt met de medicijnen. Een half jaar later waren we zwanger. Op 1 april 2010 is onze zoon geboren, hij is vernoemd naar mijn schoonvader. Onze zoon weet dat hij een opa ster heeft, en als hij zijn foto ziet zegt hij ook "opa". Het word hem niet opgelegd, maar omdat mijn man verschrikkelijk veel op zijn vader lijkt, riep hij telkens "papa" tegen die foto... Bij elke nieuwe fase die we met ons zoontje ingaan, bij alles wat we meemaken denken we, wat zou papa hiervan hebben genoten! Jammer dat hij dit allemaal moet missen... Wij zijn ervan overtuigd dat hij vanaf boven met ons mee kijkt, en over ons waakt... Ergens ontastbaar ver, schittert dierbaar een kleine ster en is stil getuige van ons geluk
Hallo iedereen, Vorig jaar juli is mijn vader overleden. Twee maanden eerder kregen we bericht dat hij longkanker had. Het is dus heel snel gegaan. Vorig jaar maart was ik gestopt met de pil en mijn vader wist dat mijn vriend en ik daarmee bezig waren. Toen we hoorden dat hij ziek was en niet beter zou worden hoopten we iedere maand dat het raak zou zijn, zodat we hem dat in ieder geval nog konden vertellen. Helaas is dat niet gelukt. Na zijn overlijden was ik er eigenlijk niet zo mee bezig, het kon me ook niet schelen op dat moment, maar ik ben een aantal weken na zijn overlijden zwanger geworden. Aan de ene kant was ik natuurlijk heel blij maar het was zo dubbel. Waarom kon dat niet wat eerder? Maar nu kijken we heel erg uit naar de kleine die we over een maand verwachten. En kunnen we er toch wel heel erg van genieten. En soms heb je moeilijke momenten en dat zal straks na de geboorte ook zeker blijven. Maar ik hoop maar dat hij meekijkt. Ik weet zeker dat ie heel trots zou zijn geweest.
Jeetje, ik ben een beetje verbaasd.... alles wat je zegt over je vader.... ik herken zo veel! Helaas . 3 maanden zeg, dat is niet niks! Dan zit je daar echt niet op te wachten en al helemaal niet op de manier waarop het is gegaan . Gelukkig heeft mijn vader ons nooit zo voor het blok gezet, hij heeft na 1 jaar een nieuwe vriendin gekregen. Ook wij hebben geen goede band met haar, ze is zo anders dan mijn moeder. En inderdaad, je vader doet ineens dingen die hij voorheen nooooooooooit had gedaan, en ook dingen die je moeder graag had gewilt maar hij niet en nu dus wel gewoon doet. Ik word daar soms best verdrietig van, heb jij dat ook? Dan denk ik; waarom kan het nu wel ineens? Mijn vader heeft meerdere malen gezegd dat hij nog nooit zo gelukkig is geweest, dat steekt echt. Mijn ouders hadden echt een goed huwelijk en waren dolgelukkig. Het lijkt soms wel alsof hij het allemaal is vergeten, net zoals zijn kinderen.... Wat je ook zegt, alsof zijn kinderen mee zijn gegaan..... Heel pijnlijk. Waar ik ook vaak tegenaan ben gelopen is dat mensen het idee hadden dat ik het hem niet zou gunnen, ik gun mijn vader alle geluk van de wereld en wil ook echt niet dat hij alleen blijft. Maar het zou fijn zijn als hij ook nog een beetje een vader/opa zou kunnen zijn voor zijn kinderen en kleinkinderen.... We moeten al zoveel missen... Heeft je vader ernstige problemen met zijn gezondheid? (ik hoop van niet!). Op welke manier maakt hij het jullie lastig? Mijn vader maakt van elk pijntje een drama.... Misschien mag ik het niet zeggen (en denken), maar het lijkt soms gewoon aandacht. Is het ene voorbij komt er wel weer wat anders voorbij.... Soms zeggen mijn broer en ik wel eens tegen elkaar; het lijkt alsof zijn "harde schijf" gewist is toen mijn moeder is overleden en die weer opnieuw is gevult. Je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel!? Ik heb dat soms ook, dan ben ik echt op zoek naar haar.... Moeilijk is dat he, je wilt zo graag een teken krijgen! Het is en blijft allemaal zo vaag en niet tastbaar, hoe graag je het ook wilt! Hopelijk krijg je een keer het gevoel dat ze bij je is. Droom je wel eens over haar? Ik heb dat namelijk wel eens, alsof ze dan echt bij me is. Het zijn ook hele fijne dromen en als ik wakker word voel ik me ook heel goed. Na de begravenis droomde ik dat we met het hele gezin samen aan tafel zaten om het foto album te bekijken, mijn moeder kwam naast me zitten en keek met ons mee. Ze bleef maar zeggen hoe mooi ze het vond en hoe trots ze op ons was! Die droom heeft me zo goed gedaan. We wisten tenslotte niet eens of ze begraven of gecremeerd wilde worden.... Ook al was het een droom, voor mijn gevoel hebben we het goed gedaan . Ik hoop ook echt niet dat jij ook een miskraam zult krijgen, hopelijk blijft jou dat allemaal bespaard! En dat het nu meteen raak is natuurlijk!!!!! Zou een heel mooi geschenk zijn! Fijne avond nog!
