Na heel lang wikken en wegen heb ik toch de knoop maar doorgehakt en een verwijzing opgehaald voor therapie bij een psycholoog. Ik heb daar binnenkort mijn eerste afspraak. De reden, verrotte jeugd, altijd te veel verantwoordelijkheid moeten dragen voor mijn leeftijd, slechte relatie ervaringen en daardoor een mega vertrouwensprobleem en een enorme opgebouwde muur die niemand kan afbreken. En zwakte tonen op wat voor manier dan ook is voor mij geen optie, ik wil overal in uitblinken. Ik merk nu dat ik hierdoor in mijn huidige relatie tegen veel problemen aanloop en ik wil graag dat de psycholoog me kan helpen om mijn muurtje af te breken. Ik vraag me af wat ik er nu precies van kan verwachten, wie heeft eerder om iets soortgelijks therapie gehad? Heb je veel sessies nodig gehad? Heb je daadwerkelijk goede nieuwe inzichten gekregen die je verder hebben geholpen? Oh waar ik persoonlijk ook heel bang voor ben is dat ze je echt helemaal gaan afbreken en dan opnieuw opbouwen. Echt doorgaan met nare vragen tot ik ga janken zegmaar. Is dat zo? En wie is er voornamelijk aan het woord, ik vrees ik? Ik vind het bijzonder confronterend dat IK therapie nodig heb en ik verwacht alleen al een aantal sessies nodig te hebben om in te zien dat het niet zwak is dat ik aan de bel getrokken heb. En dan moeten we nog beginnen. Waardeloos....
Ik vind het wel knap van je dat je je hebt aangemeld eigenlijk! Geeft ook aan dat je weet wanneer je er zelf niet meer uitkomt en dat je aan jezelf wil werken. En idd je bent echt niet de enige. Ik heb ook verschillende keren hulp gehad (en ben echt geen basketcase ). Het ligt een beetje aan de psycholoog wat ze precies gaan doen en hoe het er precies uit ziet. Meestal zijn de eerste paar sessies sowieso intake (dus wat is er aan de hand, waar heb je last van, wat wil je bereiken etc). Ik denk dat je je over het 'doorgaan tot je afgebroken bent' geen zorgen hoeft te maken. Ja het kan dat je moet huilen, maar meestal is dat doordat iets emotioneel binnen komt niet omdat dat nou het doel van de hulpverlener is. En vergeet niet: als je vindt dat iets te ver gaat of dat je iets nog niet wil vertellen, dan mag je dat ook zeggen. Ja het is handig als je open bent omdat je therapie dan beter zal gaan, maar soms kan dat nog te veel pijn doen. Jij bepaalt hoe ver je gaat. En ik vrees idd dat jij het meeste aan het woord zal zijn Het is tenslotte jouw therapie Oh laatste tip: vraag uitleg als je niet begrijpt waarom iets gedaan of gezegd wordt en zeg het als iets wat de psycholoog zegt of doet niet fijn is of je kwetst oid.
Mijn ervaring is dat het heel geleidelijk gaat. Ik dacht cht voor jan met de korte achternaam daar te zitten, maar na verloop van tijd merkte ik absoluut verbetering (je verhaal is hier ook grotendeels het probleem dus het is herkenbaar). En nu nog dagelijks dat ik echt merk dat het beter gaat. Het is niet de intentie van een therapeut om je aan het huilen te krijgen. Maar wanneer je bij de kern van het probleem komt is dat heftig en confronterend. Dat is van korte duur en noodzakelijk. En daar kun je best van huilen. En ja, jij bent aan het woord jij bent ook het lijdend voorwerp in het verhaal. Maar het is fijn. Ik vond het echt heel fijn mijn verhaal daar te kunnen doen zonder te bagatelliseren of liegen over hoe ik me voel. Ik ben in januari begonnen en rond juni gestopt, om de week een afspraak. Ik begin binnenkort weer, ik mis het om m'n verhaal te kunnen doen (en ik liep altijd kei hard weg van alles wat leek op hulpverlening!)
Het ligt erg aan de psycholoog. Ik ga nu door een moeilijke tijd ivm een scheiding, mijn man is ervan door met mijn beste vriendin. Nu heb ik een psycholoog die gewoon mijn verhaal aanhoort. Hoe boos en verdrietig en jaloers ik ben. De gesprekken zijn vrij oppervlakkig nu omdat mijn emotie invoelbaar is. En met de tijd vanzelf zal zakken. Ik heb hiervoor een therapeut gehad die veel dieper ging, waarmee ik echt aan mezelf heb gewerkt. Dat was ook een stuk mindfulness denk ik. Bij mezelf blijven, niet mezelf anders voordoen dan ik ben. dingen los laten, en accepteren dat het is wat het is (waar ik nu echt enorm veel aan heb). Dus het ligt echt aan wat voor therapeut je hebt, en dan moet je ook nog een klik hebben. Succes!
