Ik zit sinds mijn 21 wk zwangerschap thuis, ik ben echt geen mens om thuis te zitten, nu de laatste weken steekt de BI de kop op en kan ik bijna niks meer doen. Heb een wagen en zou vanalles kunnen doen maar het gaat gewoon niet meer. Alle voorbereidingen zijn klaar, kamer, kaartje, doopsuiker, kortom alles, mijn doel is precies weg. Heb geen fut meer om iets te doen, niks op tv, voel me zo opgesloten, bijna niemand op bezoek, man veel uitwerken en zijn hobby's nog, kindjes zijn nu wel thuis met vakantie maar heb het gewoon even heel lastig. Ga ik me nu nog 10 wk vervelen??? Zie dat echt niet zitten... Sorry dat ik even moet klagen maar ben bang dat ik in een depressie ga raken. Moest ik niet moeten opstaan om de kindjes voor school klaar te maken, denk ik niet dat ik mijn bed zou uitkomen Ik heb nog wel wat dingen die ik vanuit de zetel kan doen, ik ben aan mijn tweede kinderboek bezig, mijn ipod updaten, maar heb echt in niks zin... Wie heeft dit ook en hoe raak je erdoor???
Oe kan me wel voorstellen dat je je een ongeluk verveelt zo. Ik zit nu ook maar thuis omdat mijn contract niet werd verlengd maar ik heb juist erg veel te doen. Probeer zo langzaam mogelijk alles voor de baby af te krijgen anders heb ik straks ook niks meer. Heb je echt niemand die bij jou op bezoek kan komen zo af en toe? Of mischien even gaan zwemmen dat is ook goed voor je. Uuhhmm wat nog meer tjah wandelen gaat em niet worden voor jou. Moeten je fotoalbums niet bijgewerkt worden? Of maak een mooi plakboek voor de nieuwe baby waarin alle afspraken echos baby folders enz staan kortom alles wat je hebt meegemaakt tijdens je zw. Plak je erinn heb ik gedaan bij de eerste en het is superleuk om dat terug te lezzen.
ik heb het vorig jaar ook gehad. Rond de 12 weken raakte ik werkloos. Was druk op zoek naar een nieuwe baan maar niemand die me wilde. Dus ik heb heel veel thuis gezeten. In het begin ging het nog wel, want dan kon ik nog wel even weg of boodschappen doen, fietsen, wandelen enzovoorts, maar op een gegeven moment ging dat veel minder goed, kreeg ik erg last vooral van mijn banden. Bij mij heeft het erin geresulteerd dat ik op de uitgerekende datum ingeleid zou worden omdat ze bang waren dat ik een postnatale depressie zou ontwikkelen. Ik was op het eind aardig depressief aan het worden. Uiteindelijk is mijn meisje wat eerder gekomen dus ben ik gelukkig niet ingeleid hoevenworden. Hoe je het doorbreekt? Geen idee? Wat ik erg prettig vond was als ik even bij mijn ouders, of zij bij mij, of bij mijn zus, vriendinnen even koffie kon gaan drinken. Al was het maar een uurtje op de dag, het contact met mensen was erg prettig. Toen het lopen e.d. niet echt meer ging haalde mijn moeder me bijvoorbeeld op en gingen we bij mijn oma op bezoek of ergens lunchen. Erg jammer dat dat heel weinig was, want iedereen werkte ook enzovoorts maar dat waren heel fijne momenten.
ik zit ook met mijn ouders, die zijn van vandaag op reis tot 26 december en vertrekken van 9 jan terug tot midden mei, dat wil zeggen dat ze zelf de eerste fruitpap gaan missen, ook volgende jaar zullen ze met de eerste verjaardag weg zijn... dat speelt ook wel een beetje mee