Dat geeft niet hoor wat een heftig verhaal, en zo herkenbaar voor velen hier. Maar wat geweldig dat jullie je tweede wonder verwachten, gefeliciteerd. Die gedachten zullen we denk ik allemaal helaas houden , had mama of papa er maar bij geweest , kon ze ons maar zo zien.. Gelukkig weten jullie dat ook, ik hoop dat het zo is maar zeker weten doe ik het niet! Sterkte en veel geluk!
Ten eerste, wat vervelend voor iedereen! Ik leef echt met jullie mee! Ook ik heb mijn vader verloren. Ik was toen 17 ben nu 23. Hij was al een tijdje grieperig (dacht ik) maar wilde absoluut niet naar de huisarts met zijn pijntjes en klachtjes. Om een lang verhaal kort te maken mijn jeugd was erg vervelend, en daardoor ben ik op mijn 17e van huis weggelopen. Toen ik net 2 maanden op mijn nieuwe adres woonde, kreeg ik telefoon van mijn moeder dat het niet goed met papa ging. Hij was in het ziekenhuis geweest omdat hij een allergische reactie op zijn medicijnen had gekregen, toen zijn er ook longfoto's gemaakt. Daarna is hij weer naar huis gestuurd, om vervolgens smiddags weer met de ambulance opgehaald te worden en opgenomen in het ziekenhuis. Omdat hij dus longkanker bleek te hebben wat helemaal uitgezaaid was, de huisarts wist niet zeker of hij uberhaupt de nacht nog wel zou halen. Hij is dan ook diezelfde avond overleden, net voor de nacht (23.20 uur) Gelukkig heb ik hem in die tussentijd nog aan de telefoon gehad, hij kon niet goed meer praten en vroeg "Waar ben je nou, ik vind het niet leuk dat je zomaar wegging", toen heb ik hem gezegd dat ik de volgende dag naar hem toe zou komen (stond toen nog onder jeugdzorg en hun zeiden dat ik de volgende dag pas heen kon gaan, zo onzeker als ik was geloofde ik daar maar in). Toen hoorde ik mijn pa nog iets brabbelen maar geen idee wat hij zei ik verstond het niet. Later hoorde ik van mijn ma dat hij toen zei "Je bent en blijft mijn dochter, en papa zal altijd van jou houden, als ik je morgen niet zie dan wel een andere tijd en een andere plek" Dat laatste heeft mij echt kracht gegeven, daardoor weet ik dat wanneer mijn vriend en ik eindelijk onze eerste baby hebben, dat mijn vader over me waakt, dat hij bij me zal zijn. Ik hoop dat jullie hier ook kracht uit kunnen putten, en door kunnen gaan ondanks dat je 1 of beide ouders mist. Het klinkt cru maar na therapie te hebben gehad is het ook echt zo simpel als het klinkt "Je word geboren, je leeft en je gaat dood" dat hoort erbij. Niemand wil zijn ouder(s) missen, en toch weten we allemaal dat het ooit gaat gebeuren. Over het feit "Mijn kind gaat zijn/haar opa/oma nooit kennen", waarom zouden ze opa/oma niet kunnen leren kennen? Zolang je de goede herinneringen eert, en doorverteld aan jouw kind, krijgen ze wel degelijk een band met opa of oma, ook al zijn ze er niet meer in levende lijve, hun ziel/energie is nog altijd aanwezig. Liefs
Hallo Suzanne, Dank je voor je bericht, wat heftig. Kan me voorstellen dat het heel dubbel was. En op de vraag waarom krijgen we helaas geen antwoord daar word ook allemala niet naar gekeken. Heel veel succes en sterkte en geniet ervan als de kleine er eenmaal is. Je zult hem altijd blijven missen
Grrr, had een heel verhaal getypt alles weg, dus maar weer opnieuw. Raar he zo anders dan je moeder, ik wil ook niet dat ze erop lijkt hoor helemaal geen behoefte aan , want er was er maar een zoals mijn moeder maar er is totaal geen klik. Zo irritant dat ze allemaal dingen doen die ze anders niet deden en ook bij ons idd dingen die mijn moeder graag wilde en hij niet doet die nu dus met haar en dat vind ik kort gezegd gewoon erg zuur. Snap het niet, ze waren zo gelukkig samen, maar hij leefde in een hel zei die, en vaak je weet niet wat ik mee heb gemaakt, ja hallo wij waren er ook zagen het ook. Maar goed, ik steek me energie meer in me eigen leven die ik nu heb en sta op het punt een gezinnetje te krijgen, ik word er alleen maar verdrietiger van me met hem bezig te houden dus dat schiet niet op en ik bereik er verder niets mee alleen maar ruzie want hij kiest te allen tijden