Hoe ga je hiermee om...?

pfff sterkte... Ik zou denk ik in huilen uitbarsten... Ik ben niet zo sterk als jij denk ik. Als ik iets heel graag wil en het lukt niet ondanks alle moeite dan word ik zo verdrietig.

En alles gaat als een waas langs je heen en niemand denkt dat het je iets doet omdat je sterk bent en doorzet, tot je breekt. Dan stopt de sneltrein om je heen en krijg je mensen die ECHT luisteren.

Misschien een idee om gewoon eens in huilen uit te barsten, naar bed te lopen en daar lekker een potje te gaan janken als hij beneden nog eens zo'n actie maakt? Grote kans dat die sneltrein aan de noodrem trekt en dan pas ziet dat het niet oke is hoe hij nu doet.

enneehh... hij werkt ook wel ERG veel zo te zien. chapaeu voor hem.

 

Misschien moeten jullie in alle rust een keer goed met elkaar praten.
Hij werkt naar mijn idee ook wel een beetje te veel. Straks heeft hij een burn-out ofzo.
Misschien is er ook wel een reden waarom hij zoveel werkt? Misschien ontvlucht hij zo de pijn die jullie doormaken vanwege de medische malle molen? En kan hij het ook niet goed aanzien dat zijn partner (jij dus) zoveel pijn moet lijden en het zwanger worden maar niet wil lukken. Dat hij simpelweg niet weet hoe hij daarmee om moet gaan....
Maar daar kom je pas achter na een goed gesprek met hem.
Kan hij zijn gevoelens wel goed uiten trouwens?

 

Dan nog vind ik niet dat hij jouw als vuil kan behandelen.
Ik denk eens dat jullie een goed gesprek moeten gaan voeren.
Schrijf desnoods op wat jouw knel punten zijn en schrijf het op uit je ik gevoel..

jullie zitten nu in een neerwaarste spiraal wat logisch is..
En je kan wel zeggen hij heeft er niks van van de MMM. maar blijkbaar toch wel.. En dan nog eens drukke werk..

Nee meis praten praten praten!! (K)

 

Is het niet een beetje struisvogelpolitiek.. Dat hij nou zoveel werkt, want hij is dan bezig met werk en hoeft dan niet na te denken over de diagnose.

Miss dat hij er wel mee zit, maar er anders mee omgaat. Mijn man is er ook zo'n 1 dat als er iets niet goed gaat, hij het er niet over wil hebben en maar gewoon dom doorgaat. Net alsof het dan beter wordt.

En daarbij komt dan nou ook nog de vermoeidheid omdat hij dom doorloopt..

Weet niet of dit het geval is, maar in ieder geval is mijn man een ster in struisvogelpolitiek. Dus denk dat er meer mannen zo zijn.

In ieder geval niet fijn voor jullie en probeer er toch over te praten en laat daarbij je emoties zien, want anders komt het niet over bij mannen.

Heel veel sterkte!

Gr.
Carlien

 

o zo herkenbaar, zo was het hier vorig jaar ook, wat bij ons heeft geholpen is even een weekend weg, even met zn 2 ergens anders zijn (telefoons ook lekker uit)

ik denk dat het hem meer doet dan dat hij laat merken, ik heb ook zon binnenvetter, alles maar opkroppen en kortaf zijn en boos.
pas na een heftige ruzie kwam het eruit dat hij me niet wilde belasten omdat ik al genoeg had met mezelf........
heb hem toen duidelijk gemaakt dat zijn gedrag het er niet beter op maakt. sterkte beide. hier is het weer goed gekomen. afentoe even met zn 2 weg werkt super (savonds gewoon lekker tegen elkaar aan zitten)

 