Het is ook afhankelijk van wat voor soort therapie aan de slag gaat. Als je cognitieve gedragstherapeutische krijgt of schema therapie dat moet je daar tussen de sessies door ook mee aan de slag. Bij cgt ga je met een bepaalde klacht aan de slag. Bijvoorbeeld erg onzeker zijn. Ook maakt het uit of je naar de basisggz vent verwezen of naar gespecialiseerde ggz. Allereerst moet er een diagnose zijn voordat de gesprekken starten. Ikzelf heb recidiverende depressies en krijgt al een tijd cliënt gerichte therapie waar het draait om jezelf als persoon te leren kennen, is minder in kaders dan ctg. Vanwege een persoonlijkheidsstoornis icm de depressies loop ik bij de gespecialiseerde ggz. Heb al langere tijd therapie en krijg steeds meer inzicht maar het is in mijn geval een lange weg.
Juist heel dapper dat je wilt gaan. Ze willen je helemaal niet breken. En zeker in het begin moet je eerst een soort vertrouwensband op bouwen. En niet met iedereen klikt het. Merk je dat zoek dan de volgende. Het klikken met de gene waar mee je praat is echt verschrikkelijk belangrijk. Een je muurtje gaan ze niet afbreken. Je laat wat van je muurtje zien. Juist heel dapper dat je het gaat doen. Je zult misschien andere inzichten gaan krijgen. Dat kan wel eens confronterend zijn. Maar zij vragen niet wat er gebeurt is ze wachten tot jij het verteld. Kijk ben je klaar met een paar sessies dat is fijn maar ga er maar van uit dat je wat langer bezig bent want als je begint aan een soort verwerkingsproces kan het soms wel langer duren. Vaak zit er ook een hoop boosheid en verdriet. En dat woord nog wel eens onderschat boosheid verbergt vaak hele andere gevoelens ( onzekerheid angst bang) maar dat is niet erg. Loop al jaren bij de hulp en zonder dat zal ik verzuipen in mijn emoties en zal altijd wel iemand houden waar bij ik mijn verhaal moet kwijt kunnen en dat is geen schande maar juist de kracht om verder te gaan. Succes en je kunt het!
Het gaat voor zover ik begrepen heb om cognitieve gedragstherapie die onder alternatieve geneeskunde valt. Wel fijn om een aantal goede ervaringen te lezen, net als insomniac ren ik ook keihard weg voor alle vormen van instanties. Nou ik heb inmiddels intake gehad, ik weet een beetje wat ze (denken te) kunnen betekenen voor me. Er werd aangegeven dat het op een manier gaat die voor mij prettig is, of dat nou gesprekken zijn of uiting door middel van schilderen/kleuren/schrijven wat dan in de sessie erop geanalyseerd wordt, nou dat laatste is niks voor mij, daar ben ik veel te ongeduldig en helder voor. Ik heb een duidelijk probleem voor ogen en daarmee wil ik gewoon aan de slag. Ik ga 3x per maand, voor t eerst over 3 weken en dan elke 10 dagen ongeveer. Na elke sessie krijg ik iets om thuis over na te denken of een soort huiswerkopdracht mee. Geen idee wat ze daarmee bedoelt. Als ze verwacht dat ik opeens mn vriend kan bespringen omdat t nou eenmaal huiswerk is dan heeft ze t goed mis tja, nouja dat tot zover dus. meer ervaringen?
Huiswerk opdrachten zijn bijvoorbeeld bepaalde onderwerpen op papier zetten. Dat leest zij of lees jij voor, en dan word het verhaal steeds meer diepgaand omdat je elke keer meer details opvalt. Bv. Mijn vader heeft me in de steek gelaten. Mijn vader mishandelde mijn moeder en liet mij in de steek. Mijn vader heeft mij veel pijn gedaan omdat ik heb gezien dat hij mijn moeder mishandelde en omdat hij er nooit was als ik hem nodig had enz. Even een simpel voorbeeld, maar daar kan het op neerkomen. De verhalen aanvullen doe je dan vaak thuis, op je gemak in je veilige omgeving. Het zal een beetje zoeken zijn naar wat voor jou werkt en waar je je goed bij voelt. Ik voel uit je bericht nog een hoop weerstand, en dat snap ik, maar brengt je niet verder. Je zit daar voor jezelf, niet om de instelling te financieren of voor je buurman. Als jij er niet voor open staat, zul je ook niet ver komen. Misschien een tip om de eerste (paar) keer over koetjes en kalfjes te praten. Voor mij hielp het ontspannen, en langzaamaan begon ik mijn therapeut te vertrouwen en kwamen ook de verhalen Knuffel meisje, je bent een dapper mens :*