voor haar, wij hebben hem tochj niet meer nodig zeg die we zijn volwassen, ik heb hem juist meer dan ooit nodig, hij is alles wat ik nu nog heb en de man die mij heel mijn leven beschermd heeft en een geweldige vader. Kon alles van hem krijgen wat ik maar wilde maar nu is het zijn tijd hij heeft zich langgenoeg opgeofferd, het is zo niet eerlijk! Daar lopen wij ook tegen aan krijgen we verwijten dat we onze vader niets gunne, het is helemaal geen misgunnen, wil hem gelukkig zien maar daarom is het nog wel pijnlijk zeker op de manier hoe hij het heeft gedaan. Hij heeft recht op een nieuw leven zeker weten en nieuw geluk maar wat hij doet is mijn moeder doodzwijgen en dat keuren we niet goed. Ze heeft geleefd en was geweldig echt waar maar ik mocht niet over mijn moede rpraten want dan was het je moeder is dood die leeft niet meer nee alsof ik dat niet wist, werd er elke dag meegeconfronteerd, en we waren zo hecht als gezin, mede door haar ziekte maar ook ervoor al. Het was gewoon perfect en een voorbeeld hoe ik het zeker wil hebben met mijn gezin. Het is idd net of hun harde schijven zijn gewist dat vind ik een goeie. Nee als ik over haar droom droom ik nachtmerries, dat ze dood gaat op de meest rare plekken en wijze's , lig dan ook altijd te huilen. Verder droom ik niet over der wou dat dat zo was, wat fijn dat jij dat wel hebt gehad! Hoop dat het voor jou ook gauw raak is meis, fijne dag. liefs
Ik ben 5,5 jaar geleden mn moeder verloren. Was toen nog 17, bijna 18. Heb op mn 21 mn 1e kindje gekregen en zijn nu bezig voor de 2e. Mij viel het wel zwaar, maar meer met vlagen. Zou zo graag dingen aan dr vragen over hoe en wat. Mn broers en zus hebben allemaal kinderen en die heeft ze allemaal vader/moeder zien worden, ik was een achteraankomertje en mij heeft ze alleen nog maar gekend als irritante puber. Nooit als moeder. Ik zou zo graag een moeder hebben, om lekker te praten, waar je je nooit mooier voor hoef te doen als je ben. Die je helpt, zonder dat je erom gevraagd heb, maar omdat ze ziet dat je het nodig heb. Ik mis haar verschrikkelijk en zeker in deze jaren van pril moederschap.
Ik snap heel goed dat het allemaal moeilijk is, je hebt hier je moeder gewoon bij nodig. Ik ben zelf 1,5 jaar geleden m'n lieve moeder verloren, aan die rotziekte. 3 maanden later ben ik bevallen van m'n zoontje. Ze heeft de begin periode van de zwangerschap meegemaakt, waar ik heel dankbaar voor ben. Toch steekt het ontzettend en mis ik haar nog erger sinds ik zelf moeder ben. Zij die precies weet hoe je bent, als er iets is. Zomaar even langs gaan en weten dat ze zo ontzettend trots op haar kleinzoon zou zijn. Net zoals op de andere 3 kleinkinderen. Sta er van te kijken hoeveel meiden al een ouder zijn verloren.
Sorry voor de late reactie. Het lukt me niet om elke dag op ZSP te kijken. Daar geloof ik ook in....Dat ze mee kijkt van boven. Dat geeft me een beetje troost. Inderdaad was het fijner en leuker geweest als ze gewoon hier zou zijn. Over een medium heb ik nooit nagedacht....maar zou wat kunnen zijn ja. We zijn (nog) niet bezig met een tweede. Weet ook nog niet of er een tweede komt. We twijfelen nog daarover. Bij mij begint het al meer te komen dat ik toch een tweede wil.....en dan weer twijfel. Maar dat ik iets voor een andere forum. grtjs ShyGirl
Hoi meiden, Hier niet helemaal hetzelfde, maar wel moeilijk en confronterend. M'n vriend heeft z'n moeder verloren aan zelfmoord toen hij 12 was. Z'n vader heeft daarna een nieuwe vrouw gekregen die vervolgens overleed aan een hartstilstand. Nu heeft hij weer een nieuwe vrouw, en vanaf het begin alleen maar oog voor haar. Altijd alleen maar lelijk doen tegen m'n vriend en heeft nu ook geen contact meer.. Ons kindje zal dus nooit een opa en oma hebben van zijn/haar papa.. Het lijkt me vreselijk om je ouders of een van je ouders te moeten missen! Ik vind dit zelfs al moeilijk.. En het is voor hem ook moeilijk. Ik denk er ook aan om haar te vernoemen als we een meisje mogen krijgen . Voor iedereen hier heel veel sterkte en geluk toegewenst!