Het klinkt alsof hij zich verantwoordelijk voelt voor de pijn die jij nu hebt, (dat je geen moeder nog bent en dat misschien ook nooit zult zijn), en daar lijkt hij moeilijk mee te kunnen dealen en doet dus wat de meeste mannen dan doen: weglopen en hard werken, dus ik denk dat je DAAR eens over moet praten. Dat jij het hem niet kwalijk neemt dat hij onvruchtbaar is, maar dat gewoon net als hij heel erg vindt. Dat je juist daarom graag steun van hem wilt, (en maak heel concreet wat je daarin van hem verwacht, mannen hebben nauwelijks intuitie, dus die voelen dat meestal niet aan ).
Dat jij niet wilt dat hij zichzelf aan loopt te praten dat alles zijn schuld is, dat jij de keuze hebt gemaakt om bij hem te blijven en dat dat ook betekent dat je hem neemt zoals hij is. Met al zijn hebben en houwen, dus ook zijn onvruchtbaarheid.
Maar dat hij WEL wat anders voor je kan doen, namelijk tijd met je doorbrengen, jou verzorgen als je pijn hebt of niet lekker bent door de vruchtbaarheidsbehandeling, enz enz. Nogmaals: maak dat concreet, zoals: ik kan dan niet koken, doe jij dat voor mij. Ik wil dan graag dat je thuis bent en samen met mij .... (vul maar in).
Doe dat kort vooraf, dus niet nu in een gesprek aangeven dat dat de dingen zijn waarmee hij jou kan steunen, maar elke dag aangeven wat je graag van hem zou willen zien.

Mannen willen namelijk best doen wat je van hem vraagt, maar weten vaak niet wat ze moeten doen, en vaak als ze dan iets doen, is het niet goed.
Verder moet je hem het gevoel geven dat je hem waardeert en bewondert, en dus niet teveel kritiek lopen geven. Als hij in slaap valt en jij een cracker gaat staan smeren, weet hij donders goed dat hij het fout heeft gedaan. Je zou dan liever hem even wakker moeten schudden (liefdevol), en even aan hem vragen: Wanneer wilde je koken, want ik heb wel erg honger nu namelijk. Als hij dan aangeeft ook te moe te zijn om (al) te koken, kun je kijken wat dan handig is: jij idd misschien alvast even een cracker, hij even een hazeslaap en daarna koken...?
Je mag dus best aangeven dat dingen anders moeten, maar de kunst is om dat op zo'n manier te doen dat hij niet voortdurend het gevoel heeft dat je kritiek op hem hebt, (zijn mannen erg gevoelig voor ), maar dat hij de kans heeft om bij jou te scoren (dat willen ze graag ).

 

Het gaat er niet om dat jij het hem zo ontzettend naar de zin moet maken, (als ik je verhaal zo lees, zorg je juist teveel voor hem), maar dat je hem het gevoel moet geven dat hij dat voor jou kan doen en ook doet.
Dus naast dingen als schat en wat zie je er goed uit, ook zeggen: Wat fijn dat je vanavond voor me gekookt hebt!
Of: Oh, ik kan geen voet meer voor de andere zetten. Zou jij de was even aan willen zetten, dan ben je echt de beste man die ik maar kan krijgen. Dat soort dingen. Beetje overdrijven in wat het voor je betekent, daar vliegen mannen voor
Maak CONCREET waarom je van hem houdt, waarom je hem waardeert, (zoals dus de voorbeelden hierboven), want anders snappen mannen het niet.... zo zitten ze nou eenmaal in elkaar

 

Benoem het als je wat voor hem doet, (zo schatje, ik zal eens even lekker voor je zorgen, je bent zo moe) en vraag het concreet terug als jij het nodig hebt. Wij vrouwen voelen intuitief aan wat een ander nodig heeft en geven dat ook. Mannen voelen dat niet en doen dus niks als het hen niet gevraagd wordt. Komt omdat mannen denken: als ze wat wil, dan meldt ze zich wel, en zolang ik niks hoor, hoef ik dus niks.

 

Ach, hij vindt die diagnose ook moeilijk, ieder verwerkt dat op een andere manier. En tja mannen praten daar dan niet over he? Ok, hij moet wel aardig tegen je blijven maar ik snap wel waarom hij zo doet, verwerken he...