Hoi Hilse, wat heftig! Voor je vriend is het idd ook erg zeg, gelukkig hebben jullie elkaar! Al getest hihi, las ook de berichten bij t andere onderwerp. Hoop op goed nieuws voor jullie!
@sunshine, Nee nog niet getest! Had vrijdag negatief getest maar was ook nog te vroeg. Dus ben benieuwd! Wou eigenlijk morgen weer gaan testen (of vandaag) maar ben niet thuis geweest en heb dus geen test! Dat wordt dinsdag... Of morgen overdag
Hallo allemaal, Ook mijn moeder is overleden. Ik was toen 7 jaar en ben inmiddels 30 jaar. Ondanks dat het inmiddels een hele tijd geleden is dat ze is overleden mis ik mijn moeder, juist op dit soort momenten. Gelukkig weet mijn vader alles nog als de dag van gisteren, al is het toch anders. Ik ben begonnen met het lezen van deze topic en zal deze komende tijd zeker verder gaan volgen. Wij proberen sinds begin maart 2012 zwanger te worden, maar ben waarschijnlijk vooral nog aan het ontpillen. Tenminste zo lijkt het, of toch zwanger?? Eind volgende week gaan we eens testen. Groeten, Marieke
Zoooooo irritant he!!! :x Ik had het ook toen ik laatst mijn bericht typte. Ik herken dat ook, je moet zo wennen aan het feit dat je vader eigenlijk een hele andere man is geworden. Je moet hem weer opnieuw leren kennen en dat wil je helemaal niet! Je bent tenslotte al zoveel kwijt geraakt, je wilt niet nog meer verliezen! Al het vertrouwde is gewoon weg, je hele basis. En dan komt er een 1 keer een ander vrouw om de hoek kijken, waar het dan ook nog eens niet mee klikt. Dat hebben wij ook zo, er is totaal geen klik. Moeilijk om te accepteren he. Ik heb daar ook echt moeite mee, soms denk ik wel eens van: je bent volwassen, stel je niet aan. Maar je blijft altijd KIND van je ouders, hoe oud je ook bent. Je wilt gewoon een vader in je leven die ook echt een vader is. Mijn vader is eigenlijk ook alleen maar met zichzelf bezig geweest, dan zei hij wel eens: het is veel erger om je vrouw te verliezen. Dan kon ik zo boos worden!!! Verdriet kan je niet op een weegschaal leggen, dat mag ook niet! Nu zeg ik ook wel eens, jij hebt weer een partner naast je liggen waar je dingen mee deelt en leuke dingen mee doet. Ik heb geen nieuwe moeder! En inderdaad dat wil je ook helemaal niet, je hebt maar 1 moeder. Maar er is niemand die zo bezorgd om je is en er onvoorwaardelijk voor je is. De nieuwe vrouw van mijn vader neemt het verdriet niet weg wat hij van mijn moeder heeft. Maar de lege dingen in zijn leven zijn weer opgevuld. Dat zullen wij nooit hebben. Ik herken zoveel in jouw verhaal, ook hoe hecht je als gezin was. Dat heb ik ook altijd gehad, beter had het gewoon niet gekund! Daar ben ik ook heel dankbaar voor dat ze me dat heeft gegeven, en inderdaad het is een voorbeeld voor je! Ik hoop dat onze kinderen ook op deze manier terug kunnen kijken naar hun jeugd. Iets mooiers kan je je kinderen niet geven! Op een gegeven moment bouw je echt een muur om je heen he, je word zo vaak teleurgesteld dat je gaat denken; zoek het maar uit, ik trek mijn eigen plan. Het heeft helemaal geen zin om er mee bezig te zijn, de situatie verandert niet en je word er alleen maar verdrietig van! Ik heb trouwens goed nieuws, ben zwanger!! Gisteren voor het eerst getest en vandaag weer! Heel onwerkelijk, dat wel! Ook meteen confronterend, ik zou het zo graag aan mijn moeder willen vertellen! Hopelijk kijkt ze mee en weet ze het al Wanneer kan jij testen?