 

Zeer zeer zeer herkenbaar... wij hebben ook zo'n periode gehad, op het moment dat wij met de IVF begonnen, na de intake in het ziekenhuis. Er brak een periode aan waarin mijn man mij ontliep, gewoon wegging 's avonds als ik thuis kwam van werk, niet aan de afspraken houden, kortaf en niet te bereiken. Hij was helemaal in zichzelf gekeerd, en hoe ik er ook over begon, praten hielp niet. (heb er destijds een topic over geopent, maar die is met de crash toen verdwenen)

Nu achteraf begrijp ik dat het een pijnlijke periode voor hem is geweest, die ik op dat moment zelf ook niet begreep. Ik zat namelijk helemaal in mijn eigen eigen pijn, mijn eigen emoties en was eigenlijk meer boos dat hij er niet was voor mij ... Maar eerlijk is eerlijk ... ik was het ook niet voor hem

Ik begrijp nu ook waarom hij zo reageerde. Hij vertelde mij later dat hij het moeilijk had dat hij mij niet kon geven waar we allebei zo naar verlangen ... een kind. En dat ik al die pijnlijke behandelingen en al die hormonen moest ondergaan, en dat hij boos was op zichzelf, zichzelf ook de schuld gaf.

Nu gaat het een heeel stuk beter, er zijn zelfs momenten dat mijn man het zonniger inziet dan ik. Mannen zijn gewoon anders ingesteld, verwerken dat ook op een hele andere manier dan wij vrouwen (wij vrouwen willen praten, een arm om ons heen, een knuffel waar mannen vooral in zichzelf blijken te keren en de zaken op hun eigen manier verwerken).

Ik heb het uiteindelijk op z'n beloop gelaten, en eigenlijk gewacht todat hij zelf kwam. Probeer niet teveel er nu op te letten, te pushen, want dat gaat echt averechts werken.

Succes!!!

 

Ik weet hoe je je voelt. Ik ben op een gegeven moment naar mijn zusje gegaan voor die arm om me heen omdat ik het zo nodig had. Dat heeft mij geholpen uiteindelijk, want primair gaat het om het verwerken van je gevoel, en als dat niet bij je man kan (voor achteraf hele logische redenen), dan maar bij iemand anders ... Heb je een vriendin of een familielid waar je je hart kan uitstorten?

 

Ik herken gedeeltelijk wel dingen. Wij beleven het hele mmm verhaal zo ontzettend verschillend. Hij vind het wel heel erg, maar kan het veel makkelijker van zich af zetten. Hij kan een kwartier nadat mijn ongi begonnen is wel lekker ouwehoeren met zijn vrienden b.v. of gewoon vrolijk fluitend door het huis lopen. Ik heb daar heel vaak best veel moeite mee gehad, want ik had wel heel veel verdriet. We snapten elkaar niet. Ook niet als we van een feestje terug kwamen, waar alleen maar over baby's en bevallingen werd gepraat. Dan zat ik huilend in de auto terug, en hij vond dat wel heel erg voor mij, maar begreep het niet.

nu een paar maanden terug is eindelijk het kwartje gevallen, en heeft hij het er zelf even heel moeilijk mee gehad. En nu gaan we nog steeds anders met de dingen om, maar begrijpt hij me wel heel goed, en is er nu ook echt voor me. Als we nu weer op een babygebrabbel feestje zijn, dan let hij op mij, en als hij ziet dat ik er niet meer tegen kan komt 'ie er bij zitten om het gespreksonderwerp te veranderen. Dat soort dingen vind ik dan heel lief, en dan voel ik me echt gesteund. Maar het heeft heel lang mogen duren. 3 jaar dus bijna Maar ik snap dus wel dat je het moeilijk vind dat hij zich na zulke slecht nieuws zo goed vermaakt op zijn werk. Dat soort dingen vond ik ook moeilijk.

Heel veel dingen hebben dan ook het meeste met de vrouw te maken. Zoals de meeste onderzoeken (weet niet of dat bij jullie ook zo is) wij worden ongesteld, wij testen negatief, wij worden geacht leuk mee te praten over baby's, en worden er veel meer mee geconfronteerd. Ik denk dat het daarom voor vrouwen nog veel dieper zit. Mannen kunnen het makkelijker van zich af zetten, terwijl wij al slingerend met o.b.'s er de hele dag mee bezig moeten zijn dat het weer niet gelukt is. En wij zijn al zenuwachtig voor alle onderzoeken.

Je hebt vast weinig aan mijn reactie, maar ik begrijp je heel goed. Bij die van mij is het uiteindelijk wel geland, en misschien is zijn boosheid juist wel de pijn die hij hierdoor heeft. hij uit het anders, en op een vervelende manier. Het zou zo maar kunnen.